Καθημερνώς-Γιάννης Μιχαηλίδης

Καθημερνώς

Στίχοι-Μουσική: Γιάννης Μιχαηλίδης

Στις στεγνές μας τις κουβέντες

θάλασσα πλατιά ζητάω

πίνω να τη γελάσω

με πνίγει να θυμηθώ

Κι αν γουλιά-γουλιά στερεύει

ξάφνου αγριεύει και μεθάω

κύμα, μαζί της ένα

ή δάκρυ στο γιαλό

Έρημα τα βήματα μας

και τη γη μου λαχταράω

κάνω πως θα ριζώσω

με διώχνει να θυμηθώ

Βήμα-βήμα ξεμακραίνει

ξάφνου ανθίζει και γελάω

δάσος, μαζί της ένα

ή δέντρο μοναχό

Στις πνιγμένες μας ανάσες

για το αγέρι ικετεύω

και αν αναστενάζω

φεύγει να θυμηθώ

Κι αν πνοή-πνοή το χάνω

ξάφνου φυσάει και πετάω

βοριάς, μαζί του ένα

ή σύννεφο μικρό

Στα σβησμένα μάτια ψάχνω

τη φωτιά που πάντα καίει

ανάβω ένα τσιγάρο

σβήνει να θυμηθώ

Λίγο πριν αφήσει στάχτες

ξάφνου φουντώνει και ανάβω

φλόγα, μαζί της ένα

ή σπίθα στο δειλινό

Παρασκευή 7 Νοέμβρη 2003 (βράδυ)

Βάλε τίτλο μοναχός/ή σου- Γιάννης Μιχαηλίδης

Όταν κάποιος φτάνει στο σημείο να μπορεί να γίνει χαλί, δηλαδή να μπορεί να στρώσει την αξιοπρέπεια του στο πάτωμα, πρέπει να είναι αποφασισμένος και για το τσαλαπάτημα. Δεν μπορεί μετά να παραπονείται ούτε να εκβιάζει την αποδοχή. Aν το κάνει τότε ένα είναι το σίγουρο, απλά μεθόδευε με όποιο τίμημα και δεν του βγήκε. Ο ρόλος του θύτη που αρχικά επέλεξε μετατράπηκε σε ρόλο θύματος αλλά έτσι και αλλιώς ένας ρόλος είναι…

Ένα κείμενο του Μαύρου Σκύλου που προτρέπει
Βάλε τίτλο μοναχός/ή σου
Εγώ επιλέγω αυτόν τον τίτλο
Στο κατώφλι της ελευθερίας, (On the Threshold of Liberty) από τον πίνακα του Rene Magritte που επέλεξα

