Εκκλησίες το θέατρο του παραλόγου (2) -Βίκυ Βανίδη

Άδεια μυαλά με αχυρένιες καρδίες
τραγουδούν ύμνους στον ύψιστο
Ο ύψιστος βαριέται αφόρητα
να παρακολουθεί χιλιοπαιγμένες
κακόγουστες παραστάσεις
φωνάζει το φίλο του τον διάβολο
να παίξουν αγωνία για να περάσει η ώρα
Μα είναι Κυριακή πρωί του λέει εκείνος
είναι η ώρα που σε υμνούν για να μπορούν
να σου ζητήσουν χάρες

Άκου
οι ακρωτηριασμένοι χειροκροτητές
σου ψιθυρίζουν προσευχές :
δως μας ένα νήμα θεέ
να βγούμε από τις αγκύλες
της ηττημένης παρένθεσης
φέρε μας τον παράδεισο στη γη

Μη μου ζητάς
να παρακολουθήσω θέατρο
στους ναούς της υποκρισίας
να γίνω θεατής του αρλεκίνου
που χαρίζει ανυπόστατη αγάπη.
Δεν αντέχω τα υπερπολυτελή σκηνικά
όταν στον κόσμο υπάρχουν πεινασμένοι
οι αήττητοι ήρωες με κάνουν να χλευάζω
και τα μεγάλα ψέματα που κρύβουν
οι απόλυτες αλήθειες τους με τρομάζουν

Άνθρωπε
Από το μηδέν ήρθες και κει θα καταλήξεις
μαζί σου ήρθα και γω και ο διάβολος
κι όλα τα πλάσματα του κόσμου
και της φαντασίας σου
και όταν εσύ τα καταστρέψεις όλα
όλοι εμείς οι αθάνατοι στο μηδέν θα καταλήξουμε.
Η δική μου παντοδυναμία είναι δανεική
η δική σου δύναμη χτίζει κόλαση και παράδεισο
ζήσε αν θέλεις στην ηττημένη παρένθεση
ή θυμήσου πως είναι να αγαπάς

Μοίρασε τώρα διάβολε κι άσ’ τους να τσακώνονται