Λοβοτομές τελευταίας τεχνολογίας-Γκαϊδατζή Ζωή

"Λοβοτομές τελευταίας τεχνολογίας " ....  προκαλεί αμηχανία ο τίτλος, αλλά μόλις διαβάσεις την ποιητική  συλλογή καταλαβαίνεις ότι είναι έντιμα δηλωτικός γι΄αυτό που θα επακολουθήσει, σε  βάζει απευθείας στο κλίμα του αστικού πεδίου, αυτής της γκριζόμαυρης πραγματικότητας που έχει εισβάλει και πλέον έχει κατακτήσει όλες μας τις αισθήσεις . Είναι μια ποίηση καταγγελτική  για το σύστημα που αδυνατεί να υποστηρίξει την αληθινή ζωή μοιράζοντας καθησυχαστικές ψευδαισθήσεις, για το σύστημα που προωθεί μια άχρωμη ζωή. Η Ζωή  Γκαϊδατζή με αυτήν την  πρώτη της ποιητική συλλογή εισβάλει στο χώρο της ποίησης για να προσεγγίσει κυνικά  το σουρεαλισμό του δυτικού τρόπου ζωής 

Αγέννητα μωρά 

"Η πολεμική μηχανή 
λαδώνεται τακτικά 
με κόκα κόλα και αγιασμό,
γι΄αυτό δε χαλάει ποτέ, 
έτσι δεν είναι μαμά;"
με ρωτούν τα αγέννητα μωρά μου.
"Πού το ξέρετε εσείς αυτό μπαγαπόντικα:"
ρωτάω βουβά αλλά δεν τους απαντώ.
Αυτό το σχολείο
είναι πολύ προχωρημένο.
Όταν πάρουν πτυχίο
θα τα στείλω 
γραμμή στο αναμορφωτήριο,
αλλιώς δεν πρόκειται να τα γεννήσω 
στον Αιώνα τον Άπαντα. 

Υπενθύμιση 

Να θυμηθώ να βάλω
το χαμόγελο στο ψυγείο 
δίπλα στο χάρτινο μπέικον 
και τα παπούτσια 
στο νέο πρόγραμμα
του Υπολογιστή 
που τρέχει συνέχεια. 

κόκκινες πηχτές σταγόνες -Τόλης Νικηφόρου

Κάθε χρόνο περίπου την ίδια εποχή  περιμένω την νέα ποιητική συλλογή του Τόλη, γνωρίζοντας  την πίστη και την μεγάλη του αγάπη στην Ποίηση είμαι σίγουρη ότι σταθερά, μέχρι να στραγγίξει  η τελευταία σταγόνα του αίματος του , ο ταχυδρόμος θα μου φέρνει τα καινούργια του ποιήματα.  Φέτος με ταλαιπώρησε λίγο αλλά τελικά ήρθε και μου έφερε τις "κόκκινες πηχτές σταγόνες" για να μου ξαναθυμίσουν το μεγαλείο αυτού του Ποιητή.
Ο Τόλης είναι φίλος καρδιάς, είναι  απ αυτούς που ευγνωμονείς θεούς και δαίμονες που τον έφεραν στο δρόμο σου.  Ο Ποιητής Τόλης Νικηφόρου  όμως είναι ευλογία. Έκθαμβη ακολουθώ λέξεις απλές,  λέξεις  καθάριες ξάστερες, λέξεις ανάλαφρες που εισχωρούν στο βάθος της ύπαρξης, λέξεις βαριές  που σας πρόκες καρφώνουν την ουσία της ζωής στο μονοπάτι που σε οδηγεί στο φως της αγάπης.
Στη νέα ποιητική συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες βρήκα πάλι τον  Τόλη που ξέρω και αγαπώ.  Ακέραιος, αυθεντικός, γεμάτος φως και αγάπη είναι ο Τόλης που ξέρει και τον ουρανό του και τα τάρταρα. Παλεύει, συνειδητοποιημένα πια, με το θεριό και δεν φοβάται τις πληγές ούτε λυπάται το αίμα που χάνει,ξέρει ότι αυτή η αιμοδοσία είναι η αλληλεγγύη και η προσφορά του στον κόσμο.

                                               Αναμέτρηση (σελ 9)

τολμάς

ν’ αφήσεις την πόρτα σου ανοιχτή

και όταν νιώσεις το καυτό του χνώτο

τολμάς και πάλι

να κοιτάξεις το θηρίο στα μάτια

συχνά αδιάφορο εκείνο φεύγει

άλλοτε όμως ξαφνικά

σ’ αρπάζει

με νύχια κοφτερά και δόντια

πίνει αχόρταγα

για να σ’ αφήσει λίγο μετά

εκστατικό και εξουθενωμένο

ποίημα ονομάζονται

οι κόκκινες πηχτές σταγόνες 

που κάποτε γλιστράνε

και πέφτουν στο χαρτί

Στις ατέρμονες συζητήσεις μας αναφερθήκαμε πολλές φορές  στα απλά τα ταπεινά του κόσμου, αυτά που λάμπουν στα μάτια μας, στην παιδική μας οπτική για τη ζωή, σε αυτή την οπτική που δεν έχει μίση, κακίες και μιζέριες μεγάλων αλλά είναι γεμάτη από το μεγαλείο της φύσης 

να είναι άνοιξη (σελ 34)
να είναι άνοιξη στα δεκαοχτώ μας χρόνια
ζουζούνια και πουλιά να φτερουγίζουν
τριγύρω στ’ ανθισμένα δέντρα
και να τελειώνουν τα μαθήματα
να ’μαστε σύντομα ελεύθεροι επιτέλους
και να μιλάμε, να γελάμε
και να μας περιμένει
μεθυστικά ατέλειωτο το καλοκαίρι
ένα γλυκό κορίτσι να μας γνέφει
πιο κάτω στη στροφή του δρόμου

