Αντί για "ξεκαρδίστηκα"
του είπα
"ξεκαρδιάστηκα"
κι ίσως
αυτό
να είναι
το ρήμα της νέας εποχής
Η ορθογραφία της google επιμένει ότι το "ξεκαρδιάστηκα" είναι λάθος μπορεί να σκέφτεται ότι δεν υπάρχει καν σαν έννοια... δηλώνω υπεύθυνα καταβάλλοντας εκ των προτέρων όλες τις εγγυήσεις φερεγγυότητας ότι διαβάζοντας αυτό το βιβλίο το ρήμα θα ζωντανέψει εντός σας.
Το βιβλίο κουβαλάει πάντα μια ικανοποίηση αλλά υπάρχουν στιγμές που η ροή του είναι τέτοιο που όλα γίνονται έκπληξη. Ευτυχώς έχω την καλή , θα έλεγα, συνήθεια να αγοράζω βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων -ποιητών γιατί με ενδιαφέρει πραγματικά η οπτική των νέων ανθρώπων, το βιβλίο της Κατερίνας το βρήκα και το προμηθεύτηκα στο Γιουσουρούμ, ένα Rock ρακάδικο στα Εξάρχεια. Το διάβασα δύο φορές, απνευστί. Αυτό το βιβλίο μόνο έτσι μπορεί να διαβαστεί και όταν φτάσεις στο οπισθόφυλλο νιώθεις τι θα
πει ξεκαρδιάστηκα που για μένα εμπεριέχει μια γλυκιά λύτρωση και ας νιώθεις ότι
κουβαλάς πάνω σου όλη την ρυτιδωμένη καθημερινότητα
Ποιήματα και πεζοποίηματα (πεζά με ποιητικό λόγο) σπαρμένα στη ρουτίνα της αστικής ατμόσφαιρας άλλοτε σαν επιθυμίες και άλλοτε σαν ανάθεμα, δοσμένα με τη νεανική οπτική της Ποιήτρια, γεννημένη το 1998, που απορρέει μια σοφία ενός μεγάλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου τόσο φιλοσοφημένου που έχει κατανοήσει πλήρως την ανθρώπινη φύση με όλες τις μύχιες λειτουργίες της και ίσως για μένα αυτό να ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη.
αλέρΤ
Αν βρεθεί
να επιστραφεί σε αυτόν που έχει λείψει περισσότερο.
Στον εαυτό της.
-Το αλέρτ αν το διαβάσεις ανάποδα,
Μιλά για τις ζωές μας.
Ο λογοτεχνικός λόγος της Κατερίνας Δήμτσα έχει καυστικές προεκτάσεις αλλά και άπειρη τρυφερότητα , υπαινιγμούς πατριαρχίας στις μακριές νύχτες και αποφασιστικές ανατροπές που αναδύονται από την καθημερινότητα, εκεί δηλαδή που η Ποιήτρια κάνει την πτήση της προς το υπαρξιακό με ένα λόγο που ξεχειλίζει φρεσκάδα και που είναι απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, νόρμες ή ηθικολογίες
Η Κατερίνα πάνω απ΄όλα είναι Ποιήτρια γιατί έχει τη δύναμη τον απόκρυφο εαυτό της να εκθέτει μέχρις εσχάτων ξεγυμνώνοντας τις λέξεις της και διεισδύει στον αναγνώστη με τη δύναμη του ρήματος που χτυπάει κέντρο, απευθείας στην καρδιά μας δηλαδή. Θα φέρω ως παράδειγμα το ποίημα "Τρυφεράδα" σελ 125 ένα κρεσέντο συναισθημάτων που απογειώνονται στο κλείσιμο "...κι όλη τη στάζω/στη χειρουργική μου προσοχή/να μην σ΄ ακουμπήσει δόντι μου /στην πίπα.
Τα "Σκισμένα καλσόν" επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις
όχι γιατί πραγματεύονται κάτι πιο εκπληκτικό από τη ζωή και τις καθημερινές συνήθειες
αλλά γιατί κουβαλούν μέσα τους ταυτόχρονα δύο οπτικές: Μιας νεαρής γυναίκας που καλείται
να επιβιώσει μέσα από τις πληγές που μια
μεγάλη γυναίκα έχει ζήσει, έχει αναλύσει και πλέον έχει επιβιώσει πέρα απ΄αυτές.
