άυλες διαδρομές- διάλογος ένατος – ο έρωτας είναι σπάσιμο κάθε νόρμας της είπε (Βίκυ Βανίδη)

Είναι το διαδίκτυο ένας εύφορος χώρος που θα μπορούσε να καρπίσει ο έρωτας; Αυτό το ερώτημα την απασχολούσε πολύ τελευταία, γιατί ναι μεν ο έρωτας μπορεί ν’ ανθήσει σε ένα φαντασιωτικό κήπο αλλά χωρίς κοπριά αισθήσεων πως θα καρπίσει. Ήταν τσακισμένη από το τέλος μιας τρέλας που δεν ευδοκίμησε και άφησε μέσα της τόσα ανεκπλήρωτα τραύματα όσα και αναπάντητα ερωτηματικά. Το αφήγημα από πλευράς του ήταν σχεδόν αστείο, έλεγε ότι η εκπλήρωση του έρωτα τους θα τους μάτωνε, θ΄ άφηνε τραύματα που θα ήταν δύσκολα να επουλωθούν. Αυτή ήξερε ότι τα τραύματα που δεν ματώνουν είναι πολύ πιο ύπουλα, έρπουν μέσα σου σαν γάγγραινα και σαπίζουν το είναι σου. Η αλήθεια είναι ότι έκανε κάποιες χλιαρές προσπάθειες για να τον πείσει να συναντηθούν αλλά επειδή κατάλαβε ότι τον κυριάρχησε ο φόβος της απογοήτευσης που θα μπορούσε να φέρει η συνάντηση τους έκανε πίσω και έκανε πίσω γιατί τελικά τους ένωνε ο ίδιος φόβος και ξαφνικά τον συμπόνησε πέρα από την τρέλα του φαντασιωτικού της έρωτα. Τον συμπόνησε γιατί ένιωσε μέσα της όλη την ερημία της υπαρξιακής του μοναξιάς και αυτό την έκανε πολύ πιο ευάλωτη απέναντι του, κάτι που πάντα την τρόμαζε. Είχε γοητευτεί σε υπερθετικό βαθμό από την περσόνα που πρόβαλλε στον τοίχο του, μαζί με αυτήν βέβαια και πάρα πολλοί άλλοι. Τα like ,οι καρδούλες και τα νοιάζομαι, βροχή σε αντίθεση με αυτήν που δεν είχε καταφέρει ποτέ να προσελκύει το ενδιαφέρον των θαμώνων του διαδικτύου. Βρήκε σε αυτόν αυτό που της έλειπε και το είχε ανάγκη ή για να ακριβολογούμε της άρεσε η εικόνα του και τη στόλισε με ό,τι πιο γοητευτικό θα μπορούσε να έχει μια προσωπικότητα. Έτσι και αλλιώς ήξερε ότι ακόμη και στον πραγματικό κόσμο δεν ερωτευόμαστε ποτέ την πραγματική εκδοχή κάποιου αλλά πάντα την ανάμειξη του πραγματικού –φαντασιωτικού και έτσι άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να τον ερωτευτεί με ένα πάθος ανεκδιήγητο και υπερβατικό σε σημείο που να βιώνει όλη την αρχέγονη ένταση ενός πραγματικού έρωτα. Αφέθηκε στη ροή και μόλις αυτή την έφερε στο σημείο που ήταν πραγματικά ευάλωτη την κέρδισε ο φόβος. Δεν διαφέρει τελικά το τέλος του έρωτα όπου και αν τον βιώνουμε πάντα ένας φόβος βάζει την τελεία. Την παύλα όμως πάντα η ανημποριά μας την ορθώνει απροσπέλαστη.

- Μου αρέσεις πολύ! Να περνάς καλά να απολαμβάνεις τον εαυτό σου

- Μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να απολαμβάνουμε ή έστω να βρίσκουμε ενδιαφέρον στον έσω δαίμονα μας! Να είμαστε καλά ρε φίλε

- Έχεις καλό δαίμονα. Πολύ σέξι

- Το καλό το επιλέγω το σέξι πάλι με επιλέγει μάλλον

-Σε σκέφτομαι και είσαι τόσο μακριά. Γάμησε τα !

- Η σκέψη είναι πιο γρήγορη από την απόσταση

- Ναι έρχεται και σε βρίσκει. Με καβλώνεις να το ξέρεις

- Η κάβλα είναι πολυεπίπεδη και οι διαστάσεις πολλές

- Πολλές και για έξυπνους ανθρώπους

-Όμως θέλει επαφή αλλιώς αναλώνεται σε φαντασιωτικούς εγωισμούς

- Ναι σίγουρα την θέλει αλλά εγώ εσένα φαντασιώνομαι

- Όπως με πλάθεις

-Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι νιώθω υπέροχα μαζί σου

- Δεν πιστεύω πια στις ερωτικές σχέσεις από το διαδίκτυο. Ήδη είμαστε περσόνες στην καθημερινή μας ζωή ας αφήσουμε έξω απ΄αυτό τον έρωτα που για μένα είναι ιερός ακόμη και αν είναι πήδημα μιας στιγμής.

