tag:blogger.com,1999:blog-64256615938314912012024-03-27T05:09:21.310-07:00ντελάλης από στάχτηόλα σ’ αυτό τον κόσμο αποπνέουν έγκλημα - Charles Pierre BaudelaireUnknownnoreply@blogger.comBlogger306125tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-22842015167432562822024-03-27T05:08:00.000-07:002024-03-27T05:08:25.399-07:00 Άνθη στο καταραμένο φίδι -Μάρκος Μέσκος, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1998.<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjskLwHwl_f-PcCn9pdRk9A_75kCBwgl66dCkvks3Fv9cxPjLHA0X4a46AQUIj1jbRDqy__UXZoWs_si4v9-nmnj9d3DaK0NgdT_q5nTY4jCg5PR1wvfkU4cgnCHRm_fHFdpqiHdw7Y40bfAZg5dHAFz-8WmuEEtOuyWzvZQ6afTLMX9aG5yAz9WASXBAmO/s347/a10d34f9-5fc8-41d7-837a-ce6992a4adf0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="347" data-original-width="250" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjskLwHwl_f-PcCn9pdRk9A_75kCBwgl66dCkvks3Fv9cxPjLHA0X4a46AQUIj1jbRDqy__UXZoWs_si4v9-nmnj9d3DaK0NgdT_q5nTY4jCg5PR1wvfkU4cgnCHRm_fHFdpqiHdw7Y40bfAZg5dHAFz-8WmuEEtOuyWzvZQ6afTLMX9aG5yAz9WASXBAmO/w289-h400/a10d34f9-5fc8-41d7-837a-ce6992a4adf0.jpg" width="289" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">1. Που να σε φιλήσω να `ναι μόνο για μένα!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">2. Σκοτάδι απροσδότητο – ξαφνικό φιλί` κατάλευκη λάμπει η κρήνη!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">3. Μετά το τραγούδι η σιωπή. Μετά τη σιωπή η Αγάπη!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">4. Σύννεφα βροχής σκεπάζουν το φεγγάρι. Υπήρξε άλλη Αγάπη;</span></p><p><span style="font-family: georgia;">5. Τι να σου δώσω εγώ τι να σου δώσω; Και την ψυχή μου πάρε!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">6. Αγάπη αλαφροΐσκιωτη στη σκάλα βήματα δεν άκουσες ποτέ! </span></p><p><span style="font-family: georgia;">7. Γενναίο λουλούδι λέει το σ` αγαπώ με λόγια που τρεκλίζουν!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">8. Μην κλαις μη φοβάσαι. Ασύλητος, από σένα θα τελειώσω.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">9. Πότε θα ξυπνήσεις να μιλήσουμε;</span></p><p><span style="font-family: georgia;">10. Στα Τάρταρα πάω και γυρίζω: μαύρο αδιέξοδο, κοντινό μου πουλί, ψυχή μου!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">11. Δεν έχει παράθυρα, ποιο λένε φως; Πέταξε πέταξε ψυχή μου ψηλότερα!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">12. Αν κοπεί το σκοινί θα `ναι καθώς η μέρα λιγοστεύει το φως και τελειώνει.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">13. Βραχνό κοκοράκι μέσα στην καταχνιά. Άμυαλό γιατί επιμένεις;</span></p><p><span style="font-family: georgia;">14. Δύο το μυστικό, να πού στεριώνει. Κάλφα της γης, τον ήλιο βγάλε από τη Δύση!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">15. Τα φύλλα στα δέντρα χλωμιάζουν. Κει πάνω βλέπω τους ανθούς!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">16. Σε φιλώ παντού γαλαξίας να γίνεις! Χωρίζουμε πικρά και τρέχω πίσω να σε φιλήσω!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">17. Την ψυχή πως δολώνεις και μέσα σπαρταρά το σπλάχνο! Λησμονιά δεν έχει.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">18. Ξύπνησα χαράματα` όλη μέρα καρτερώντας σε δεν έσπασα ποδάρι!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">19. Όνειρο, αν όνειρο είσαι, μην ανοίγεις τα βλέφαρά σου!</span></p><p><span style="font-family: georgia;">20. Στην άκρη των χειλιών το μυστικό. Που να το πω; Τρέμω. Το φεγγάρι και το κρασί θα με προδώσουν.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">21. Στον Έρωτα πάω όπως και στο Θάνατο: καθαρός, σώμα που το σκούπισε σύννεφο και βροχή.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDz6bq9lVDe9TITdA-GbWViBbA3DxvUS15WaiJXoNb2g13gzkdvAJ7FVK3hLUlnYcD_eCd3Yidh_dlP9G1sqC8zufXfRKqpNrGkTiEJB26fa_vSP11FVmRzF9RZJZV4INUL9y2UcLLffCxPSsw_UGZP2wy1QMx1aa4iMW-Uhqi4knzHL1_HQAAgHQ92FmN/s1240/7da8b0da80358a0a225ffdecb826c5b5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1240" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDz6bq9lVDe9TITdA-GbWViBbA3DxvUS15WaiJXoNb2g13gzkdvAJ7FVK3hLUlnYcD_eCd3Yidh_dlP9G1sqC8zufXfRKqpNrGkTiEJB26fa_vSP11FVmRzF9RZJZV4INUL9y2UcLLffCxPSsw_UGZP2wy1QMx1aa4iMW-Uhqi4knzHL1_HQAAgHQ92FmN/w640-h310/7da8b0da80358a0a225ffdecb826c5b5.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p><span style="font-family: georgia;">22. Η Γυναίκα μέτρησε το σπίτι – φωλιά. Τόσο μήκος τόσο πλάτος τόσο ύψος ουρανού, καρέκλες κασέλες κάντρα κιλίμια κρεβάτι, το μαξιλάρι πλάι στ` άλλο, η χαρά πραγματοποιημένη – έβγαλε μια κραυγή, φίλησε τον άντρα τρυφερά και πέρασε πάλι στο δάσος. Το πουλί τώρα κελαηδεί στον κόρφο και στη φυλλωσιά την πράσινη.</span></p><p><span style="font-family: georgia;">23. Πάνω απ` το κεφάλι μου τρία σπαθιά σφυρίζουν: γιατί σκεπάζω μέσα μου πουλάκι τρομαγμένο.</span></p><span style="font-family: georgia;">24. Άστρο ψηλά στον ουρανό, λαδάκι της ψυχούλας στα ενύπνιά μου κατοικείς βαθιά κρύβοντας τ` όνειρό μου!</span><div><span style="font-family: georgia;"><br />25. Ποτέ μη λησμονήσεις: υπάρχεις και υπάρχω. Σε ομίχλες σύννεφα και καταχνιά να λάμπει ο ήλιος!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />26. Γελάς χαρούμενα, πουλί που πάει μέχει τον έβδομο ουρανό. Χαρά βραδυπορούσα και λησμονησμένη τώρα σ` αγκαλιάζω;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />27. Κουβέρτα ο τοίχος, παράθυρο το φεγγάρι και καθρέπτης νυχτερινός, μάτια στα μάτια, η Αγάπη.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />28. Το λίγο είναι πολύ – και το πολύ ποτέ; Αετός σκίζει τα σπλάχνα από τ` αρχαία χρόνια.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />29. Από τη μια φωνή ως την άλλη καρτερώ και συλλογίζομαι το διάστημα: Γεμίζει, φουσκώνει από χίλια δυό, οι γάτες του αδιέξοδου κι ο εγκαταλειμένος σκύλος στην πρώην γειτονιά, κορναρίσματα αυτοκινήτων, σκέψεις από μέσα, τι φορώ και πως τρώω το ψωμί, η μουσική πάλι από το ραδιόφωνο, η κατάρα σα νύφη τυφλή, το τίποτε και το σύμπαν – θα τα εννοήσεις αγάπη;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />30. Μελάνια ο καιρός, άγρια καταιγίδα ξεριζώνει το σύμπαν. Ξαφνικά κοπάζει το βούκινο του ανέμου. Μα εγώ νανουρίζω ακόμα το παιδί μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />31. Θάνατος αν υπάρχει λήθη τεφρή και λησμονιά κακή υπάρχουν και τ` άνθη υπάρχουν και τα όνειρα και η καλή Αγάπη.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />32. Η μέρα κρύσταλλο, συναίσθημα γοερό: να κλάψει ή να γελάσει; Απ` την Ανατολή με φτερά σφιγμένα τρυγόνα σιμώνει. Είσαι συ;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />33. Ψηλά, πολύ ψηλά πέταξα το νόμισμα άνεμος να το πάρει. Πάλι στα πόδια μου έπεσε γράφοντας: ΑΓΑΠΗ</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />34. Ένα πρωί ξεκίνησες την Πούλια και τους γαλαξίες να πιάσεις. Τώρα μπορείς όσο ψηλά τακουνάκια να φορέσεις.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />35. Από που μπάζω ξέρεις: κακή βροχή μαύρο νερό. Φίλησέ με. Και κλείσε το ρήγμα που βγάζει τον καπνό της ψυχής μου!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />36. Τωρινή παπαρούνα είναι για σένα. Κι αυτή που θα φυτρώνει αύριον στον γκρεμό. Κι εκείνη που στις φλέβες, όσο ζω, από χαρά βροντώντας κοκκινίζει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />37. Πίσω βαδίζει ο δρόμος του κρασιού πίσω ο καπνός σταχτής σα βάραθρο μαντρόσκυλου μα πίσω είχαν τα πόδια μας κλαρί και ξόμπλι.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />38. Πάντα ήσουνα κλέφτης; Μέλι γλυκό και κατάρα μαζί; Το χέρι απλώνω βιαστικά να πνίξω το μαστό σου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />39. Ψες βράδυ όνειρο είδα: εκεί, στο ξεδοντιασμένο σπίτι του Ανώνυμου, το μικρό γεφυράκι από ξύλο. Και το νερό δεν ήταν βρώμικο, κελάρυζε δακρυσμένο κάτω απ` την κοιλιά του τόξου. Ένα φιλί στον άντρα από τη γυναίκα που έστρεψε για λίγο την κεφαλή πίσω, μετά πήρε τα δάκρυα από το ποτάμι και γύρισε σπίτι.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />40. Όποιο και να `ναι το άσκημο μέλλον ευλογημένη να `σαι! Στον κατάλευκο σου κόρφο κελάηδησα σούρουπο και πρωί.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />41. Τη νύχτα ασπρίζει η κερασιά ανθισμένη – τρελή, τρελή! αρκεί να `χει λίγο φεγγάρι, λίγο αεράκι, λίγη αγάπη!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbNhYsC0yMnSPmlJWrlT1AvfmGjroMvXEoBgCPolCMfoAoi3cXvWskI-2Z7EioK-MyL17pLNiMPHEqMImPT2g7P8wIuR7Lhsf_s1NUhGJN1mQgWulzRGzsDHNMwzlpvz-ZZiSt1cgaMdoloWoIKVJXCQRxo4rW5UTvwKsQPcPbLqNwZQFLoChx3JB3lEp3/s800/kerasia_01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbNhYsC0yMnSPmlJWrlT1AvfmGjroMvXEoBgCPolCMfoAoi3cXvWskI-2Z7EioK-MyL17pLNiMPHEqMImPT2g7P8wIuR7Lhsf_s1NUhGJN1mQgWulzRGzsDHNMwzlpvz-ZZiSt1cgaMdoloWoIKVJXCQRxo4rW5UTvwKsQPcPbLqNwZQFLoChx3JB3lEp3/w640-h480/kerasia_01.jpg" width="640" /></a></div><br /></div><div><span style="font-family: georgia;">42. Σκάψε βαθιά όσο θες, πήδα ψηλά όσο το επιθυμήσεις. Χρυσάφι είναι τα μάτια που θωρείς – τίποτα άλλο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />43. Άλλο αίμα να βροντήσει μέσα σου άλλος ρυθμός να κοκκινίσει` ως το τέλος σπυρί σπυρί, το πουλί στο παράθυρό του, να `χει το φως – ως το τέλος.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />44. Για τελευταία φορά αγαπώ στη ζωή` στο πανί αεράκι ( ξέρει που πάει: δέντρα φθινοπωρινά, συστάδα του θανάτου πάλι).</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />45. Νερό μαύρο σε κατάπιε – η φωνή δεν ακούστηκε. Τρελή επιθυμία να σε δω πάνω από τα νερά, ξύλα καστανιάς τα χέρια σου ν` αγγίξουν και τα βήματα να ενώσουν τον ποταμό. Κείνη την ώρα ησύχαζαν τα σφαγεία αλλά το μαύρο μοσχάρι δεμένο από την κεφαλή, τα μάτια αναστρέφοντας ψηλά, μουκάνιζε απελπισμένο.<br />– Δεν θα μου πεις καληνύχτα;<br /><br />46. Σκέφτομαι πως λίγο δεν είναι το μέγεθος του Προσώπου εκείνου που καλύπτει: χρόνια και χρόνια, περισταστικά και γεγονότα, συνεχείς πόνους και κάποιες χαρούλες. Και πως καλύπτοντάς τα, αρνούμενο τύχη και μοίρα και κοινωνικούς προσδιορισμούς τα σβήνει, τ` ανατρέπει, δεν έχουν φωνή, σιωπούν στη γωνιά αποσβολωμένα. Τώρα κυριαρχικά και παντοδύναμα δεν επιτρέπει την όποια άλλη ζωή, πολιορκεί με φωτιές το τροπαίο του, αυτό που παραδομένο στην απεριόριστη αγαθή σύμπτωση, αφήνεται μετρώντας κάποιο μήκος προθανάτου με μουσικές όνειρα και χορούς.<br />– Πείτε μου λοιπόν τι είναι η Αγάπη;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />47. Πάνω από τον ύπνο μου πέρασε το πουλί` δεν ξύπνησα γιατί τ` όνειρο στόλιζε φτερό κεντημένο: της Αγάπης.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />48. Πασχαλίζει το αηδόνι στο ρέμα μόλις βραδιάζει` μα τρεις η ώρα της νυκτός πλαντάζει μόνο στη σκοτεινιά, πεθαίνει από αγάπη.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />49. Από χτες το απόγευμα έχω να μιλήσω ( με την πέρα φωνή και τη μέσα ). Κάθομαι εδώ και περιμένω δικαιολογώντας καρέκλα – τραπέζι – μολύβι – φως από το πορτατίφ. Τα προσχήματα ως πότε θα σώζουν; Έτσι λοιπόν είναι η σιωπή του κάτω κόσμου; Φωτεινή, ελπίζουσα και απούσα; Ποιός να το πει;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />50. Δέντρο που φαίνεται γυμνό, σκοτεινό, καταραμένο. Να βγάλει μια κορφούλα του ψηλά, να ξεμυτίσει από τον Άδη!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />51. Βαρύ ρεμπέτικο, μαύρο αδιέξοδο η Αγάπη. Μα να λευκό πουλί σαλεύει μέσα στα κλαριά!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />52. Μουσική από ανέγγιχτη μοναξιά, σιωπηλή κοιλάδα` ένα δέντρο μοναχό στο τέλος – θε μου! άδειο το χέρι.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />53. Κακές κουβέντες πίσω να πάνε, στον τάφο. Εκεί έρημες να ξεχαστούν. Κρασί, μόνο κρασί στα χείλια κι όταν μεθύσεις πάλι να με θυμάσαι.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />54. Στα μάτια σε κοιτώ: κύματα η αγάπη καλπάζει, με λιώνει, χάνομαι. Δεν βλέπωτα χέρια που πνίγονται μήτε το φιλάργυρο που σκοτεινά μετράει τις λίρες. Εκείνοι σκοτώνουν, εγώ αγαπώ.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />55. Φιλιά με το δάκτυλο, παντομίμα στα μάτια κλαμένη. Αγάπη του άλλου κόσμου καταποντισμένη, το χαίρε πληγή.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />56. Πάλι μπροστά τα συν και τα πρέπει. Τι μέλλει να γίνει και τι να χαθεί… Α, πρέπει να γίνω τιποτένιος, κακός, μοχθηρός, ανεύθυνος, απόμακρος – να χαθώ.<br />57. Νεκρός` κι όμως υπάρχεις. Πιάσε την ανεμόσκαλα γερά όπως το σύννεφο τη σκιά, όπως και συ, να υπάρχει.<br />58. Ροή της ακροποταμιάς (σκιάς μυστήριο στους όχτους). Το νερό είμαι και συ – θα το ξεχάσεις; – το λουλούδι αμάραντο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />59. Κεραυνωμένος το κοιτώ λουλούδι στο νερό. Αγάπη μ` έπιασε στο λαιμό με δάγκωσε.<br />60. Δυό άνθρωποι κλείνουν το σύμπαν: μεγάλη αγκαλιά (τον ήλιο μέσα, το φεγγάρι, τα ποτάμια και τα πουλιά).</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />61. Μέγας βυθός ταράζει το μέσα της νυχτός, απελπισία σκοτεινή. Ανατολή λεπίδι και πρόσωπο χαράζει – πάνω στα κύματα βαδίζω.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />62. Φυσάει ο αέρας ξάστερα, καράβια σκίζουνε τη θάλασσα στα δυό. Στο λόφο χτίζεται τι σπίτι, γιασεμάκι μ` έκοψαν τ` αμύγδαλά σου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />63. Βάθια πράσινα φύλλα, το αγιόκλημα ευωδιάζει. Μια κίνηση αγκαλιάς, μετά φιλί, μετά ο χαμός.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCqzbvJ8on09xjlqwqI4u5kQoUn-Z61Y0FQmE7z0WskTK9DapylJ0sUqSKVoYRtTigYtz-qf3XBMcjOZKBRBhqkAD1u_MvQm6cjTFt2c__vdG144WVqEGH1tLPXm1rciQeVp_FsUKhcc3FE3iFG4hvir58easNk6_iyFPoqkdxbWs3Qc1n6PmLCjqVuzXw/s1900/to-agioklhma-jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="1900" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCqzbvJ8on09xjlqwqI4u5kQoUn-Z61Y0FQmE7z0WskTK9DapylJ0sUqSKVoYRtTigYtz-qf3XBMcjOZKBRBhqkAD1u_MvQm6cjTFt2c__vdG144WVqEGH1tLPXm1rciQeVp_FsUKhcc3FE3iFG4hvir58easNk6_iyFPoqkdxbWs3Qc1n6PmLCjqVuzXw/w640-h168/to-agioklhma-jpg.jpg" width="640" /></a></div><br /></div><div><span style="font-family: georgia;">64. Σκληρό αδιέξοδο, δρόμος τυφλός με την πυρά σημαδεμένος. Η αρχή του τέλους των ονείρων; Και πως ν` αγκαλιάσω το κορμί σου;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />65. Μείωσε την ένταση, το φως σβήσε` οι ενοχές δεν υπάρχουν στον ηλίθιο ύπνο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />66. Σκοτεινιά βρεγμένη παντού, κρύο ψιλοχαράζει. Έρημος κόκορας, πάνω στ` άχυρα, μάταια την ώρα υπογραμμίζει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />67. Θα βρω τρόπο, πάλι να ξεχαστώ. Να θάψω, ζωντανός, το σώμα μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />68. Τώρα γνωρίσεις πως ζω, τι φορώ, πως περπατώ, πως πιάνω τον πηλό στα χέρια. Και πως φυσώντας την πνοή το Χάρο ξεστρατίζω.