να είναι όνειρο η ζωή
μέσα σε διάφανη ομίχλη

Η λάμψη, η αισιοδοξία , η γλυκιά θλίψη της νοσταλγίας, η αγάπη, το φως και φυσικά ο έρωτας  απλά καθημερινά υλικά  που στη γλώσσα του ποιητή μετουσιώνονται σε γνήσια ποίηση που αποκαλύπτει την αλήθεια της ζωής 

ηδονική αλχημεία (σελ 15)

Έκθαμβος παρακολουθώ

μια θαυμαστή

ηδονική αλχημεία

στα μυστικά εργαστήρια της ψυχής

απ’ τη χαρά

κι από την πίκρα της ζωής

από τον πόνο και τα τραύματά μου

χρόνια μετά να αναδύεται

και να με κατακλύζει

κάτι σαν άγγιγμα

κάτι σαν άρωμα

κάτι σαν γέννηση και σαν πατρίδα

κάτι σαν φως

κι εκεί στη μέση εσύ να λάμπεις μαγικά

ένα όνειρο εκθαμβωτικό μια μελωδία

εκεί στη μέση εσύ να είσαι ο έρωτας

Ο Τόλης δηλώνει ότι ζει ολόψυχα το παρόν , περιφρονεί τις κοινωνικές συμβάσεις και διάφορους άλλους καταναγκασμούς έτσι  η γραφή του αποτελεί μια μορφή ελευθερίας. Την ελευθερία εκείνη που μπορεί να διεκδικήσει ο θνητός από το πεπρωμένο του.

Ίχνη του δέους (σελ 10)

τα ποιήματα που ανθίζουν γύρω μας
εκείνα που δεν γράφονται
και δεν προφέρονται
τα ποιήματα που βλέπουμε
και σπάνια αναγνωρίζουμε
σπάνια ακούμε την εξαίσια μουσική τους
μας προκαλούν
να επιχειρήσουμε το αδύνατον

κι εμείς πιστοί στην προαιώνια εντολή
χαράζουμε ίχνη τους στο χαρτί
με δέος συνθέτουμε θαμπές εικόνες
εκστατικοί
μπροστά στη μυστική αλήθεια των θαυμάτων

Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά θα το επαναλάβω και σε αυτή την ανάρτηση η  ποιητική γραφή του Τόλη Νικηφόρου έχει τη δύναμη να σε ρουφάει στο στίχο της. Στίχοι με υπόσταση, ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι και ζεις την κάθε λέξη. Συναισθάνεσαι την εκστατική σιγή, νιώθεις το προαιώνιο δέος, συμμετέχεις στη μαγεία της στιγμής . Μέθεξη !!!!!

ο Θλιμμένος μου Εαυτός-Άλλεν Γκίνσμπεργκ

Κάποιες φορές όταν τα μάτια μου είναι κόκκινα
αναβαίνω στην κορυφή του κτιρίου της Αρ Σι Έι
και ατενίζω τον κόσμο μου, το Μανχάτταν –
τα κτίρια μου, τους δρόμους που έκανα τα κατορθώματά μου,
τις σοφίτες, τα κρεβάτια, τα φτηνιάρικα διαμερίσματα
– αποκάτω στην Πέμπτη λεωφόρο που κι αυτή την έχω στο μυαλό μου,
τα αυτοκίνητα της σαν μυρμήγκια, μικρά κίτρινα ταξί, άνθρωποι
που περπατούν στο μέγεθος μάλλινων ψηγμάτων –
Πανόραμα των γεφυρών, ξημέρωμα πάνω από τη μηχανή του Μπρούκλυν,
ο ήλιος δύει στο Νιου Τζέρσεϊ που γεννήθηκα
και στο Πάτερσον που έπαιξα με τα μυρμήγκια –
οι κατοπινοί μου έρωτες στην 15η οδό,
οι πιο μεγάλοι μου έρωτες στο Λόουερ Ηστ Σάιντ,
τα κάποτε υπέροχα αμόρε μου στο Μπρονξ
πέρα μακριά –
πορείες που διασταυρώνονται σ’ ετούτους τους κρυμμένους δρόμους,
η ιστορία μου ολόκληρη, οι απουσίες και οι
εκστάσεις μου στο Χάρλεμ –
– ο ήλιος λάμπει πάνω από κάθε τι που εξουσιάζω
μ’ ένα κλείσιμο του ματιού στον ορίζοντα
μέσα στην έσχατη μου αιωνιότητα –
το ζήτημα είναι άπιαστο.
Θλιμμένος,
παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω,
συλλογισμένος,
και περπατώ στα πεζοδρόμια καρφώνοντας τα μάτια σ’ όλων των ανθρώπων
τις τζαμαρίες, τα πρόσωπα,
κι ύστερα αναρωτιέμαι ποιος νιώθει αγάπη,
και σταματώ, θολωμένος
μπροστά σε μια βιτρίνα αυτοκινήτων
και στέκομαι χαμένος μέσα σε χαλαρές σκέψεις,
με την κίνηση να πηγαίνει πάνω και κάτω στα τετράγωνα της 5ης λεωφόρου
πίσω μου
προσμένοντας για μια στιγμή όταν …
Είναι ώρα να γυρίσω στο σπίτι και να φτιάξω βραδινό και να ακούσω
τα ρομαντικά νέα του πολέμου στο ραδιόφωνο
… κάθε κίνηση παύει
και περπατώ μέσα στην άχρονη θλίψη της ύπαρξης,
η τρυφερότητα ξεχύνεται μέσα από τα κτίρια,
τα ακροδάχτυλά μου αγγίζουν το πρόσωπο της πραγματικότητας,
το πρόσωπο το δικό μου το γραμμωμένο από δάκρυα στον καθρέφτη
κάποιου παραθύρου – το σούρουπο –
όταν δεν νιώθω καμιά επιθυμία –
για καραμέλες – ή να αποκτήσω φουστάνια ή Γιαπωνέζικα
αμπαζούρ της διανόησης –
Σαστισμένος με το θέαμα γύρω μου,
άντρες να αγκομαχούν στο δρόμο
με δέματα, εφημερίδες,
γραβάτες, όμορφα κοστούμια
σύμφωνα με το γούστο τους
άντρες, γυναίκες, που ξεχύνονται πάνω στα πεζοδρόμια
κόκκινα φώτα που ρυθμίζουν ρολόγια βιαστικά και
ελεγχόμενες κινήσεις –
Και όλοι ετούτοι οι δρόμοι να οδηγούν
τόσο διαγώνια, γεμάτοι κόρνες, εκτεταμένα,
μέσα από λεωφόρους
στοιχειωμένες από ψηλά κτίρια ή πηγμένες στη βρώμα
των φτωχικών συνοικιών
μέσα από τόση μπλοκαρισμένη κίνηση
αυτοκίνητα και μηχανές να ουρλιάζουν
με τόσο πόνο σ’ αυτήν την
εξοχή, σ’ αυτό το νεκροταφείο
στην γαλήνη
του νεκροκρέβατου ή του βουνού
που κάποτε αντίκρισα
ποτέ δεν ξαναβρήκα ή επιθύμησα
να έρθει στο μυαλό μου
όπου ολόκληρο το Μανχάτταν που είδα πρέπει να εξαφανιστεί.

Μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς

Ιπτάμενος Χορευτής-Βίκυ Βανίδη

Έλα να παίξουμε
αγόρι με τα ολάνθιστα μάτια
θα κρυφτώ πίσω απ΄το τίποτα
για να με βρεις στη χώρα του ποτέ
εκεί που ο χρόνος είναι παιδί
θα εισέλθω σε νύμφωση
στο τρυφερό κουκούλι σου

Φίλησε τη θλίψη μου
αερικό με τα φτερωτά χείλη
θα ντυθώ Τίνκερ Μπελ
για να πιαστώ στο χορό των ινδιάνων
παιδί εγώ των χαμένων προσδοκιών
θα λουστώ στο φως της αθωότητα
των ανέστιων πόθων σου

Χόρεψε μαζί μου
ιπτάμενε χορευτή
θέλω με τα χέρια σου
να με βαφτίσεις στον έρωτα
θα φορέσω το εφηβικό μου φουστάνι
για να σε συναντήσω
στη κρυστάλλινη πηγή του πόνου

Πέτα μαζί μου
Πίτερ Πάν του χάους
για σένα που χαϊδεύεις τρυφερά
θα ξεντυθώ τις δαντέλες της ήττας μου
θλιβερή μεσήλικας Γουέντι
θα σε εκλιπαρώ γονατιστή
να μου χαρίσεις καινούργια διακόρευση

Η Βουτιά - Βίκυ Βανίδη

                             στον Νικόλα

Τόσο μικρούλης
που φαινόσουν σαν κουκκίδα
στο τρίτο απαγορευμένο κατάστρωμα
βούιζε το «μη» των λουόμενων
ηλεκτρίζοντας την παγωμένη ατμόσφαιρα
βουτηγμένη στα κρυστάλλινα νερά
παρακολουθούσα ανυποψίαστη
σε ένα καράβι μεσοπέλαγα
ένα κατάξανθο κεφαλάκι
να ερωτοτροπεί με τον ήλιο.
Δεν θυμάμαι το χρόνο
με πλημμυρίζει όμως  ακόμη
εκείνο το αίσθημα περηφάνιας
της άγριας ικανοποίησης
ο γιος μου να τολμά
με σιγουριά αιλουροειδούς
τη βουτιά από το τρίτο κατάστρωμα
και όλοι αυτοί που τον απέτρεπαν
τώρα να τον ζητωκραυγάζουν


Αχ! Τι ωραία ψευδαίσθηση
μονάκριβε μου
να πιστεύεις ότι με μια κίνηση
κατακτάς την ελευθερία σου 

όμως αλήθεια στο λέω
θα ξόδευα και πάλι
όλα τα χτυποκάρδια μου
για να σε δω λεύτερα να πετάς 

