με φαντάζομαι γριά με πύρινα μαλλιά μάγισσας
να ‘ρχομαι σε σένα εκστατικά ολάνθιστη
και συ πρόσωπο αδειανό από χρόνο
με τα κόκκινα σταράκια της εφηβείας σου
να μου φέρνεις ρακές με μεζεκλίκια
στη σκιά της σοφής φλαμουριάς που μεγάλωσα
να κάθεσαι απέναντι μου σιωπηλός·
καθώς στρίβεις με σίγουρες κινήσεις το τσιγάρο σου
δεν τραβάς λεπτό την ατίθαση ματιά σου από πάνω μου
μοιάζεις με το γέρο σοφό που ζει στη σπηλιά του βουνού
ή μπορεί να είσαι ο Πάνας που περιδιάβαινε στις αισθήσεις μου
Σε κάθε γουλιά ρακής παιχνιδίζει η μνήμη μου
σε βλέπω με τη φλογέρα σου στην άκρη του γκρεμού
και τα κλαδιά του δέντρου γεμίζουνε νότες
μπερδεύεται η πραγματικότητα με τ’ όνειρο
-είμαι η μοίρα σου είσαι η μοίρα μου – λέει το βλέμμα σου
να κοίτα κάποτε εδώ ήταν το σπίτι μας
οι λέξεις των ενθουσιασμών μας μένουν χαραγμένες
στον κορμό της φλαμουριάς που σε γέννησε
σε κοιτώ με απορία δεν σου είπα ποτέ ότι φύτρωσα
αυτήν τη λεπτομέρεια της ζωής μου δεν την ξέρει κανείς
-μα εγώ είμαι ο κανείς-
γελάς δυνατά και μια μπλε πλημύρα ξεχύνεται απ΄τα μάτια σου
κι ο χρόνος με θωρεί ακίνητος καθώς ονειροπλέω στη δίνη της
Με χέρια ανοιχτά χορεύουμε περιστρεφόμενοι
σαν εκστασιασμένοι ντερβίσηδες που αναζητούν λύτρωση
στα μαλλιά σου φυτρώνουν παγολούλουδα
και γω γίνομαι λευκή σαν το αφράτο χιόνι
κι όπως με γέρνεις απαλά στις ρίζες μου
μια λάμψη με φως ζεστό ξεχύνεται πάνω μου
και μοιάζει με έρωτα και μοιάζει με θάνατο
