Το Παγολούλουδο -Βίκυ Βανίδη

Με την ορμή της νιότης της  και με ένα σακίδιο στον ώμο προσπαθούσε να κατακτήσει το απρόσιτο, το δύσβατο, το απάτητο. Είχε τη βεβαιότητα της ατρόμητης και ένα περίεργο τυχοδιωκτισμό μέσα της. Προκαλούσε συνέχεια την τύχη της υπερβαίνοντας τα όρια της με μια διάθεση περιπαικτική για τη ζωή. Θα μπορούσες να πεις ότι ο νεανικός ιδεαλισμός της άγγιζε τα όρια του δονκιχωτισμού.
Αυτό το βουνό το περπατώ με κλειστά μάτια έλεγε. Ίσως ως ένα σημείο να ήταν και αλήθεια αγνοούσε όμως ότι το βουνό δεν είναι στατικό, μεταλλάσσεται στις εποχές , με το χειμώνα να το κλείνει σε παγερό λευκό δίνοντας στα τοπία του μια ανεξερεύνητη ομοιομορφία . Η απόλυτη σιγουριά της θα την πρόδιδε μια Κυριακή του Φλεβάρη και θα την εγκλώβιζε σε ένα απόλυτα λευκό και παγωμένο τοπίο και κάπως έτσι θα άλλαζε η οπτική της για τη ζωή.
Το ξημέρωμα βγήκε στη βεράντα του καταφύγιου έλεγξε τον καιρό , τον αέρα, τον ουρανό, είδε όλα τα σημάδια όπως είχε διδαχθεί ότι έπρεπε να κάνει. Το θερμόμετρο έδειχνε πολύ κάτω από το μηδέν και ο άνεμος δεν ήταν ούριος για εξόρμηση, ο ουρανός όμως ήταν ξάστερος και αυτό έδειχνε ότι η μέρα θα εξελιχτεί καλά. Ετοίμασε το σακίδιο με τα απαραίτητα και ξεκίνησε να συναντήσει την ομάδα που διανυκτέρευσε κάτω την κοιλάδα του Μεσιού Νερού. Αυτή η κοιλάδα ήταν ένας μικρός πράσινος παράδεισος την άνοιξη γεμάτη ζωή και ομορφιά, ανυπομονούσε να την γνωρίσει και χειμώνα ντυμένη στα λευκά. Η διαδρομή δεν ήταν δύσκολη, ο βαθμός δυσκολίας ήταν μέτριος , δηλαδή ένας αρχάριος ορειβάτης την περνούσε με σχετική ευκολία. Το δύσκολο κομμάτι ήταν μια μικρή διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος, όπου έπρεπε να ακολουθείς κατά γράμμα τα σημάδια . Δεν φοβόταν, άλλωστε την είχε κάνει τόσες πολλές φορές και αυτό της έδινε σιγουριά . Το πώς χάθηκε αδιευκρίνιστο! O άνεμος έσβηνε τα ίχνη από το χιόνι και το μονοπάτι ξαφνικά εξαφανίστηκε από μπροστά της . Ήταν στο πιο πυκνό σημείο του δάσους, άρχισε να φωνάζει και το μόνο που άκουγε ήταν ο άνεμος που λυσσομανούσε στις χιονισμένες φυλλωσιές. Ηρέμησε, διέταξε τον εαυτό της και πάρε το δρόμο πίσω. Αυτό έκανε, αλλά όσο προσπαθούσε να βρει το μονοπάτι της επιστροφής, τόσο χωνόταν όλο και πιο βαθιά σε άγνωστο τοπίο. Μετά από πολλή ώρα ταλαιπωρίας, με τις μπότες της να βαραίνουν από το νερό, τα πόδια της σαν ξύλα παγωμένα και η ίδια κρύσταλλο από το κρύο βγήκε σε ένα ξέφωτο. Ο άνεμος είχε αρχίσει να κοπάζει και ο ήλιος ήταν ψηλά αυτό φανέρωνε ότι είχε ήδη μεσημεριάσει. Δεν ήξερε που μπορεί να ήταν προσπάθησε να προσανατολιστεί αλλά δεν έβλεπε πουθενά το καταφύγιο, ούτε την κορυφή του βουνού που τα είχε σημάδι. Αυτό τον τόπο που έμοιαζε με λιβάδι, δεν θυμόταν να το είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε κατά που να τραβήξει . Άρχισε να απελπίζεται και ο πανικός όλο και περισσότερο την κυρίευε.
Τι θα κάνω τώρα αναρωτήθηκε σε λίγο θα αρχίσει να σκοτεινιάζει. Η ατρόμητη άρχισε να φοβάται, φοβόταν πολύ και ο πανικός την παρέλυε, η κούραση και οι μουσκεμένες μπότες της βάρυναν τα πόδια, τότε είδε μια πέτρα που προεξείχε από το χιόνι και κάθισε λίγο για να ξεκουραστεί, έβαλε το κεφάλι της ανάμεσα στα γόνατα και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά βλέπει κάτω από το χιόνι κάτι να κιτρινίζει σκουπίζει τα μάτια της για να δει καλλίτερα και βλέπει ένα μικρό θαύμα να γεννιέται εκεί μπροστά της ! Ένα μικρό κίτρινο λουλούδι σπάει με τα πέταλα του τον πάγο και ξεπροβάλει μπροστά της χαμογελαστό