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />69. Kακό κι ασήμαντο πετούμενο είμαι` στο χιόνι αλήτης στη φωτιά μαύρος καπνός, άχυρο του αλωνιού λιωμένο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />70. Mάγια δεν ξέρω στο Θεό δεν πιστεύω και πως να εξηγήσω πως κουδουνίζουνε συχνά κοκκινωπά γαρίφαλα στο αυτί μου;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />71. Στα γέλια ανάμεσα ο λυγμός – έτσι λοιπόν θα πάμε; Με το χέρι πιάνω το φεγγάρι, το δάκρυ σου με πνίγει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />72. Σκιαγμένη ψυχή τη νύχτα φοβάται συννεφιασμένη – ραμφίζει η αγωνία στα χείλη και φεύγεις πουλί μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />73. Αγάπη από στάχυα και μετάξι, κόκκινα πορτοκαλιά του δειλινού. Ο ήλιος στο υπόγειο κάτω – λάμπεις πάλι εσύ!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />74. Διπλές τριπλές αλυσίδες` στο μέσον πανέμορφο ζώο. Κοιτάζει την Ανατολή βογγάει, μόλις βραδιάζει κλαίει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />75. Θηρίο της διπλής μοναξιάς δεν νυστάζεις ουδέ κοιμάσαι. (Τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα, φίδι δαγκώνει το μυαλό μου.)</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />76. Λησμόνησε όσα κακά είπα, δεν είναι η ψυχή μου από χολή. Αύριο πεθαίνω. Και ένα λουλούδι στο στόμα μου φυτρώνει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />77. Σήμερα ανθισμένη κερασιά και το φεγγάρι στον ουρανό λευκό. Ας βραδιάζει` στον μαγεμένου Μάη των αιώνων γράψε: σ`αγαπώ!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />78. Γενναίος να είσαι! Μη σκιάζεσαι καθώς λαγός στη χαμηλή χλόη. Δες τον αιτό ψηλά, φτερά τρεμοπαίζουν στο φως – σπάνια η Αγάπη!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />79. Στην άκρια τ` ουρανού αρμενίζει, επώνυμη κι οριστική. Ανθός ουδέποτε εξαφανιζόμενος, γυναίκα ευτυχισμένη; Ποιος να το πει;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />80. Άγριο γιασεμί, ψύχα αμυγδάλου, δόντια που ματώνουν χείλη. Μια κίνηση μνημείου η Αγάπη: το χέρι μου πάνω στο βυζί σου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />81. Όπου κι αν πάμε οικείο τ` αγέρι φίλιος ήλιος και σκοτάδι γνωστό. Στον πάνω κόσμο και στον κάτω δυό σκιές μαζί: ποτέ μόνοι, ποτέ ξένοι!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />82. Γλυκιά μου αγάπη, Μαρία αναπνοή στα στήθια σκληρό το ψέμα της ζωής να μοιάζει αλήθεια.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />83. Θε μου τι δόξα, τι ηδονή! Το σώμα μου μέσα στο σώμα σου γλυκά δάγκωμα ρώγας, φωνίτσα δροσερή στην πυρωμένη τρέλα του ήλιου!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />84. Αγάπη τρελή, πολύχρονη δύο μηνών και, ζεστή, μεγάλη , αντιφατική, γελοία, ωραία σαν κυνηγημένο σύννεφο, κλαίουσα στον ποταμό, χαρούμενη με δυό παλαμάκια, αγωνιούσα, ταξιδεύουσα συχνά, επιστρέφουσα πάντα, το τελευταίο αντίο πάλι, τον ουρανό τρυπώντας και τη γη καταρώμενη, φυλακισμένη σε τέσσερις μικρούς τοίχους, πανελεύθερη, μια κίνηση πουλιών από το Βορρά, χιόνια που λοιώνουν, φιλιά που αχνίζουν τρέμοντας, παλιόπαιδο του δρόμου, νύχτα με σεντόνια λευκά, τέλος γνωστό, ανονόμαστο άνθος σε κρυμμένο λιβάδι, νύχι της πέρδικας φοβισμένο, μωρό κοιμισμένο στο βυζί, υγρασία στα σκέλια, ποτάμι βαθύ, κόκκινη κατάσαρκη μπλούζα, κουρέλι αγαπημένο, καρφί στο μυαλό, βουνό αγέρωχο, κατεβασιά λύκων, αμνοί βελάζουν, φωτιά μεγάλη, δάκρυα που δεν σβήνουν τίποτε, λεύκες ψυχούλες, γκρεμός με αγριοπερίστερα, πουκάμισο φιδιού δεν βρέθηκε, δακτυλίδι αρχαίο, φωνή τώρα στο κάστρο, στάρι που λυγάει στον κάμπο, κρασί σταφυλίσιο, μια πενιά από ούτι, τα πάνω κάτω του κόσμου, τρελή Αγάπη, Εσύ.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />85. Τη νύχτα, λοιπόν, θα πολεμάμε να πάει το μαύρο πίσω – ο δρόμος ο φαρδύς κλειστός, στο χώμα δηλητήρια φίδια.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />86. Το αγρίμι μην το προκαλείς, βγάλε το αγκάθι από το στόμα, φίλησέ το. Να λάμπει η ταπεινότητα άσπρο φαντασταστικό και τότε τι να φοβηθείς;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />87. Πίνω νερό τρώω ψωμί, στον κύκλο των ωρών αναπνέω. Φυλλορροεί το δέντρο μα σε λίγο ανθίζει – έτσι μιλώ έτσι αγαπάω.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />88. Στην απέραντη γλώσσα των αισθημάτων τι να σου κάνει ένα φιλί από μακριά;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />89. Τ` αστέρια των σκοτεινών αιώνων στα μάτια σου φιλιά μου στα χείλη σου στο λαιμό – αθάνατη Αγάπη!</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />90. Με τα μεράκια και τα ωραία του κόσμου είμαι. Χόρεψε πολύ να σε χαρώ. Τραγούδησέ μου τον θάνατο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />91. Θάλασσα είσαι – χάθηκες μακριά κύμα το κύμα. Τι μένει από μένα; Όστρακο στεγνό στην άκρη.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />92. Έρωτας στον καπνό, δαγκωμένα τόσα τσιγάρα. Σε λίγο στρίβει το μονοπάτι, γιατί να σ` ανταμώσω, γιατί;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />93. Αργότερα θα πονέσουμε πιό πολύ, έλα, κόψε το χέρι. Η καρδιά λυγώντας μορφάζει, πόσο θ`αντέξει;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />94. Κρύο φιλί λευκό. Είσαι νεκρή ή εγώ πεθαμένος; (Τα χόρτα από την άκρη γέρνουν να με σκεπάσουν.)</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />95. Σαν την ψιλή βροχή στα πόδια ήρθες νυχοπατώντας. Εκείνου του νερού που λησμονάει, μια σταγόνα σκοτώνει.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />96. Το απόγευμα ψηλά πετούν πουλιά για το Βορρά. Τι βλέπουν άραγε, που παν και που τη νύχτα θα περάσουν;<br />– κάποιο κλωνί στασίδι του ύπνου για το άγνωστο ταξίδι καθώς στα μάτια τους θεούς κοιτούν αυτοκτονώντας.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />97. Ψέματα δεν είπα: υπάρχει το κοκόρι, νόμισμα και τρυγόνα. Ψιλόλιγνη λεύκα χαϊδεύει τον αέρα λέγοντας σ`αγαπώ.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />98. Νύχτα και μέρα ένα, πνιγμένα τ`άστρα του φωτός και η χλωμή σελήνη, όνειρο και κρασί, καρδιά και νους, τα μπλε και τα λευκά σου μήλα.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />99. Βουρκώνει ο καιρός κι όμως ένα δέντρο στολίζεται. Έχει το νερό και το φως, το μυστικό αεράκι, στοχάζεται μακριά – στολίζεται. Θα βάλει τα λευκά άνθη προς συνάντησιν, λυχνάρι της νύχτας και γάλ του Έρωτα και φιλιά στην αιωνιότητα της Γης. Τρέμουλο στην ψυχή. Μαζί με το παμπάλαιο ρήμα καρτερώ.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />100. Τσιγγάνικα βαλτόνερα, σύννεφα από κυπαρίσσια θα φύγουν μια νύχτα τρελαμένα, θα χαθούν. Και μόνο εσύ θα `σαι κοντά μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />101. Σ`αγαπώ γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τα γηρατειά σου – τη χαμένη μου ζωή θέλω να πάρω πίσω.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />102. Χαίρονται οι κάργες την ομίχλη τ`ουρανού. Γιατί ρωτάς που είναι η χαρά; Δεν ξέρεις;</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />103. Σημείο αποχαιρετισμού τρέλα της δαμασκηνιάς ανθισμένη – σαν μόνος στο δωμάτιο με τη νεκρή μου μάνα.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />104. Μαζί δεν είναι ψεύτης ο ντουνιάς λέει το πουλί γοερά μα ευθύς σβάρνα το πήραν άνεμοι, χάνεται στη μαυρίλα.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />105. Σπαθιά στον ήλιο λεπίδι στο φεγγάρι – τέρμα λοιπόν; Κλάψε. Το βραχνό κοκοράκι φωνάζει, ακόμα, σφαγμένο.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />106. Όνειρο και ζωή, ζωή και θάνατος – τίποτε νέο παλιό τίποτε. Έλα να σε δω πάλι στα μάτια, να σε φιλήσω.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />107. Γρήγορα σκοτεινιάζει γιατί δεν έχω το πρόσωπό σου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />108. Φύλλα που σαλέψανε μετά το φτεροκόπημα του πουλιού. Φύλλα.<br /><br /><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-72050860274668737862024-03-07T01:39:00.000-08:002024-03-07T01:39:30.287-08:00Δεν ζητώ ελπίδα- Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;"><br /><br />Δεν ζητώ ελπίδα μόνο αλήθεια ζητώ</span><div><span style="font-family: georgia;"><br />Οι άνθρωποι <br />τ΄ άλλα πλάσματα <br />αρνήθηκαν</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Οι παπάδες <br />έγδυσαν τους θεούς<br />από τα πάθη τους</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Οι φίλοι <br />τους φίλους <br />εγκαταλείπουν</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Οι εραστές <br />μιλούν για αιώνια αγάπη <br />πριν φύγουν</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Τα κράτη <br />αλυσοδένουν την κοινωνία<br />στους πόθους του χρήματος</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Δεν ζητώ ελπίδα έξοδο αναζητώ</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Απ΄όλες τις ελπίδες <br />που γίνονται λεπίδες <br />και μας κατακρεουργούν <br />Απ΄όλες τις φιλοδοξίες <br />που με δεσμεύουν <br />σε μια άνοστη ζωή<br />Απ΄όλα τα ιερά και όσια<br />που με χτίσανε <br />σε άυλα κελιά</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />δεν ζητώ ελπίδα μόνο ελευθερία ζητώ </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjuZtpErLmXTBlTurpnxuUCUNpSKrIB9smEIzSdIpO_ii3EpjaYT6YbDCdboCvnnf99h-rfM-8vXMdR4i7sMUwa0sJg_999RBkrGtIAvs-YxJduMmJlPWZMMNTjaDapWJ5g9O9PHbLv4Dy5sa4pyvsF2CRkJpeVpMy9F11kycwk07QGNFzZfRzNxdBz-9M/s1586/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%A1%CE%B9%CF%84%CE%B1-%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BF%CF%81%CE%B81.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Φωτογραφία από την ταινία "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ" σε σκηνοθεσία Φρανκ Ντάραμποντ" border="0" data-original-height="852" data-original-width="1586" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjuZtpErLmXTBlTurpnxuUCUNpSKrIB9smEIzSdIpO_ii3EpjaYT6YbDCdboCvnnf99h-rfM-8vXMdR4i7sMUwa0sJg_999RBkrGtIAvs-YxJduMmJlPWZMMNTjaDapWJ5g9O9PHbLv4Dy5sa4pyvsF2CRkJpeVpMy9F11kycwk07QGNFzZfRzNxdBz-9M/w640-h344/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%A1%CE%B9%CF%84%CE%B1-%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BF%CF%81%CE%B81.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-77868614066047031542024-03-07T01:31:00.000-08:002024-03-07T01:40:34.181-08:00Ποιήματα του Άχμαντ Αμπού Αμίρ ιμπν Σουχάιντ (Μετάφραση: Θανάσης Ράπτης)<span style="font-family: georgia;">Ο Ahmad Abū ‘Āmir ibn Šuhayd (Κόρδοβα, 992-1035) είναι ο αυθεντικός διανοούμενος που με το κύρος του δεν κάνει τα γράμματα επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Πιθανόν επικεφαλής της ποιητικής και πολιτικής ομάδας όπου ξεχώριζε ο Ibn Hazm (v. Tawq al-hamāma), με τον οποίο πάντοτε τους ένωνε μεγάλη φιλία. Από τις απόψεις του σαν κριτικός ξεχωρίζει ο ισχυρισμός του ότι η καλή λογοτεχνία έγκειται στο ταμπεραμέντο του συγγραφέα και όχι στην ευρυμάθεια και την καλή του γνώση της γραμματικής, δηλαδή γι' αυτόν το καλύτερο εργαλείο του συγγραφέα -ο ποιητής γεννιέται δεν γίνεται- είναι η ευφυΐα. Όσον αφορά την ποιητική του παραγωγή γνωρίζουμε ότι είχε το χάρισμα του αυτοσχεδιασμού. Συνέθεσε πάρα πολλούς στίχους ανταγωνιζόμενος ποιητές από την ανατολή.<br /><br />Όταν πλησίαζε ο θάνατός του —πέθανε από ημιπληγία— έγραψε ένα ποίημα στον Ibn Hazm όπου του ζητούσε να μη ξεχάσει να του αποδώσει τιμές στην κηδεία του και εξέφραζε την επιθυμία του να περάσει τις τελευταίες του μέρες «στην κορυφή ενός βουνού, εκεί όπου φυσάει ο άνεμος· μόνος, τρώγοντας ό,τι απομένει από τη ζωή τους σπόρους του αγρού και πίνοντας νερό στις λακκούβες των βράχων». Όταν πέθανε ενταφιάστηκε σε ένα πάρκο στην Κόρδοβα, κάτω από τα λουλούδια.<br /><br /><b><span style="color: #ffa400;">Βλέποντας ότι η ζωή μου στρέφει το πρόσωπο</span><br /></b><br />Βλέποντας ότι η ζωή μου στρέφει το πρόσωπο <br /><br />και ότι ο θάνατος μ' αρπάζει αναπόφευκτα,<br /><br />το μόνο που λαχταρώ είναι να ζήσω κρυμμένος<br /><br />στην κορυφή ενός βουνού, εκεί όπου φυσάει ο άνεμος·<br /><br />μόνος, τρώγοντας ό,τι απομένει από τη ζωή<br /><br />τους σπόρους του αγρού και πίνοντας νερό στις λακκούβες των βράχων.<br /><br /><br /><br /><span style="color: #ffa400;"><b>Μετά το όργιο</b></span><br /><br /><br />Όταν σκασμένη από το μεθύσι της αποκοιμήθηκε<br /><br />και σφάλισαν τα μάτια όλης της παρέας,<br /><br />την πλησίασα δειλά,<br /><br />σαν το φίλο που αναζητά ύπουλη επαφή στα μουλωχτά.<br /><br />Σύρθηκα προς το μέρος της ανεπαίσθητα σαν το όνειρο·<br /><br />στράφηκα προς το μέρος της γλυκά σαν την ανάσα.<br /><br />Φίλησα το λαμπερό λευκό του λαιμού της·<br /><br />πίεσα το ζωηρό κόκκινο του στόματός της.<br /><br />Και πέρασα μαζί της απολαυστικά,<br /><br />μέχρι που το σκοτάδι χαμογέλασε,<br /><br />δείχνοντας τα λευκά δόντια της αυγής.<br /><br /><br /><br /><span style="color: #ffa400;"><b>Στο σκοτάδι κάθε λουλούδι θα ανοίξει το στόμα του</b></span><br /><br />Στο σκοτάδι κάθε λουλούδι θα ανοίξει το στόμα του,<br /><br />αναζητώντας τα σύννεφα της γόνιμης βροχής·<br /><br />και οι στρατιές των μαύρων σύννεφων που είναι φορτωμένα με νερό, παρήλαυναν </span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">μεγαλοπρεπώς, οπλισμένες με τα χρυσά σπαθιά της αστραπής</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW73hJa4OIM1c8pll3MOb7gqTyjz3Vwvrl3arWzrrTlRHRoKEKtRG-UvaPwQiHx0e2eHZmsAuHngw1Y2W4YDCWTfKFTO0uFnJkU2LuM2oC-LGJtmcuKGcAjnhGdnEIgLI1TpNyV7m00nYfEy-XF4d60WQVEZ13QLr99h0fZ1yJ3Njb_ZPh5dVuPFLhsyuc/s800/417465886_8161643710514713_973510366175282083_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="486" data-original-width="800" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW73hJa4OIM1c8pll3MOb7gqTyjz3Vwvrl3arWzrrTlRHRoKEKtRG-UvaPwQiHx0e2eHZmsAuHngw1Y2W4YDCWTfKFTO0uFnJkU2LuM2oC-LGJtmcuKGcAjnhGdnEIgLI1TpNyV7m00nYfEy-XF4d60WQVEZ13QLr99h0fZ1yJ3Njb_ZPh5dVuPFLhsyuc/w640-h388/417465886_8161643710514713_973510366175282083_n.jpg" width="640" /></a></div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-66067716795216558632024-02-06T23:34:00.000-08:002024-02-06T23:34:54.730-08:00 Εκκλησίες το θέατρο του παραλόγου (2) -Βίκυ Βανίδη <p><br /></p><span style="font-family: georgia;">Άδεια μυαλά με αχυρένιες καρδίες<br />τραγουδούν ύμνους στον ύψιστο<br />Ο ύψιστος βαριέται αφόρητα <br />να παρακολουθεί χιλιοπαιγμένες <br />κακόγουστες παραστάσεις<br />φωνάζει το φίλο του τον διάβολο <br />να παίξουν αγωνία για να περάσει η ώρα<br />Μα είναι Κυριακή πρωί του λέει εκείνος<br />είναι η ώρα που σε υμνούν για να μπορούν <br />να σου ζητήσουν χάρες <br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia;">Άκου<br />οι ακρωτηριασμένοι χειροκροτητές<br />σου ψιθυρίζουν προσευχές :<br />δως μας ένα νήμα θεέ<br />να βγούμε από τις αγκύλες<br />της ηττημένης παρένθεσης<br />φέρε μας τον παράδεισο στη γη<br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Μη μου ζητάς<br />να παρακολουθήσω θέατρο<br />στους ναούς της υποκρισίας<br />να γίνω θεατής του αρλεκίνου<br />που χαρίζει ανυπόστατη αγάπη.