-Δεν βαρέθηκες να περιμένεις;
Ξαφνικά ένιωσα μια φωνή δίπλα μου, δεν κατάλαβα πότε ήρθε και κάθισε στην άκρη του παγκακιού αυτή η γυναίκα. Τα καράβια που έφευγαν ταξίδια του μυαλού μου και η πραγματικότητα άγκυρα που αυτή τη στιγμή δεν την χρειαζόμουν. Γύρισα προς το μέρος της, με κοιτούσε επίμονα, το βλέμμα της, παρ΄όλο που με άγγιζε με μια σχεδόν μητρική τρυφερότητα, είχε κάτι σκοτεινό κάτι σαν απόγνωση αναμειγμένη με θυμό.
-Περιμένω; Τι νομίζετε ότι περιμένω;
-Το μαγικό γαμήσι που θα σου χαρίσει το μεγάλο οργασμό
Με ξάφνιασε! Μια γυναίκα στην ηλικία της να μιλάει τόσο απροκάλυπτα! Τα ΄χασα δεν ήξερα τι να απαντήσω οπότε υιοθέτησα γρήγορα το γνωστό κόλπο των επεξηγήσεων
-Τι εννοείται δεν καταλαβαίνω
-Το μεγάλο έρωτα ντε, αφού το θέλεις συγκαλυμμένα
-Το μεγάλο έρωτα; Μα πως το συμπεράνατε αυτό; Εμένα απλά μ΄αρέσει να κοιτάω την κίνηση του λιμανιού
- Ναι ξέρω... Κοίτα όλες στα λιμάνια τον περιμένουμε, μας έπεισε βλέπεις η προπαγάνδα των χλιαρών ρομαντικών διηγημάτων, αλλά στα λιμάνια μόνο εμπορικές δοσοληψίες γίνονται όμως ο έρωτας δεν είναι ανταλλακτικός και στο λέω με βεβαιότητα τελικά από στην άλλη πλευρά έρχεται
Την κοίταξα με απορία,ήταν μια γυναίκα γύρω στα ογδόντα με ζαρωμένo δέρμα, όμως τα μάτια της ακτινοβολούσαν εφηβεία και τα χείλη της παρέμεναν φιλήδονα. Στην άλλη μεριά η θάλασσα χτυπιόταν και έσπαγε αφρίζοντας στα βράχια.
- Η θάλασσα των λιμανιών είναι εκπαιδευμένη να είναι καρτερική, ήσυχη, να αγκαλιάζει και όσους έρχονται και όσους φεύγουν. Είναι γεμάτη φώτα και στολίδια για να είναι ελκυστική, στο βάθος της όμως είναι βόθρος έτσι και κάνει κανείς να βουτήξει μέσα της θα πάθει ασφυξία από τη βρώμα της. Τόσο ακίνητη που στο τέλος καταντάει πληκτική.
- Μα πως μπορείτε να το λέτε αυτό; Τα λιμάνια είναι γεμάτα κίνηση, είναι αφετηρίες ταξιδιών, ελπίδα για νέους ορίζοντες.
-Όσα καράβια και αν έρθουν όσα και αν φύγουν η κίνηση είναι μια και συγκεκριμένη δεν αλλάζει ρότα, είναι μηχανική. Αλήθεια θα μπορούσες να ζεις αυτή τη ρουτίνα; Να ταξιδεύεις ακίνητη; Δες την άλλη πως χτυπιέται στα βράχια θέλει να ξεφύγει από τα όρια της όμως τελικά αυτοπειθαρχεί στους κανόνες της φύσης γιατί ξέρει πως αν ξεφύγει θα γίνει ολέθρια για τους άλλους και έτσι γαληνεύει μέχρι την επόμενη φορά που θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της. Δεν χρειάζεται εκπαίδευση για να γνωρίζει τα όρια της αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να κινείται, να ζει και να υπάρχει στα όρια της. Γουστάρει την πολυκοσμία αλλά αρκείται στον εαυτό της, γιαυτό δεν τάζει μαγικά ταξίδια για να σε ξεγελάσει. σου δείχνει καθάρια το βυθό της με τις ασχήμιες και τις ομορφιές και σ΄ αφήνει να την εξερευνήσεις. Οι άγριες θάλασσες δεν αναζητούν την αρχή τους ούτε τους απασχολεί το τέλος τους χαίρονται μόνο την ορμή του ανέμου που διασκορπίζει το σώμα τους.
