Φωτεινά παράθυρα - η ανταρσία της ποίησης ,Τόλης Νικηφόρου

 


 

η ποίηση είναι μια ανταρσία από τους ελάχιστους και για τους ελάχιστους. Καθώς συνιστά μια επώδυνη και συγκλονιστική μετάβαση από τον κόσμο της καθημερινής κτηνωδίας στον μόλις ορατό κόσμο των θαυμάτων.... από την επιστολή του Τόλη Νικηφόρου "η ποίηση όμως δεν κινδυνεύει" 

  

Όταν το φως επαναστατεί θα είσαι με τους χαμένους αν δεν ταχθείς στο πλευρό του.

ύμνος ερωτικός

κανένα γυναικείο χέρι
δεν κράτησα
δεν χάιδεψα ως τώρα
με την παλάμη μου
με τ’ ακροδάχτυλα
τόσο ανάλαφρα
τόσο θερμά κι ερωτικά
όσο ένα κοινό μολύβι


ένα μολύβι που κουρνιάζει
ανάμεσα στον μέσο και τον δείκτη
και κάτω απ’ τον αντίχειρά μου
έτοιμο
να γονιμοποιήσει το λευκό χαρτί
ένα μολύβι που ποτέ δεν ζήλεψε
την άψυχη παρέμβαση των πλήκτρων

γνωρίζει πως εμείς οι τρεις
τις ίδιες ρίζες έχουμε
κοινή καταγωγή το δάσος
και φτερουγίζει στο άγγιγμά μου
μέσα στα μάτια μου θυμάται
το δέντρο που ήταν κάποτε
και δακρυσμένο σηκώνει απ’ το χαρτί
τα φύλλα του στον ουρανό

Να μάθεις να φεύγεις

Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. 

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

Ακροβάτες ονείρων-Αντώνης Ν. Χελιδώνης

Οι φίλοι μου είναι
Ακροβάτες ονείρων
Με αυτά συνομιλούν

Οι φίλοι μου είναι
Χαμένα σχέδια
Αφυδατωμένα φιλιά
Χλωμές, διαβατάρικες ιστορίες
Προδομένες συντροφιές
Ματαιωμένες ομιλίες
Κομμένες κεφαλές
Ανυπόστατες ιστορίες.
Χάρτες
Χαρτιά
Και λέξεις
Αταξίδευτοι χάρτες
Καμμένα χαρτιά
Και ηττημένες λέξεις
Οι φίλοι μου είναι
Σχοινοβάτες
Μόνοι αφήρεσαν το δίκτυ
Χάθηκαν
Πέθαναν
Αυτοκτόνησαν
Στα ψέματα που έκτισαν τα προηγούμενα λάθη τους
Λάθη, άνθρωποι, ιδέες
Μοναχικοί και μόνοι.
Οι φίλοι μου είναι
Μια αντανάκλαση στον καθρέπτη
Μια έξοδος
Μια ανολοκλήρωτη σχέση
Οι φίλοι μου ξεχάστηκαν στον εαυτό τους
Όργωσαν αλλά δεν έσπειραν
Έσπειραν αλλά δεν θέρισαν
Θέρισαν αλλά δεν πούλησαν τη σοδειά τους.
Σάπισε ο σπόρος
Δεν ήταν μόνο το χωράφι μολυσμένο.