<br />Δεν αντέχω τα υπερπολυτελή σκηνικά<br />όταν στον κόσμο υπάρχουν πεινασμένοι <br />οι αήττητοι ήρωες με κάνουν να χλευάζω<br />και τα μεγάλα ψέματα που κρύβουν <br />οι απόλυτες αλήθειες τους με τρομάζουν <br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Άνθρωπε<br />Από το μηδέν ήρθες και κει θα καταλήξεις<br />μαζί σου ήρθα και γω και ο διάβολος <br />κι όλα τα πλάσματα του κόσμου <br />και της φαντασίας σου<br />και όταν εσύ τα καταστρέψεις όλα <br />όλοι εμείς οι αθάνατοι στο μηδέν θα καταλήξουμε. <br />Η δική μου παντοδυναμία είναι δανεική <br />η δική σου δύναμη χτίζει κόλαση και παράδεισο<br />ζήσε αν θέλεις στην ηττημένη παρένθεση <br />ή θυμήσου πως είναι να αγαπάς <br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFEZjqI3ogFjKJV7PNQ7I69D58AL9unPr0IArXR8dX5b8mShIwLItdpwSP9SmBN5YUFhL2xxuUad8pOeynITqfqhPxJSpXVGigKO9dzr8vao_JyYZ-oxG7vgZKVApJCwnNSSOwKTrDFXmXnfMfDTBoihDUqg7ljSZr6HbT-Ej6TT0SUwIJmhpjs38DhdnB/s900/419780872_7966327953379624_6538638373438637502_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="900" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFEZjqI3ogFjKJV7PNQ7I69D58AL9unPr0IArXR8dX5b8mShIwLItdpwSP9SmBN5YUFhL2xxuUad8pOeynITqfqhPxJSpXVGigKO9dzr8vao_JyYZ-oxG7vgZKVApJCwnNSSOwKTrDFXmXnfMfDTBoihDUqg7ljSZr6HbT-Ej6TT0SUwIJmhpjs38DhdnB/w640-h356/419780872_7966327953379624_6538638373438637502_n.jpg" width="640" /></a></div><br />Μοίρασε τώρα διάβολε κι άσ’ τους να τσακώνονται </span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-78951941878219408042024-01-17T05:12:00.000-08:002024-01-17T05:12:29.110-08:00Ένα ποίημα //αφιερωμένο -Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;"> Σκέφτηκα να σου γράψω ένα γράμμα, όμως δεν γνωρίζω νότες ούτε ιπτάμενη γραφή.// Ήθελα κάποτε να γνωριστούμε, μα άλλοτε εσύ φορούσες φτερά και γω βυθιζόμουν στη θάλασσα, άλλοτε εγώ ήμουν Αμαδρυάδα στα βάθη του Αμαζονίου και συ ανυπότακτο θαλασσοπούλι στον Ατλαντικό.// Ήθελα σε αδιάστατο χρόνο να συναντηθούμε, μα όταν εσύ με περίμενες στο ουράνιο τόξο εγώ ερχόμουν στη σελήνη.// Όταν εσύ τραγουδούσες στο Μάτσου Πίτσου εγώ ψιθύριζα ξόρκια στη λεκάνη των Καρπαθίων.// Όταν ζωγράφιζες στάχια στις σπηλιές εγώ ήμουν κόκκινη αλεπού στον Ωρίωνα.// Όταν εσύ περίμενες στο σταθμό της Αμβέρσας, εγώ έμπαινα στο Πόρτο Λάγκος.// Σε όλους τους τόπους δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας. //Σε όλους τους χρόνους ούτε μια στιγμή δεν καμπύλωσε να δεχτεί τον έρωτα μας.// Θέλω να σου γράψω ένα ποίημα , για να είναι η μόνη γη που θα βρουν οι ψυχές μας τόπο ν’ αγκαλιαστούν</span><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nfdtBuv7EshrktMoWB43R-0ZXbXKCUPTFCXvVgA_sMRtedFXOq8RH258gfHTA-gmy6I_snNOk8ZBx9EWZCT7gNNggRjNR18QzFBru3Qt7GIihlfGPsJvJSb4KGoyKUF7fy3d9h8k4bQStE0nGVVbBUWWEDFAAk2efjrAnnfeU9JPna3rmELM4qncbuLQ/s1080/c866e84570ec5f41421f3d08cce7fbaf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="764" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0nfdtBuv7EshrktMoWB43R-0ZXbXKCUPTFCXvVgA_sMRtedFXOq8RH258gfHTA-gmy6I_snNOk8ZBx9EWZCT7gNNggRjNR18QzFBru3Qt7GIihlfGPsJvJSb4KGoyKUF7fy3d9h8k4bQStE0nGVVbBUWWEDFAAk2efjrAnnfeU9JPna3rmELM4qncbuLQ/w452-h640/c866e84570ec5f41421f3d08cce7fbaf.jpg" width="452" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-58071863419470955602024-01-10T22:57:00.000-08:002024-01-10T23:00:49.742-08:00Βουνίσιος ερημίτης Λι Μπάι «Ποιήματα» εκδόσεις Κίχλη, 2023<blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="color: #990000; font-family: courier; font-size: large;"><b>"Πιωμένος </b></span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="color: #990000; font-family: courier; font-size: large;"><b>τα καταφέρνω όμως και σηκώνομαι </b></span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="color: #990000; font-family: courier; font-size: large;"><b>ως το ρυάκι να πάω </b></span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="color: #990000; font-family: courier; font-size: large;"><b>το φεγγάρι ακολουθώντας καταπόδας. </b></span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #990000; font-family: courier;"><b>Τα πουλιά χάθηκαν</b></span> </span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><h4 style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><span style="color: #990000; font-family: courier;"><b><span style="font-size: large;">ο κόσμος κάτι λίγο".</span></b></span></h4></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote></blockquote><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSNWX76RQQ5iX4DctkA1_XHYsbucdi6aOgk80Mm96GoJwsKvSscj_1dwV5sWxz_2yqTIisK7PGh6-DZJRWAcUfU6-HbbwjCokEcM5AQ1rcLq43xOU7hq2g1jaKb8uB3Xaw1zZGsDhIhLcqq3bgcyVyqOM2bmSFLcdaaH_NTUt6IJ3dWBiBSVeAdQJEVq2b/s1140/230709163647866.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1140" height="432" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSNWX76RQQ5iX4DctkA1_XHYsbucdi6aOgk80Mm96GoJwsKvSscj_1dwV5sWxz_2yqTIisK7PGh6-DZJRWAcUfU6-HbbwjCokEcM5AQ1rcLq43xOU7hq2g1jaKb8uB3Xaw1zZGsDhIhLcqq3bgcyVyqOM2bmSFLcdaaH_NTUt6IJ3dWBiBSVeAdQJEVq2b/w640-h432/230709163647866.jpg" width="640" /></a></div><br /><br /><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Βουνίσιος διάλογος"</i></b></span><div><span style="font-family: georgia;">Τι κάθεσαι και κάνεις, ζώντας ολομόναχος στο βουνό;»<br />με ρωτούν κι εγώ χαμογελώ, είναι ήσυχη η καρδιά μου.<br />Σαν πέσουν οι ανθοί και περάσει το φουσκωμένο το νερό<br />ο κόσμος μου πια ολάκερος δεν είναι των ανθρώπων.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: 0px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; line-height: 19.2px; margin: 0px 0px 15px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /><span style="font-family: georgia;"><i>Ο Λι Μπάι, γνωστός και ως Λι Πο ή Τάι Λι Πο, συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους και πλέον αντιπροσωπευτικούς ποιητές της Κίνας. Γεννήθηκε το 701 μ.Χ. στο Τσαγκ Μινγκ της επαρχίας Σιτσουάν. Για κάποιο διάστημα υπήρξε κρατικός λειτουργός και ποιητής της αυτοκρατορικής αυλής. Όταν διώχθηκε από εκεί, περιπλανήθηκε επί δεκαετίες στο εσωτερικό της χώρας ως νομάς, ως μοναχός των δασών και των λιμνών. Στα ποιήματά του -περίπου χίλια τον αριθμό- ύμνησε την ομορφιά της φύσης, τον έρωτα και την απόλαυση που χαρίζει το κρασί.<br /><br />Πέθανε το 762 μ.Χ. στα εξήντα ένα του χρόνια. Επηρέασε κι εξακολουθεί να επηρεάζει πολλούς δημιουργούς, όχι μόνο στην Κίνα αλλά και στη Δύση. Οι Κινέζοι θεωρούν ότι είναι ο πιο ανθρώπινος από όλους τους ποιητές τους, που έχει τη δύναμη να τους εμψυχώνει σε δύσκολους καιρούς.”</i></span></p><span style="font-family: georgia;"><div><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Συμβουλεύοντας τα σπουργίτια"</i></b></span></div><div>Όχι, να μην πετάτε μαζί με τις αλκυόνες</div>του Γιαν-τσό.<br />Ούτε με τα χελιδόνια που κουρνιάζουν στο παλάτι<br />των Γου.<br />Αν καεί το παλάτι, κι οι δικές σας οι φωλιές<br />θα πάρουν φωτιά<br />αλλά και τα δίχτυα θα σας πιάσουν<br />με τις αλκυόνες μαζί.<br />Μόνα σας λοιπόν, σπουργίτια των αγρών<br />κάτω από τις καλαμιές εσείς να μείνετε<br />κι έτσι γεράκια κι αετοί ποτέ δεν θα σας βρουν.”</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Κατευόδιο"</i></b></span></div><div><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: 0px 0px; background-repeat: initial; background-size: initial; border: 0px; line-height: 19.2px; margin: 0px 0px 15px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: georgia;">Τα βουνά στα βόρεια με τη γαλάζια τους γραμμή<br />κι η καμπύλη στ’ ανατολικά<br />εκείνο το λευκό χνάρι<br />στη μέση εμείς την ώρα του αποχωρισμού.<br />Το ταξίδι μου θα πάρει καιρό<br />το ξέρω, λουλούδι χωρίς ρίζα θα ‘μαι.<br />Να με θυμάσαι κάθε που θα βραδιάζει<br />κι εγώ ένα σύννεφο<br />έτσι κοντά σου θα ‘ρχομαι.<br />Τ’ άλογο βιάζεται να φύγουμε<br />ας πούμε «αντίο».”</span></p><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Τραγούδι του φθινοπώρου πάλι στα πράσινα νερά"</i></b></span><span style="font-family: georgia;"><br />Τι φεγγάρι! Το πλένουν τα πράσινα νερά.<br />Τι φως, αλήθεια! Οι ερωδιοί ξαφνιάζονται<br />νομίζουν ότι ξημέρωσε<br />για μια στιγμή κάνουν να πετάξουν.<br />Μια γυναίκα μαζεύει κάστανα του νερού<br />ο άντρας την ακούει<br />μετά κι οι δυο τους τραγουδούν<br />γυρνώντας σπίτι μέσα στη νύχτα.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Ως τα ξημερώματα"</i></b></span><span style="font-family: georgia;"><br />Θα πρέπει πολλές κανάτες να πιούμε<br />πώς αλλιώς τις πίκρες μας να διώξουμε μια και καλή;<br />Τέτοιες νύχτες, οι εξομολογήσεις ποτάμι που ξεχύνεται.<br />Σελήνη μου λευκή, μην αφήσεις τον ύπνο να φανεί.<br />Μεθυσμένοι θα γείρουμε στις σπηλιές του βουνού<br />στρώμα και προσκέφαλό μας ας είναι ο ουρανός και η γη.<br /></span><br /><span style="font-family: georgia;"><b><i>"Άρωμα από μακριά φτάνει ως εδώ"</i></b></span></div><div><span style="font-family: georgia;">Κι ήταν γεμάτο λουλούδια το δωμάτιό μου<br />όταν η ομορφιά ήταν εδώ μαζί μου.<br />Δεν υπάρχει πια. Μόνο τ’ άδειο κρεβάτι έμεινε.<br />Το πάπλωμα το κεντητό διπλωμένο κι αυτό.<br />Δεν με πιάνει ύπνος.<br />Τρία χρόνια πέρασαν, μα το άρωμά της μένει.<br />Αλλά πώς γίνεται και δεν φεύγει κι αυτό;<br />Μήπως σημάδι είναι<br />ότι η αγάπη μου θα γυρίσει πάλι κοντά μου;<br />Πόσο μου λείπει<br />ενώ γύρω μου πέφτουν τα κίτρινα φύλλα<br />κι η πάχνη της αυγής νοτίζει τα πράσινα μούσκλια.<br /><br /><b>Απόδοση - επίμετρο: Γιώργος Βέης, </b></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-90373320562506990792024-01-08T00:27:00.000-08:002024-01-08T00:27:56.968-08:00 Ιερή μανία - Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;">Πότε πετάμε και πότε έρπουμε<br />Έτσι είναι ο έρωτας μου λες<br />παραμύθια και βάσανα μοιράζει<br />στην πτήση και στην πτώση του<br />κι αν είναι ν΄ αφήσουμε ένα σημάδι<br />μαρτύρα του πόθου μας θα είναι <br />αυτή η ακαταμάχητη ιερή μανία που <br />άρπαξε την ψύχη μας και την τράνταξε</span><div><span style="font-family: georgia;"><br />Τι ωραίο να ξέρω πως είσαι εδώ<br />σαν τραγούδι σειρήνας μόνο για μένα<br />Ν΄ ακούω τη φωνή σου στην άκρη της <br />καληνύχτα, στην αρχή της καλημέρα<br />να μου χαμογελάς ξεχτένιστη καθώς <br />σε κοιτώ με μάτια μισόκλειστα</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Τι όμορφο που είναι όταν όλοι φεύγουν <br />και μένεις εσύ γεμάτος απ΄ τη φλόγα<br />του έρωτα, να ιριδίζει στο βλέμμα σου <br />Κι όπως με κοιτάς σαν λαίμαργο θεριό που<br />θα ορμήσει να με κατασπαράξει καταλύομαι<br />άχραντη στην ιερή μανία σου</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />Οι στιγμές σαν γοργοπόδαρο ελάφι<br />τρέχουν και χάνονται και μείς θα<br />μείνουμε μια χούφτα χώμα που πολύ <br />ονειρεύτηκε υπνωτισμένη απ΄ έρωτα</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_VLoS9_ckHRbh-g-rLAKZS1_p47CW52eq41zdCje7vV0XlLZd43cuDlRbvBlyQ8VszJEdXZ0P7hRfSdaQr2hNshoxD4af9pYqGSitvussC6BxjZIT-W9QS-tCn7bVx-RutOwriHTDJgK9fO7Gt6Jy985UVmHJDdPdptsRD7msAabutkndrZb3ZRETgHbc/s1521/416055487_7944098872269199_2350288053993373389_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="645" data-original-width="1521" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_VLoS9_ckHRbh-g-rLAKZS1_p47CW52eq41zdCje7vV0XlLZd43cuDlRbvBlyQ8VszJEdXZ0P7hRfSdaQr2hNshoxD4af9pYqGSitvussC6BxjZIT-W9QS-tCn7bVx-RutOwriHTDJgK9fO7Gt6Jy985UVmHJDdPdptsRD7msAabutkndrZb3ZRETgHbc/w640-h272/416055487_7944098872269199_2350288053993373389_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-87362146413829865462023-12-28T04:24:00.000-08:002023-12-28T04:24:55.178-08:00άυλες διαδρομές- διάλογος ένατος – ο έρωτας είναι σπάσιμο κάθε νόρμας της είπε (Βίκυ Βανίδη) <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Είναι το διαδίκτυο ένας εύφορος χώρος που θα μπορούσε να καρπίσει ο έρωτας; Αυτό το ερώτημα την απασχολούσε πολύ τελευταία, γιατί ναι μεν ο έρωτας μπορεί ν’ ανθήσει σε ένα φαντασιωτικό κήπο αλλά χωρίς κοπριά αισθήσεων πως θα καρπίσει. Ήταν τσακισμένη από το τέλος μιας τρέλας που δεν ευδοκίμησε και άφησε μέσα της τόσα ανεκπλήρωτα τραύματα όσα και αναπάντητα ερωτηματικά. Το αφήγημα από πλευράς του ήταν σχεδόν αστείο, έλεγε ότι η εκπλήρωση του έρωτα τους θα τους μάτωνε, θ΄ άφηνε τραύματα που θα ήταν δύσκολα να επουλωθούν. Αυτή ήξερε ότι τα τραύματα που δεν ματώνουν είναι πολύ πιο ύπουλα, έρπουν μέσα σου σαν γάγγραινα και σαπίζουν το είναι σου. Η αλήθεια είναι ότι έκανε κάποιες χλιαρές προσπάθειες για να τον πείσει να συναντηθούν αλλά επειδή κατάλαβε ότι τον κυριάρχησε ο φόβος της απογοήτευσης που θα μπορούσε να φέρει η συνάντηση τους έκανε πίσω και έκανε πίσω γιατί τελικά τους ένωνε ο ίδιος φόβος και ξαφνικά τον συμπόνησε πέρα από την τρέλα του φαντασιωτικού της έρωτα. Τον συμπόνησε γιατί ένιωσε μέσα της όλη την ερημία της υπαρξιακής του μοναξιάς και αυτό την έκανε πολύ πιο ευάλωτη απέναντι του, κάτι που πάντα την τρόμαζε. Είχε γοητευτεί σε υπερθετικό βαθμό από την περσόνα που πρόβαλλε στον τοίχο του, μαζί με αυτήν βέβαια και πάρα πολλοί άλλοι. Τα like ,οι καρδούλες και τα νοιάζομαι, βροχή σε αντίθεση με αυτήν που δεν είχε καταφέρει ποτέ να προσελκύει το ενδιαφέρον των θαμώνων του διαδικτύου. Βρήκε σε αυτόν αυτό που της έλειπε και το είχε ανάγκη ή για να ακριβολογούμε της άρεσε η εικόνα του και τη στόλισε με ό,τι πιο γοητευτικό θα μπορούσε να έχει μια προσωπικότητα. Έτσι και αλλιώς ήξερε ότι ακόμη και στον πραγματικό κόσμο δεν ερωτευόμαστε ποτέ την πραγματική εκδοχή κάποιου αλλά πάντα την ανάμειξη του πραγματικού –φαντασιωτικού και έτσι άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να τον ερωτευτεί με ένα πάθος ανεκδιήγητο και υπερβατικό σε σημείο που να βιώνει όλη την αρχέγονη ένταση ενός πραγματικού έρωτα. Αφέθηκε στη ροή και μόλις αυτή την έφερε στο σημείο που ήταν πραγματικά ευάλωτη την κέρδισε ο φόβος. Δεν διαφέρει τελικά το τέλος του έρωτα όπου και αν τον βιώνουμε πάντα ένας φόβος βάζει την τελεία. Την παύλα όμως πάντα η ανημποριά μας την ορθώνει απροσπέλαστη.