Αδιάφορα που σέρνεται ο χρόνος
μέσα σε άοσμα απόβλητα
χλιαρών συνουσιών
Γρήγορες φυγές νωχελικές επιστροφές,
στεγνώνει ο πόθος
στο μονότονο τρίξιμο του κρεβατιού
Εκεί στο λάκκο της συνήθειας
σκουντούφλησε ένας έρωτας
Το γέλιο του
ξεχύθηκε ορμητικός καταρράκτης
και άφριζε φως μέσα μου
Ερεθιστικά κυλάει η ζωή
σαν ρυάκι σε ξεραμένη κοίτη.
Γελάει
ντυμένος με κείνη την άγρια χαρά
της παιδικής αθωότητας
και υγραίνει τις σκέψεις μου.
Δεν θυμάμαι τα λόγια σου
δεν ξέρω τη γεύση του φιλιού σου
δεν ρίγησα στο βλέμμα σου
Βλέπω το τίποτα να σπαρταράει
μπροστά μου και αδιαφορώ
Ω! Τι μεγάλη ηδονή
εκείνη η ελάχιστη στιγμή
που δεν έχει παρελθόν ούτε και μέλλον.
Υπάρχω μόνο για να ακούω το γέλιο του