Το Ζήτημα του Έρωτα- MALATESTA ERRICO

Κατ’ αρχάς, μπορεί να φανεί περίεργο το ότι το ζήτημα του έρωτα, καθώς και όλα τα συναφή με αυτό, απασχολεί τόσο πολύ έναν μεγάλο αριθμό ανδρών και γυναικών, την στιγμή που υπάρχουν άλλα προβλήματα πιο επείγοντα, αν όχι πιο σημαντικά, τα οποία θα έπρεπε να συγκεντρώνουν όλη την προσοχή και όλη την ενεργητικότητα εκείνων, οι οποίοι αναζητούν τρόπους προκειμένου να θεραπεύσουν τα δεινά τα οποία ταλανίζουν την ανθρωπότητα.
Καθημερινά συναντάμε ανθρώπους που συνθλίβονται υπό το βάρος των θεσμών της εποχής μας· ανθρώπους υποχρεωμένους να διατρέφονται άσχημα- ανθρώπους που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να βυθισθούν στην έσχατη εξαθλίωση, επειδή δεν έχουν εργασία ή εξ αιτίας κάποιας αρρώστιας·ανθρώπους που στερούνται τα ευεργετήματα και τις απολαύσεις των τεχνών και των επιστημών ανθρώπους καταδικασμένους να περάσουν όλη τους την ζωή χωρίς να μπορούν ούτε μια μέρα να είναι αφέντες του εαυτού τους, πάντοτε εξαρτημένους από τα αφεντικά ή την αστυνομία· ανθρώπους για τους οποίους το δικαίωμα να έχουν οικογένεια δεν είναι παρά μια αιματοβαμμένη φάρσα. Οι άνθρωποι αυτοί, ωστόσο, δεν θα αποδεχθούν τα μέσα που τους προτείνουμε για να απαλλαγούν από την πολιτική και οικονομική σκλαβιά, εάν προηγουμένως δεν μπορέσουμε να τους εξηγήσουμε με ποιόν τρόπο, μέσα σε μια ελευθεριακή κοινωνία, θα μπορέσει να ικανοποιηθεί η ερωτική ανάγκη και πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε την οργάνωση της οικογένειας.
Και, φυσικά, αυτή η ανησυχία εντείνεται και οδηγεί στην παραμέληση -συχνά δε- ακόμη και στην περιφρόνηση των υπολοίπων προβλημάτων, ιδιαίτερα από άτομα τα οποία έχουν επιλύσει το πρόβλημα της πείνας και βρίσκονται στην φυσιολογική κατάσταση να μπορούν να ικανοποιούν τις πλέον επιτακτικές ανάγκες τους, εφ’ όσον ζουν σε ένα περιβάλλον σχετικής ευμάρειας.
Αυτό το γεγονός εξηγείται, εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν τον τεράστιο ρόλο που παίζει ο έρωτας στην ηθική και υλική ζωή του ανθρώπου, δεδομένου ότι η εστία, η οικογένεια, είναι ο χώρος στον οποίο ο άνδρας και η γυναίκα περνούν το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της ζωής τους. Εξηγείται επίσης από μια τάση προς το ιδανικό, η οποία διαποτίζει το ανθρώπινο πνεύμα από την στιγμή που αυτό αποκτά αυτοσυνείδηση.
Όσο οι άνθρωποι θα υποφέρουν, χωρίς να συνειδητοποιούν τα βάσανα τους, χωρίς να προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτά, χωρίς να επαναστατούν, θα ζουν όπως τα κτήνη που δέχονται την ζωή όπως την βρίσκουν.
Από την στιγμή όμως που αρχίζουν να σκέπτονται και να κατανοούν ότι τα βάσανα τους δεν οφείλονται σε κάποιες ανυπέρβλητες φυσικές αντιξοότητες, αλλά σε ανθρώπινες αιτίες, τις οποίες οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να εξαλείψουν, αισθάνονται συνακόλουθα την αναγκαιότητα μιας τελειοποίησης, και θέλουν -αυτό είναι, τουλάχιστον, το ιδανικό τους- να απολαύσουν τα αγαθά μιας κοινωνίας στην οποία θα βασιλεύει η απόλυτη αρμονία και στην οποία ο πόνος θα έχει εντελώς και για πάντα εξαλειφθεί.
Αυτή η τάση είναι πολύ χρήσιμη, εφ’ όσον μάς ωθεί να βαδίσουμε προς τα εμπρός. Μπορεί, ωστόσο, να αποδειχθεί επιζήμια, εάν, υπό το πρόσχημα ότι κανείς δεν μπορεί να φθάσει στην τελειότητα και ότι είναι αδύνατον να εξαλειφθούν όλοι οι κίνδυνοι και όλα τα ελαττώματα, μάς ωθεί να παραμελούμε όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε, συνεχίζοντας να ζούμε όπως μέχρι τώρα.
Τώρα, λοιπόν, και ας το πούμε ευθέως, δεν διαθέτουμε καμία λύση για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανα που προέρχονται από τον έρωτα, εφ’ όσον αυτά δεν μπορούν να εξαλειφθούν με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ούτε καν με μια αλλαγή των συνηθειών μας. Τα βάσανα αυτά είναι ήδη προκαθορισμένα από κάποια βαθιά αισθήματα, θα μπορούσαμε να πούμε έμφυτα,του ανθρώπου, και μεταβάλλονται, όποτε μεταβάλλονται, μόνο μέσω μιας βραδείας εξέλιξης και κατά τρόπο που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.