Ήδη την κοιτούσα με ενδιαφέρον, σχεδόν καταλάβαινα και μου άρεσε αυτό που ήθελε να πει, δεν μίλησα μόνο έγνεψα καταφατικά
-Κοίτα μια κατασκευασμένη λωρίδα χωρίζει την αγριάδα από την κολακεία της, η θάλασσα μία είναι, οι πλευρές της αλλάζουν. Από την πλευρά των βράχων είναι η φύση της και από δω η εξημέρωση της. Γιαυτό σου λέω οι μεγάλοι οργασμοί δεν συχνάζουν στα λιμάνια, ασφυκτιούν στο ‘μέρωμα, προτιμούν να ζουν και να αναπνέουν στα άγρια ένστικτα μας και δεν χρειάζεται να τους περιμένεις, αρκεί να διαβείς την κατασκευασμένη λωρίδα που σε χωρίζει από τη φύση σου και τότε θα τους βρεις να σε περιμένουν. Η φύση μας είναι ανήσυχη όπως και ο έρωτας, έλα πάμε να αλλάξουμε πλευρά
Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό μου, ασυναίσθητα τα σύγκρινα, το δικό μου απαλό, λείο και λευκό το δικό της τραχύ, ζαρωμένο, γεμάτο στίγματα και εκείνη τη στιγμή ένιωσα βαθιά μέσα μου ότι δεν με τρομάζει η φθορά.
-Εσύ έζησε το μεγάλο οργασμό;
-Από σένα εξαρτάται. Αν τον ζήσεις θα τον έχω ζήσει.-
-
Ξαφνικά ένιωσα μια φωνή δίπλα μου, δεν κατάλαβα πότε ήρθε και κάθισε στην άκρη του παγκακιού αυτή η γυναίκα. Τα καράβια που έφευγαν ταξίδια του μυαλού μου και η πραγματικότητα άγκυρα που αυτή τη στιγμή δεν την χρειαζόμουν. Γύρισα προς το μέρος της, με κοιτούσε επίμονα, το βλέμμα της, παρ΄όλο που με άγγιζε με μια σχεδόν μητρική τρυφερότητα, είχε κάτι σκοτεινό κάτι σαν απόγνωση αναμειγμένη με θυμό.
-Περιμένω; Τι νομίζετε ότι περιμένω;
-Το μαγικό γαμήσι που θα σου χαρίσει το μεγάλο οργασμό
Με ξάφνιασε! Μια γυναίκα στην ηλικία της να μιλάει τόσο απροκάλυπτα! Τα ΄χασα δεν ήξερα τι να απαντήσω οπότε υιοθέτησα γρήγορα το γνωστό κόλπο των επεξηγήσεων
-Τι εννοείται δεν καταλαβαίνω
-Το μεγάλο έρωτα ντε, αφού το θέλεις συγκαλυμμένα
-Το μεγάλο έρωτα; Μα πως το συμπεράνατε αυτό; Εμένα απλά μ΄αρέσει να κοιτάω την κίνηση του λιμανιού
- Ναι ξέρω... Κοίτα όλες στα λιμάνια τον περιμένουμε, μας έπεισε βλέπεις η προπαγάνδα των χλιαρών ρομαντικών διηγημάτων, αλλά στα λιμάνια μόνο εμπορικές δοσοληψίες γίνονται όμως ο έρωτας δεν είναι ανταλλακτικός και στο λέω με βεβαιότητα τελικά από στην άλλη πλευρά έρχεται
Την κοίταξα με απορία,ήταν μια γυναίκα γύρω στα ογδόντα με ζαρωμένo δέρμα, όμως τα μάτια της ακτινοβολούσαν εφηβεία και τα χείλη της παρέμεναν φιλήδονα. Στην άλλη μεριά η θάλασσα χτυπιόταν και έσπαγε αφρίζοντας στα βράχια.