Μιχαήλ Mπακούνιν : Η Εξουσία Διαφθείρει Τους Καλύτερους

Το Κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η κυριαρχία κι η εκμετάλλευση τακτοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να το αποδείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της κυβέρνησης πάνω στις λαϊκές μάζες από μια μειοψηφία, εξ αρχής έξυπνη κι αφιερωμένη αν θέλετε, σ’ ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε μια ελεύθερη σύμβαση. Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση αποτελείται μόνον απ’ τους καλλίτερους πολίτες.
Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί απ’ το λαό επειδή είναι οι πιο νοήμονες, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι κι αφιερωμένοι. Διαλεγμένοι απ’ τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται όλοι ίσοι, δεν αποτελούν ακόμη μία ξεχωριστή τάξη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων προνομιούχα μόνον εκ φύσεως και γι’ αυτό το λόγο ξεχωρισμένη προς εκλογή απ’ το λαό. Ο αριθμός τους είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένος, σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις χώρες ο αριθμός των ανθρώπων προικισμένων με τόσο αξιοσημείωτες ικανότητες ώστε αυτομάτως να έχουν την ομόφωνη αποδοχή από ένα έθνος, όπως η εμπειρία μας διδάσκει, είναι πολύ μικρός.

Ως εκ τούτου, κάτω απ’ τον κίνδυνο μιας κακής επιλογής, ο λαός θάναι πάντοτε αναγκασμένος να επιλέξει τους κυβερνήτες του ανάμεσα σ’ αυτούς. Έτσι, λοιπόν, η κοινωνία διαιρέθηκε σε δύο κατηγορίες, για μην πω ακόμη δύο τάξεις, εκ των οποίων η μία, αποτελούμενη απ’ την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών, υποστηρίζει ελεύθερα την κυβέρνηση των εκλεγμένων ηγετών της, η άλλη, σχηματιζόμενη από ένα μικρό αριθμό από προνομοιούχες φύσεις, αναγνωρίστηκε κι έγινε δεκτή ως τέτοια απ’ το λαό, και επιφορτίστηκε απ’ αυτόν για να τον κυβερνά. Ανάλογα με τη λαϊκή εκλογή, είναι εξ αρχής διακεκριμένοι από τη μάζα των πολιτών μόνον απ’ τις ιδιαίτερες ικανότητές τους που προκρίνουν για την επιλογή τους κι είναι φυσικά, οι πιο αφοσιωμένοι και χρήσιμοι απ’ όλους. Δεν εκχωρούν ακόμα στους ίδιους κάποιο προνόμιο, κάποιο συγκεκριμένο δικαίωμα, εκτός από κείνο της άσκησης, στο βαθμό που οι άνθρωποι το επιθυμούν, των ειδικών υπηρεσιών που τους έχουν ανατεθεί. Κατά τα λοιπά, απ’ τον τρόπο ζωής τους, απ’ τις προϋποθέσεις και τα μέσα για τη διαβίωσή τους, δε διαφέρουν καθόλου απ’ όλους τους άλλους, έτσι ώστε　πλήρης ισότητα εξακολουθεί να επικρατεί σ’ όλους. Μπορεί αυτή η ισότητα να διατηρηθεί για καιρό;

Εμείς ισχυριζόμαστε ότι τίποτε δεν είναι πιο εύκολο ν’ αποδειχθεί. Τίποτε δεν είναι πιο επικίνδυνο απ’ την ατομικιστική ηθική του κάθε ανθρώπου όσο η συνήθεια της κυριαρχίας. Ο καλύτερος άνθρωπος, ο πιο έξυπνος, ανιδιοτελής, γενναιόδωρος, καθαρός, πάντοτε κι αναπόφευκτα θα διαφθαρεί σ’ αυτήν τη συναλλαγή. Δύο αισθήματα έμφυτα στην εξουσία ποτέ δεν αποτυγχάνουν να παράγουν αυτήν την εξαχρείωση· αυτές είναι: περιφρόνηση για τις μάζες κι η υπερεκτίμηση των πλεονεκτημάτων του ενός. “Οι μάζες” λέει ένας άνθρωπος στον εαυτό του”, αναγνωρίζοντας την ανικανότητά τους να κυβερνούν για λογαριασμό τους, έχουν εκλέξει εμένα ως επικεφαλή τους. Με την εν λόγω πράξη έχουν δηλώσει δημοσίως την κατωτερότητά τους και την ανωτερότητά μου. Ανάμεσα σ’ αυτό το πλήθος των ανθρώπων, αναγνωρίζοντας δύσκολα τίποτε κοινό με τον εαυτό μου, είμαι ο μόνος ικανός να διευθύνω τις δημόσιες υποθέσεις. Οι άνθρωποι μ’ έχουν ανάγκη· δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τις υπηρεσίες μου, ενώ, αντιθέτως εγώ, μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου· αυτοί, παρόλα αυτά, πρέπει να με υπακούν για το δικό τους καλό, και υποκρινόμενος ότι τους υπακούω, τους κάνω χάρη.