Θέλουμε την ελευθερία. Θέλουμε οι άνδρες και οι γυναίκες να μπορούν να ερωτεύονται και να ενώνονται ελεύθερα, χωρίς άλλο κίνητρο εκτός από τον έρωτα, χωρίς καμία νομική, οικονομική και φυσική βία. Η ελευθερία όμως, έστω και αν είναι η μοναδική λύση που μπορούμε και οφείλουμε να προτείνουμε, δεν επιλύει ριζικά το πρόβλημα, δεδομένου ότι για να ικανοποιηθεί ο έρωτας έχει ανάγκη από την συμφωνία δύο ελευθεριών, οι οποίες συχνά δεν εναρμονίζονται διόλου, και ότι η ελευθερία να κάνει κανείς ό,τι θέλει, δεν είναι παρά μια φράση κενή νοήματος, όταν κάποιος δεν μπορεί να θέλει κάτι.
Είναι πολύ εύκολο να πούμε: όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτεύονται, ενώνονται, ενώ χωρίζουν όταν πάψουν να είναι ερωτευμένοι. Για να μπορέσει, ωστόσο, αυτή η αρχή να μετατραπεί σε πάγιο και γενικό κανόνα της ευτυχίας, θα πρέπει να ερωτεύονται και να παύουν να είναι ερωτευμένοι και οι δύο ταυτοχρόνως. Και αν κάποιος αγαπά χωρίς να αγαπιέται; Και αν κάποιος εξακολουθεί να αγαπά, ενώ ο άλλος δεν τον αγαπά πλέον και προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιο καινούργιο πάθος; Και αν κάποιος αγαπά ταυτοχρόνως περισσότερα τού ενός άτομα, τα οποία δεν μπορούν να συμβιβασθούν με μια τέτοια κατάσταση;
«Είμαι άσχημος», έλεγε κάποτε ένας φίλος. «Τί θα κάνω αν καμία δεν θέλει να μ’ ερωτευθεί;» Όσο αστεία και αν ακούγεται μια τέτοια ερώτηση, δεν μπορεί κανείς να μην διακρίνει πίσω από αυτά τα λόγια κάποιες πραγματικές τραγωδίες.
Και κάποιος άλλος, ο οποίος αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα, μάς έλεγε: «Για την ώρα, όταν δεν μου προσφέρεται ο έρωτας, τον αγοράζω, έστω και αν είμαι αναγκασμένος να κάνω αιματηρές οικονομίες για να τα φέρω βόλτα. Τί θ’ απογίνω, όταν δεν θα υπάρχουν κοινές γυναίκες;» Το ερώτημα είναι φρικτό, εφ’ όσον αποκαλύπτει την επιθυμία να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να εξωθούνται από την πείνα στην πορνεία. Είναι φρικτό, αλλά και συνάμα …τρομερά ανθρώπινο.
Ορισμένοι ισχυρίζονται πως το φάρμακο θα μπορούσε να βρεθεί στην οριστική κατάργηση της οικογένειας,στην κατάργηση τού, λίγο-πολύ, μόνιμου σεξουαλικού ζεύγους, καθιστώντας έτσι τον έρωτα μια απλή φυσική πράξη, ή, καλύτερα, μεταμορφώνοντας τον -μέσω της σεξουαλικής ένωσης- σε ένα αίσθημα παρόμοιο με την φιλία, που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα στις πολυγαμικές σχέσεις, στην ποικιλία, στην διατήρηση πολλών ερωτικών δεσμών ταυτοχρόνως. Και τα παιδιά; …Παιδιά όλων. Μπορεί, λοιπόν, να καταργηθεί η οικογένεια; Θα πρέπει να ευχόμαστε κάτι τέτοιο; Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, παρά κυριαρχούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί μέσα στην οικογένεια, αυτή αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα ανάπτυξης του ανθρώπου, εφ’ όσον μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ο άνθρωπος θυσιάζεται για τον άνθρωπο και ανταποδίδει το καλό με καλό, χωρίς να ζητά άλλη ανταμοιβή πέραν της αγάπης του συντρόφου και των παιδιών του.
Όμως μάς λένε πως από την στιγμή που θα εξαφανισθούν τα προβλήματα που γεννούν τα συμφέροντα, όλοι οι άνθρωποι θα είναι αδέλφια και θα αγαπούν ο ένας τον άλλον. Οπωσδήποτε δεν θα μισεί ο ένας τον άλλον είναι βέβαιο ότι το αίσθημα της συμπάθειας και της αλληλεγγύης θα αναπτυσσόταν σε μεγάλο βαθμό και ότι το γενικό συμφέρον των ανθρώπων θα αναδεικνυόταν ως σημαντικός παράγων στον καθορισμό της συμπεριφοράς κάθε ατόμου. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι έρωτας. Το να αγαπάς όλο τον κόσμο μοιάζει με το να μην αγαπάς κανέναν. Ενίοτε μπορούμε να βοηθάμε τον άλλον. Δεν μπορούμε όμως να κλαίμε για όλες τις δυστυχίες. Αυτό θα σήμαινε ότι θα περνούσαμε όλη την ζωή μας με δάκρυα. Πάντως, μια καρδιά που αντέχει το κλάμα της συμπόνιας, είναι η πιο γλυκιά παρηγοριά.
Οι στατιστικές των θανάτων και των γεννήσεων μπορεί να προσφέρουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία θα μάς επέτρεπαν να γνωρίσουμε τις κοινωνικές ανάγκες. Στην καρδιά μας όμως δεν μπορούν να πουν τίποτε. Πρακτικά, μάς είναι εντελώς αδύνατον να θρηνούμε για κάθε άνθρωπο που πεθαίνει και να χαιρόμαστε για κάθε άνθρωπο που γεννιέται.

