Σαλώμη –Βίκυ Βανίδη

Και στάθηκα μπροστά σας
με τα εφτά μου πέπλα να αχνοφέγγουν
την γύμνια της απατηλής ομορφιάς μου
κι έγινα βορά στο σαρκοβόρο βλέμμα σας
Χόρεψα φτερουγίζοντας μια μακρινή υπόσχεση
τυλιγμένη με την καταχνιά της ερημιάς μου
Και ναι είμαι η Σαλώμη, η ονείρωξη
στα ανέραστα συζυγικά κρεβάτια σας
Είμαι αυτήν που θα πληρώσετε κάθε
τίμημα για να κολυμπήσετε στην μικρή
πηγή της, που με λύσσα βαμπίρ
θα ρουφήξετε άγουρους τους χυμούς της
πριν καν θάλλουν τα άνθη των καρπών της
Είμαι αυτήν που τόσες γραφές ξοδεύτηκαν
για να περιγράψουν την κακία της που
αστόχαστα πρόσταξε και πήρε στο δίσκο
το ματωμένο κεφάλι εκείνου του ανθρώπου


Εγώ η αιώνια ανίερη ιέρεια
των κολασμένων σας πόθων
στέκομαι τώρα εδώ κοιτάζοντας σας
κατάματα για να σας ρωτήσω:
Τι δύναμη θα είχα εγώ χωρίς την λαγνεία σας;

Άννα -Άρης Αλεξάνδρου (24 Νοεμβρίου 1922 - 2 Ιουλίου 1978)

1.
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει

2.
Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα – οι χειροπέδες μου.
Δεν τό ’ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω.

3.
Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.

Στο Γκρεμό Του Αποχαιρετισμού -Πάουλ Τσέλαν

Να στέκεσαι, στη σκιά
του στίγματος στον αγέρα.

Για – κανέναν – και – για – τίποτε – να στέκεσαι.
Αγνώριστος,
μόνος για τον εαυτό σου.

Με όλα, όσα βρίσκουν χώρο μέσα του
και χωρίς
λόγια.

CHRISTIAN SCHLOE

Ονειρεύομαι ταξίδια μαζί σου -Βίκυ Βανίδη

Μια φορά ονειρεύτηκα
πως πήγαμε σε ένα τόπο
δίχως ήλιο
σ΄ αυτήν την δυστοπία είπες
της γαρδένιας ο ανθός
δεν σβήνει σ'  ένα βράδυ
Είναι που στο βαθύ σκοτάδι
κυλά αργά ο χρόνος
για ν’ αντισταθμίζει τις χαμένες
λιόλουστες μέρες


Μιαν άλλη φορά
ταξιδέψαμε σε μια αετοφωλιά
φορούσες πούπουλα
και τα μαλλιά σου ανέμιζαν στον ουρανό
Έλα να πετάξουμε είπες
θα σου δείξω
πως να ζυγίζεις τα φτερά της ψυχής σου
να ισορροπείς στις μοναξιές μας
στα αγγίγματα μας με χέρια κομμένα
στους σεισμούς και στις εκρήξεις μας
θα σου δείξω
πως να υπολογίζεις τις αποστάσεις
μεταξύ ονείρου μου
και ονείρου σου
εκεί στην υγρασία των φιλιών μας
που σε βρίσκω που με χάνεις
στην κόλαση του έρωτα

Στις αντιθέσεις ισορροπεί ο κόσμος μωρό μου
διαφορετικά
θα είχε κιόλας γκρεμοτσακιστεί
στις καλές προθέσεις
ευυπόληπτων ανθρώπων

Στις ξερολιθιές -Βίκυ Βανίδη

Της έστειλε μήνυμα με τραγούδι
ήταν δύσκολο να συνταιριαστούν οι στίχοι
μέσα τους
αυτός έλεγε πρόσεχε "αδιέξοδο"
σ’ αυτή την αγκαλιά δεν αράζεις
καπνίζεις τον πόθο της και εξατμίζεσαι
αυτή του έλεγε ο έρωτας είναι ξάφνιασμα
και η ροή του ανεξέλεγκτη κι ορμητική
δεν παρκάρει σε λιμνούλες όταν μπορεί
να συναντήσει θάλασσες

Μα τι άλλο μπορεί να είναι η αιωνιότητα στον έρωτα 

αν όχι μια στιγμή στη φαντασία μας;

Στάση μικρή
της ηδονής
της γρήγορης πτήσης
της υπέροχης πλάνης
της ασχημάτιστης ύπαρξης
του σπαραγμού
της πτώσης
στάση μικρή
που δίνεις τη χαρά
της αιώνιας ανατριχίλας
στην αυταπάτη της συνέχειας

Το τέλος του έρωτα -Βίκυ Βανίδη

Πες αγόρι μου τι είναι τελεία

Να ακουμπώ στο στήθος σου χωρίς ανάσα

Και η παύλα που την ακολουθεί

Ευθεία γραμμή . Σε βρίσκω παντού

σ’ ένα καινούριο όραμα, μεθυσμένη

με σηκωμένο το ποτήρι να μου φωνάζεις

Εβίβες αδερφέ μου!