Δεν υπάρχει σ’ όλο αυτό κάτι που κάνει έναν άνθρωπο να χάσει το μυαλό του και την καρδιά του, και να γίνει τρελός από υπερηφάνεια; Είναι, γι’ αυτό το λόγο, η ίδια η εξουσία κι η συνήθεια της κυριαρχίας που κάνει ακόμα και τους πιο έξυπνους κι ενάρετους ανθρώπους, πηγή παραλογισμών, τόσο διανοητικών όσο κι ηθικών.

1867

Μτφρ. http://aixmi.wordpress.com/

Αναδημοσίευση από : anarkismo.wsm.ie

Ακολουθώντας τον ήχο μιας φυσαρμόνικας - Βόλτα στα μονοπάτια της ποίησης του Τόλη Νικηφόρου

Γράφει Βίκυ Βανίδη 

ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

«και να χαμογελάει μια γλάστρα…» αχ ναι! Σαν τις γλάστρες, στην αυλή της γιαγιάς μου, κάθε εποχή και άλλο χαμόγελο, με το χειμωνιάτικο να ξεχειλίζει χρώματα χρυσάνθεμων.

«το χώμα να μυρίζει γειτονιά…» και ματωμένα γόνατα από ανέμελα παιχνίδια.

«νωχελικά να κατεβαίνεις…» στους στίχους, να γεύεσαι, να μυρίζεις, να βλέπεις, να ακούς, να αισθάνεσαι. Αυτό το ποίημα, χρονόπλοιο, εισπλέει στο παράλληλο σύμπαν χαρίζοντας σου ονειρικό ταξίδι στο παρελθόν. Η πόλη του ποιητή, η πόλη μου, οι μνήμες μας που ενώνονται στο χωροχρόνο και γεννούν κεραυνούς συναισθημάτων.
Αλήθεια ποιος έγραψε αυτό το ποίημα; Τόλης Νικηφόρου, από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007).
Πάντα με γοήτευε ο ήχος της φυσαρμόνικας, αυτή η θλιμμένη νοσταλγία, που βγάζει, σε ταξιδεύει σε χαμένους παραδείσους. Ο ήχος αυτής της φυσαρμόνικας όμως, κυριολεκτικά με μαγνήτισε, έλξη κεραυνοβόλα, καθολική, κάθε αντίσταση εκ προοιμίου χαμένη. Παλλόμενα ηχητικά κύματα με παρασύρουν σε στίχους μιας ποίησης σειρήνας, όπου μαγεμένη με ξεβράζει σε μια θάλασσα γεμάτη ερωτηματικά.
Ποια είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει την ουτοπία;
Ποια χρώματα περιγράφουν το όνειρο;
Ποιοι στίχοι ζωντανεύουν τους μύθους που αργοπεθαίνουν μέσα σου;
Πιστεύεις στα θαύματα;
Ουτοπία, όνειρο, μύθοι, θαύματα… Λέξεις ξεχασμένες, κρυμμένες σε παλιές μου συννεφοϊστορίες, σταλμένες από παλιούς καιρούς, σε μακρινό ταξίδι στο άπειρο. Πως βρέθηκαν ξανά μπροστά μου και με κοιτούν με απορία; Μα ποιος είναι, επιτέλους, αυτός ο Τόλης Νικηφόρου, που τις γύρισε από το άπειρο και τις πετάει με ορμή πάνω μου;