-Τι είσαι εσύ;

-τι ερώτηση ! Λουλούδι δεν με βλέπεις

- Εννοώ πως βγήκες έτσι, μέσα από τον πάγο;

-Πάντα μέσα από τον πάγο βγαίνω

-πως σε λένε;

-Δεν ξέρω, εσείς, οι άνθρωποι, μας δίνετε ονόματα. Εμάς καθόλου δεν μας αφορούν

-Να σε λέω παγολούλουδο;

-τι με νοιάζει! Όπως θέλεις πες με

- Αλήθεια που βρίσκεις τόση δύναμη; Εσύ μια τόσο εύθραυστη ύπαρξη που λίγο να σε αγγίξω θα διαλυθείς, πως σπας με τα πέταλα σου τον πάγο;

-Δεν ξέρω. Η πρόθεση μου δεν είναι να σπάσω τον πάγο αλλά να βρω τον ήλιο. Ο ήλιος μου δίνει ζωή και οι ρίζες μου που είναι θαμμένες στο σκοτάδι το γνωρίζουν καλά αυτό και έτσι με προωθούν να βγω από το χιόνι για να υπάρξω, αρπάζω λοιπόν την πρόκληση της ζωής και τείνω τα πέταλα μου στην κατεύθυνση που υπάρχει φως χωρίς να φοβάμαι ή να σκέφτομαι κάτι.

Αυτά είπε το παγολούλουδο και στράφηκε προς τον ήλιο

Εκείνη έμεινε αποσβολωμένη να το κοιτάει, αυτή η αιφνίδια επίσκεψη της άνοιξης στο καταχείμωνο της έδωσε μια χαρά που έβγαινε άγρια και ασυγκράτητη μέσα από το στήθος της. Ήθελε να σηκωθεί και να αρχίσει να χορεύει . Ξαφνικά ο ήλιος εξαφάνισε όλους τους φόβους της, η ερώτηση τι θα κάνω δεν την απασχολούσε καν, τίποτα δεν υπήρχε που να τη δυσαρεστεί, υπήρχε μόνο η σιγουριά ότι θα τα καταφέρει και θα βρει το δρόμο της επιστροφής

Ένα μικρό παγολούλουδο της έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής.

Επιμύθιο 1: Πάντα μπορεί να υπάρχει ένα θαύμα μπροστά σου, αρκεί να έχεις ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς σου

Επιμύθιο 2: Ο φόβος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αρνητική - καταστροφική φαντασία μας για το μέλλον και μόνο ότι σε απαγκιστρώνει απ΄ αυτόν μπορεί να σε οδηγήσει στο λιμάνι της σοφίας και της ευδαιμονίας

Επιμύθιο 3: Ο Εύθραυστος ή ο ευαίσθητος δεν είναι κατ΄ ανάγκη και αδύναμος

Επιμύθιο 4: Όταν στραφείς μέσα σου και μπορέσεις να αντέξεις και τα πιο βαθιά σκοτάδια σου τότε και μόνο τότε ανακαλύπτεις τη νομοτέλεια της ζωής, το φως

Υποσημείωση : Το παγολούλουδο ήταν, ο κίτρινος άγριος κρόκος, που φυτρώνει Φεβρουάριο σε ψηλά μέρη της Μακεδονίας