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: justify;">- Μου αρέσεις πολύ! Να περνάς καλά να απολαμβάνεις τον εαυτό σου</div><div style="text-align: justify;">- Μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να απολαμβάνουμε ή έστω να βρίσκουμε ενδιαφέρον στον έσω δαίμονα μας! Να είμαστε καλά ρε φίλε</div><div style="text-align: justify;">- Έχεις καλό δαίμονα. Πολύ σέξι</div><div style="text-align: justify;">- Το καλό το επιλέγω το σέξι πάλι με επιλέγει μάλλον</div><div style="text-align: justify;">-Σε σκέφτομαι και είσαι τόσο μακριά. Γάμησε τα !</div><div style="text-align: justify;">- Η σκέψη είναι πιο γρήγορη από την απόσταση</div><div style="text-align: justify;">- Ναι έρχεται και σε βρίσκει. Με καβλώνεις να το ξέρεις</div><div style="text-align: justify;">- Η κάβλα είναι πολυεπίπεδη και οι διαστάσεις πολλές</div><div style="text-align: justify;">- Πολλές και για έξυπνους ανθρώπους</div><div style="text-align: justify;">-Όμως θέλει επαφή αλλιώς αναλώνεται σε φαντασιωτικούς εγωισμούς</div><div style="text-align: justify;">- Ναι σίγουρα την θέλει αλλά εγώ εσένα φαντασιώνομαι</div><div style="text-align: justify;">- Όπως με πλάθεις</div><div style="text-align: justify;">-Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι νιώθω υπέροχα μαζί σου</div><div style="text-align: justify;">- Δεν πιστεύω πια στις ερωτικές σχέσεις από το διαδίκτυο. Ήδη είμαστε περσόνες στην καθημερινή μας ζωή ας αφήσουμε έξω απ΄αυτό τον έρωτα που για μένα είναι ιερός ακόμη και αν είναι πήδημα μιας στιγμής.</div><div style="text-align: justify;">- Και γω ιερό τον θεωρώ αλλά και ελεύθερο...Είναι σπάσιμο κάθε νόρμας. Θα ήθελα να ήσουν εδώ ζωντανή, αλλά αφού δεν είσαι θέλω την αύρα σου μέσα από την εικόνα σου</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ω! Έρωτα ιερέ ανίερε μιας νέας εποχής …</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXwYlfKaCN0hMZCnnQ0m4zIGZ6hHHnCipa6jbAEUJ9bv7a0unHUmPz6yQq1A9kXX6_E5BNv1ecNGz3iC3RfkF5vRIAI7wMbRhDltkAgvwFURXxBXXj_694-LueRvCtdw4NksCSzhVgsE6bL0MQc68ofgFT5Gc8JicrQ90U5vbeRoLJnNxlzf8i5Ws26iey/s1000/blown_away_by_citrusfrukt_d24tm06-fullview.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="691" data-original-width="1000" height="442" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXwYlfKaCN0hMZCnnQ0m4zIGZ6hHHnCipa6jbAEUJ9bv7a0unHUmPz6yQq1A9kXX6_E5BNv1ecNGz3iC3RfkF5vRIAI7wMbRhDltkAgvwFURXxBXXj_694-LueRvCtdw4NksCSzhVgsE6bL0MQc68ofgFT5Gc8JicrQ90U5vbeRoLJnNxlzf8i5Ws26iey/w640-h442/blown_away_by_citrusfrukt_d24tm06-fullview.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-27304349116568175482023-12-11T23:35:00.000-08:002023-12-11T23:35:58.979-08:00Παραμύθι σαν έρωτας -Βίκυ Βανίδη<span style="font-family: georgia;">Δεν τον είχε πληγώσει που τον αποκάλεσε άσχημο , αχινομαλλιά και μπουμπουνοκέφαλο αλλά που τον κοίταξε με κείνο το αμφιταλαντευόμενο βλέμμα μεταξύ φόβου και αηδίας. Γι’ αυτό της πήγε κόντρα στην αρχή ήθελε κι αυτός να την πληγώσει μετά το μετάνιωσε αλλά ήξερε πως δεν υπάρχει γυρισμός κι άρπαξε από το τραπέζι του δωματίου της μια κούπα που είχε ζωγραφισμένη στο κέντρο μια καρδιά και ήταν γεμάτη με μικρές ολοστρόγγυλες σοκολατένιες μπαλίτσες και έφυγε άδοξα από τον πάνω κόσμο χωρίς να κάνει καμιά σκανταλιά χωρίς να κοροϊδέψει τους ανθρώπους .<br /><br />Ο Τρικυντό είναι ένας καλικάντζαρος που ζει στα έγκατα της γης, όχι από πάντα, στα παλιά χρόνια όλα τα πλάσματα συμβίωναν αγαπημένα πάνω στη γη και η ζωή τους κυλούσε όμορφα σαν γιορτή. Μετά ξαφνικά ο άνθρωπος αυθαίρετα αποφάσισε ότι ο πλανήτης του ανήκει αποκλειστικά και άρχισε τις περιφράξεις. Γέμισαν παντού συρματοπλέγματα και διαβατήρια. Μετά ξεκίνησαν οι έχθρες και οι πόλεμοι. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί καλικάντζαροι τότε και έτσι πήραν τη γενναία απόφαση να εγκαταλείψουν τον πάνω κόσμο και να δημιουργήσουν μιαν άλλη κοινωνία. Περιπλανήθηκαν αρκετά μέχρι που να βρουν την πύλη που οδηγούσε στον κάτω κόσμο. Εκεί ήδη κατοικούσαν οι ρίζες των δέντρων, των φυτών κάποια μικρά ζώα και κάποια πλάσματα σκιές που εκεί είχα βρει την ησυχία τους. Τους δέχτηκαν με χαρά και έτσι σιγά σιγά ξεκίνησαν μια νέα ζωή, διαφορετική που βασίζονταν στην αλληλοβοήθεια και στον αλληλοσεβασμό. Δουλεύουν όλοι μαζί και διασκεδάζουν όλοι μαζί και η κάθε μέρα ξανάγινε γιορτή. Τα δέντρα και τα φυτά που κατοικούν και στους δύο κόσμους παίζουν το ρόλο της ενημέρωσης , κάτι σαν τους δημοσιογράφους, ε όχι και ακριβώς δηλαδή, γιατί μεταδίδουν καθημερινά τι γίνεται στον πάνω κόσμο όπως ακριβώς το βλέπουν και όχι όπως βολεύει αυτούς που τους πληρώνουν. Στον κάτω κόσμο δεν υπάρχουν ψέματα ούτε παραπληροφόρηση και η αδικία είχε ξεχαστεί σαν λέξη. Ο Τρικυντό έχει φίλο καρδιακό ένα έλατο που το μισό κατοικούσε σε μια αυλή ενός μεγάλου σπιτιού. Του έλεγε ο φίλος του λοιπόν ότι οι άνθρωποι τον έχουν στολίσει με λαμπερές μπάλες και φωτάκια για να υποδεχθούν τα Χριστούγεννα. Τι σήμαινε ακριβώς αυτό δεν τον πολύ ένοιαξε άλλα αποφάσισε να ανέβει για λίγο για να δει από μόνος του και να σχηματίσει άποψη. Έτσι σκαρφαλώνοντας στον ολοφώτιστο φίλο του βρέθηκε σε κείνο το στολισμένο με πολύχρωμα λαμπάκια δωμάτιο που εισέβαλε φουριόζα εκείνη. Μόλις τον είδε τρόμαξε τι είναι αυτό φώναξε έξαλλη. Μα δεν με βλέπεις πλάσμα είμαι και όχι πράγμα η ερώτηση έπρεπε να είναι ποιος είσαι εσύ. Ό,τι και αν είσαι, είσαι άσχημο. Μια χαρά σχήμα έχω. Που δεν βλέπετε όμως, του απαντά και συνεχίζει, τι μαλλιά είναι αυτά σαν αγκάθια και το κεφάλι σου είναι τεράστιο. Αηδία σαν αχινός είσαι και μάλιστα μπουμπουνοκέφαλος. Εντάξει και συ έχεις μικρό κεφαλάκι και τεράστιο σώμα. Εγώ είμαι άνθρωπος εεε και γω καλικάντζαρος άρα απλά διαφορετικός και όχι άσχημος και μπουμπούνας, δηλαδή αυτό από πού το συμπέρανες; Τιιιι καλικάντζαρος μακριά… Εσείς δεν είστε αυτά τα απαίσια πλάσματα που όλο το χρόνο ροκανίζετε τα δέντρο που στηρίζει τον κόσμο για να καταστρέψετε τη γη. Ω! Πόσο ηλίθιοι μπορείτε να γίνεται οι άνθρωποι. Δεν χρειάζεστε εμάς την καταστρέφετε μόνοι σας, άλλωστε αν δεν γνωρίζεις η γη είναι στρογγυλή, επίσης είναι πλανήτης και ανήκει στο ηλιακό σύστημα και σίγουρα δεν στηρίζεται σε δέντρο. Άλλα ακόμη και έτσι να ήταν πιστεύεις ότι οι Καλικάντζαροι άλλη δουλειά δεν έχουμε όλο το χρόνο από το να πριονίζουμε το δέντρο που στηρίζει τον απάνω κόσμο για να τον ρίξουμε χάμω . χο χο χο πόσο κουτοί μπορεί να είσαι και γιατί δηλαδή να θέλουμε να ρίξουμε, πλαφ τον κόσμο σας για να μας ξανακατσικωθείτε οι άνθρωποι και να διεκδικήσετε και τον κάτω κόσμο; … α πα πα να μείνετε εδώ που είστε. Η κοπέλα ένιωσε ότι μπορεί και να τον αδικούσε, ο Τρικυντό ένιωσε την αμφιταλάντευση της και προσπάθησε να την προσεγγίσει. Εντάξει να δεχτώ ότι επειδή είμαι διαφορετικός, η εικόνα μου σου δημιουργεί μια κάποια δυσφορία, αλλά δεν είμαι κακός ούτε μπουμπούνας. Εμένα μου αρέσεις πολύ και ας είσαι διαφορετική, είσαι όμορφη. Θέλεις να καθίσουμε εδώ ήσυχα να συζητήσουμε τη ρώτησε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Όχι θέλω να φύγεις αμέσως όχι μόνο γιατί είσαι άσχημος αλλά και γιατί σε φοβάμαι . Ο Τρικυντό ήθελε να την πάρει μια μεγάλη αγκαλιά άλλα ένιωθε το φόβο της και ήξερε ότι αυτό θα την τρομάξει περισσότερο. Θα φύγω της είπε μόνο θέλω κάτι από σένα: να που πεις το όνομα σου . Ωραιοζάλη με λένε . Σαν ποίημα ακούστηκε αυτό! Ο Τρικυντό άρπαξε την κούπα και εξαφανίστηκε <br /><br />Ήταν καλλιτέχνης ο Τρικυντό και σε αυτήν την κοπέλα είδε ό,τι πιο κοντά σε άγγελο έχει δει πότε σε ολόκληρη τη ζωή του . Κατακόκκινα κοντά μαλλιά, κρίκους στα αυτιά ,στη μύτη, στο αριστερό φρύδι, ζωγραφισμένα χέρια και λαιμό με θανατερές εικόνες . ‘Ολη η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο πάνω της. Τι να κάνει ο καψερός την ερωτεύτηκε αυτό που λεν οι άνθρωποι κεραυνοβόλα και όταν άκουσε το όνομα της «Ωραιοζάλη» ζαλίστηκε πανέμορφα . Βέβαια ήταν χειμώνας και οι πεταλούδες είχαν μεταναστεύσει στον κάτω δικό του κόσμο οπότε δεν μπήκαν στο στομάχι του να πετούν και να τρεμουλιάζει η καρδιά του αλλά ήταν σαν να χύθηκε μέσα του ένα τεράστιο καζάνι ζεστή σοκολάτα που απάλυνε τα σωθικά του. <br /><br />Τώρα πολλές φορές στο σπίτι του κάθεται μόνος του στο μικρό κρεβάτι μπροστά από το μεγάλο παράθυρο και πριν βάλει ένα ποτήρι κρασί από το βαρέλι για να παν τα φαρμάκια κάτω κοιτάζει την κούπα με την καρδιά και τα σοκολάτακια και μια στιγμιαία θλίψη ζωγραφίζεται στα μάτια του. Σήμερα έγινε κάτι απίστευτο τα συρμάτινα μαλλιά του λύγησαν και άρχισαν να κατευθύνονται προς την κούπα, σαν να θέλουν να αγγίζουν τα στρογγυλά σοκολατάκια και η ουρά του σκούφου σαν αιχμή από βέλους τόξου δείχνει την καρδούλα της κούπας. Ο Τρικυντό σκέφτεται μα τι άλλο είναι ο έρωτας αν όχι μια μικρή γλυκιά στιγμή που ένα στρογγυλό σοκολατάκι λιώνει πάνω στη γλώσσα σου.</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiXKiGH1QRQv2eqszzoHw9XmfFt_RkN3M4eQ316T1AUFa9-_fyeUSXrnknBtQaVHMjPfQHXfrntvtSXpjEriEjm640lV8SMd4O06uBhWD2lj81GO8Arz0LEHe08tZT4icg4SHzvIvKYHXlIRrpMdeNzFU0g_Fn_pdX8UuKigwv3dJy8rXHrreA4g5at1s/s723/1875bfc6192a30719917ff179959c8a6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="723" data-original-width="500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifiXKiGH1QRQv2eqszzoHw9XmfFt_RkN3M4eQ316T1AUFa9-_fyeUSXrnknBtQaVHMjPfQHXfrntvtSXpjEriEjm640lV8SMd4O06uBhWD2lj81GO8Arz0LEHe08tZT4icg4SHzvIvKYHXlIRrpMdeNzFU0g_Fn_pdX8UuKigwv3dJy8rXHrreA4g5at1s/w442-h640/1875bfc6192a30719917ff179959c8a6.jpg" width="442" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-85220183226007919452023-11-26T05:17:00.000-08:002023-11-26T05:17:38.944-08:00Σαλώμη –Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;">Και στάθηκα μπροστά σας <br />με τα εφτά μου πέπλα να αχνοφέγγουν <br />την γύμνια της απατηλής ομορφιάς μου <br />κι έγινα βορά στο σαρκοβόρο βλέμμα σας <br />Χόρεψα φτερουγίζοντας μια μακρινή υπόσχεση <br />τυλιγμένη με την καταχνιά της ερημιάς μου <br />Και ναι είμαι η Σαλώμη, η ονείρωξη <br />στα ανέραστα συζυγικά κρεβάτια σας <br />Είμαι αυτήν που θα πληρώσετε κάθε <br />τίμημα για να κολυμπήσετε στην μικρή <br />πηγή της, που με λύσσα βαμπίρ <br />θα ρουφήξετε άγουρους τους χυμούς της <br />πριν καν θάλλουν τα άνθη των καρπών της <br />Είμαι αυτήν που τόσες γραφές ξοδεύτηκαν <br />για να περιγράψουν την κακία της που <br />αστόχαστα πρόσταξε και πήρε στο δίσκο <br />το ματωμένο κεφάλι εκείνου του ανθρώπου <br /><br /><br />Εγώ η αιώνια ανίερη ιέρεια <br />των κολασμένων σας πόθων <br />στέκομαι τώρα εδώ κοιτάζοντας σας <br />κατάματα για να σας ρωτήσω: <br />Τι δύναμη θα είχα εγώ χωρίς την λαγνεία σας;</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6XSdT1hsutWR8UCvF_puE8aD2m1HKQ_qHTNhS-rjq3J7nbjOpycOPjnGI04MSqyBIkp5gL3C2q2cka7ZIaK347sI5nsCj7X_O1VaQnRdW034MloJFOPA6qnslEZQD8Ga_g8nayAcRs7qJKZtCAqrR1vARMZ64CDPWKgAnHWyBaqUKkfiBqkUpaEurPlEt/s840/lolita.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="505" data-original-width="840" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6XSdT1hsutWR8UCvF_puE8aD2m1HKQ_qHTNhS-rjq3J7nbjOpycOPjnGI04MSqyBIkp5gL3C2q2cka7ZIaK347sI5nsCj7X_O1VaQnRdW034MloJFOPA6qnslEZQD8Ga_g8nayAcRs7qJKZtCAqrR1vARMZ64CDPWKgAnHWyBaqUKkfiBqkUpaEurPlEt/w640-h384/lolita.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><br /> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-18256243009688826522023-11-23T23:04:00.000-08:002023-11-23T23:04:14.089-08:00Άννα -Άρης Αλεξάνδρου (24 Νοεμβρίου 1922 - 2 Ιουλίου 1978) <span style="font-family: georgia; font-size: medium;">1.<br />Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες<br />για να μην τύχει και προσέξεις<br />πόσο διστάζω να σε αγγίξω<br />σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα<br />διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη<br />γιατί το ξέρει<br />πως τόσο φως δε θα το αντέξει<br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">2.<br />Είχα πάντα έτοιμο<br />ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.<br />Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα<br />μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα<br />στίγμα – οι χειροπέδες μου.<br />Δεν τό ’ριξα ποτέ.<br />Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.<br />Όσο υπάρχεις<br />ταξιδεύω.<br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">3.<br />Θα σε βρω.<br />Όπου πατάς<br />Πέφτουν πράσινα φύλλα.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzoJ1Pd7NlJYNhdzYKqwTW2k41h-23niwX7N3FTUtAyXCC1tP8QwAXMAvVs9WZjfQ4B9pySNk-IU1oy7g8PtQ2Sc9_uybSfSmg0pSqoPmOsZu8WfMAv-BAzALpoabnZjpScx5z9h1WPDicMuOVG5wWvFiVeJMNI5-vCQis4N8rV21OX4JnCBdEc757c0x/s683/bbf9ff3f64b072e58ac40154f6cfdae4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="683" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzoJ1Pd7NlJYNhdzYKqwTW2k41h-23niwX7N3FTUtAyXCC1tP8QwAXMAvVs9WZjfQ4B9pySNk-IU1oy7g8PtQ2Sc9_uybSfSmg0pSqoPmOsZu8WfMAv-BAzALpoabnZjpScx5z9h1WPDicMuOVG5wWvFiVeJMNI5-vCQis4N8rV21OX4JnCBdEc757c0x/w640-h402/bbf9ff3f64b072e58ac40154f6cfdae4.png" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-30740719832676075552023-11-23T23:00:00.000-08:002023-11-23T23:00:14.850-08:00Στο Γκρεμό Του Αποχαιρετισμού -Πάουλ Τσέλαν<span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Να στέκεσαι, στη σκιά<br />του στίγματος στον αγέρα.<br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Για – κανέναν – και – για – τίποτε – να στέκεσαι.<br />Αγνώριστος,<br />μόνος για τον εαυτό σου.<br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Με όλα, όσα βρίσκουν χώρο μέσα του<br />και χωρίς<br />λόγια.