- Η θάλασσα των λιμανιών είναι εκπαιδευμένη να είναι καρτερική, ήσυχη, να αγκαλιάζει και όσους έρχονται και όσους φεύγουν. Είναι γεμάτη φώτα και στολίδια για να είναι ελκυστική, στο βάθος της όμως είναι βόθρος έτσι και κάνει κανείς να βουτήξει μέσα της θα πάθει ασφυξία από τη βρώμα της. Τόσο ακίνητη που στο τέλος καταντάει πληκτική.
- Μα πως μπορείτε να το λέτε αυτό; Τα λιμάνια είναι γεμάτα κίνηση, είναι αφετηρίες ταξιδιών, ελπίδα για νέους ορίζοντες.
-Όσα καράβια και αν έρθουν όσα και αν φύγουν η κίνηση είναι μια και συγκεκριμένη δεν αλλάζει ρότα, είναι μηχανική. Αλήθεια θα μπορούσες να ζεις αυτή τη ρουτίνα; Να ταξιδεύεις ακίνητη; Δες την άλλη πως χτυπιέται στα βράχια θέλει να ξεφύγει από τα όρια της όμως τελικά αυτοπειθαρχεί στους κανόνες της φύσης γιατί ξέρει πως αν ξεφύγει θα γίνει ολέθρια για τους άλλους και έτσι γαληνεύει μέχρι την επόμενη φορά που θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της. Δεν χρειάζεται εκπαίδευση για να γνωρίζει τα όρια της αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να κινείται, να ζει και να υπάρχει στα όρια της. Γουστάρει την πολυκοσμία αλλά αρκείται στον εαυτό της, γιαυτό δεν τάζει μαγικά ταξίδια για να σε ξεγελάσει. σου δείχνει καθάρια το βυθό της με τις ασχήμιες και τις ομορφιές και σ΄ αφήνει να την εξερευνήσεις. Οι άγριες θάλασσες δεν αναζητούν την αρχή τους ούτε τους απασχολεί το τέλος τους χαίρονται μόνο την ορμή του ανέμου που διασκορπίζει το σώμα τους.
Ήδη την κοιτούσα με ενδιαφέρον, σχεδόν καταλάβαινα και μου άρεσε αυτό που ήθελε να πει, δεν μίλησα μόνο έγνεψα καταφατικά
-Κοίτα μια κατασκευασμένη λωρίδα χωρίζει την αγριάδα από την κολακεία της, η θάλασσα μία είναι, οι πλευρές της αλλάζουν. Από την πλευρά των βράχων είναι η φύση της και από δω η εξημέρωση της. Γιαυτό σου λέω οι μεγάλοι οργασμοί δεν συχνάζουν στα λιμάνια, ασφυκτιούν στο ‘μέρωμα, προτιμούν να ζουν και να αναπνέουν στα άγρια ένστικτα μας και δεν χρειάζεται να τους περιμένεις, αρκεί να διαβείς την κατασκευασμένη λωρίδα που σε χωρίζει από τη φύση σου και τότε θα τους βρεις να σε περιμένουν. Η φύση μας είναι ανήσυχη όπως και ο έρωτας, έλα πάμε να αλλάξουμε πλευρά
Άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό μου, ασυναίσθητα τα σύγκρινα, το δικό μου απαλό, λείο και λευκό το δικό της τραχύ, ζαρωμένο, γεμάτο στίγματα και εκείνη τη στιγμή ένιωσα βαθιά μέσα μου ότι δεν με τρομάζει η φθορά.
-Εσύ έζησε το μεγάλο οργασμό;
-Από σένα εξαρτάται. Αν τον ζήσεις θα τον έχω ζήσει.-
 |
| Κούλε Ηράκλειο Κρήτης |
-