Εγώ έγινα στα πόδια σου χαλί
όμως εσύ πες μου γιατί με πάτησες
Σαμπρίνα

Απίστευτοι στίχοι, έτσι; Έλα όμως που με άπειρους τρόπους το λέμε και το ακούμε κάθε μέρα -ξέρω ότι είναι ενοχλητικό να ασχολείται κάποιος με ότι πραγματικά μας απασχολεί, αλλά μη φοβάστε: μπορούμε να συνεχίζουμε να το ξορκίζουμε ως ασυναρτησία και ανέφικτη επιδίωξη. Επειδή στις καθημερινές κουβέντες και ενέργειες μας ξεχειλίζει η αδικία και η προδοσία από την ασυνέπεια και την έλλειψη αξιοπρέπειας που συναντά η αγάπη και η ελπίδα μας -από τον έρωτα, τους ανθρώπους, την κοινωνία, τους αόρατους σωτήρες και εκδικητές. Επειδή κυρίως οι άλλοι φταίνε που δεν είμαστε ευτυχισμένοι και που δεν έρχεται ο σοσιαλισμός -άσε που ψυλλιαζόμαστε ότι θα φταίνε που δε θα είμαστε ευτυχισμένοι ούτε στο σοσιαλισμό. Επειδή θέλω να κάνω ένα εργαστήρι για την ατομικότητα στη Φλωρεντία -όπως κάθε μέρα. Και επειδή πάντα γράφω για το κυριότερο θέμα της επικαιρότητας, ας προχωρήσουμε σε ένα μεθοδικό ξεφλούδισμα.
α. Η αλήθεια που υπογραμμίζεται γίνεται αίρεση
Ακούγοντας από κάποιον τα λόγια ενός μοναχού, και αφού ξεπέρασα την ενσωματωμένη διαφωνία μου προς τις θρησκείες, διαπίστωσα ότι είχα την πρώτη διατύπωση του πως καταλαβαίνουμε την ουσία. Για ποιο πράγμα; Για όλα τα ΝΑΙ που ξέρεις προκαταβολικά ότι θα πει ένας άνθρωπος. Όλα αυτά που σε επίπεδο κοινωνίας γίνονται -ισμός και σε ατομικό επίπεδο χαρακτήρας, συνήθεια ή εμμονή. Προχωρώντας γίνεται «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ή «έτσι είμαι εγώ». Γιατί μας ενοχλεί; Γιατί είναι άλλο να υπογραμμίζεις στην άμμο, άλλο στο χαρτί και άλλο στο μάρμαρο. Πως σπάει; Βρίσκοντας τις διαφορές εκεί που περισσεύουν οι ομοιότητες κι οι συμφωνίες. (Γράψε σε ένα χαρτί και ονόμασε Α τη σημαντικότερη αλήθεια για σένα).
β. Κακό είναι το καλό που έχει φύγει από τη σωστή του θέση
Διαβάζοντας κάπου αυτόν τον καβαλιστικό ορισμό, και αφού ξεπέρασα την ενσωματωμένη αντιπάθεια μου προς τους μυστικισμούς, διαπίστωσα ότι είχα την δεύτερη διατύπωση του πως καταλαβαίνουμε την ουσία. Για ποιο πράγμα; Για όλα τα ΟΧΙ που ξέρεις προκαταβολικά ότι θα πει ένας άνθρωπος. Όλα αυτά που σε επίπεδο κοινωνίας γίνονται εχθροί, αντίπαλοι και σε ατομικό επίπεδο ενοχή, ηθική ή φόβος. Προχωρώντας γίνεται «εμείς και οι άλλοι» ή «δεν είμαι τέτοιος εγώ». Γιατί μας ενοχλεί; Γιατί άλλο είναι να είσαι θυμωμένος και άλλο να μπορείς να θυμώνεις. Πως σπάει; Βρίσκοντας τις ομοιότητες εκεί που περισσεύουν οι διαφορές κι οι διαφωνίες.(Γράψε σε ένα χαρτί και ονόμασε Β το μεγαλύτερο κακό για σένα).
γ. Τίποτα δεν είναι απόλυτο -ακόμα και αυτό
Ξαναβρίσκοντας σε ένα τετράδιο κάτι που σημείωσα, χωρίς να ξέρω γιατί, στην εφηβεία μου, και αφού ξεπέρασα την ενσωματωμένη συστολή μου προς την έκθεση, διαπίστωσα ότι είχα την τρίτη διατύπωση του πως καταλαβαίνουμε την ουσία. Για ποιο πράγμα; για όλα τα ΔΕΝ ΞΕΡΩ που ξέρεις προκαταβολικά ότι θα πει ένας άνθρωπος. Όλα αυτά που σε επίπεδο κοινωνίας γίνονται μπάχαλο και σε ατομικό επίπεδο αμηχανία, ανασφάλεια ή αγωνία. Προχωρώντας γίνεται «ο καθένας έχει τις ιδέες του» ή «ποιος είμαι εγώ για να κρίνω;». Γιατί μας ενοχλεί; Γιατί είναι άλλο να είσαι ανοιχτός στο άπειρο της ζωής και άλλο αυτή να σε μπερδεύει. Πως σπάει; Βρίσκοντας την μία εικόνα που χωρά τις ομοιότητες και τις διαφορές, προχωρώντας με έναν και μόνο εαυτό που αντέχει τις συμφωνίες και τις διαφωνίες εκεί που περισσεύουν η σχετικότητα ή η πίστη. (Γράψε σε ένα χαρτί και ονόμασε Γ το κυριότερο πρόβλημα σου).
…………………………………………………………………………………………………………………………
Ο μόνος λόγος που φοβάμαι να πεθάνω είναι μήπως δεν προλάβω να ζήσω εκείνη τη στιγμή που θα νιώσω ελεύθερος, γυμνός και καλός… Να και μια ευχή που χαράμι δεν πήγε κι αν δε γουστάρεις μάζεψε τα και φύγε, αν περισσέψαν όνειρα μου, σκιά μου, χρέωσε τα στη φωτιά, δεν είναι δικά μου…
Υ.Γ.1 Ευτυχώς ο Χρόνης Μίσσιος και η Sαdahzinia , μαζί με τη σιωπή μου, γράψανε επιτέλους αυτόν τον επίλογο(;).
Υ.Γ.2 Συμπλήρωσε τις λέξεις και διάβασε μια αυθαίρετη εξίσωση της ζωής σου: Αντιμετωπίζω το (Γ) επειδή εγώ συμπεριφέρομαι πιστεύοντας ότι (Α) ενώ οι άλλοι πάντα προσπαθούν να (Β).
Γιάννης Μιχαηλίδης
Πηγή https://arthography.wordpress.com/…/%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%…/