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μας, που δεν μπορεί κανένα μετρήσιμο μέγεθος να αποδώσει τη διάρκεια τους, είναι μια αιωνιότητα κλεισμένη σε ένα δευτερόλεπτο και ούτε υπάρχει γήινος σχηματισμός που να μπορεί να τις περιγράψει. Ποια λέξη αλήθεια, μπορεί να περιγράψει τη στιγμή, που ένα ποίημα σου μεταγγίζει τόσα πολλά συναισθήματα έτσι που μεταμορφώνει, σχηματοποιεί ένα κομμάτι του εσωτερικού σου άπειρου ώστε να μπορείς να το ορίζεις;
Ο Τόλης Νικηφόρου χρησιμοποιώντας μια γλώσσα άμεση, απλή, κατανοητή, δημιουργεί γνήσια ποίηση, που φαίνεται απλή σε πρώτη ανάγνωση, αλλά σου αποκαλύπτει σταδιακά μερικά από τα μυστικά της. Εκεί που λες την κατέκτησα, σου βγαίνει από άλλη γωνία και σου ανατρέπει πολλά δεδομένα. Η πρώτη ματιά είναι σαγήνη, σου χαμογελάει η γλάστρα, ανθίζει ο κόσμος και έλα εσύ να αντισταθείς στην άνοιξη, αλλά εκεί που πας να πιάσεις ροζ και ίσως ένα σιελάκι, σου βγαίνει με κόκκινο ή με βαθύ γαλάζιο και σ΄ αφήνει στο ράμπλες του ουρανού, ως άλλο Ντουρούτι, με μια βόμβα παραμάσχαλα, να αναρωτιέσαι σε πιο κόσμο ανήκεις, σ΄ αυτόν, σε άλλο ή μήπως δεν υπάρχεις και είσαι αποτύπωμα μοναχικού λύκου στο χιόνι;
Τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις πολλή δρόμο μπροστά σου, όχι τόσο εύκολο όσο αρχικά νόμιζες, αλλά επίσης έχεις και τη βεβαιότητα ότι σε περιμένει μια μαγική κορύφωση, γιατί κοινωνείς, ποιητική ηδονή από τους πρώτους στίχους και στη διαδρομή βρίσκεις τη λύτρωση από κάτι που ευχάριστα ή οδυνηρά σε πιέζει. Κύριο συστατικό αυτής της ποίησης η αγάπη και γω με αγάπη γράφω για τον ποιητή, που μπόρεσε με το έργο του να μου αλλάξει τρόπο σκέψη, να μου ξαναμυθοποιήσει τις απομυθοποιήσεις μου. Πως αλλιώς θα μπορούσα; ούτε τις γνώσεις έχω, ούτε είμαι αρμόδια να αναπτύξω το βιογραφικό του ή να αναλύσω το έργο του, άλλωστε έχουν ήδη γραφτεί αρκετές σελίδες για τον ίδιο και για το έργο του.

Μια ιστορία για μια ποιητική γλώσσα που μιλάει απευθείας στην καρδιά, δεν μπορεί να ξεκινήσει αλλιώς παρά μόνο αν, δανειστώ από τη χώρα των ξωτικών τη μαγευτική ένωση του α που ασκεί καθολική έλξη σε όποιον την αντικρίσει και τη μαγική ένωση του ω που μεταλλάσει τους σχηματισμούς της ανάλογα με την οπτική γωνία που την προσεγγίζεις καθώς και δύο στίχους του ποιητή, που κλείνουν μέσα τους τη μαγική και μαγευτική ένωση «μέσα στο θριαμβικό ωμέγα της ζωής/ελλοχεύει το διπλό άλφα της αγάπης» και η ιστορία αρχίζει...