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgTkVWk5BC3rg2-lSBD65qt4JHGTfhaSlDUgSXt_9frE9aggrGQfcqz5TtI2H6KvozD2aq3lNhDHh4oPmbX-b3QYIDytQbBjznJ-kUulWBtzkzbSDeXLV11DKH6RJZyaZJpGRpkm2OCurLnHWOgk1pExKhOigrIIF-umNj7-JcK2nPNmxaaf-2Py94V3HZl" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img data-original-height="680" data-original-width="1024" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgTkVWk5BC3rg2-lSBD65qt4JHGTfhaSlDUgSXt_9frE9aggrGQfcqz5TtI2H6KvozD2aq3lNhDHh4oPmbX-b3QYIDytQbBjznJ-kUulWBtzkzbSDeXLV11DKH6RJZyaZJpGRpkm2OCurLnHWOgk1pExKhOigrIIF-umNj7-JcK2nPNmxaaf-2Py94V3HZl=w640-h426" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px; text-align: start;">CHRISTIAN SCHLOE</span></td></tr></tbody></table><br /><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-91593809410938341742023-11-07T05:16:00.002-08:002023-11-07T05:25:13.081-08:00Ονειρεύομαι ταξίδια μαζί σου -Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;"><br />Μια φορά ονειρεύτηκα<br />πως πήγαμε σε ένα τόπο <br />δίχως ήλιο <br />σ΄ αυτήν την δυστοπία είπες <br />της γαρδένιας ο ανθός <br />δεν σβήνει σ' ένα βράδυ <br />Είναι που στο βαθύ σκοτάδι <br />κυλά αργά ο χρόνος <br />για ν’ αντισταθμίζει τις χαμένες <br />λιόλουστες μέρες <br /><br /><br />Μιαν άλλη φορά <br />ταξιδέψαμε σε μια αετοφωλιά <br />φορούσες πούπουλα <br />και τα μαλλιά σου ανέμιζαν στον ουρανό <br />Έλα να πετάξουμε είπες <br />θα σου δείξω <br />πως να ζυγίζεις τα φτερά της ψυχής σου <br />να ισορροπείς στις μοναξιές μας <br />στα αγγίγματα μας με χέρια κομμένα <br />στους σεισμούς και στις εκρήξεις μας <br />θα σου δείξω <br />πως να υπολογίζεις τις αποστάσεις <br />μεταξύ ονείρου μου <br />και ονείρου σου <br /></span><span style="font-family: georgia;">εκεί στην υγρασία των φιλιών μας <br />που σε βρίσκω που με χάνεις <br />στην κόλαση του έρωτα <br /><br />Στις αντιθέσεις ισορροπεί ο κόσμος μωρό μου <br />διαφορετικά <br />θα είχε κιόλας γκρεμοτσακιστεί <br />στις καλές προθέσεις <br />ευυπόληπτων ανθρώπων</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJ2zy63vPCQHjOL3t2E0GiwZU8DJkwin7QlfuU53fgjXpK0hf_7IXC8AL0xV6Ki-HMYfPJNbsBofNrHTZ7DY0k0WiT6OmXAQEXbdrRzrioWCqwufuA2wJE43eYn2xEH4c7NysNvd41v8zkSEsCLy05SMlyesHoW6nU6XyZYfkUrpUMXo2QKIrpJS_Xapg/s4208/1699361992756.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4208" data-original-width="3120" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHJ2zy63vPCQHjOL3t2E0GiwZU8DJkwin7QlfuU53fgjXpK0hf_7IXC8AL0xV6Ki-HMYfPJNbsBofNrHTZ7DY0k0WiT6OmXAQEXbdrRzrioWCqwufuA2wJE43eYn2xEH4c7NysNvd41v8zkSEsCLy05SMlyesHoW6nU6XyZYfkUrpUMXo2QKIrpJS_Xapg/w474-h640/1699361992756.jpg" width="474" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-38072910352981295402023-11-02T02:22:00.000-07:002023-11-02T02:22:10.312-07:00 Στις ξερολιθιές -Βίκυ Βανίδη<p><br /></p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Της έστειλε μήνυμα με τραγούδι<br />ήταν δύσκολο να συνταιριαστούν οι στίχοι <br />μέσα τους <br />αυτός έλεγε πρόσεχε "αδιέξοδο"<br />σ’ αυτή την αγκαλιά δεν αράζεις <br />καπνίζεις τον πόθο της και εξατμίζεσαι<br />αυτή του έλεγε ο έρωτας είναι ξάφνιασμα<br />και η ροή του ανεξέλεγκτη κι ορμητική<br />δεν παρκάρει σε λιμνούλες όταν μπορεί <br />να συναντήσει θάλασσες</span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Μα τι άλλο μπορεί να είναι η αιωνιότητα στον έρωτα </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">αν όχι μια στιγμή στη φαντασία μας;<br /><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Στάση μικρή <br />της ηδονής <br />της γρήγορης πτήσης <br />της υπέροχης πλάνης<br />της ασχημάτιστης ύπαρξης <br />του σπαραγμού <br />της πτώσης <br />στάση μικρή <br />που δίνεις τη χαρά<br />της αιώνιας ανατριχίλας <br />στην αυταπάτη της συνέχειας</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg62uvDGZP1vqDv16apX8GHQ_Mo_xHY0DVTpRSayZ3_V1GPx0j7PfyrlnZUzDBeIjb4ccIMubUvwzzlb6C2ERYD1uEPwMiu3fqhh9ePgWe-4VMSJDJDj0eYpaJkQmYgntHWPDOAeCYWP1j5VkiVCna-DXiBa4BfQLLa4xv5nLRjfwrq_m1-HBjFTxO9jvnq/s2048/360097789_7300586949953731_6896914202325076794_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg62uvDGZP1vqDv16apX8GHQ_Mo_xHY0DVTpRSayZ3_V1GPx0j7PfyrlnZUzDBeIjb4ccIMubUvwzzlb6C2ERYD1uEPwMiu3fqhh9ePgWe-4VMSJDJDj0eYpaJkQmYgntHWPDOAeCYWP1j5VkiVCna-DXiBa4BfQLLa4xv5nLRjfwrq_m1-HBjFTxO9jvnq/w640-h480/360097789_7300586949953731_6896914202325076794_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-51708948637532526802023-11-02T02:17:00.004-07:002023-11-02T02:17:15.045-07:00Το τέλος του έρωτα -Βίκυ Βανίδη<p><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: inherit; font-size: 15px; white-space-collapse: preserve;"><br /></span></p><span style="font-family: georgia;"><div style="text-align: center;">Πες αγόρι μου τι είναι τελεία</div><div style="text-align: center;">Να ακουμπώ στο στήθος σου χωρίς ανάσα</div><div style="text-align: center;">Και η παύλα που την ακολουθεί</div><div style="text-align: center;">Ευθεία γραμμή . Σε βρίσκω παντού</div><div style="text-align: center;">σ’ ένα καινούριο όραμα, μεθυσμένη</div><div style="text-align: center;">με σηκωμένο το ποτήρι να μου φωνάζεις</div><div style="text-align: center;">Εβίβες αδερφέ μου!</div></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg0WrAT1pYQud-HKHEgF53ESUkqBcOJyVmp6ezgm_E3sGcK2mwbU6giFWchYgycIBRus_mkqNvrRop7wYMPi9HiBV0cuNxW2t61RlsxKAUouLBT4IPVDQlWHuCPZ8O_39OPvF6a6S6jjtp0gVwADWnMRfcKIfhovh4IYB12o7Ghw4zlELuJCVqlOypre3e/s1946/395314285_7676516799027409_3418181972993132879_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1946" data-original-width="1459" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgg0WrAT1pYQud-HKHEgF53ESUkqBcOJyVmp6ezgm_E3sGcK2mwbU6giFWchYgycIBRus_mkqNvrRop7wYMPi9HiBV0cuNxW2t61RlsxKAUouLBT4IPVDQlWHuCPZ8O_39OPvF6a6S6jjtp0gVwADWnMRfcKIfhovh4IYB12o7Ghw4zlELuJCVqlOypre3e/w480-h640/395314285_7676516799027409_3418181972993132879_n.jpg" width="480" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-11338378806441203492023-06-26T13:45:00.003-07:002023-06-26T22:33:14.005-07:00Σκισμένα καλσόν -Κατερίνα Δήμτσα (εκδόσεις ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 2023)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Αντί για "ξεκαρδίστηκα" </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">του είπα</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><i>"ξεκαρδιάστηκα"</i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">κι ίσως </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">αυτό</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">να είναι </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">το ρήμα της νέας εποχής </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Η ορθογραφία της google επιμένει ότι το "ξεκαρδιάστηκα" είναι λάθος μπορεί να σκέφτεται ότι δεν υπάρχει καν σαν έννοια... δηλώνω υπεύθυνα καταβάλλοντας εκ των προτέρων όλες τις εγγυήσεις φερεγγυότητας ότι διαβάζοντας αυτό το βιβλίο το ρήμα θα ζωντανέψει εντός σας.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97Me1IZjTuCrKjqqJ7EYaYYWQy3zPUYVFAALNfxTHVoKIVSSiypfCwC-mBFUjrtKhj6TKe_utspv7w4gpMmXEcAJFA446_a5iWXPXG0b0tKrZTBlnP3oa5eD55QvTP8GsV7QaFGagACDAy-3l2Mo1Vrw8oTYByh27hVURu5e8oMk2Qdi5QzafXYnixO01/s1514/viber_image_2023-06-12_11-19-37-539.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1514" data-original-width="1096" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj97Me1IZjTuCrKjqqJ7EYaYYWQy3zPUYVFAALNfxTHVoKIVSSiypfCwC-mBFUjrtKhj6TKe_utspv7w4gpMmXEcAJFA446_a5iWXPXG0b0tKrZTBlnP3oa5eD55QvTP8GsV7QaFGagACDAy-3l2Mo1Vrw8oTYByh27hVURu5e8oMk2Qdi5QzafXYnixO01/w464-h640/viber_image_2023-06-12_11-19-37-539.jpg" width="464" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div></div><p></p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο κουβαλάει πάντα μια ικανοποίηση αλλά υπάρχουν στιγμές που η ροή του είναι τέτοιο που όλα γίνονται έκπληξη. Ευτυχώς έχω την καλή , θα έλεγα, συνήθεια να αγοράζω βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων -ποιητών γιατί με ενδιαφέρει πραγματικά η οπτική των νέων ανθρώπων, το βιβλίο της Κατερίνας το βρήκα και το προμηθεύτηκα στο Γιουσουρούμ, ένα Rock ρακάδικο στα Εξάρχεια. Το διάβασα δύο φορές, απνευστί. Αυτό το βιβλίο μόνο έτσι μπορεί να διαβαστεί και όταν φτάσεις στο οπισθόφυλλο νιώθεις τι θα
πει ξεκαρδιάστηκα που για μένα εμπεριέχει μια γλυκιά λύτρωση και ας νιώθεις ότι
κουβαλάς πάνω σου όλη την ρυτιδωμένη καθημερινότητα</div></span><p class="MsoNormal"><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /> </span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzyveU4l33MY-nbLfkQ9WoWGTtVuzE9a94XcGIBvuY-eyp2cGfw_b7kkaOmGwDy4ZFoRc-JdkPmkVQJS-YEPXRjBJPnh6yhyS_WOxtLVwjpoafqmiTwVYazJw7JYVuVDMgkYf5D919KCUtVCviBgeUKjHoVZwolJaXM5yAX6iyUElYMGM101PDxCMMOZYd/s4160/IMG_20230626_122958.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4160" data-original-width="3120" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzyveU4l33MY-nbLfkQ9WoWGTtVuzE9a94XcGIBvuY-eyp2cGfw_b7kkaOmGwDy4ZFoRc-JdkPmkVQJS-YEPXRjBJPnh6yhyS_WOxtLVwjpoafqmiTwVYazJw7JYVuVDMgkYf5D919KCUtVCviBgeUKjHoVZwolJaXM5yAX6iyUElYMGM101PDxCMMOZYd/w480-h640/IMG_20230626_122958.jpg" width="480" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">Ποιήματα και πεζοποίηματα (πεζά με ποιητικό λόγο) σπαρμένα στη ρουτίνα της
αστικής ατμόσφαιρας άλλοτε σαν επιθυμίες και άλλοτε σαν ανάθεμα, δοσμένα με τη νεανική οπτική της Ποιήτρια, γεννημένη το 1998, που απορρέει μια σοφία ενός μεγάλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου τόσο φιλοσοφημένου που έχει κατανοήσει πλήρως την ανθρώπινη φύση με όλες τις μύχιες λειτουργίες της και
ίσως για μένα αυτό να ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;"><b>αλέρΤ</b><o:p></o:p></span></p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Χάθηκε.<br />Αν βρεθεί <br />να επιστραφεί σε αυτόν που έχει λείψει περισσότερο.<br />Στον εαυτό της.<br /><br />-Το αλέρτ αν το διαβάσεις ανάποδα,<br />Μιλά για τις ζωές μας.</span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ο λογοτεχνικός λόγος της Κατερίνας Δήμτσα έχει καυστικές προεκτάσεις αλλά και άπειρη τρυφερότητα , υπαινιγμούς πατριαρχίας στις μακριές νύχτες και αποφασιστικές ανατροπές που αναδύονται από την καθημερινότητα, εκεί δηλαδή που η Ποιήτρια κάνει την πτήση της προς το υπαρξιακό με ένα λόγο που ξεχειλίζει φρεσκάδα και που είναι απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, νόρμες ή ηθικολογίες</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXlQlqA_7ILwgP2f0JCSKBUTT3CMUfzRZQd9f6tW72ykvC7PBJbCbK6rR1CVOzDOnqF_x74GYwLLCx3T9B29ZX_kVY9hHXB0G4kCf0ig0k8vDtyCFjjLuazM7GoQM5CVzCy6GDx5XA0YilAphz7nIktd7yEjBz29-VlY1XnzDmzZGSOou7yc6WIZryF9O3/s4160/1%CF%83%CE%B5%CE%BB.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4160" data-original-width="2693" height="672" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXlQlqA_7ILwgP2f0JCSKBUTT3CMUfzRZQd9f6tW72ykvC7PBJbCbK6rR1CVOzDOnqF_x74GYwLLCx3T9B29ZX_kVY9hHXB0G4kCf0ig0k8vDtyCFjjLuazM7GoQM5CVzCy6GDx5XA0YilAphz7nIktd7yEjBz29-VlY1XnzDmzZGSOou7yc6WIZryF9O3/w509-h672/1%CF%83%CE%B5%CE%BB.jpg" width="509" /></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYkSk7T0kWzgTjcyLgZdSm-TCznFlETTLSwXcrESRsEfbFb0UIMbLi4ClXhXlksCbJdgCuHmImYyDg_g0AhC8igLqaf5UcdKPaYzqCZfAnDbEpSXyVj-DXQ1bFQyE2W0T_2t9fIspc-Am6CjFc5h9YGkKHe4I-MtkwbAzUIUugZO_CaZgpdoUdlKp4Rwq0/s3600/2%CF%83%CE%B5%CE%BB.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3600" data-original-width="3120" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYkSk7T0kWzgTjcyLgZdSm-TCznFlETTLSwXcrESRsEfbFb0UIMbLi4ClXhXlksCbJdgCuHmImYyDg_g0AhC8igLqaf5UcdKPaYzqCZfAnDbEpSXyVj-DXQ1bFQyE2W0T_2t9fIspc-Am6CjFc5h9YGkKHe4I-MtkwbAzUIUugZO_CaZgpdoUdlKp4Rwq0/w554-h640/2%CF%83%CE%B5%CE%BB.jpg" width="554" /></a></div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;">Η Κατερίνα πάνω απ΄όλα είναι Ποιήτρια γιατί έχει τη δύναμη τον απόκρυφο εαυτό της να εκθέτει μέχρις εσχάτων ξεγυμνώνοντας τις λέξεις της και διεισδύει στον αναγνώστη με τη δύναμη του ρήματος που χτυπάει κέντρο, απευθείας στην καρδιά μας δηλαδή. Θα φέρω ως παράδειγμα το ποίημα "Τρυφεράδα" σελ 125 ένα κρεσέντο συναισθημάτων που απογειώνονται στο κλείσιμο "...κι όλη τη στάζω/στη χειρουργική μου προσοχή/να μην σ΄ ακουμπήσει δόντι μου /στην πίπα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα "Σκισμένα καλσόν" επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις
όχι γιατί πραγματεύονται κάτι πιο εκπληκτικό από τη ζωή και τις καθημερινές συνήθειες
αλλά γιατί κουβαλούν μέσα τους ταυτόχρονα δύο οπτικές: Μιας νεαρής γυναίκας που καλείται
να επιβιώσει μέσα από τις πληγές που μια
μεγάλη γυναίκα έχει ζήσει, έχει αναλύσει και πλέον έχει επιβιώσει πέρα απ΄αυτές. </div><div style="text-align: justify;"><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">Αυλαία <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">Θυμάσαι που έλεγα <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">Πως η σκοτεινιά νικάει; <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">(Τελικά)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">Βλακείες έλεγα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;">Να ελπίζεις. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><br /></p></div></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "serif"; font-size: 13.5pt; line-height: 115%;">Το επαναλαμβάνω συχνά ότι η τέχνη
δρα στο δίπολο πομπού –δέκτη. Στην
ποίηση ο Ποιητής σχηματοποιεί με λέξεις τη λειτουργία της ψυχής του και ο αναγνώστης που διαβάζει τους στίχους κινητοποιεί τη λειτουργία
της δικής του ψυχής και είναι αυτή η μαγική στιγμή που δύο ψυχές εναρμονίζονται
στο ίδιο συναίσθημα και ας είναι από διαφορετική οπτική ή ακόμη και από
διαφορετική κατεύθυνση. Η ποίηση της Κατερίνας μου κινητοποίησε αυτή τη
λειτουργία και της οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ»