Το Παγολούλουδο -Βίκυ Βανίδη

Με την ορμή της νιότης της  και με ένα σακίδιο στον ώμο προσπαθούσε να κατακτήσει το απρόσιτο, το δύσβατο, το απάτητο. Είχε τη βεβαιότητα της ατρόμητης και ένα περίεργο τυχοδιωκτισμό μέσα της. Προκαλούσε συνέχεια την τύχη της υπερβαίνοντας τα όρια της με μια διάθεση περιπαικτική για τη ζωή. Θα μπορούσες να πεις ότι ο νεανικός ιδεαλισμός της άγγιζε τα όρια του δονκιχωτισμού.
Αυτό το βουνό το περπατώ με κλειστά μάτια έλεγε. Ίσως ως ένα σημείο να ήταν και αλήθεια αγνοούσε όμως ότι το βουνό δεν είναι στατικό, μεταλλάσσεται στις εποχές , με το χειμώνα να το κλείνει σε παγερό λευκό δίνοντας στα τοπία του μια ανεξερεύνητη ομοιομορφία . Η απόλυτη σιγουριά της θα την πρόδιδε μια Κυριακή του Φλεβάρη και θα την εγκλώβιζε σε ένα απόλυτα λευκό και παγωμένο τοπίο και κάπως έτσι θα άλλαζε η οπτική της για τη ζωή.
Το ξημέρωμα βγήκε στη βεράντα του καταφύγιου έλεγξε τον καιρό , τον αέρα, τον ουρανό, είδε όλα τα σημάδια όπως είχε διδαχθεί ότι έπρεπε να κάνει. Το θερμόμετρο έδειχνε πολύ κάτω από το μηδέν και ο άνεμος δεν ήταν ούριος για εξόρμηση, ο ουρανός όμως ήταν ξάστερος και αυτό έδειχνε ότι η μέρα θα εξελιχτεί καλά. Ετοίμασε το σακίδιο με τα απαραίτητα και ξεκίνησε να συναντήσει την ομάδα που διανυκτέρευσε κάτω την κοιλάδα του Μεσιού Νερού. Αυτή η κοιλάδα ήταν ένας μικρός πράσινος παράδεισος την άνοιξη γεμάτη ζωή και ομορφιά, ανυπομονούσε να την γνωρίσει και χειμώνα ντυμένη στα λευκά. Η διαδρομή δεν ήταν δύσκολη, ο βαθμός δυσκολίας ήταν μέτριος , δηλαδή ένας αρχάριος ορειβάτης την περνούσε με σχετική ευκολία. Το δύσκολο κομμάτι ήταν μια μικρή διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος, όπου έπρεπε να ακολουθείς κατά γράμμα τα σημάδια . Δεν φοβόταν, άλλωστε την είχε κάνει τόσες πολλές φορές και αυτό της έδινε σιγουριά . Το πώς χάθηκε αδιευκρίνιστο! O άνεμος έσβηνε τα ίχνη από το χιόνι και το μονοπάτι ξαφνικά εξαφανίστηκε από μπροστά της . Ήταν στο πιο πυκνό σημείο του δάσους, άρχισε να φωνάζει και το μόνο που άκουγε ήταν ο άνεμος που λυσσομανούσε στις χιονισμένες φυλλωσιές. Ηρέμησε, διέταξε τον εαυτό της και πάρε το δρόμο πίσω. Αυτό έκανε, αλλά όσο προσπαθούσε να βρει το μονοπάτι της επιστροφής, τόσο χωνόταν όλο και πιο βαθιά σε άγνωστο τοπίο. Μετά από πολλή ώρα ταλαιπωρίας, με τις μπότες της να βαραίνουν από το νερό, τα πόδια της σαν ξύλα παγωμένα και η ίδια κρύσταλλο από το κρύο βγήκε σε ένα ξέφωτο. Ο άνεμος είχε αρχίσει να κοπάζει και ο ήλιος ήταν ψηλά αυτό φανέρωνε ότι είχε ήδη μεσημεριάσει. Δεν ήξερε που μπορεί να ήταν προσπάθησε να προσανατολιστεί αλλά δεν έβλεπε πουθενά το καταφύγιο, ούτε την κορυφή του βουνού που τα είχε σημάδι. Αυτό τον τόπο που έμοιαζε με λιβάδι, δεν θυμόταν να το είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε κατά που να τραβήξει . Άρχισε να απελπίζεται και ο πανικός όλο και περισσότερο την κυρίευε.
Τι θα κάνω τώρα αναρωτήθηκε σε λίγο θα αρχίσει να σκοτεινιάζει. Η ατρόμητη άρχισε να φοβάται, φοβόταν πολύ και ο πανικός την παρέλυε, η κούραση και οι μουσκεμένες μπότες της βάρυναν τα πόδια, τότε είδε μια πέτρα που προεξείχε από το χιόνι και κάθισε λίγο για να ξεκουραστεί, έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα γόνατα και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά βλέπει κάτω από το χιόνι κάτι να κιτρινίζει σκουπίζει τα μάτια της για να δει καλλίτερα και βλέπει ένα μικρό θαύμα να γεννιέται εκεί μπροστά της ! Ένα μικρό κίτρινο λουλούδι σπάει με τα πέταλα του τον πάγο και ξεπροβάλει μπροστά της χαμογελαστό