-Εδώ στου δρόμου τα μισά...
-Έλα, μην κλαις, κοιμήσου τώρα. Δεν είναι τίποτα. Μια ζωή είναι, θα περάσει.
Τι πρόταση αλήθεια! χαστούκι, γροθιά στο στομάχι και συνάμα παράκληση ζωής
-Αυτή τη σύντομη ζωή ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη, ει δυνατόν ευχάριστη και δημιουργική. Και ευεργετική προς τους άλλους.

Αυτή είναι η γλώσσα που μιλάει ο Τόλης, αλλά ποια είναι η γλώσσα που μιλάει το φως;

-Τη δικιά μου γλώσσα μιλάει το φως πετάγεται φουριόζος ο Σοτοσαπόλ, αν την μάθεις μπορείς να ξετρυπώσεις άφθονο χρυσάφι από μέσα σου.
-Το φως δεν ενδιαφέρεται για χρυσάφι, λάμπει πιο πολύ από όλο το χρυσάφι του κόσμου, ακούγεται εκκωφαντική η φωνή των άταφων. Σκληρή, καταγγελτική γλώσσα, γεμάτη αιχμηρές απολήξεις, γλώσσα προφητική, μιλάει το φως. Ακούστε τι λέει: «άνθρωποι βιαστικοί/πυκνώνουν στου τέλματος τις όχτες/με μάτι αδίσταχτο».
-Ναι το φως μιλάει ανατρεπτικά και αναρχικά, μιλάει για κοινωνική δικαιοσύνη και για μια καλύτερη ζωή. Αυτήν τη γλώσσα μιλάει άπταιστα ο μεθυσμένος ακροβάτης, κοιτάξτε τον πάνω στο τεντωμένο σκοινί να μιλά δυνατά και περιπαικτικά: «Παίζω με την κομμένη σας ανάσα/περιγελώ τα επιφωνήματα/εγώ ο ίδιος πριονίζω το σχοινί/στο χέρι μου κρατάω σφιχτά τον ουρανό/τον τρύπιο σκούφο μου για τα φιλοδωρήματα», αυτά τα λόγια είπε, το τραγούδι του έρωτα και αποχώρησε με την έπαρση του αθάνατου.
-Καλά αυτά τα λέει, πρώτον γιατί είναι ερωτευμένο με το μεθυσμένο ακροβάτη και δεύτερον δεν άκουσε τη γλώσσα που μιλάει το μαγικό χαλί, πετάχτηκε ο σαν άγριος, «έρωτας έρωτας φωνάζοντας». Αν το φως δεν μιλάει τη γλώσσα του έρωτα, ποια θα μιλάει;
-Πλανάσαι, σαν άγριε, αυτό δεν είναι έρωτας, βασικό ένστικτο είναι, είπε ο πλοηγός του απείρου, αν η γλώσσα που μιλάει το φως είναι του έρωτα, τότε θα τη συναντήσεις πιο πολύ, σε ύστερες συλλογές, μπορείς αν θέλεις να ρίξεις μια ματιά σε μένα, που είμαι συγκεντρωτική έκδοση.
-Ναι, ναι ακούγεται μια γλυκιά φωνή είναι, το ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται, που πήρε το λόγο, είμαι και 'γω στον πλοηγό του απείρου και πιο πολύ απ΄ όλους «βυθίζομαι στο απρόσιτο/να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις/το δέος μέσα μου ιχνηλατώ να ζωγραφίσω το δικό του φως» γιατί τα μυστικά αρχεία του κόσμου, έχουν κριμένη τη γλώσσα που μόνο το φως μπορεί να μιλάει.
-Εγώ δεν λέω τίποτα, με ύφος μεγάλης ντίβας, μπαίνει στην κουβέντα, το διπλό άλφα της αγάπης. Τι να πω άλλωστε, είναι πασιφανέστατο ότι το φως μιλάει τη δική μου γλώσσα, αφού εγώ έχω τη μαγευτική ένωση του α και μάλιστα διπλή, τι να λέμε τώρα και τίναξε πίσω τα κεφάλι και τα μαλλιά αγάπης ανέμιζαν αγγίζοντας τα άστρα.