</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Μανιφέστο </b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα αφήνουμε το κεφάλι μας να κουρνιάσει σε λαιμούς</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">θα παίρνουμε εύκολα βαθιές ανάσες,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">δε θα φοβόμαστε να ξαποστάσουμε την ύπαρξή μας πάνω σε άλλους ανθρώπους,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">δε θα φοβόμαστε το λογαριασμό της ΔΕΗ,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">δε θα φοβόμαστε το χαρτί της απόλυσης,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">δε θα φοβόμαστε να χτίσουμε όραμα.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Δε θα φοβόμαστε.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα βυθίσουμε τις πατούσες μας σε δροσερά νερά,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">θα πίνουμε παγωμένα κοκτέιλ από το μεσημέρι.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα βρούμε ένα ήσυχο καταπράσινο μέρος.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα χτίσουμε ένα σπιτάκι, με πελώρια παράθυρα και ψηλά ταβάνια.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Εξω από το σπιτάκι θα βάλουμε πολύχρωμες ζαρντινιέρες</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">με κάθε λογής σπάνιο λουλούδι από μέρη εξωτικά.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα στήσουμε και μια μεγάλη ξύλινη κούνια,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">θα τη στολίσουμε με πλουμιστά μαξιλάρια και θα την τοποθετήσουμε προς την ανατολή.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Κι έτσι θα έχουμε κάθε μέρα έναν καλό λόγο να σηκωθούμε από το κρεβάτι.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Σε αυτό το κρεβάτι θα είναι στρωμένα</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">απαλά μοσχοβολιστά ανοιχτόχρωμα σεντόνια,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">τεράστια τροφαντά μαξιλάρια</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">και δίπλα στοίβες από βιβλία.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να κλέβουμε ελεύθερο χρόνο.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα έχουμε και ένα φωτεινό διαμπερές σαλόνι,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">με μόνο έναν καναπέ κι ένα τραπεζάκι,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">για μια αυτοσχέδια πίστα χορού.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να στήνουμε ένα μικρό παρτάκι για τους εαυτούς μας.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα χωράμε όλοι,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">χωρίς να χρειάζεται να ροκανίσουμε τα άκρα μας,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">να ψαλιδίσουμε τις γλώσσες μας,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">να τσιγκουνευόμαστε τις ελεύθερες κινήσεις μας.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα τρώμε πίτσα για πρωινό και παχουλές βάφλες το βράδυ.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Η λιακάδα θα φιλάει τα μάγουλά μας.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Η βροχή θα αστράφτει τις πέτρες.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Θα βρούμε χέρια που θα κάνουν εγκάρδιες χειραψίες.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Οι έρωτες δεν θα μας γρατζουνάν.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Οι φίλοι δεν θα ξέρουν να συλλαβίζουν το αντίο.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ο καπιταλισμός θα έχει ξεφτίσει ,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">η πατριαρχία θα τα έχει τινάξει,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ο φασισμός θα έχει ψοφήσει.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Και τίποτα δεν θα πονάει.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Σε αυτό το καταπράσινο λιβάδι,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">το λουσμένο στο φως,</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">θα συναντηθούμε.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Πείτε το όλοι μαζί</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">σαν προσευχή…</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">...και εις τους αγώνες των αγώνων</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">αμήν.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div> <div style="text-align: center;"><br /></div><div><p></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-43096562015184783462023-06-17T12:26:00.000-07:002023-06-17T12:26:04.829-07:00 Εξάρχεια-Βίκυ Βανίδη<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Πήγα στα στέκια σου μωρό μου<br />εκεί στων Εξαρχείων την εξαθλίωση<br />που ξεδοντιασμένα φαντάσματα<br />κινούνται με μουσκεμένα βλέφαρα<br />και στόματα στεγνά απ΄την αλμύρα<br />των ποτισμένων τους τάφων<br /><br />Χάθηκα στα σοκάκια πασχίζοντας<br />να μυρίσω το μπαρούτι του Άρη<br />κι είδα υπάρξεις με βλέμμα κενό<br />να πετούν τα παπούτσια τους<br />στους περαστικούς εκλιπαρώντας<br />για λίγο την προσοχή τους<br /><br />Ήθελα να σε συναντήσω μωρό μου<br />ν΄ ακούσω το τρανταχτό σου γέλιο<br />και την στεντόρεια φωνή σου να μου<br />μιλάει για αγάπη, ανθρωπιά, φιλία<br />έρωτα, αλληλεγγύη ,να μου μιλάει<br />για επανάσταση στων Εξαρχείων την ιδέα<br /><br />μετά…το είπαν στις ειδήσεις αγάπη μου<br />¨λαθραίοι¨ άνθρωποι πνιγόταν<br />στο Αιγαίο όταν εγώ ονειρευόμουν<br />ειρηνικές πολιτείες χωρίς σύνορα<br />στων Εξαρχείων την τόση σιωπή<br />με ρακές, τραγούδια και έρωτες<br /><br /></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Δεν βρήκα τα Εξάρχεια που μου τραγούδησες μωρό μου<br />όμως πάντα το ήξερα δεν κάνει ο τόπος επανάσταση<br />μόνο κάτι αλλοπαρμένοι που ρημάχτηκαν και δεν τους έμεινα</span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> παρά μόνο η ψυχή τους που δεν βολεύεται στο άδικο που αγαπά </span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">αλλά και μισεί με πάθος και μπορεί να κατασπαράξει</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">τους φασίστες που μιλούν για "λαθραίους" ανθρώπους</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxOkttUXq09ulFHfYYY-g1whLAOSMAsGsMye0i5BTOcDfecL4hDSvrSKg26Te5kReT93ycWQMiqE2zERnV3AJQRLg-3uX4twmob7EBePchallrjZOfBnaeC2yysMtDbb936F2eHP4AE8dPm0r4XN_DZoOuV2jwYM3GQrnAuuuIbgkElLiDeWCvo3g8Rw/s1024/354602396_7204105189601908_609416357608722452_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxOkttUXq09ulFHfYYY-g1whLAOSMAsGsMye0i5BTOcDfecL4hDSvrSKg26Te5kReT93ycWQMiqE2zERnV3AJQRLg-3uX4twmob7EBePchallrjZOfBnaeC2yysMtDbb936F2eHP4AE8dPm0r4XN_DZoOuV2jwYM3GQrnAuuuIbgkElLiDeWCvo3g8Rw/w640-h426/354602396_7204105189601908_609416357608722452_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-3374702578336262572023-06-08T01:31:00.002-07:002023-06-08T01:32:24.558-07:00άυλες διαδρομές- διάλογος όγδοος – Το δια του χωρισμού παρηγοριά δεν έχει - Βίκυ Βανίδη <p> </p><p class="MsoNormal">-<span style="font-family: georgia;">Εγώ τα διαχωρίζω <br /><br />-Πως μπορείς <br /><br />- Μπορώ <br /><br />Μερικές φορές υπήρχαν κάποιες ερωτήσεις που ασφυκτιούσαν μέσα της αλλά τις έσφιγγε στα δόντια , μην ξεφύγουν από το στόμα της και μετά πως να ακούσει την απάντηση που ήδη ήξερε μέσα της. Αυτές οι λέξεις σφαίρες καλύτερα να μένουν αμετάφραστες , έτσι πληγώνουν λιγότερο. Αλλά αυτό το ρήμα -διαχωρίζω- ήταν βόμβα μέσα της , της διέλυσε τα σωθικά. Τον τσίμπησε ακαριαία ήταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με διέλυσες σε διαλύω ή έστω προσπαθώ πριν κλείσω το τηλέφωνο να διατηρήσω ένα ψήγμα αυτοεκτίμησης. Μετά αποφάσισε ότι δεν αξίζει ούτε καν αυτό που έκανε να τον πληγώσει πρόσκαιρα, δεν αξίζει να θυμάται, να σκέφτεται , να μετράει μέρες , νύχτες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα χωρίς αυτόν. <br /><br />Κάποτε, μπορεί να είναι νύχτα με ολόλαμπρο φεγγάρι, τα πλοία θα σφυρίσουν στα λιμάνια της λησμονιάς και ένας παράξενος ταξιδιώτης θα φέρει ένα γράμμα θα το διαβάζει αραγμένη σε κείνο το νησί με το μεγάλο κρεβάτι και την πόρτα μικρή και όλες οι λέξεις θα είναι ολόλαμπρές. Καμία δεν θα μιλάει για διαχωρισμούς αισθημάτων και πράξεων, θέλω και μπορώ, πηδάω και ερωτεύομαι, αγαπώ ανομολόγητα. Κάποτε, μπορεί να είναι μέρα με ζεστό ήλιο, θα ανοίξουν τα σπλάγχνα τους τα βουνά και ο κλειδούχος θα πεθάνει ήρεμος πως έζησε με δικαιοσύνη και έρωτα, κανείς δεν θα μάθει ότι έζησε κουρασμένος από τόσους χειμώνες , τόσα βουνά που δεν πάτησε, τόσα αισθήματα που δεν έγιναν λέξεις. <br /><br /> <br /><br />Δεν ξέρεις πώς να τελειώσεις μια σχέση έρωτα αλλά έτσι πάει η ροή, σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και μετά άλλοι άνθρωποι σμίγουν μαζί τους, παρ΄όλο που τη στιγμή του δια-χωρισμού ούτε καν σαν σκέψη άλλο σώμα δεν μπορούν να νιώσουν πάνω τους . Δεν ξέρεις πως δια-χωρίζεις εκείνη τη στιγμή που ένιωθες τον απόλυτα έρωτα με αυτή τη στιγμή που φεύγεις χωρίς αποσκευές . Δεν μπορείς να τελειώσεις μια σχέση αγάπης γιατί η απόφαση φυγής βάζει τελεία στη γέννηση νέων στιγμών που θα γίνουν αναμνήσεις , η αγάπη όμως είναι συνέχεια χωρίς διακοπή: ΧΩΡΙΖΩ- χωρίς εσένα ΖΩ – <br /></span><br /> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOt2ptMwuJwtnZWw_kk8J9HQS8aZF0xhnIABOf-AB5jMFbcTcZa8aVzooXfdBnNZ6NnnESvJ2FnxwIBwF069RTVAsl-6UmvXJmbJdyfqZLVZ-Xu0Nk4DRr1tL4ywqRhFhlF6yoVsAWWZjZpH5Bwyvp89Faji3Ugku-wT2d0qwUyAQLRBcA9ozDuA9WHA/s960/340626350_199796479432235_2746970788811841588_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="570" data-original-width="960" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOt2ptMwuJwtnZWw_kk8J9HQS8aZF0xhnIABOf-AB5jMFbcTcZa8aVzooXfdBnNZ6NnnESvJ2FnxwIBwF069RTVAsl-6UmvXJmbJdyfqZLVZ-Xu0Nk4DRr1tL4ywqRhFhlF6yoVsAWWZjZpH5Bwyvp89Faji3Ugku-wT2d0qwUyAQLRBcA9ozDuA9WHA/w640-h380/340626350_199796479432235_2746970788811841588_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-48384985270261117262023-03-05T04:29:00.003-08:002023-03-05T04:29:30.731-08:00 Όνειρο εξόδου –Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;">Καθώς το μηδέν θα αχνοφέγγει στον ορίζοντα <br />με φαντάζομαι γριά με πύρινα μαλλιά μάγισσας <br />να ‘ρχομαι σε σένα εκστατικά ολάνθιστη <br />και συ πρόσωπο αδειανό από χρόνο <br />με τα κόκκινα σταράκια της εφηβείας σου<br />να μου φέρνεις ρακές με μεζεκλίκια<br />στη σκιά της σοφής φλαμουριάς που μεγάλωσα <br />να κάθεσαι απέναντι μου σιωπηλός·<br />καθώς στρίβεις με σίγουρες κινήσεις το τσιγάρο σου<br />δεν τραβάς λεπτό την ατίθαση ματιά σου από πάνω μου <br />μοιάζεις με το γέρο σοφό που ζει στη σπηλιά του βουνού<br />ή μπορεί να είσαι ο Πάνας που περιδιάβαινε στις αισθήσεις μου <br />Σε κάθε γουλιά ρακής παιχνιδίζει η μνήμη μου <br />σε βλέπω με τη φλογέρα σου στην άκρη του γκρεμού<br />και τα κλαδιά του δέντρου γεμίζουνε νότες<br />μπερδεύεται η πραγματικότητα με τ’ όνειρο <br />-είμαι η μοίρα σου είσαι η μοίρα μου – λέει το βλέμμα σου<br />να κοίτα κάποτε εδώ ήταν το σπίτι μας<br />οι λέξεις των ενθουσιασμών μας μένουν χαραγμένες <br />στον κορμό της φλαμουριάς που σε γέννησε <br />σε κοιτώ με απορία δεν σου είπα ποτέ ότι φύτρωσα <br />αυτήν τη λεπτομέρεια της ζωής μου δεν την ξέρει κανείς <br />-μα εγώ είμαι ο κανείς- <br />γελάς δυνατά και μια μπλε πλημύρα ξεχύνεται απ΄τα μάτια σου<br />κι ο χρόνος με θωρεί ακίνητος καθώς ονειροπλέω στη δίνη της<br />Με χέρια ανοιχτά χορεύουμε περιστρεφόμενοι <br />σαν εκστασιασμένοι ντερβίσηδες που αναζητούν λύτρωση <br />στα μαλλιά σου φυτρώνουν παγολούλουδα<br />και γω γίνομαι λευκή σαν το αφράτο χιόνι <br />κι όπως με γέρνεις απαλά στις ρίζες μου <br />μια λάμψη με φως ζεστό ξεχύνεται πάνω μου <br />και μοιάζει με έρωτα και μοιάζει με θάνατο</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmbOD_w1gDif4zjA7Uua6NTxRAu7fLp4XdFNF-wxD5SeSgIOJJtx9PiwLGGzK5uBnrp-D0Lmv9iaP2MCxCZaZq5PNgRrpovVEA3piuUkyYBoZ31bze2R0pH87rNtFYJnAkHd9MrZGb7wadQtUjblpE8veADyp9A3txjEyiFlIA5NVMRjwTvQLsheNiMQ/s2592/IMG_20230228_072905.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="1944" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmbOD_w1gDif4zjA7Uua6NTxRAu7fLp4XdFNF-wxD5SeSgIOJJtx9PiwLGGzK5uBnrp-D0Lmv9iaP2MCxCZaZq5PNgRrpovVEA3piuUkyYBoZ31bze2R0pH87rNtFYJnAkHd9MrZGb7wadQtUjblpE8veADyp9A3txjEyiFlIA5NVMRjwTvQLsheNiMQ/w480-h640/IMG_20230228_072905.jpg" width="480" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-81692687548098882302023-01-16T23:00:00.002-08:002023-01-16T23:04:06.917-08:00«Ο μικρός πρίγκιπας» η αλεπού -Antoine de Saint-Exupéry<span style="font-family: georgia;"><br /> Και τότε εμφανίστηκε η αλεπού.<br /><br />«Καλημέρα» είπε η αλεπού.<br /><br />«Καλημέρα» είπε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε αλλά δεν είδε τίποτα.<br /><br />«Εδώ είμαι» είπε η φωνή, «κάτω απ’ τη μηλιά…»<br /><br />«Τι είσαι εσύ;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Είσαι πολύ όμορφη…»<br /><br />«Είμαι μια αλεπού» είπε η αλεπού.</span><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2OrFIXY7zNAfb6CNBnU6aXJ7lAwRCUF_prIeipuv-yW-jPJ55qJai_ttNgUBqvAnyFRbvfC6ccWYzWYzBdYmtRRmyDjewA6l3PkUSL0zNOt2Hz5DwxkH2KRU-gWs9CVby6k1E9h8lQRArHuDTLSDRBfpCykVDlrE5m6wAvCk1IaMkfUQS1-aGIE-8KA/s780/fox-alepou-780x482.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="482" data-original-width="780" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2OrFIXY7zNAfb6CNBnU6aXJ7lAwRCUF_prIeipuv-yW-jPJ55qJai_ttNgUBqvAnyFRbvfC6ccWYzWYzBdYmtRRmyDjewA6l3PkUSL0zNOt2Hz5DwxkH2KRU-gWs9CVby6k1E9h8lQRArHuDTLSDRBfpCykVDlrE5m6wAvCk1IaMkfUQS1-aGIE-8KA/w400-h248/fox-alepou-780x482.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /><br />«Έλα να παίξουμε» της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. «Είμαι πολύ λυπημένος…»<br /><br />«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου» είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».<br /><br />«Α, συγγνώμη!» έκανε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />Μα, αφού το σκέφτηκε, πρόσθεσε:<br /><br />«Τι θα πει “εξημερωμένη”;»<br /><br />«Δεν είσαι από δω» είπε η αλεπού. «Ψάχνεις για τίποτα;»<br /><br />«Ψάχνω για τους ανθρώπους» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Τι θα πει “εξημερωμένη”;»<br /><br />«Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού «έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Φοβερό πράμα. Θρέφουν όμως και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Ψάχνεις για κότες;»<br /><br />«Όχι» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει “εξημερωμένη”;»<br /><br />«Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό» είπε η αλεπού. «Θα πει “να κάνεις δεσμούς”…»<br /><br />«Να κάνεις δεσμούς;»<br /><br />«Ασφαλώς» είπε η αλεπού. «Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ’ έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»</span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9rzYrGKfjNMNYojOAsnUcTZRV4xqnHY5NS8UgNWJt2cC39DglsQn7K9rujWI-IUmIrvV0lMVjxGyCh_miXBXtJVY0qC5pmnA_O6fdJpU4pgDtoawIrJ6_tDv3t7bqHSO7h0rAuZAUx-_xVoPcMAkurTg6U6fDr5eq_4V0_EIGWa_ZJAu32il-3k2mtA/s894/50823714_767731236931708_8143102837522432000_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="894" data-original-width="894" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9rzYrGKfjNMNYojOAsnUcTZRV4xqnHY5NS8UgNWJt2cC39DglsQn7K9rujWI-IUmIrvV0lMVjxGyCh_miXBXtJVY0qC5pmnA_O6fdJpU4pgDtoawIrJ6_tDv3t7bqHSO7h0rAuZAUx-_xVoPcMAkurTg6U6fDr5eq_4V0_EIGWa_ZJAu32il-3k2mtA/w400-h400/50823714_767731236931708_8143102837522432000_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /><br />«Αρχίζω να καταλαβαίνω» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Υπάρχει κάποιο λουλούδι… νομίζω ότι μ’ έχει εξημερώσει…»<br /><br />«Δεν αποκλείεται» είπε η αλεπού. «Βλέπει κανείς σ’ αυτή τη Γη τόσα και τόσα…»<br /><br />«Α, μα δεν είναι στη Γη!