Και αν υποτεθεί πως δεν αγαπάμε κάποιον περισσότερο από τους άλλους, εάν δεν υπάρχει ένα και μόνο άτομο, για το οποίο να είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να θυσιαστούμε απ’ ό,τι για τους άλλους, εάν δεν γνωρίζαμε άλλον έρωτα εκτός από αυτόν τον μέτριο, τον αφηρημένο, τον σχεδόν θεωρητικό, που μπορούμε να αισθανθούμε για τους πάντες, δεν θα ήταν η ζωή μας λιγότερο πλούσια, λιγότερο γόνιμη, λιγότερο όμορφη; Δεν θα μειώνονταν αυτές οι ωραιότερες παρορμήσεις τής ανθρώπινης φύσης; Άραγε δεν θα ήμαστε στερημένοι

από τις βαθύτερες απολαύσεις μας; Δεν θα ήμαστε πιο δυστυχισμένοι;
Κατά τα άλλα, ο έρωτας είναι αυτό που είναι! Όταν μας χτυπούν τα βέλη του έρωτα, νοιώθουμε την ανάγκη της επαφής, της αποκλειστικής κατοχής της αγαπημένης ύπαρξης. Η ζήλια, με την καλύτερη δυνατή έννοια της λέξης, φαίνεται να αποτελεί -και γενικώς αποτελεί- μια αναπόφευκτη πραγματικότητα. Το γεγονός μπορεί να είναι θλιβερό, δεν μπορεί ωστόσο να αλλάξει κατά βούληση, ούτε καν κατά την βούληση εκείνου που βασανίζεται από την ζήλια.
Για μας ο έρωτας είναι ένα πάθος το οποίο από μόνο του γεννά τραγωδίες. Οπωσδήποτε, αυτές οι τραγωδίες δεν θα μεταφράζονταν πλέον σε πράξεις βίαιες και κτηνώδεις, αν ο άνδρας και η γυναίκα διέθεταν το αίσθημα του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, αν διέθεταν αρκετή εξουσία πάνω στον ίδιο τον εαυτό τους, ώστε να αντιλαμβάνονται πως ένα κακό δεν θεραπεύεται με κάποιο άλλο μεγαλύτερο, και αν η κοινή γνώμη δεν ήταν τόσο ανεκτική απέναντι στα εγκλήματα πάθους, όσο είναι σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, οι τραγωδίες δεν θα ήταν λιγότερο οδυνηρές.
Όσο οι γυναίκες και οι άνδρες διαθέτουν τα αισθήματα που διαθέτουν -και μια αλλαγή στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της κοινωνίας δεν μάς φαίνεται αρκετή για να τα μεταβάλει οριστικά- ο έρωτας, την ίδια στιγμή που θα προσφέρει μεγάλη χαρά, θα προξενεί και μεγάλο πόνο. Με την κατάργηση όλων των αιτίων που θα μπορούσαν να καταργηθούν, ο πόνος αυτός θα μπορούσε να μειωθεί ή να απαλυνθεί, η πλήρης εξαφάνιση του’όμως είναι αδύνατη.
Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να παραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προκειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμένες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.
Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.
Εν πάση περιπτώσει, όσοι θα είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας.

το γέλιο του -Βίκυ Βανίδη

Αδιάφορα που σέρνεται ο χρόνος
μέσα σε άοσμα απόβλητα
χλιαρών συνουσιών
Γρήγορες φυγές νωχελικές επιστροφές,
στεγνώνει ο πόθος
στο μονότονο τρίξιμο του κρεβατιού
Εκεί στο λάκκο της συνήθειας
σκουντούφλησε ένας έρωτας
Το γέλιο του
ξεχύθηκε ορμητικός καταρράκτης
και άφριζε φως μέσα μου


Ερεθιστικά κυλάει η ζωή
σαν ρυάκι σε ξεραμένη κοίτη.
Γελάει
ντυμένος με κείνη την άγρια χαρά
της παιδικής αθωότητας
και υγραίνει τις σκέψεις μου.
Δεν θυμάμαι τα λόγια σου
δεν ξέρω τη γεύση του φιλιού σου
δεν ρίγησα στο βλέμμα σου
Βλέπω το τίποτα να σπαρταράει
μπροστά μου και αδιαφορώ

Ω! Τι μεγάλη ηδονή
εκείνη η ελάχιστη στιγμή
που δεν έχει παρελθόν ούτε και μέλλον.
Υπάρχω μόνο για να ακούω το γέλιο του

Αναζητήσεις και βεβαιότητες -Βίκυ Βανίδη

-Η Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει έλεγε ο Παππούς μου
-Α ναι! Μου θυμίζει ένα τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν «Πώς είναι; Να ᾽σαι μόνος σου, χωρίς σπίτι, εντελώς άγνωστος, σαν μια πέτρα που κυλά;»
Καθόταν γυμνοί σε ένα μέρος ακαθόριστο μπορούσες να το πεις κρεβάτι αλλά άνετα και άκρη γκρεμού. Ο χρόνος κυλούσε πάνω στον καθρέπτη αλλά και σε ένα γάργαρο ρυάκι. Οι στιγμές καμπύλωναν το χωροχρόνο για να χωρέσουν οι μοναξιές τους.
- Νομίζω δεν εννοούσαν το ίδιο. Ο στίχος έχει ερωτηματικό, ο Ντίλαν αναρωτιέται, δεν ξέρει την απάντηση αλλά την ψάχνει. Ο Παππούς μου είχε βεβαιότητα, ήξερε ότι αυτό είναι μια πραγματικότητα που γεννάει η φύση.
- Και που του χρησίμευε αυτή η πραγματικότητα;
- Στη ζωή του φυσικά. Μπορούσε να αξιολογεί τις καταστάσεις και να δημιουργεί τις συνθήκες για μια καλή και αρμονική ζωή σύμφωνη με τη φυσική ροή των πραγμάτων. Οι αντιθέσεις, οι ανατροπές, οι κακοτοπιές δεν τον τρόμαζαν τις προσπερνούσε όταν μπορούσε ή τις δεχόταν με τον ίδιο τρόπο που δεχόταν τη χαρά, την ευτυχία και την ευλογία της αγάπης.
- Και ο Μπομπ ξέρει ότι είναι μια πραγματικότητα που γεννά η ζωή μας, με τις ανατροπές και τις αναποδιές της. Αφήνει επίτηδες το ερώτημα να αιωρείται για να μας προβληματίσει. Να προβληματίσει την κοινωνία που είναι και η μόνη πραγματικότητα του σημερινού ανθρώπου και ξέρεις κάτι, η ζωή μας τελικά είναι εκεί, στο άλμα που διατάξαμε να κάνουμε
- Μπορεί να είναι και στο παράλογο, να θέλουμε δηλαδή η ζωή μας να έχει νόημα. Ξέρεις πιστεύω ότι οι πραγματικότητες που γεννάει η φύση είναι ευθείες, είναι βεβαιότητες δηλαδή και δεν μας προβληματίζουν απλά τις ακολουθούμε. Οι πραγματικότητες της κοινωνίας κινούνται σε κύκλους που σε εγκλωβίζουν για να σε κρατούν προβληματισμένο.
Αυτός έσκυψε να ανάψει τσιγάρο αυτή τον κοιτούσε. Το τοπίο ξαφνικά ξεκαθάρισε και αυτοί μπερδεύτηκαν στην ομίχλη της φαντασίας τους. Αυτός ξαπλωμένος στο κρεβάτι φυσούσε τον καπνό του στον καθρέφτη, αυτή είχε χώσει τα δάχτυλα της στο ρυάκι και έπαιζε χαμογελώντας με τη ροή. Οι στιγμές καμπύλωσαν το χωροχρόνο για να χωρέσει ο έρωτας τους 