- Το Διπλό άλφα της αγάπης έχει δίκαιο, είπε το Χώμα στον Ουρανό, το φως δεν μπορεί παρά να μιλάει τη γλώσσα της αγάπης, αφού μόνο η αγάπη υπερβαίνει τον θάνατο μεταγγίζεται και αναγεννάται στους επόμενους, συνθέτοντας με χώμα και φως, λουλούδια με κύτταρα αγάπης. Ποια άλλη γλώσσα θα μιλούσε το φως; Πως θα μετάγγιζε την αγάπη αν δεν κατείχε τη γλώσσα της; Ακούστε πόσο σοφά μιλεί το, και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω, «στο τίποτα η αγάπη ξεχασμένη θα υπάρχει/θα σας αγγίζει απαλά/θα σας ζητάει χαμογελώντας το αδύνατο».
-Είπα να μη μιλήσω, αλλά όταν ακούω ότι το φως μιλάει τη γλώσσα της αγάπης που υπερβαίνει το θάνατο, αηδίες, δεν υπάρχουν αιωνιότητες, «η ζωή μας αποτελείται όχι από μέρες, μήνες και χρόνια, αλλά από δευτερόλεπτα που αιωρούνται και σκορπίζουν στην άκρη του γκρεμού. Δευτερόλεπτα αιφνιδιαστικά και γοητευτικά, δευτερόλεπτα επικίνδυνα», άρα το φως μπορεί να μιλάει μόνο τη δική μου γλώσσα που είναι απτή, πραγματική, πρόσθεσε η γοητεία των δευτερολέπτων.
- Εεεε όχι, τι μας λες τώρα, παρεμβαίνει αγανακτισμένο, Το μυστικό αλφάβητο, δεν είναι απτή πραγματική η αγάπη; Μάλλον δεν άκουσε ποτέ τις δύο λέξεις έξι γράμματα, «όμως απτές, πραγματικές/όπως η γη/όπως η ανάσα σου». Αλλά δικαιολόγησε να μιλάς έτσι, αφού είσαι πεζό.
Ένα σιγανό μουρμουρητό άρχισε να ακούγεται μετά την παρέμβαση του μυστικού αλφάβητου, αλλά ο Πλοηγός του απείρου επανέφερε τη συζήτηση.
-Σταματήστε να μιλάτε ταυτόχρονα, δεν είμαστε άνθρωποι, ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, παραμύθια είμαστε, συν του ότι είμαστε και πολλά, για καθίστε παρακαλώ κάτω να σας μετρήσω, λοιπόν, Ποιητικές συλλογές 14 και 1 συγκεντρωτική, διηγήματα 6, μυθιστορήματα 4, παραμύθια 3, όποτε καταλαβαίνετε, ακόμη και ο ταυτόχρονος ψίθυρος δημιουργεί οχλαγωγία.
- Η γλώσσα που μιλάει το φως είναι διάχυτη στο ποιητικό έργο του Νικηφόρου, αλλά επειδή το ερώτημα το θέτω εγώ, είπε, το πέρα από τις λέξεις, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να μιλήσω. Καθαρή απάντηση μην περιμένετε απλά ένα συλλογισμό θα κάνω. Όλα είμαστε δημιουργήματα του ποιητή, άρα όλα μιλάμε την ίδια γλώσσα τη γλώσσα του δημιουργού μας, ίσως με διαφορετική ένταση, άλλο ήχο, με διάφορες αποχρώσεις του κόκκινου ή του βαθύ γαλάζιου, άλλες φορές πιο ορμητική και άκαμπτη, άλλες πιο στοχαστική και φιλοσοφική και άλλες θριαμβική και ερωτική, αλλά πάντα φτιαγμένη από τα ίδια υλικά . Όποτε το φως μιλάει τη γλώσσα μας, προτείνω όμως να θέσουμε αυτό το ερώτημα στον δημιουργό μας.