- Και γω ιερό τον θεωρώ αλλά και ελεύθερο...Είναι σπάσιμο κάθε νόρμας. Θα ήθελα να ήσουν εδώ ζωντανή, αλλά αφού δεν είσαι θέλω την αύρα σου μέσα από την εικόνα σου

Ω! Έρωτα ιερέ ανίερε μιας νέας εποχής …

Παραμύθι σαν έρωτας -Βίκυ Βανίδη

Δεν τον είχε πληγώσει που τον αποκάλεσε άσχημο , αχινομαλλιά και μπουμπουνοκέφαλο αλλά που τον κοίταξε με κείνο το αμφιταλαντευόμενο βλέμμα μεταξύ φόβου και αηδίας. Γι’ αυτό της πήγε κόντρα στην αρχή ήθελε κι αυτός να την πληγώσει μετά το μετάνιωσε αλλά ήξερε πως δεν υπάρχει γυρισμός κι άρπαξε από το τραπέζι του δωματίου της μια κούπα που είχε ζωγραφισμένη στο κέντρο μια καρδιά και ήταν γεμάτη με μικρές ολοστρόγγυλες σοκολατένιες μπαλίτσες και έφυγε άδοξα από τον πάνω κόσμο χωρίς να κάνει καμιά σκανταλιά χωρίς να κοροϊδέψει τους ανθρώπους .

Ο Τρικυντό είναι ένας καλικάντζαρος που ζει στα έγκατα της γης, όχι από πάντα, στα παλιά χρόνια όλα τα πλάσματα συμβίωναν αγαπημένα πάνω στη γη και η ζωή τους κυλούσε όμορφα σαν γιορτή. Μετά ξαφνικά ο άνθρωπος αυθαίρετα αποφάσισε ότι ο πλανήτης του ανήκει αποκλειστικά και άρχισε τις περιφράξεις. Γέμισαν παντού συρματοπλέγματα και διαβατήρια. Μετά ξεκίνησαν οι έχθρες και οι πόλεμοι. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί καλικάντζαροι τότε και έτσι πήραν τη γενναία απόφαση να εγκαταλείψουν τον πάνω κόσμο και να δημιουργήσουν μιαν άλλη κοινωνία. Περιπλανήθηκαν αρκετά μέχρι που να βρουν την πύλη που οδηγούσε στον κάτω κόσμο. Εκεί ήδη κατοικούσαν οι ρίζες των δέντρων, των φυτών κάποια μικρά ζώα και κάποια πλάσματα σκιές που εκεί είχα βρει την ησυχία τους. Τους δέχτηκαν με χαρά και έτσι σιγά σιγά ξεκίνησαν μια νέα ζωή, διαφορετική που βασίζονταν στην αλληλοβοήθεια και στον αλληλοσεβασμό. Δουλεύουν όλοι μαζί και διασκεδάζουν όλοι μαζί και η κάθε μέρα ξανάγινε γιορτή. Τα δέντρα και τα φυτά που κατοικούν και στους δύο κόσμους παίζουν το ρόλο της ενημέρωσης , κάτι σαν τους δημοσιογράφους, ε όχι και ακριβώς δηλαδή, γιατί μεταδίδουν καθημερινά τι γίνεται στον πάνω κόσμο όπως ακριβώς το βλέπουν και όχι όπως βολεύει αυτούς που τους πληρώνουν. Στον κάτω κόσμο δεν υπάρχουν ψέματα ούτε παραπληροφόρηση και η αδικία είχε ξεχαστεί σαν λέξη. Ο Τρικυντό έχει φίλο καρδιακό ένα έλατο που το μισό κατοικούσε σε μια αυλή ενός μεγάλου σπιτιού. Του έλεγε ο φίλος του λοιπόν ότι οι άνθρωποι τον έχουν στολίσει με λαμπερές μπάλες και φωτάκια για να υποδεχθούν τα Χριστούγεννα. Τι σήμαινε ακριβώς αυτό δεν τον πολύ ένοιαξε άλλα αποφάσισε να ανέβει για λίγο για να δει από μόνος του και να σχηματίσει άποψη. Έτσι σκαρφαλώνοντας στον ολοφώτιστο φίλο του βρέθηκε σε κείνο το στολισμένο με πολύχρωμα λαμπάκια δωμάτιο που εισέβαλε φουριόζα εκείνη. Μόλις τον είδε τρόμαξε τι είναι αυτό φώναξε έξαλλη. Μα δεν με βλέπεις πλάσμα είμαι και όχι πράγμα η ερώτηση έπρεπε να είναι ποιος είσαι εσύ. Ό,τι και αν είσαι, είσαι άσχημο. Μια χαρά σχήμα έχω. Που δεν βλέπετε όμως, του απαντά και συνεχίζει, τι μαλλιά είναι αυτά σαν αγκάθια και το κεφάλι σου είναι τεράστιο. Αηδία σαν αχινός είσαι και μάλιστα μπουμπουνοκέφαλος. Εντάξει και συ έχεις μικρό κεφαλάκι και τεράστιο σώμα. Εγώ είμαι άνθρωπος εεε και γω καλικάντζαρος άρα απλά διαφορετικός και όχι άσχημος και μπουμπούνας, δηλαδή αυτό από πού το συμπέρανες; Τιιιι καλικάντζαρος μακριά… Εσείς δεν είστε αυτά τα απαίσια πλάσματα που όλο το χρόνο ροκανίζετε τα δέντρο που στηρίζει τον κόσμο για να καταστρέψετε τη γη. Ω! Πόσο ηλίθιοι μπορείτε να γίνεται οι άνθρωποι. Δεν χρειάζεστε εμάς την καταστρέφετε μόνοι σας, άλλωστε αν δεν γνωρίζεις η γη είναι στρογγυλή, επίσης είναι πλανήτης και ανήκει στο ηλιακό σύστημα και σίγουρα δεν στηρίζεται σε δέντρο. Άλλα ακόμη και έτσι να ήταν πιστεύεις ότι οι Καλικάντζαροι άλλη δουλειά δεν έχουμε όλο το χρόνο από το να πριονίζουμε το δέντρο που στηρίζει τον απάνω κόσμο για να τον ρίξουμε χάμω . χο χο χο πόσο κουτοί μπορεί να είσαι και γιατί δηλαδή να θέλουμε να ρίξουμε, πλαφ τον κόσμο σας για να μας ξανακατσικωθείτε οι άνθρωποι και να διεκδικήσετε και τον κάτω κόσμο; … α πα πα να μείνετε εδώ που είστε. Η κοπέλα ένιωσε ότι μπορεί και να τον αδικούσε, ο Τρικυντό ένιωσε την αμφιταλάντευση της και προσπάθησε να την προσεγγίσει. Εντάξει να δεχτώ ότι επειδή είμαι διαφορετικός, η εικόνα μου σου δημιουργεί μια κάποια δυσφορία, αλλά δεν είμαι κακός ούτε μπουμπούνας. Εμένα μου αρέσεις πολύ και ας είσαι διαφορετική, είσαι όμορφη. Θέλεις να καθίσουμε εδώ ήσυχα να συζητήσουμε τη ρώτησε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Όχι θέλω να φύγεις αμέσως όχι μόνο γιατί είσαι άσχημος αλλά και γιατί σε φοβάμαι . Ο Τρικυντό ήθελε να την πάρει μια μεγάλη αγκαλιά άλλα ένιωθε το φόβο της και ήξερε ότι αυτό θα την τρομάξει περισσότερο. Θα φύγω της είπε μόνο θέλω κάτι από σένα: να που πεις το όνομα σου . Ωραιοζάλη με λένε . Σαν ποίημα ακούστηκε αυτό! Ο Τρικυντό άρπαξε την κούπα και εξαφανίστηκε