Ωδή σε ανεκπλήρωτο έρωτα - Βίκυ Βανίδη

Εκεί, στην πιο βαθιά ρυτίδα σου
ορμητικά κυλάει ο έρωτας μου
στις διαδρομές της αλητείας σου
ακροπατούν τα αδιέξοδα μου
 
Είσαι η τίγρης που ‘χω μέσα μου
είμαι η μάγισσα που σου τη βγάζει
άγρια ορμή της νιότης μου
που σαν τον άνεμο καλπάζει
 
Σε πλάθω με αέρινες σιωπές
κάθε που η μοναξιά μου με νεκρώνει
αναγεννιέμαι στις αιθέριες σου μουσικές
ο ήχος της φωνής σου με λυτρώνει

Στη χαραυγή του έρωτα
βασιλεμένη νιότη
ανάβει πάλι πυρκαγιά
σε κατακόκκινη βουτιά
στο χρόνο που παγώνει
 
Εκεί, στα υφάδια της καρδιάς
τυλίγω την σκιά σου
μάγος που είναι ο έρωτας
κι υγραίνει τ΄ άυλα φιλιά σου
 
Όταν ξεφτίζει ο κόσμος μου
ξαπλώνω στο δικό σου παραμύθι
κι ανάβω τον πόθος σου εκεί
για να μου φέγγει ζωή

επιστροφές - Βίκυ Βανίδη

Κυλάω ασχημάτιστη στην άβυσσο
γενέθλια πατρίδα μου το χάος
η οσμή του δάσους
με ξυπνάει κάμπια
η πεταλούδα είναι ψευδαίσθηση

Ασημαντότητες - Χρήστου Αντισθένη Ζάχου

 Όταν η ποίηση "κυνικοφιλοσοφεί"

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τα βιβλία του Χρήστου Αντισθένη Ζάχου και σίγουρα πέρασε λιγότερος από τη στιγμή που μου βγήκε αυθόρμητα η προσφώνηση  «ποιητή μου». Ναι το «μου» τονίζεται κτητικά αλλά χωρίς καμία διάθεση κατοχής ή έπαρση κατάκτησης  του έργου του ποιητή, αλλά απλά με την οικειότητα  του ομοούσιου, γιατί η ποίηση του Χρήστου αγγίζει τον πυρήνα μου αναμοχλεύοντας  τη δική μου ουσία.  Η κατανόηση ενός καλλιτεχνικού έργου απαιτεί μέθεξη  και αυτή η διαδικασία δεν γίνεται τυχαία ή απλά επειδή αγαπάς την τέχνη, θα πρέπει το έργο να κινητοποιήσει το "είναι σου" να αναμειχθείς μαζί του, γιαυτό λοιπόν μπορώ να λέω ότι η ταύτιση μου με το έργο του Ζάχου είναι απόλυτη αφού μπορώ να νιώθω την ταραχή του που με οδηγεί στη δική μου κάθαρση.
 Οι Ασημαντότητες λοιπόν μετά από μια περιπέτεια έρχονται στο κλείσιμο της χρονιάς, κυριολεκτώ 30 Δεκεμβρίου συναντηθήκαμε, για να μου ανατρέψουν κάποια δεδομένα.

