-Η Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει έλεγε ο Παππούς μου
-Α ναι! Μου θυμίζει ένα τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν «Πώς είναι; Να ᾽σαι μόνος σου, χωρίς σπίτι, εντελώς άγνωστος, σαν μια πέτρα που κυλά;»
Καθόταν γυμνοί σε ένα μέρος ακαθόριστο μπορούσες να το πεις κρεβάτι αλλά άνετα και άκρη γκρεμού. Ο χρόνος κυλούσε πάνω στον καθρέπτη αλλά και σε ένα γάργαρο ρυάκι. Οι στιγμές καμπύλωναν το χωροχρόνο για να χωρέσουν οι μοναξιές τους.
- Νομίζω δεν εννοούσαν το ίδιο. Ο στίχος έχει ερωτηματικό, ο Ντίλαν αναρωτιέται, δεν ξέρει την απάντηση αλλά την ψάχνει. Ο Παππούς μου είχε βεβαιότητα, ήξερε ότι αυτό είναι μια πραγματικότητα που γεννάει η φύση.
- Και που του χρησίμευε αυτή η πραγματικότητα;
- Στη ζωή του φυσικά. Μπορούσε να αξιολογεί τις καταστάσεις και να δημιουργεί τις συνθήκες για μια καλή και αρμονική ζωή σύμφωνη με τη φυσική ροή των πραγμάτων. Οι αντιθέσεις, οι ανατροπές, οι κακοτοπιές δεν τον τρόμαζαν τις προσπερνούσε όταν μπορούσε ή τις δεχόταν με τον ίδιο τρόπο που δεχόταν τη χαρά, την ευτυχία και την ευλογία της αγάπης.
- Και ο Μπομπ ξέρει ότι είναι μια πραγματικότητα που γεννά η ζωή μας, με τις ανατροπές και τις αναποδιές της. Αφήνει επίτηδες το ερώτημα να αιωρείται για να μας προβληματίσει. Να προβληματίσει την κοινωνία που είναι και η μόνη πραγματικότητα του σημερινού ανθρώπου και ξέρεις κάτι, η ζωή μας τελικά είναι εκεί, στο άλμα που διατάξαμε να κάνουμε
- Μπορεί να είναι και στο παράλογο, να θέλουμε δηλαδή η ζωή μας να έχει νόημα. Ξέρεις πιστεύω ότι οι πραγματικότητες που γεννάει η φύση είναι ευθείες, είναι βεβαιότητες δηλαδή και δεν μας προβληματίζουν απλά τις ακολουθούμε. Οι πραγματικότητες της κοινωνίας κινούνται σε κύκλους που σε εγκλωβίζουν για να σε κρατούν προβληματισμένο.
Αυτός έσκυψε να ανάψει τσιγάρο αυτή τον κοιτούσε. Το τοπίο ξαφνικά ξεκαθάρισε και αυτοί μπερδεύτηκαν στην ομίχλη της φαντασίας τους. Αυτός ξαπλωμένος στο κρεβάτι φυσούσε τον καπνό του στον καθρέφτη, αυτή είχε χώσει τα δάχτυλα της στο ρυάκι και έπαιζε χαμογελώντας με τη ροή. Οι στιγμές καμπύλωσαν το χωροχρόνο για να χωρέσει ο έρωτας τους
-Α ναι! Μου θυμίζει ένα τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν «Πώς είναι; Να ᾽σαι μόνος σου, χωρίς σπίτι, εντελώς άγνωστος, σαν μια πέτρα που κυλά;»
Καθόταν γυμνοί σε ένα μέρος ακαθόριστο μπορούσες να το πεις κρεβάτι αλλά άνετα και άκρη γκρεμού. Ο χρόνος κυλούσε πάνω στον καθρέπτη αλλά και σε ένα γάργαρο ρυάκι. Οι στιγμές καμπύλωναν το χωροχρόνο για να χωρέσουν οι μοναξιές τους.
- Νομίζω δεν εννοούσαν το ίδιο. Ο στίχος έχει ερωτηματικό, ο Ντίλαν αναρωτιέται, δεν ξέρει την απάντηση αλλά την ψάχνει. Ο Παππούς μου είχε βεβαιότητα, ήξερε ότι αυτό είναι μια πραγματικότητα που γεννάει η φύση.
- Και που του χρησίμευε αυτή η πραγματικότητα;
- Στη ζωή του φυσικά. Μπορούσε να αξιολογεί τις καταστάσεις και να δημιουργεί τις συνθήκες για μια καλή και αρμονική ζωή σύμφωνη με τη φυσική ροή των πραγμάτων. Οι αντιθέσεις, οι ανατροπές, οι κακοτοπιές δεν τον τρόμαζαν τις προσπερνούσε όταν μπορούσε ή τις δεχόταν με τον ίδιο τρόπο που δεχόταν τη χαρά, την ευτυχία και την ευλογία της αγάπης.
- Και ο Μπομπ ξέρει ότι είναι μια πραγματικότητα που γεννά η ζωή μας, με τις ανατροπές και τις αναποδιές της. Αφήνει επίτηδες το ερώτημα να αιωρείται για να μας προβληματίσει. Να προβληματίσει την κοινωνία που είναι και η μόνη πραγματικότητα του σημερινού ανθρώπου και ξέρεις κάτι, η ζωή μας τελικά είναι εκεί, στο άλμα που διατάξαμε να κάνουμε
- Μπορεί να είναι και στο παράλογο, να θέλουμε δηλαδή η ζωή μας να έχει νόημα. Ξέρεις πιστεύω ότι οι πραγματικότητες που γεννάει η φύση είναι ευθείες, είναι βεβαιότητες δηλαδή και δεν μας προβληματίζουν απλά τις ακολουθούμε. Οι πραγματικότητες της κοινωνίας κινούνται σε κύκλους που σε εγκλωβίζουν για να σε κρατούν προβληματισμένο.
Αυτός έσκυψε να ανάψει τσιγάρο αυτή τον κοιτούσε. Το τοπίο ξαφνικά ξεκαθάρισε και αυτοί μπερδεύτηκαν στην ομίχλη της φαντασίας τους. Αυτός ξαπλωμένος στο κρεβάτι φυσούσε τον καπνό του στον καθρέφτη, αυτή είχε χώσει τα δάχτυλα της στο ρυάκι και έπαιζε χαμογελώντας με τη ροή. Οι στιγμές καμπύλωσαν το χωροχρόνο για να χωρέσει ο έρωτας τους
