απόσπασμα από την "Καντάτα" - Τάσος Λειβαδίτης

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
— ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα ‘ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

ναυάγια ονείρων - Βίκυ Βανίδη

ΦΩΤΟ: Έκπτωτος Άγγελος fb

Στα βάθη της σκοτεινής θάλασσας
σβήνουν οι φεγγαρόδρομοι
τα χάρτινα παραμύθια λιώνουν 

πάνω στο κύμα 

ο χρόνος βαδίζει πάντα στο κενό·
και οι εφηβικές μας ανησυχίες

ήσυχα  παραδόθηκαν 
στο τίποτα που δεν αλλάζει

Μόνο κάτι όνειρα ναυάγια
σε έρημη ακρογιαλιά
προσμένουν κείνη
την αιώνια μέρα
που θα τ΄αναστήσει

ελπίδα
οι εμμονές μου επιμένουν
να την κρατήσω ζωντανή

Όμως εσύ είσαι όνειρο
κλεισμένο σε μπουκάλι
ναυάγιο στα βάθη του
ωκεανού που δεν θ΄αγγίξω

αποστειρώσεις -Βίκυ Βανίδη

Πώς να μείνει ο ακροβάτης
σ΄ αυτήν την πόλη;
Εδώ όλοι βαδίζουν σε στενά δρομάκια
και ανασαίνουν σε μικρές πλατείες
δεν αιωρούνται σε σκοινιά
δεν ανοίγουν δρόμους σε όνειρα
είναι όλοι ευυπόληπτοι με τίμια επαγγέλματα
περιορισμένα ωράρια και βάδισμα
στοιχισμένο -ασφυχτικό-

Δε χωράει κανείς αλλοπαρμένος
που τραμπαλίζεται στα σύννεφα
ανοίγει δρόμους πέρα από την αφή
περπατάει σε ξυλοπόδαρα
και ξεχωρίζει άλλους ορίζοντες·
εδώ, οι δρόμοι είναι φκιαγμένοι
από παραδοσιακά στέρεα υλικά
ματώνουν τα αλαφροπατήματα

Σ΄ αυτή την πόλη
δεν κυκλοφορούν αδέσποτα όνειρα
μόνο κάτι μουντά ξεθωριάζουν
σκεπασμένα στα μεταξωτά σεντόνια
βουλιάζουν σε πουπουλένια μαξιλάρια
μιας επινοημένης πρόφασης
που τα προφυλάγει από
βαθιές θάλασσες

Οι δρόμοι εδώ είναι τόσο
πληκτικοί
που ένα ξεστράτισμα
θα ‘τανε θαύμα

Η πόλη αυτή δεν αντέχει
τους ακροβάτες
πνίγει την ευλογία τους