Ρυτίδα- Κωνσταντίνος Μπαμπίλας

Ανοίγω τα χέρια μου...

Κι αυτό που πιάνω

το σφίγγουν τα μάτια μου...

Αν μπορούσε ο ποιητής να μας έλεγε με ακρίβεια τι είναι αυτό που τον κάνει να γράφει, τι εννοεί με αυτό που γράφει και γιατί γράφει. Δεν θα έγραφε . Αν μπορούσε ο εραστής της ποίησης να μας περιγράψει με ακρίβεια το νόημα ενός ποιήματος ή να μας πει σε τι τον βοηθάει του το διάβασε. Δεν θα διάβαζε ποίηση.  Το έχω πει και σε προηγούμενες παρουσιάσεις και έχω υπεραναλύσει αυτή τη μαγική στιγμή που δύο ψυχές (Ποιητή -Αναγνώστη) εναρμονίζονται στο ίδιο συναίσθημα και ας είναι από διαφορετική οπτική ή ακόμη και από διαφορετική κατεύθυνση και όπως λέει ο Μέσκος :«Πλην των ταλαντούχων δημιουργών υπάρχουν και οι ταλαντούχοι δύσκολοι αναγνώστες . Που κινητοποιούν το κείμενο βοηθώντας και τον δικό τους κόσμο. Υπάρχει λοιπόν μια περίτεχνη σχέση ανάμεσα στην Ποίηση και τον εραστή αναγνώστη.Σχέση διαρκούς αναφοράς εκατέρωθεν, ιερή, πολλαπλή. Αν είναι επιπόλαιη δεν μετράει.»
Όταν πιάνω στα χέρια μου μια ποιητική συλλογή αφήνομαι να βουλιάξω μέσα της. Αν με ρουφήξει στον πάτο της έχει πετύχει το σκοπό της, αν πάλι με αφήσει να κολυμπάω στην επιφάνεια της  ξέρω ότι δεν είναι για μένα.  Η Ποιητική συλλογή "Ρυτίδα" του Κωνσταντίνου Μπαμπίλα με τράβηξε στο βυθό της και  ακόμη  δεν ξέρω που και πως θα με ξεβράσει.  

Μια λέξη, ένας στίχος  και ένας σχηματισμός στίχων , τέμνουν τη "Ρυτίδα" με τις δικές μου εσωτερικές πτυχές και ξεκλειδώνουν αυτό το κάτι το ελάχιστο που ενίοτε μετατρέπεται σε γιορτή, σε έρωτα, σε παρουσία, σε απουσία ή και σε τίποτα.

"Η Πυγολαμπίδα μου, δαίμονας στο ανεκπλήρωτο, πετάει  από τους διαμελισμένους πορθμούς στην απέραντη ακτή του "θα 'ρθω"

Διαβάζοντας αυτή την ποιητική συλλογή, που προσωπικά θα χαρακτήριζα  "ποίηση των συμπερασμάτων",  ένιωθα το βάρος μιας ασχημάτιστης ερώτησης που περίμενε από μένα  να την εκφράσω, μια συμπιεσμένη  οργή που εκλιπαρούσε για αποσυμπίεση και  ένα ερωτεύσιμο ηχόχρωμα να με πιέζει  να χειροκροτήσω πριν πέσει η αυλαία.   

Η αντίφαση του χαρακτηρισμού  ποίηση των συμπερασμάτων σε σχέση με τη γεύση του ανεκπλήρωτου που σου αφήνει αυτή η συλλογή πιστεύω ότι είναι ένας πολύ δυνατός λόγος για να μπει κανείς στον κόπο να τη διαβάσει 

Σύνεση

Αναποδογυρισμένες μορφές κυκλοφοράνε

κι είναι σαν τ΄άστρα

που καθρεφτίζονται στην βουρκωμένη λίμνη. 

Έτσι όπως βλέπεις γύρω σου τα πάντα

έτσι συμβαίνουν. 

Κι όταν συνέλθεις

κρατώντας την αγάπη μες τις χούφτες 

τότε θα δεις ποιος είναι ο μοιραίος.

Αν μου μιλάς για λύπηση ή για φρόνηση

κοίτα καλύτερα τους ποντικούς.

Τα συνδιάζουν

Κι  ο πόνος γιος μας είναι

Δεν ανοίγω

Έχουμε πλεόνασμα.

Στο ρυθμό της τυποποίησης κυκλωνόμαστε.

Περισσότερες πληροφορίες:

Οδός Τάξης.

Στυλ.

Σας παρακαλώ ένα μορφασμό ή κάτι τέτοιο.

Μάθε ν΄αγαπάς στην πράξη

για να έχεις δικαιολογία

όταν κλαις.

Άρνηση.

Δεν ανοίγω

Θα σε συνδέσω :

Με την ασωτία και το περιθώριο

για να ακουστεί ένα ¨μπαμ"

μες την καρδιά μου .

Μου είπαν πως δεν είσαι όμορφη.

Δεν πρόσεξαν

την αρμονία 

της φωνής σου

Εσύ

Είσαι μια παπαρούνα

που κυματίζει πάνω στη θάλασσα.

Είσαι φωνή τζιτζικιού 

που γνέφει να ΄ρθει το ηλιοβασίλεμα 

Είσαι ό,τι προσφέρει η Άνοιξη.

Είσαι το μέλι που κολλάω πάνω του.

Είσαι ένα φωτεινό πέπλο ζωής.

Είσαι η ανταύγεια της φωτιάς πάνω στο λάδι.

Είσαι το χαλικάκι που τρυπά

την ησυχία της λίμνης.

Είσαι το έμπλαστρο ενός επίμονου πόνου.

Είσαι το μήλο που γι΄αυτό χαλάλι του

κι αν τυραννιέται ο κόσμος.

Είσαι μια πυγολαμπίδα.

Είσαι ό,τι όμορφο γεννιέται και υπάρχει.

Είσαι μια πυγολαμπίδα.

Ακόμα κι η φωνή σου 

με πληγώνει.

Μου υπενθυμίζει

την άρνησή σου.