από τη συλλογή «Ιερωτικόν»

Αυτή η παλίρροια των εκφράσεων της ψυχής σου
ένα φούσκωμα στην ακροθαλασσιά
το πρωινό να μας βρέχει τα πόδια μετά από μια ολονύκτια συνουσία

Και συ να κάθεσαι ανάσκελα να μετράς τα αστέρια που πέσανε
την προηγούμενη νύχτα κάθε φορά που ακουμπούσα το χέρι μου στο
στήθοςσου
όπως ακουμπάω το μάνταλο για να ανοίξω ένα παράθυρο στα όνειρά μας

Πλοίο που ταξιδεύει ενώ είναι δεμένο στο λιμάνι
μόνο με το πάνω κάτω των κυμάτων

Ω γλυκύ μου έαρ η φουσκωμένη σκέψη σου μ’ ακολουθεί. Γλάρος που αφήνει
τον ανασηκωμό του στο στεναγμό των κυμάτων