-Συμφωνώ να θέσουμε το ερώτημα στον Τόλη, αλλά διαφωνώ κάθετα με το ότι είμαστε δημιουργήματα, είπε η κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, ενώ ο ίδιος ο ποιητής υποστηρίζει ότι μας ανακαλύπτει μέσα του και απλώς μας δίνει διέξοδο, τον έχω ακούσει πολλές φορές να λέει: συνειδητοποιώ ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση ότι, δεν είμαι παρά ένας διάμεσος, ο πρώτος αναγνώστης των ποιημάτων μου και των βιβλίων μου. Μας κινούν, μας εμπνέουν, μας κατευθύνουν ανεξιχνίαστες αρχέγονες δυνάμεις. Εκείνο που είναι εύκολο να πει κανείς είναι ότι αυτή η συναίσθηση καταρρίπτει την οποιαδήποτε έπαρση και τον οποιοδήποτε εγωισμό.
Με την άποψη αυτή συντάχθηκαν φανερά όλα τα αναρχοαυτόνομα, τα ερωτικά, και φιλοσοφικά έργα, τα υπαρξιακά ίσως διαφώνησαν αλλά δεν μίλησαν, άλλωστε είχαν όλα αγωνία για την απάντηση του ποιητή.
-Θέλετε να απαντήσω στο ποιητικό ερώτημα; Έστω. Η γλώσσα που μιλάει το φως είναι η γλώσσα της αποκάλυψης του κόσμου των θαυμάτων, η γλώσσα της αγάπης και της δημιουργίας. Το ξέρατε όμως, έτσι δεν είναι;
Φυσικά και το ξέραμε, «γυμνή ν' ακούγεται/ακέραια η ψυχή», απαλλαγμένος από περιττά στολίδια που βαραίνουν, ο ποιητικός λόγος φτάνει σε λέξεις που προσδιορίζουν την ουσία των πάντων. Ο Τόλης Νικηφόρου πλάθει τις λέξεις του από φως, μετά τις χαϊδεύει και της δίνει ζωή και αυτές, έτσι αιθέρια πλασμένες ξεφεύγουν από τα στενά όρια της σελίδας και εισρέουν μέσα σου, σαν κελαρυστό ποτάμι, αφήνοντας στο πέρασμα τους, όλα τα δομικά υλικά που χρειάζεσαι για να χτίσεις την ουτοπία.
Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν στον κόσμο, από την εικονικά τακτοποιημένη ζωή μας μέχρι την τάξη των πραγμάτων, ακόμη και η φυσική αρμονία ανατρέπεται, αρκεί μια μικρή κίνηση, μια σεισμική δόνηση ή ο ήχος μια φυσαρμόνικας και ο κόσμος γυρίζει ανάποδα, και τότε στάζει ο ουρανός μυριάδες άστρα 
*Το κείμνο δημοσιεύτηκε στο ψηφιακό λογοτεχνικό περιοδικό 'Vakxikon"
http://www.vakxikon.gr/%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B8%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AE%CF%87%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA/

σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως - Τόλης Νικηφόρου

προφέρετε τις λέξεις απαλά
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ’ άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα

(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)

Η φυγή σου αιφνίδια θύελλα 

κι εγώ ωρυγή αποχωρισμού 

στην αρχή ενός άδειου χρόνου

Να δραπετεύσω- Βίκυ Βανίδη

Να δραπετεύσω σκέφτηκα

να ανοίξω φτερά αετού 

να προλάβω 

να κυκλώσω τους ανέμους

πριν με κλείσουν σε κύκλο. 

Να βγω στη θάλασσα 

στα ανοιχτά να αγναντεύω 

να δω 

την αγριάδα της στα κύματα

τις φυγές της στα ταξίδια 

το βύθισμα στις επιστροφές της. 

Τη λατρεύω τη θάλασσα

Δεν είναι ποτέ ακίνητη

μόνο γαλήνια