Φαντάσματα - Τόλης Νικηφόρου

ευγενικέ αναγνώστη πρόσεχε ...

Τα φαντάσματα δεν είναι πάντα χαρούμενα και ευγενικά ενίοτε γίνονται σκληρά και αιμοβόρα σαν τις ανοιχτές πληγές που επιζητούν επούλωση. 

ευγενικέ αναγνώστη πρόσεχε
όπως σ’ ερειπωμένους πύργους
χαμένους μέσα στην ομίχλη
ανάμεσα σ’ αυτούς τους στίχους
κυκλοφορούν φαντάσματα
που σέρνουν πίσω τους βαριά
τις αλυσίδες του ανεκπλήρωτου

φαντάσματα της νιότης και του έρωτα
ιδανικών και ονείρων
μιας κάποιας φευγαλέας ευτυχίας

κι ακόμα πρόσεχε γιατί δεν ξέρεις
αν το χαμόγελό τους είναι δάκρυ
κι όταν απλώνουν χέρια αόρατα
πόσο σφιχτά θα σ’ αγκαλιάσουν

φαντάσματα ποιήματα με λέξεις μυστικές
περιπλανιούνται μες στο φως
σε γειτονιές παλιές λησμονημένες
αναζητώντας όσα αγάπησαν
και ίσως κάποτε αλώσουν την ψυχή σου

Το πρώτο ποίημα "φαντάσματα", από την ομώνυμη ποιητική συλλογή του Τόλη Νικηφόρου  εκδόσεις «Μανδραγόρας» 2020, απευθύνεται στον αναγνώστη  και τον προειδοποιεί. Ο Ποιητής  ξέρει και συνειδητά επιλέγει να εξομολογηθεί  στους αναγνώστες του,  γνωρίζει καλά  ότι οι ρόλοι του εξομολογούμενου και του εξομολόγου  μπερδεύονται και αλλάζουν  όταν αναμειγνύονται οι μνήμες και ταυτίζονται τα τραύματα.  Διαβάζοντας τη  συλλογή νιώθεις την ανάγκη του  Ποιητή  για ανακαθορισμό και επανατοποθέτηση  στην αλήθεια του, αυτή του η ανάγκη δημιουργεί ένα κανάλι ουσιαστικής επικοινωνίας με τον αναγνώστη που τον οδηγεί στο πιο μύχιο και έσχατο σημείο του εκεί που δεν λειτουργούν οι λέξεις αλλά το συνδετικό "είναι".     

Σε αυτή την συλλογή ο Τόλης αδειάζει στο χαρτί με τρόπο απλό κατανοητό απόλυτα ποιητικό όλα του τα φαντάσματα, απλώνει τα χέρια του στον πιο γαλάζιο ουρανό της μνήμης για να ενώσει και να ενωθεί με  τα φαντάσματα του κάθε αναγνώστη. 

επανόρθωση 

δεν ξέρω σε κάτι ελάχιστο
αν ωφελεί ο λυγμός
η αυταπάτη
και η επίκληση στο ανύπαρκτο

δεν ξέρω καν τι γυρεύω εδώ
τι ψάχνω τόσα χρόνια μέσα στο σκοτάδι
για να εισπράξω τραύματα και διαψεύσεις
και αν δεν θα ’ταν προτιμότερο
να μην είχα γεννηθεί ποτέ

έτσι κι αλλιώς
ήρθα στον κόσμο ανεπιθύμητος
και το αρχικό αυτό λάθος
ακολούθησαν άλλα πολλά
λάθη δικά μου αποκλειστικά

έστω λοιπόν και με μεγάλη καθυστέρηση
μια επανόρθωση επιβάλλεται
επίκειται κάτι σωστό επιτέλους
που θα διαγράψει οριστικά
όλα τα προηγούμενα λάθη

Φως

χωρίς να ξέρω

από πού έρχομαι και πού πηγαίνω
χωρίς να ξέρω καν ποιος είμαι
βαδίζω μέσα σε πυκνή ομίχλη
μόνος και άστεγος
κάτω από ερείπια τ΄ουρανού
κι απορημένος ψιθυρίζω λέξεις
για ν’ ακούω τη φωνή μου
να συνοδεύει τον ήχο της βροχής
και το δυσοίωνο σφύριγμα του ανέμου

μέσα σ' αυτό το αδιέξοδο
νιώθω μια λέξη μέσα μου να επιμένει
ν΄ αστράφτει και να διαλύει την ομίχλη
μια λέξη οριστική και μονοσύλλαβη
να σβήνει κάθε πόνο

η λέξη απ' την αρχή του χρόνου
που όλα τα εκφράζει κι όλα τα σημαίνει
και δίνει απάντηση σε κάθε ερώτημα

η σκληρή εντολή

να γνωρίζεις την ισόβια εντολή
να γνωρίζεις τον προορισμό σου
να κοιτάζεις κατάματα το θηρίο
και να γράφεις στο κελί σου ποιήματα

να ξέρεις ότι όλα είναι μάταια
να καταθέτεις γυμνή την ψυχή σου
να προφέρεις ηδονικά τις λέξεις
και να επιδιώκεις μια ανέφικτη τελειότητα

όχι για αραχνιασμένα ράφια βιβλιοπωλείων
όχι για τον έπαινο και την ιστορία
να γράφεις για σένα
γι’ αυτό που είσαι και που δεν αλλάζει
ίσως έτσι ν’ αγγίζεις και τ’ αδέρφια σου

τα τραύματα που ματώνουν και πονάνε
είναι η δωρεά σου
να είσαι ευγνώμων
και να γράφεις στο κελί σου ποιήματα

Αυτός είναι ο Τόλης που γνωρίζω και αγαπώ κοιτάει κατάματα το θηρίο και γράφει συνειδητοποιημένα στο κελί του, τα ποιήματα του όμως δεν αντέχουν περιορισμούς σπάνε τα δεσμά και ταξιδεύουν σε άλλα  κελιά  για να ακουμπήσουν με τις ιαματικές τους ικανότητες και άλλες πληγές, για να συντροφεύσουν μοναξιές γιατί όπως λέει ο ποιητής : ένα μελωδικό πουλί /είναι τα ποιήματά μου/που φτερουγίζει κάποτε παρήγορα/νύχτα στην ερημιά

Ένα μελωδικό πουλί που τραγουδεί τον πόνο και τη χαρά της ζωής ,τον αγώνα για το δίκαιο , τον έρωτα και την αγάπη.  

αινίγματα του χρόνου

πότε και πού και πώς
το καλοκαίρι είναι μια αιωνιότητα;

μα όταν είσαι ερωτευμένος
στα δεκαοχτώ σου χρόνια
σ’ ένα καφενεδάκι πλάι στη θάλασσα

γιατί βεβαίως ο έρωτας είναι για πάντα
και η εφηβεία ατέλειωτη
όπως ο ήλιος στη χρυσή αμμουδιά

κι εκεί όλοι βρισκόμαστε από τότε