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />Η αλεπού φάνηκε να παραξενεύεται:<br /><br />«Σε άλλον πλανήτη;»<br /><br />«Ναι».<br /><br />«Υπάρχουν κυνηγοί στον πλανήτη αυτό;»<br /><br />«Όχι».<br /><br />«Ενδιαφέρον αυτό! Κότες;»<br /><br />«Ούτε».<br /><br />«Τίποτα δεν είναι τέλειο» αναστέναξε η αλεπού.<br /><br />Η αλεπού όμως ξανάπιασε την αρχική της σκέψη:<br /><br />«Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι, Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ’ όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω απ’ τη γη, σαν να ‘ναι μουσική. Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι δε μου χρειάζεται, Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα. Κρίμα, ε! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ’ εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ’ αγαπάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα».<br /><br />Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.<br /><br />«Σε παρακαλώ… εξημέρωσε με!» είπε.<br /><br />«Θα το ‘θελα πολύ» απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, «αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά».<br /><br />«Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις» είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!»</span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8ISGR_6_bX1clmF1-b6Y5vxFkmBh0WKLFXwu5N30YUvvaoRX1sETnRuXJMYnzD9Nx7DvC8EwTzPCi6nGMxqc-sUM7dXRQbEXrMyLx3wctHx-Bkl6gtpU6El5lFRS4ezB-Jc8GXxWO_GiXvZqE0GMFT0cnV0ZYZ4HAu-W0WCSdCTJ5GOTVvLha0cR6A/s900/b0f2e5fc9a1214548d92a0835edc5198_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="561" data-original-width="900" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh8ISGR_6_bX1clmF1-b6Y5vxFkmBh0WKLFXwu5N30YUvvaoRX1sETnRuXJMYnzD9Nx7DvC8EwTzPCi6nGMxqc-sUM7dXRQbEXrMyLx3wctHx-Bkl6gtpU6El5lFRS4ezB-Jc8GXxWO_GiXvZqE0GMFT0cnV0ZYZ4HAu-W0WCSdCTJ5GOTVvLha0cR6A/w400-h249/b0f2e5fc9a1214548d92a0835edc5198_XL.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /><br />«Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλεπού. «Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθεσαι και λιγάκι πιο κοντά…»<br /><br />Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />«Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να ‘ναι, ποτε’ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου ‘χω ανοίξει την καρδιά μου… Χρειάζεται τελετουργία».<br /><br />«Τι θα πει “τελετουργία”;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />«Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί» είπε η αλεπού. «Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ώς το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να ‘ναι, όλες οι μέρες θα ‘ταν ίδιες, κι εγώ δε θα ‘χα ανάπαυλα ούτε στιγμή».<br /><br />Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:<br /><br />«Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω».<br /><br />«Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…»<br /><br />«Και βέβαια» είπε η αλεπού.<br /><br />«Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.<br /><br />«Και βέβαια» είπε η αλεπού.<br /><br />«Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!»<br /><br />«Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!»<br /><br />Και πρόσθεσε:<br /><br />«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Όταν ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις θα σου χαρίσω ένα μυστικό».<br /><br />Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.<br /><br />«Δε μοιάζετε καθόλου με το τριαντάφυλλο μου, δεν είστε ακόμα τίποτα» τους είπε. «Κανένας δε σας εξημέ-ρωσε και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού σαν εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο».<br /><br />Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρήθηκαν.<br /><br />«Είστε όμορφα, μα είστε άδεια» τους είπε ακόμα. «Κανένας δε θα πεθάνει για χάρη σας. Βέβαια, ένας τυχαίος, περαστικός, θα νόμιζε ότι το δικό μου σας μοιάζει, Όμως εκείνο, μόνο του, είναι πολύ πιο σπουδαίο απ’ ό,τι είστε όλα μαζί, γιατί εκείνο το πότισα– γιατί εκείνο το έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα– γιατί εκείνο το προστάτεψα απ’ τον αέρα γιατί για χάρη του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες) γιατί εκείνο τ’ άκουσα να μου παραπονιέται ή να παινεύεται ή και, καμιά φορά, να σωπαίνει– γιατί είναι το τριαντάφυλλο μου».<br /><br />Και ξαναγύρισε στην αλεπού.<br /><br />«Αντίο» της είπε…<br /><br />«Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».<br /><br />«Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.<br /><br />«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό».<br /><br />«Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου…» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.<br /><br />«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα ‘σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…»<br /><br />«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.</span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-2862218369316600882023-01-14T02:31:00.005-08:002023-11-02T02:05:54.471-07:00RAOUL VANEIGEM: ΟΥΤΕ ΣΥΝΟΡΑ ΟΥΤΕ ΧΑΡΤΙΑ<span style="font-family: georgia;"><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υπήρξε μια εποχή που ο αναρχικός Αλμπέρτ Λιμπερτάντ, έχοντας ένα προαίσθημα της καφκικής γραφειοκρατίας και της δικτατορίας του χαρτιού, κάλεσε τους πολίτες να κάψουν τα δελτία ταυτότητάς τους και να γίνουν πάλι άνθρωποι, αρνούμενοι να υποβιβαστούν σε αριθμούς, καταγεγραμμένοι δεόντως στους καταλόγους των δούλων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι υπάρξεις μας σήμερα φαίνεται να είναι τόσο εμποτισμένες από αριθμούς που καθορίζουν τις τραπεζικές πληρωμές, τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα ανεργίας και τις συντάξεις που το να ζεις χωρίς χαρτιά, φαίνεται να είναι τόσο αδύνατο και μη πρακτικό όσο η σύσταση του Λιμπερτάντ να τερματίσει αυτήν την υποτιμητική και ελεγχόμενη αριθμοποίηση του κοινωνικού ζωικού κεφαλαίου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπιζόμαστε με μια διπλή και παράδοξη ύπαρξη: αφενός, όλοι — ανεξάρτητα από το ποια είναι τα εθνοτικά μας υπάρχοντα, κοινωνικό στάτους ή χαρακτήρας — πρέπει να έχουμε το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν τη γραφειοκρατική ζούγκλα που έχει γίνει η κοινωνία μας· αφετέρου, είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι τόσο διαιρεμένη από μια γιγαντιαία αριθμομηχανή, της οποίας ο απάνθρωπος χαρακτήρας είναι ασυμβίβαστος με το δικαίωμα για μια ελεύθερη και όμορφη ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν προσθέσουμε σε αυτό μια διαδικασία κατάρρευσης του κράτους λόγω των οικονομικών δυνάμεων. Κράτη που με τη σειρά τους απειλούνται από παγκόσμια νομισματική κατάρρευση. Τα κράτη έχουν χάσει το προνόμιο — που υπεστήριξαν αλαζονικά — να φροντίζουν τα δημόσια αγαθά. Χτες ακόμη, έλαβαν τις εισφορές τους από τους πολίτες με σκληρούς φόρους και πρόστιμα, αλλά ως αντάλλαγμα ανέλαβαν δημόσιες υπηρεσίες — εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ταχυδρομικές υπηρεσίες, μεταφορές, παροχές ανεργίας, συντάξεις. Τι συνέβη τώρα; Τα κράτη έχουν γίνει οι δίαυλοι των τραπεζών και των πολυεθνικών. Ωστόσο, αυτές οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν το φιάσκο τρελών χρημάτων, μια δίνη δισεκατομμυρίων επενδύσεων σε χρηματοοικονομικές κερδοσκοπίες, όπου τα χρήματα κάνουν φτερά, αντί να δουλεύουν πάνω στην πρόοδο των πρωτογενών βιομηχανιών ή άλλων τομέων κοινωνικής χρήσης. Δισεκατομμύρια σχηματίζουν μια φούσκα που προορίζεται να σκάσει και να προκαλέσει ένα μεγάλο νομισματικό κραχ.</div><div style="text-align: right;"><img src="https://aixmi.files.wordpress.com/2019/10/ob_0c0991_telechargement-jpgrwag.jpg?w=700" /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: right;">Ραούλ Βανεγκέμ</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είμαστε η λεία των διαχειριστών της πτώχευσης, πρόθυμοι να αποκομίσουν τα τελευταία βραχυπρόθεσμα κέρδη τους υπερεκμεταλλευόμενοι τους πολίτες, τους ίδιους πολίτες που μια αλλόφρονα πολιτική λιτότητας καλεί να τους θυσιάσει, να γεμίσει το απύθμενο έλλειμμα, που έχει ανοίξει από χρηματική υπεξαίρεση. Όχι μόνο το κράτος δεν μπορεί πλέον να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του όπως φαίνεται στο παλιό κοινωνικό συμβόλαιο, το κράτος μειώνει ακόμη και τον προϋπολογισμό των δημόσιων υπηρεσιών. Θάβωντας όλα όσα εγγυώταν, αν όχι μια αληθινή ζωή, τουλάχιστον επιβίωση. Και ο λόγος που δίνεται για αυτό είναι μια μεγάλη απάτη που ονομάζεται δημόσιο χρέος. Το κράτος έχει αναδιπλωθεί στη μόνη λειτουργία που θυμίζει το λόγο ύπαρξής του: την καταστολή. Ο μόνος ναυαγοσώστης του κράτους διασπείρει φόβο και απελπισία. Το κράτος το καταφέρνει μάλλον αποτελεσματικά με την εξάπλωση μιας αποκαλυπτικής κοσμοθεωρίας. Διασπείρει τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Η σοφία συνίσταται σύμφωνα με αυτή την άποψη στην κατανάλωση, τις δαπάνες πριν χρεοκοπήσει, να κερδίσει οτιδήποτε μπορεί για να γίνει κερδοφόρο, ακόμη και να καταστρέψει την ύπαρξή του και ολόκληρο τον πλανήτη, ώστε να κάνει αυτή τη μεγάλη απάτη να διαρκέσει για πάντα. Ο αγώνας που υποστηρίζει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά πρέπει να λάβει υπόψη ένα τέτοιο πλαίσιο, με διάφορους τρόπους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">α) Το κράτος απομακρύνει την προσοχή από τον τρόπο με τον οποίο τα δημόσια αγαθά αλλάζουν διαδρομή, το κράτος εγκαθιστά το φόβο και την αποθάρρυνση, και το διασκεδάζει, ώστε να εκπληρώσει το ρόλο του ως αστυνομία ασφαλείας. Και, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες συνθήκες, χρησιμοποιεί την παλιά τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Για τους πολίτες, που φοβούνται από την άνοδο της ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, την άνοδο της επισφάλειας, δαιμονοποιεί ορισμένες «επικίνδυνες» ομάδες που θα συμβάλλουν στην ανατροπή του θυμού και της επιθετικότητας, που διαφορετικά θα κατευθυνόταν εναντίον των διεφθαρμένων εκμεταλλευτών που μας κυβερνούν. Όλα είναι καλά για να κρατήσουν το προπέτασμα καπνού που καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα. Ενώ στο Βέλγιο οι Βαλλόνοι και Φλαμανδοί είναι και οι δύο θύματα της κακομεταχείρισης του κράτους στο περιθώριο ενός οικονομικού χάσματος, υπάρχει ένας εγκληματικός εθνικισμός που προσπαθεί να θέσει τη μια ομάδα εναντίον της άλλης. Μια ξέφρενη ξενοφοβία αποσκοπεί στο να ταυτίσει τους Αραβικής καταγωγής με τους Ισλαμιστές τρομοκράτες, να μετατρέψει σε αντισημιτισμό τη βάσιμη αντίθεση στην αντιπαλαιστινιακή πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης, εργάζεται στο να εναντιώνει τους ανέργους εργαζόμενους στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, δεν πτοείται στο να θυμίζει τους ναζί στον τρόπο που περιφρονούν και μεταχειρίζονται τους αθίγγανους (Ρομ και άλλους νομάδες). Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το διεφθαρμένο κράτος κάνει τα πάντα για να εμποδίσει μια αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ των μη εχόντων χτυπημένων από την επισφάλεια, και εκείνων που εξακολουθούν να απολαμβάνουν έστω και λίγο μια καλή ζωή, μα που θα χάσουν αυτή την ασφάλεια εάν δεν αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται. Είναι αυτή η αλληλεγγύη που πρέπει να αποκαταστήσουμε, και η αλληλεγγύη στην οποία απευθυνόμαστε όταν υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους ανέργους, αλλά και τους εργαζόμενους που καταπολεμούν την εκμετάλλευσή τους, τις οργανώσεις που προετοιμάζουν τον αυτοκαθορισμό και την κατάργηση των χρημάτων, κινήματα που καταπολεμούν τις περικοπές στις δημόσιες μεταφορές, την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, τις πρωτογενείς βιομηχανίες και τη γεωργία. Θα υπερασπιστούμε την ποίηση της ζωής ενάντια στους νόμους του κέρδους που υποβαθμίζουν τη ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">β) η απάντηση στην κατασταλτική πολιτική μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε την ίδια βία εναντίον του κράτους, η απάντηση ξεπερνά τις ταπεινωτικές επιταγές τους, η προπαγανδιζόμενή της πολιτική ανυπακοή. Πώς; Με παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της ποιότητας ζωής που καταστράφηκε από το κράτος υπό την πίεση της μαφίας των τραπεζιτών. Είμαστε όλοι αφημένοι μόνοι τους, θυσιασμένοι στα νοσηρά συμφέροντα ενός παράλογου συστήματος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ποντάρουμε στους εαυτούς μας για να βγούμε από αυτό το χάος. Υπάρχει, στις περισσότερες γυναίκες και άντρες ένας ποιητικός πλούτος και μια δημιουργικότητα ικανή να εγκαταστήσει σε όλους τους τομείς πιο ανθρώπινες συνθήκες. Πολλοί άνθρωποι, καλμαρισμένοι από τη ρουτίνα, το αγνοούν αυτό ακόμα. Αλλά είναι συχνά η μόνη πηγή που έχουν εκείνοι οι άνθρωποι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι περιθωριοποιημένοι από την πολιτική των διεφθαρμένων δημοκρατών.