Αυλαία
Θυμάσαι που έλεγα
Πως η σκοτεινιά νικάει;
(Τελικά)
Βλακείες έλεγα.
Να ελπίζεις.
Το επαναλαμβάνω συχνά ότι η τέχνη
δρα στο δίπολο πομπού –δέκτη. Στην
ποίηση ο Ποιητής σχηματοποιεί με λέξεις τη λειτουργία της ψυχής του και ο αναγνώστης που διαβάζει τους στίχους κινητοποιεί τη λειτουργία
της δικής του ψυχής και είναι αυτή η μαγική στιγμή που δύο ψυχές εναρμονίζονται
στο ίδιο συναίσθημα και ας είναι από διαφορετική οπτική ή ακόμη και από
διαφορετική κατεύθυνση. Η ποίηση της Κατερίνας μου κινητοποίησε αυτή τη
λειτουργία και της οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ»
Μανιφέστο
Θα αφήνουμε το κεφάλι μας να κουρνιάσει σε λαιμούς
θα παίρνουμε εύκολα βαθιές ανάσες,
δε θα φοβόμαστε να ξαποστάσουμε την ύπαρξή μας πάνω σε άλλους ανθρώπους,
δε θα φοβόμαστε το λογαριασμό της ΔΕΗ,
δε θα φοβόμαστε το χαρτί της απόλυσης,
δε θα φοβόμαστε να χτίσουμε όραμα.
Δε θα φοβόμαστε.
Θα βυθίσουμε τις πατούσες μας σε δροσερά νερά,
θα πίνουμε παγωμένα κοκτέιλ από το μεσημέρι.
Θα βρούμε ένα ήσυχο καταπράσινο μέρος.
Θα χτίσουμε ένα σπιτάκι, με πελώρια παράθυρα και ψηλά ταβάνια.
Εξω από το σπιτάκι θα βάλουμε πολύχρωμες ζαρντινιέρες
με κάθε λογής σπάνιο λουλούδι από μέρη εξωτικά.
Θα στήσουμε και μια μεγάλη ξύλινη κούνια,
θα τη στολίσουμε με πλουμιστά μαξιλάρια και θα την τοποθετήσουμε προς την ανατολή.
Κι έτσι θα έχουμε κάθε μέρα έναν καλό λόγο να σηκωθούμε από το κρεβάτι.
Σε αυτό το κρεβάτι θα είναι στρωμένα
απαλά μοσχοβολιστά ανοιχτόχρωμα σεντόνια,
τεράστια τροφαντά μαξιλάρια
και δίπλα στοίβες από βιβλία.
Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να κλέβουμε ελεύθερο χρόνο.
Θα έχουμε και ένα φωτεινό διαμπερές σαλόνι,
με μόνο έναν καναπέ κι ένα τραπεζάκι,
ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος
για μια αυτοσχέδια πίστα χορού.
Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να στήνουμε ένα μικρό παρτάκι για τους εαυτούς μας.
Θα χωράμε όλοι,
χωρίς να χρειάζεται να ροκανίσουμε τα άκρα μας,
να ψαλιδίσουμε τις γλώσσες μας,
να τσιγκουνευόμαστε τις ελεύθερες κινήσεις μας.
Θα τρώμε πίτσα για πρωινό και παχουλές βάφλες το βράδυ.
Η λιακάδα θα φιλάει τα μάγουλά μας.
Η βροχή θα αστράφτει τις πέτρες.
Θα βρούμε χέρια που θα κάνουν εγκάρδιες χειραψίες.
Οι έρωτες δεν θα μας γρατζουνάν.
Οι φίλοι δεν θα ξέρουν να συλλαβίζουν το αντίο.
Ο καπιταλισμός θα έχει ξεφτίσει ,
η πατριαρχία θα τα έχει τινάξει,
ο φασισμός θα έχει ψοφήσει.
Και τίποτα δεν θα πονάει.
Σε αυτό το καταπράσινο λιβάδι,
το λουσμένο στο φως,
θα συναντηθούμε.
Πείτε το όλοι μαζί
σαν προσευχή…
...και εις τους αγώνες των αγώνων
αμήν.
