Σαλώμη –Βίκυ Βανίδη

Και στάθηκα μπροστά σας
με τα εφτά μου πέπλα να αχνοφέγγουν
την γύμνια της απατηλής ομορφιάς μου
κι έγινα βορά στο σαρκοβόρο βλέμμα σας
Χόρεψα φτερουγίζοντας μια μακρινή υπόσχεση
τυλιγμένη με την καταχνιά της ερημιάς μου
Και ναι είμαι η Σαλώμη, η ονείρωξη
στα ανέραστα συζυγικά κρεβάτια σας
Είμαι αυτήν που θα πληρώσετε κάθε
τίμημα για να κολυμπήσετε στην μικρή
πηγή της, που με λύσσα βαμπίρ
θα ρουφήξετε άγουρους τους χυμούς της
πριν καν θάλλουν τα άνθη των καρπών της
Είμαι αυτήν που τόσες γραφές ξοδεύτηκαν
για να περιγράψουν την κακία της που
αστόχαστα πρόσταξε και πήρε στο δίσκο
το ματωμένο κεφάλι εκείνου του ανθρώπου


Εγώ η αιώνια ανίερη ιέρεια
των κολασμένων σας πόθων
στέκομαι τώρα εδώ κοιτάζοντας σας
κατάματα για να σας ρωτήσω:
Τι δύναμη θα είχα εγώ χωρίς την λαγνεία σας;