Αυτή η φανταστική –πραγματική ιστορία ξεκινάει με την νεανική ορμή μας, τη νεανική μας αγαθή θέαση του κόσμου. Αλήθεια με τι μπορεί να συγκριθεί εκείνη η νεανική έξαψη που με ένα χαρτί στο χέρι, ένα χαρτί που πραγματικά σηματοδοτούσε το κλειδί για την κατάκτηση του ονείρου, προσπαθεί να βρει ευήκοα ώτα που έστω θα ακούσουν αν όχι να καταλάβουν αυτό το πλέγμα προτάσεων και αναζητήσεων που το απόλυτο μεράκι μας εξάγει και συντηρεί; Σε αυτή την ορμή λοιπόν το σύστημα βάζει ένα στοπ, ένα στοπ απολυταρχικό και τις περισσότερες φορές ανόητο. Ο χώρος του θεάματος και του πολιτισμού είναι μια λαμπρή επαγγελματική διέξοδο ίσως η μόνη διέξοδο που μπορεί να μη σε τελματώσει σε μια ρουτινιάρα καθημερινότητα. Το βιβλίο θα μπορούσε να είναι αυτοβιογραφικό αν, λέω αν, συνέβαιναν αυτά που περιγράφει στο χώρο του θεάματος στην Ελλάδα, αλλά όπως όλοι ξέρουμε αυτή η βιομηχανία έχει κρατήσει όλη την πρωτόλεια μαγεία της τέχνης και δεν την έχει θυσιάσει στο βωμό της καπιταλιστικής άποψης και οπτικής «το χρήμα πάνω απ΄όλα». Ο αγαπημένος μου Νικόλας λοιπόν γράφει με μια γλώσσα ζώσα και αληθινή μια φανταστική ιστορία για κάτι άγριους (πολιτισμένους) που όταν αυτές αποκαλύπτονται, όπως καλή ώρα τώρα, μας αφήνουν με ανοιχτό το στόμα να αναρωτιόμαστε μα πως είναι δυνατόν! Γίνονται τέτοια πράγματα...
Η εργασιακή γαλέρα σε μια βιομηχανία που παράγει υποκουλτούρα ή αν θέλετε που μαζικοποιεί κουλτούρα για να ελέγχει ολόκληρη την κοινωνία, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από κάθε άλλη εργασιακή γαλέρα της παραγωγικής βιομηχανίας έτσι και αλλιώς στον καπιταλισμό όλα ως προϊόντα προς κατανάλωση εκτιμούνται, οπότε η αξία και η υπεραξία του καλλιτεχνικού προϊόντος δεν διαφέρει σε τίποτα, καθότι μόνο η φτηνή παραγωγή και η υπερκατανάλωση αποφέρει τα κέρδη. Βέβαια όπως κάθε τόσο επισημαίνει ο συγγραφέας όλα αυτά είναι αποκύημα της φαντασίας του και όχι μια πραγματικότητα που συμβαίνει στον αγγελικά πλασμένο χώρο της τέχνης και ιδιαίτερα της μουσικής.
Δεν ξέρω αν πιστέψατε με όλα τα παραπάνω ότι το βιβλίο διακατέχεται από ένα πεσιμισμό και μια μιζέρια με διαρκή γκρίνια "και τώρα τι να κάνουμε αφού έτσι είναι τα πράγματα" όχι η γραφή του Ζαννή αποκαλύπτει την τέχνη με όλο της το πραγματικό μεγαλείο. Την τέχνη που από τη φύση της είναι αναρχοαυτόνομη και βρίσκει διεξόδους ακόμη και στα στενά αυτά πλαίσια να δημιουργεί σύμφωνα με το χαρακτήρα της. Στον αγγελικά πλασμένο χώρο της μουσικής και της τέχνης γενικότερα υπάρχουν άνθρωποι της τεχνικής που το σύστημα τους εκπαιδεύει στο να γίνονται ηλίθιοι αλλά υπάρχουν και απαίδευτοι άνθρωποι της τέχνης που το μυαλό τους είναι φωτιά και αρκεί μια σπίθα για να ανάψουν τον κόσμο.
Αυτές τις φανταστικές ιστορίες δρόμου που διαβάζονται ναι μεν εύκολα αλλά ειλικρινά δεν καταπίνονται εύκολα, προτείνω να τις διαβάσετε όσοι μπορείτε να μασάτε αργά
Εβίβες πάντα! Αγάπη μόνο