Τα πάντα είναι σκληρά γράφει ο ποιητής στο ποίημα "το μουρμουρητό του καταστρώματος" και αυτό δεν είναι ρεαλισμός αλλά μια κυνική ομολογία. Όλο το έργο του Χρήστου Αντισθένη Ζάχου διακατέχεται από τη φιλοσοφία των Κυνικών αλλά στις "Ασημαντότητες" αποκρυσταλλώνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο, ευθύβολο και αποκλειστικά δικό του τρόπο, η ουσία του κυνισμού και θεωρώ ότι οι ασημαντότητες βάζουν σφραγίδα στην εντελώς προσωπική ταυτότητα της ποίησης του Αντισθένη Χρήστου Ζάχου (δεν είναι από λάθος η σειρά του κύριου ονόματος) Οι διαδρομές του ποιητή, η επαφή του με το κοινωνικό περιβάλλον , η κοσμοθεωρία του μετατρέπονται  σε στίχους για να οικοδομήσουν τον κόσμο του, ο οποίος είναι ρευστός κι εφήμερος άλλα συνάμα μαγικός στις στιγμές του  όπως ακριβώς και η ζωή.  Μια ποίηση επαναστατική και ελεύθερη που δεν ταξινομείται, δεν παίρνει ετικέτες , δεν μπορείς να την πεις  αφαιρετική αλλά ούτε και αναλυτική, ίσως  αόριστα κυνική,  σίγουρα όμως γνήσια ποιητική που δεν ψιθυρίζει αλλά ουρλιάζει ζωή,  ζωή πάλλουσα θα ΄λεγα  όπως το ομολογεί ο στίχος "Δεν έχω ρίζες ".   
Στις Ασημαντότητες ο ποιητής,  σκηνοθετεί σημαντικές ιστορίες (όπως στο αγαπημένο μου ποίημα "Στη βιβλιοθήκη"),  δημιουργεί εικόνες και έννοιες σε κίνηση πραγματικής ζωής, τολμάει τον ποιητικό κυνισμό, η ευθύνη δική του και η  αμηχανία δική μας, ίσως αυτή η αμηχανία να είναι δημιουργική,  να είναι το πρώτο βήμα στο να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια μιας επαναστατικής γραφής που πετάει στο χάος που μας γέννησε
Ο Χρήστος εκτίθεται γυμνός χωρίς καν την ασπίδα των τρύπιων ρούχων του γιατί σαν αληθινός ποιητής μπορεί να βρεθεί άοπλος και ανυπεράσπιστος απέναντι στην βαθύτερη αλήθεια του

Τι αξία θα είχε η ζωή 

αν δεν υπήρχε ο θάνατος 

Ασημαντότητες 

I

Μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος
τίποτα δεν έχει σημασία
Γιατί να υποφέρουμε λοιπόν
αφού όταν σκύψεις νερό να πιεις από το ποτάμι
γίνεσαι και πάλι παιδί
Ας γευτούμε την ομορφιά δίχως τύψεις
έτσι ώστε να καταλάβουμε επιτέλους
πως ακόμα και η απειροελάχιστη οντότητά μας
δεν παύει να είναι
ένα κομμάτι του σύμπαντος


II

Ο πλανήτης μας είναι μικρός
Γλιστράω πάνω του
κι αισθάνομαι τον ορίζοντα τόσο κοντά
που αν κάνω να απλώσω τα χέρια μου
τον φτάνω
Και έπειτα πάλι ορίζοντας και στεριά
και το μισόγιομο φεγγάρι
να αντικατοπτρίζει τη μαγεία του πάνω στη θάλασσα
έτσι ώστε να μας κάνει να νοιώσουμε
το μεγαλείο της ασημαντότητάς μας

Το έργο είναι του Γιώργου Μικάλεφ και κοσμεί εσωτερικά τις Ασημαντότητες

Καταστάλαξη
ας αφήσουμε όλα τα περίτεχνα νοήματα κι ας δούμε την 

                                                                                           ουσία
τον ανύπαρκτο χρόνο που τον μετράμε σε στιγμές

και την αλήθεια που υπάρχει πίσω από κάθε ψέμα
κι ας αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε επιτέλους

                                                        τον εναπομείναντα χρόνο


Η υπεροχή της γυναίκας

Σε γουστάρω, είπε αυτός
Με καυλώνεις, είπε αυτή

Θέλω να σε πηδήξω, είπε αυτός
Πάμε σπίτι μου, είπε αυτή

Προλαβαίνεις κάθε μου επιθυμία, είπε αυτός
Γι’ αυτό υπάρχω, είπε αυτή

Θέλω να γδύσω την ψυχή σου, είπε αυτός
Απλά παραμέρισε το κιλοτάκι, είπε αυτή

Είσαι φαντασίωση, είπε αυτός
Είμαι η μόνη σου αλήθεια, είπε αυτή

Θέλω να σε χύσω στο στόμα, είπε αυτός
Χύσε με όπου θέλεις, είπε αυτή

Χύνω κουβάδες, είπε αυτός
Χύνω ποτάμια, είπε αυτή

Όπως και να το δεις
Η γυναίκα, πάντα υπερέχει

Ο θάνατος του ποιητή

Ο θάνατος του ποιητή, αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι' αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά - χωρίς καμία συγκατάθεση - μπαίνει και στα σχολικά βιβλία. Είτε αυτό, είτε συνεχίζει να μην ασχολείται κανείς.

Ο θάνατος του ποιητή, όπως και να 'χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος ασχολείται με ζωντανούς; Γράψε και πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενιές να σε τιμήσουν. Άλλωστε η ποίηση δεν γράφει ποτέ για την εποχή της.
Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα ...

Στη  βιβλιοθήκη

Ήταν ανεβασμένη στη σκάλα της βιβλιοθήκης
Εξέπεμπε έναν ακατάβλητο ερωτισμό
Άπλωσε το χέρι της να πιάσει ένα βιβλίο
Την παρακολουθούσα
Έχασε την ισορροπία της
Έκανα να τη συγκρατήσω
Πέσαμε κι οι δύο
Μείναμε για λίγο έτσι
κι έπειτα άρχισε να με φιλάει
Τη σταμάτησα
Δεν σε γνωρίζω, είπα
Καλύτερα έτσι, είπε
Συμφώνησα.

Επανάσταση είναι ο Έρωτας- Βίκυ Βανίδη

Είναι κάτι ηφαιστειακές στιγμές
χαραγμένες στην καλντέρα του έρωτα
που αστράφτουν αήττητες στη φθορά

Έρως ο γιος του Χάους

Όλα είναι γραμμές - Βίκυ Βανίδη

https://issuu.com/vickyvan7/docs/_______________________________