Ο Τομ της οικογένειας Γουίνγκφιλντ
ψάχνει φωτεινό σηματοδότη εξόδου
στο γυάλινο κόσμο του σαλονιού μας
η μητέρα Αμάντα ανεμοδούρα
και ο Δον Κιχώτης είναι σε άλλη σκηνή
η αδελφή Λώρα ωραία κοιμωμένη
και ο κόσμος της δεν ξημερώνει με φιλί
στη μέση του σαλονιού ο νέος ουρλιάζει
«είμαι εδώ παλιολάμιες γιατί σας γουστάρω
και αύριο που θα φύγω πάλι θα σας γουστάρω»
-Στερεύει ο ρόλος όταν δεν τον προκαλείς-
Είμαι ο «εγώ» γαμημένε παλιόκοσμε
και δεν γουστάρω επίθετα και προσδιορισμούς
γίνομαι ότι είμαι αφήνομαι στη ροή
μπορώ να σταθώ σε οποιοδήποτε σανίδι
χωρίς την συγκατάθεση ξεπεσμένων κριτών
να γίνω Αίμονας στις εμμονές σας
Άμλετ στις κρυφές ενοχές σας
Μήδεια στην ακραία ζήλια σας
Αργκάν στους κατά φαντασία φόβους σας
Μπορώ να κλείσω την αυλαία χωρίς χειροκρότημα
ένας Σαντ που σας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα
Όταν δεις πραγματικά τη σκηνή
το θέατρο αλλάζει
όλα τα έργα θαρρείς ενώνονται
σε κείνο το χορικό
που γίνεται μια μονάχα κραυγή, σημείο
τέλους και αρχής του κόσμου τούτου
«Πολλά τα Δεινά.
Μα του Ανθρώπου το δέος:
ο άνθρωπος!»