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αντί να προσπαθούμε να καταστρέψουμε κάποιον, θα έπρεπε να αξιοποιούμε τις ανθρώπινες και δημιουργικές πτυχές του. Δεν είναι απαίσια ντροπή να φοβόμαστε και να κυνηγάμε τους αθίγγανους, αντί να αναπτύξουμε τους παραδοσιακούς και μουσικούς τους πόρους έτσι ώστε κάθε πέρασμα που κάνουν να μετατρέπεται σε ένα χαρούμενο γεγονός. Αντί να προσπαθούμε να επανενσωματώσουμε τους ανέργους σε μια αγορά εργασίας που αναστατωμένη από τον πολλαπλασιασμό των επιχειρήσεων που κλείνουν, γιατί να μην αναπτυχθούν δομές όπου μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως το δυναμικό και η φαντασία; Ο αγώνας για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά ολισθαίνει πολύ συχνά σε μια απελπισμένη, ακόμη και αυτοκτονική υπεράσπιση. Αλλά η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Όχι μια επιθετική απάντηση, όπως μια αστυνομική παρέμβαση που ελέγχεται από μακριά από έναν αξιωματούχο που απαιτεί λιτότητα με εκείνους που καταστρέφει. Μπορεί να είναι μια επίθεση που εγκαθιστά παντού χώρους που απελευθερώνονται από τα κέρδη, την αγορά και το εμπόριο. Χώροι όπου το δικαίωμα του να ζεις, να είσαι ευτυχισμένος, να δημιουργείς, χώροι ομορφιάς, απόλαυσης απορρίπτουν τα δικαιώματα του βάρβαρου, του εμπορίου και της επιβίωσης των πλουσιότερων. Θα πρέπει να γεμίσουμε τα κενά που αφήνει το κράτος, καθώς απομακρύνεται από τις απαιτήσεις των πολιτών. Εναπόκειται σε εμάς να προετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε τώρα αν δεν θέλουμε πια αυτούς τους φόρους που χρησιμεύουν ως στόκος στα τραπεζικά λάθη και την κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο. Το κύριο καθήκον μας, είναι η αποκατάσταση της ποίησης σε μια κοινωνία όπου η γεύση για κέρδος και εξουσία έχουν αφαιρέσει όλη την ποίηση. Σε έναν τυφλά επιθετικό κόσμο, ζωγραφίζοντας, επανασχεδιάζοντας, δίδοντας προτεραιότητα στις ανθρώπινες αξίες, όπως η γενναιοδωρία, η δημιουργικότητα, η απόλαυση, η αυτόνομη ζωή. Το να γίνεις άνθρωπος σημαίνει το να αρνείσαι τη δουλεία της εργασίας και τη δύναμη να διακηρύσσεις το δικαίωμά σου να είσαι ευτυχισμένος δημιουργώντας καλές συνθήκες προς όφελος όλων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μετάφραση: aixmi.wordpress.com</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αναδημοσίευση <a href="https://aixmi.wordpress.com/2019/10/09/raoul-vaneigem-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%bf%cf%81%ce%b1-%ce%bf%cf%8d%cf%84%ce%b5-%cf%87%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b9%ce%ac/" rel="bookmark" style="background-color: white; border: 0px; color: black; font-family: georgia, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease 0s; vertical-align: baseline;" title="11:02 ΠΜ"><time class="entry-date" datetime="2019-10-09T11:02:12+02:00">9 Οκτωβρίου, 2019</time></a><span class="byline" style="background-color: white; border: 0px; display: inline; font-family: georgia, sans-serif; font-size: 14px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> by <span class="author vcard" style="border: 0px; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><a class="url fn n" href="https://aixmi.wordpress.com/author/aixmi/" rel="author" style="border: 0px; color: #999999; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease 0s; vertical-align: baseline;" title="Δείτε όλα τα άρθρα του/της aixmi">aixmi</a></span></span></div></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-79549882665645467842022-12-16T23:52:00.001-08:002022-12-17T00:05:42.948-08:00Σου γράφω από μακριά - Επιστολή 1η <div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><i>(αυτή)</i></span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Είναι δύσκολη η αρχή, παρ΄όλο που καλά το γνωρίζω ότι το ταξίδι ξεκινάει από το πρώτο βήμα, πάντα διστάζω. Θα μπορούσα να πω ότι με διακατέχει η ψύχωση «Μετέωρο βήμα του Πελαργού» αιωρούμαι λίγο, πολύ ή για πάντα. Κάνω βήμα μπροστά ή πίσω η παραμένω αιωρούμενη με τη βεβαιότητα ότι ο επόμενος τόνος θα σημάνει την έναρξη ή το τέλος. <br /><br />Θέλω να ξεκινήσω με μια λέξη εκπληκτική υπερβατική, μια λέξη έτοιμη για όλα χωρίς όμως να είναι υπερβολική και θεατρινίστικη. Θα σου ακούγεται αστείο σε μια θεατρική παράσταση ο συγγραφέας να απαιτεί λέξεις χωρίς θεατρινισμό. Πέφτω συχνά σε αντιφάσεις, ίσως τελικά να μη βρίσκω τόσο ενδιαφέρουσα τη ροή όσο θέλω να υποστηρίζω, ίσως οι παύσεις και οι αντιροές να με κερδίζουν ενίοτε. Λέω, μερικές φορές το ορκίζομαι, θα πάρω μια απόφαση θα καταλήξω κάπου και αυτό το κάπου θα το στηρίξω ηρωικά μέχρι θανάτου, αλλά γρήγορα με κερδίσει κάτι άλλο και μου στερεί τον ηρωισμό και την προσήλωση στη μεγάλη ιδέα ή στο μεγάλο έρωτα. Τώρα αυτό λέγεται ροή ή βαρεμάρα δεν ξέρω είναι από τα υπαρξιακά που δεν έχω ακόμη λύσει. <br /><br />Θέλω να μπορώ να σου γράψω όπως η Μαρία στον Κώστα να σου πω ότι μόνο γι΄αυτό γεννήθηκα πρόωρα για να μπορέσεις να με συναντήσεις αλλά δεν μου βγαίνει. Όταν διαβάζω τα γράμματα της Πολυδούρη συγκινούμαι, τα λατρεύω! Αν γράψω κάτι αντίστοιχο γελάω, τόσο γελοίος μου φαίνεται ο ρομαντισμός μου που γίνομαι κυνική, αυτό ναι μπορώ να το υποστηρίξω. <br /><br />Τώρα θα μου πεις ερωτική επιστολή είναι αυτό ρε κορίτσι μου; Σκέφτομαι το ύφος σου και ένα στραβό μειδίασα ζωγραφίζεται το στόμα μου. <br /><br />–Όχι δεν είναι δεν μπορώ να μπω στο ρόλο μου ίσως αν με βοηθήσεις … <br /><br /> </span><span style="font-family: verdana; font-size: medium;">Εν δυνάμει δική σου</span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"> <i>(</i></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><i>αυτός)</i><br /> Έρωτα μου, <br /><br /> Δεν υπάρχει πρώτη και τελευταία λέξη. Υπάρχει μόνο ένα τραγούδι, εκείνο που αναμειγνύει ο έρωτας με τη φωτιά στους αιώνες. Δεν υπάρχει το τέλος στον έρωτα, παρά το τέλος που δίνουμε εμείς, όταν αφήσουμε τον έρωτα να πεθάνει. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε είναι ερωτευμένος. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε το κορμί του πληρώθηκε, για να νιώσει ένα κορμί. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε τα γράμματα του πλάστηκαν από το πυρ του έρωτα, μόνο για να τραγουδήσουν για ένα πλάσμα. <br /><br /> Αυτήν την ώρα έχω γνώση. Έχω γνώση πως εκείνο το πλάσμα είσαι εσύ, κόκκινη και αιθέρια. Νερό άχρονο και άφθαρτη φωτιά. Ξύπνησα και η πρώτη γουλιά του καφέ στο στόμα μου, είχε τη γεύση σου. Σε αναδύω στο πρωινό μου, ως αίσθηση και καβλώνω. Συλλαβίζω τις λέξεις από τον πόθο σου. Στο δωμάτιο παίζει το μουσικό θέμα, από το in the mood for love, και το μόνο που μπορώ να νιώσω είναι το κορμί σου πάνω στο δικό μου, την ώρα του έρωτα. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τον πόθο σου και ξέρω πως αυτός ο πόθος δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει. <br /><br /> Δεν είναι ένας ρόλος που επιλέγω, αλλά που διάλεξα κατά την άφιξη μου σ’ αυτόν τον κόσμο. Διάλεξα τον ρόλο να είμαι ερωτευμένος μαζί σου, και τώρα τον ενσαρκώνω, πότε κακά, πότε μέτρια, κάποτε πέραν των προσδοκιών μου. Ο ρόλος αυτός δεν έχει μέσα ίχνος ψεύδους, αλλά μόνο τον διαμπερή πόθο που κινητοποιεί κάθε σπιθαμή ύπαρξης μου, από σένα, για σένα. <br /><br /> Είναι ένα συννεφιασμένο πρωινό, και η μουσική μια συγχορδία από τις στιγμές που οραματίζομαι, με σένα. Ξέρω πως είναι εκείνος ο έρωτας, αφού ότι με αποτελεί έχει παραλύσει, στη συνθήκη όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν στα μάτια σου. Διψάω το φιλί σου. Και πεινάω τη σάρκα σου. Είναι ο έρωτας. Και ξέρω πως έχω το κλειδί για το κορμί σου, αφού το δημιούργησα ερχόμενος στον κόσμο, και ενώ όλα αυτά τα χρόνια σε περίμενα. <br /><br /> Γεννήθηκα για να είμαι ο εραστής σου, στους αιώνες. Θα αφήσω τη ροή, να με φέρει κοντά στο κορμί σου. Τότε θα ξέρεις κι εσύ. Ως τότε κρατώ αυτήν την αίσθηση του πρωινού φιλιού σου και της πρωινής μας ένωσης, σε ένα κορμί. Ηχεί και στα δικά σου αυτιά, το theme from in the mood for love, έτσι δεν είναι; <br /><br /> <br /> Άναρχα δικός σου </span></div><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAWLROSiNKIkGqMOEN2_grkLsLqhI1uyoYkpgaxRbQL4SlcHmVsLXJ0QA0-ghzAn-mMLYa9PrHjUBsI0yw2eeGIvXrn69DqA0DyJZAGz6NTsLA-qAD6L3Ab7ab0i0Rnr1AANEFx6DBInzIx7gC-TrPd_8OJjmcngTQVUieUYFM1lBytPq3yl8ZLKmy3A/s800/bc27229a11b5619af5161c56088ef46f.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="800" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAWLROSiNKIkGqMOEN2_grkLsLqhI1uyoYkpgaxRbQL4SlcHmVsLXJ0QA0-ghzAn-mMLYa9PrHjUBsI0yw2eeGIvXrn69DqA0DyJZAGz6NTsLA-qAD6L3Ab7ab0i0Rnr1AANEFx6DBInzIx7gC-TrPd_8OJjmcngTQVUieUYFM1lBytPq3yl8ZLKmy3A/w640-h336/bc27229a11b5619af5161c56088ef46f.jpg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span><div><span style="font-family: verdana; font-size: medium;"><br /></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-39833277998810195902022-12-03T23:31:00.005-08:002022-12-03T23:31:48.640-08:00Μάσκες-Ηρακλής Αντωνογιαννακης<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ξύπνησα, πλύθηκα, ξυρίστηκα, φόρεσα τα ρούχα<br />και την καινούργια μάσκα του πατριώτη.</span><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Βγήκα, έδειρα μαύρους, Πακιστανούς, <br />πουτάνες, τσογλάνια, πρεζάκια <br />και ότι ήταν διαφορετικό από εμένα.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Επέστρεψα αναπαυμένος, με ήσυχη συνείδηση <br />και έπεσα ξανά να κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Ξύπνησα, έβαλα το κοστούμι το καλό και βγήκα.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Με το πρόσωπο ενός καθωσπρέπει ανθρώπου.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Λήστεψα, ατίμασα, βίασα συνειδήσεις, ξεφτέλησα</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ανθρώπους, οδήγησα κάποιους στην αυτοχειρία.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Πάντα ντυμένος καθωσπρέπει.<br />Φόρεσα ξανά την μάσκα μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Τα ´κανα πλακάκια με την αστυνομία, <br />πήγα σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις,<br />διαλογίστηκα πάνω στη θεωρία του Κάντ<br />και σκέφτηκα χαρούμενα τον Ντολμανσέ <br />και τη μικρούλα Ευγενία.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Τις Κυριακές πηγαίνω στην εκκλησία. <br />Στέκομαι ευλαβικά μπροστά στον εσταυρωμένο.<br />Με τον παπά και τον Θεό στο πλευρό του μοιράζουμε ...</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">πράξεις φιλανθρωπίας. <br />Οι φίλοι με θαυμάζουνε και οι γνωστοί με χαιρετάν <br />εγκάρδια από μακριά. Πάντα χαίρονται τόσο <br />την συντρόφια μου και εξυμνούν το πνεύμα μου.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Μόνος τα βράδια δίπλα στο παράθυρο αναπνέω <br />την ουσία μου. Την ώρα που κάποιο βυτίο πιο κάτω <br />αδειάζει τα περιττώματα των άλλων ανθρώπων.</span></div><div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br />Κάποτε με είδες κι εσύ. <br />Ίσως, μια φευγαλέα αντανάκλαση στον καθρέπτη σου.</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br />(Όταν δεν πιστεύεις πως υπάρχει κακό, για ποιο κακό θα χρειαστεί να μετανοήσεις; )<br /><span style="font-size: medium;">Ηρακλής</span></span></div><div><span style="font-family: georgia;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="294" src="https://www.youtube.com/embed/2ho4-lpihc4" width="430" youtube-src-id="2ho4-lpihc4"></iframe></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-56967884153787476222022-11-20T00:22:00.000-08:002022-11-20T00:22:05.483-08:00στο Ναό του Χάους- Βίκυ Βανίδη <span style="font-family: georgia;">Πάμε στο Ναό του Χάους <br />για έναν καφέ ελληνικό<br />στη χόβολη αργοψημένο<br />πίσω από τη μπάρα ο Αρχιερέας<br />με το συμπαντικό του χαμόγελο <br />θα μας καλωσορίζει με μια<br />μακρόσυρτη παιδικότητα <br />στις διαλυμένες καφετί καρέκλες<br />άνθρωποι και ιδέες αντικρίζονται.<br />Ο Ψαραντώνης στο τραπεζάκι πίσω<br />κερνάει τον Δία κεραυνούς<br />ο Πλάτωνας πλανιέται <br />στην ατμόσφαιρα<br />πλατειάζοντας αναίτια<br />ο Επίκουρος ηδονίζεται <br />πίνοντας τον καφέ του <br />σκέτο<br />κι η Διοτίμα σε μια γωνιά <br />μόνη της δαιμονίζεται <br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia;">Πάμε για έναν ελληνικό καφέ<br />στου Χάους το Ναό<br />παρέα με τον Καρυωτάκη, <br />τον Σαχτούρη<br />τον Καρούζο <br />τον Αναγνωστάκη <br />να καλέσουμε και τον Πρεβέρ,<br /> τον Κέρουακ <br />τον μπαρμπά – Τσαρλς<br />ίσως και τον Μπρετόν<br />και όταν έρθει το μεσημεράκι <br />κι αρχίσει η ρακή <br />να ρέει στα ποτήρια <br />θα πιάσουμε τα όργανα<br />να δούμε ποιανού<br />ο ζάλος στο χορό <br />ανοίγει στράτες λευτεριάς </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><span style="font-family: georgia;">* Coffeeway Ηράκλειο Κρήτης</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY5QLN5PI-Ui868EgaFNbhc3n2IrrkPz0YUfVDoap7xaxZfazxytotvJ2HZRC9y8Y69_wJJbhCMCv1VLgV8JfuKqa7AhDl_a-M0nv8xLHEE9-a62cZwjM70lXhT-gc5yXQCSMqoDDhBOYWEhAiGxrkqjR8RMMLUn5QXo9t8CfWSNbQjC7huBiEOLsAKg/s2000/316143404_6051288114916034_1242296074686125448_n.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="924" data-original-width="2000" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY5QLN5PI-Ui868EgaFNbhc3n2IrrkPz0YUfVDoap7xaxZfazxytotvJ2HZRC9y8Y69_wJJbhCMCv1VLgV8JfuKqa7AhDl_a-M0nv8xLHEE9-a62cZwjM70lXhT-gc5yXQCSMqoDDhBOYWEhAiGxrkqjR8RMMLUn5QXo9t8CfWSNbQjC7huBiEOLsAKg/w640-h296/316143404_6051288114916034_1242296074686125448_n.png" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6425661593831491201.post-36954796961659290122022-11-20T00:14:00.004-08:002022-11-20T00:14:45.176-08:00Στο κορίτσι -Βίκυ Βανίδη <div><span style="font-family: georgia;">(από τη δημοσιότητα για το 12χρόνο κορίτσι που εξέδιδε ένα τέρας "υπεράνω υποψίας" στον Κολωνό Οκτώβρης 2022)</span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><span style="font-family: georgia;">Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ<br />θα θρηνώ, μόνη, σ΄αυτή την πολύβουη ερημιά <br />θα θρηνώ απαρηγόρητη που για άλλη μια φορά<br />θα καταφέρουν να πείσουν ένα θύμα πως το σκοτάδι <br />είναι ο δικός του δρόμος<br />Κορίτσι μου, μην αρκείσαι στα όνειρα που σε ταΐζουν<br />είναι ομοιώματα για να φτιάχνουν τις δικές τους<br />ανίερες ιστορίες, εσύ έχεις τα δικά σου όνειρα κι <br />είναι αυτά που θα γιατρέψουν την ψυχή σου <br />Μάζεψε τα ιερά όπλα της εφηβείας σου κι αν<br />οι κραυγές αποφάσισαν ότι σε κέρδισε το σκοτάδι<br />αγνόησε τες, μην τις ακούς, βάλε κερί στ’αυτιά σου <br />σφράγισε τη μνήμη σου <br />Ένα νέο φθινόπωρο θα γράφει τις αναμνήσεις σου<br />στον αυλόγυρο του σχολείου σου οι έφηβοι ακόμη <br />μπορούν να ερωτεύονται, να σχεδιάζουν μικρές αλητείες<br />να οραματίζονται μια όμορφη ζωή ,να πηδούν συνωμοτικά<br />τον αυλόγυρο, για την κοπάνα ρε γαμώτο<br />Κοπάνα την με τα δικά σου πόδια που έχουν ακόμη φτερά<br />μην αφήνεις τους μεγάλους να σου φοράνε τα πόδια τους <br /><br /></span><div><span style="font-family: georgia;">ΥΓ: Όταν τα παιδιά μας πάψουν να έχουν ερωτήσεις ας μην τους δίνουμε με το ζόρι απαντήσεις </span></div><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/fElXwj95n4g" width="373" youtube-src-id="fElXwj95n4g"></iframe></div><br /><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0