Ήταν καλλιτέχνης ο Τρικυντό και σε αυτήν την κοπέλα είδε ό,τι πιο κοντά σε άγγελο έχει δει πότε σε ολόκληρη τη ζωή του . Κατακόκκινα κοντά μαλλιά, κρίκους στα αυτιά ,στη μύτη, στο αριστερό φρύδι, ζωγραφισμένα χέρια και λαιμό με θανατερές εικόνες . ‘Ολη η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο πάνω της. Τι να κάνει ο καψερός την ερωτεύτηκε αυτό που λεν οι άνθρωποι κεραυνοβόλα και όταν άκουσε το όνομα της «Ωραιοζάλη» ζαλίστηκε πανέμορφα . Βέβαια ήταν χειμώνας και οι πεταλούδες είχαν μεταναστεύσει στον κάτω δικό του κόσμο οπότε δεν μπήκαν στο στομάχι του να πετούν και να τρεμουλιάζει η καρδιά του αλλά ήταν σαν να χύθηκε μέσα του ένα τεράστιο καζάνι ζεστή σοκολάτα που απάλυνε τα σωθικά του.

Τώρα πολλές φορές στο σπίτι του κάθεται μόνος του στο μικρό κρεβάτι μπροστά από το μεγάλο παράθυρο και πριν βάλει ένα ποτήρι κρασί από το βαρέλι για να παν τα φαρμάκια κάτω κοιτάζει την κούπα με την καρδιά και τα σοκολάτακια και μια στιγμιαία θλίψη ζωγραφίζεται στα μάτια του. Σήμερα έγινε κάτι απίστευτο τα συρμάτινα μαλλιά του λύγησαν και άρχισαν να κατευθύνονται προς την κούπα, σαν να θέλουν να αγγίζουν τα στρογγυλά σοκολατάκια και η ουρά του σκούφου σαν αιχμή από βέλους τόξου δείχνει την καρδούλα της κούπας. Ο Τρικυντό σκέφτεται μα τι άλλο είναι ο έρωτας αν όχι μια μικρή γλυκιά στιγμή που ένα στρογγυλό σοκολατάκι λιώνει πάνω στη γλώσσα σου.