-Τι είσαι εσύ;

-τι ερώτηση ! Λουλούδι δεν με βλέπεις

- Εννοώ πως βγήκες έτσι, μέσα από τον πάγο;

-Πάντα μέσα από τον πάγο βγαίνω

-πως σε λένε;

-Δεν ξέρω, εσείς, οι άνθρωποι, μας δίνετε ονόματα. Εμάς καθόλου δεν μας αφορούν

-Να σε λέω παγολούλουδο;

-τι με νοιάζει! Όπως θέλεις πες με

- Αλήθεια που βρίσκεις τόση δύναμη; Εσύ μια τόσο εύθραυστη ύπαρξη που λίγο να σε αγγίξω θα διαλυθείς, πως σπας με τα πέταλα σου τον πάγο;

-Δεν ξέρω. Η πρόθεση μου δεν είναι να σπάσω τον πάγο αλλά να βρω τον ήλιο. Ο ήλιος μου δίνει ζωή και οι ρίζες μου που είναι θαμμένες στο σκοτάδι το γνωρίζουν καλά αυτό και έτσι με προωθούν να βγω από το χιόνι για να υπάρξω, αρπάζω λοιπόν την πρόκληση της ζωής και τείνω τα πέταλα μου στην κατεύθυνση που υπάρχει φως χωρίς να φοβάμαι ή να σκέφτομαι κάτι.

Αυτά είπε το παγολούλουδο και στράφηκε προς τον ήλιο

Εκείνη έμεινε αποσβολωμένη να το κοιτάει, αυτή η αιφνίδια επίσκεψη της άνοιξης στο καταχείμωνο της έδωσε μια χαρά που έβγαινε άγρια και ασυγκράτητη μέσα από το στήθος της. Ήθελε να σηκωθεί και να αρχίσει να χορεύει . Ξαφνικά ο ήλιος εξαφάνισε όλους τους φόβους της, η ερώτηση τι θα κάνω δεν την απασχολούσε καν, τίποτα δεν υπήρχε που να τη δυσαρεστεί, υπήρχε μόνο η σιγουριά ότι θα τα καταφέρει και θα βρει το δρόμο της επιστροφής

Ένα μικρό παγολούλουδο της έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής.

Επιμύθιο 1: Πάντα μπορεί να υπάρχει ένα θαύμα μπροστά σου, αρκεί να έχεις ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς σου

Επιμύθιο 2: Ο φόβος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αρνητική - καταστροφική φαντασία μας για το μέλλον και μόνο ότι σε απαγκιστρώνει απ΄ αυτόν μπορεί να σε οδηγήσει στο λιμάνι της σοφίας και της ευδαιμονίας

Επιμύθιο 3: Ο Εύθραυστος ή ο ευαίσθητος δεν είναι κατ΄ ανάγκη και αδύναμος

Επιμύθιο 4: Όταν στραφείς μέσα σου και μπορέσεις να αντέξεις και τα πιο βαθιά σκοτάδια σου τότε και μόνο τότε ανακαλύπτεις τη νομοτέλεια της ζωής, το φως

Υποσημείωση : Το παγολούλουδο ήταν, ο κίτρινος άγριος κρόκος, που φυτρώνει Φεβρουάριο σε ψηλά μέρη της Μακεδονίας