ΠΕΡΙΟΠΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ_ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΜΙΑΝΟΣ

Χάθηκες στη φωταύγεια της νιότης
αγριοπερίστερο• στο σύννεφο
της νοητής μου ευτυχίας -μεθυσμένη
ανάγκη- άθικτη oπτασία
Ένας βάτος η χαρά μου
και πέντε κλάδοι λυγαριάς
ο χορός των αρετών σου ανοίγει
των ονείρων μου την αυλαία

Από τον Μαχόμενο ‘Ερωτα – Εκδόσεις Γαβριηλίδης

ΓΚΕΟΡΓΚ ΤΡΑΚΛ Σε μετάφραση της Ιωάννας Αβραμίδου

Παιδικά Χρόνια

Καρπούς γεμάτη είναι η κουφοξυλιά· ήσυχα κατοικούσαν τα
Παιδικά χρόνια σε γαλάζια σπηλιά. Το σιωπηλό κλαρί
Συλλογιέται ένα παλιό μονοπάτι όπου τώρα μουρμουρίζουν
Καστανόχρωμα τα αγριόχορτα. Το θρόισμα των φυλλωμάτων.

Και όταν το γαλανό νερό κελαρύζει στους βράχους, γλυκός
Είναι του κότσυφα ο θρήνος. Ένας βοσκός αμίλητος ακολουθεί τον ήλιο,
Που κυλά πίσω από τον φθινοπωρινό λόφο.

Μια γαλάζια στιγμή, σημαίνει μόνο περισσότερη ψυχή. Στην εσχατιά
Του δάσους προβάλλει δειλά ένα αγρίμι και στο βάθος αναπαύονται ειρηνικά
Τα παλαιά σήμαντρα και τα σκοτεινά υποστατικά.

Ευλαβικότερος τώρα, γνωρίζεις το νόημα των σκοτεινών χρόνων,
Ψύχος και φθινόπωρο σε μοναχικές κάμαρες·
Και μέσα σε ιερή γαλαζοσύνη
Ηχούν και απομακρύνονται βήματα φωτεινά.

Σιγοτρίζει ένα ανοιχτό παράθυρο·
Στη θέα του ερειπωμένου νεκροταφείου στο λόφο
Δάκρυα τρέχουν απ’ τα μάτια.

Ανάμνηση ιστορημένων θρύλων. Όμως κάποτε φωτίζεται η ψυχή
Όταν αναπολεί ανθρώπους χαρωπούς, σκουρόχρυσες εαρινές ημέρες.

Η Νύχτα

Εσένα τραγουδώ άγρια ρωγμή,
Μέσα στη νύχτια θύελλα
Πάνω στα στοιβαγμένα βουνά•
Εσείς πύργοι φαιοί
Που ξεχειλίζετε από καταχθόνιους μορφασμούς,
Πύρινα ζώα,
Φτέρες τραχιές, πεύκα,
Κρυστάλλινα άνθη.
βάσανο δίχως τελειωμό
Να κυνηγάς τον Θεό,
Πνεύμα τρυφερό,
Ρίχνοντας αναστεναγμούς στον καταρράκτη,
Στα κυματιστά άγρια πεύκα.

Γύρω από τους λαούς
Χρυσαφένιες αστράφτουνε οι φωτιές.
Η μνηστή του ανέμου αναφλέγεται,
Και μεθυσμένη από θάνατο
Γκρεμίζεται στα μαύρα βράχια,
Το γαλάζιο κύμα
Του παγετώνα
Και η καμπάνα της κοιλάδας
Βροντά δυνατά:
Φλόγες, κατάρες,
Και τα σκοτεινά παιχνίδια
Της λαγνείας,
Μια πετρωμένη κεφαλή
Στον ουρανό εφορμά.



Το Βράδυ Της Καταιγίδας 
Ω, οι κόκκινες ώρες της βραδιάς!
Ιριδίζοντας σείεται στ" ανοιχτό παράθυρο
Χαοτικά πλεγμένο στο γαλάζιο, φύλλο κληματαριάς
Μέσα φωλιάζουν φαντάσματα παραφοράς.

Σκόνη στροβιλίζεται στων ρείθρων τη βρωμιά.
Μαίνεται ο άνεμος και τα τζάμια δονούνται,
Ένα κοπάδι από άγρια φαριά
Αστραπές ολόλαμπρα σύννεφα κυνηγούνε.

Με πάταγο ο καθρέφτης της λίμνης σπάζει
Γλάροι κρώζουν στου παραθύρου το υαλοστάσι.
Πύρινος καβαλάρης από τον λόφο καλπάζει
Και τσακίζεται στα φλογισμένα πευκοδάση.

Άρρωστοι ουρλιάζουν στα νοσοκομεία.
Γαλαζωπό το φτέρωμα της νύχτας φτερουγίζει.
Τρεμοφέγγοντας ο υετός
Αιφνίδια τις στέγες μαστίζει.

Άτιτλο - Ντίνα Γεωργαντοπούλου

Έβλεπε περιβόλια με τριαντάφυλλα
αισθανόταν την ανομία
τα αγκάθια έπαιζαν ρόλο .
Υπήρχε όμως και εκείνο το κόκκινο
εκτυφλωτικό
που δίχως λόγο ρευστό γινόταν
και με ορμή εισχωρούσε στις φλέβες.
Δε μπορούσε να διακρίνει
την αλήθεια ήταν σαν μέθη
μια διαικολογία ή και ζωή.
Με αυτές τις συνθήκες προχωρούσε
σε αναλύσεις προκλητικές
μα στους καθημερινούς δρόμους
άνθιζαν λευκά γιασεμιά
που στα μαλλιά της έπεφταν
και ξεχνούσε .
Ο χρόνος των ίδιων πραγμάτων τη πίεζε
πότε μεγάλωνε και πότε μίκρυνε
με μια απλότητα
που θαρρείς ήταν μόνο για απόλαυση.
Και ελευθέρωνε το αγλάισμα της ψυχής
γινόταν ζεστή φωνή και όνειρο
βασάνιζε σεμνές συμπάθειες
προσευχόμενη στη πόλη
μην έρθει χιονιάς.

http://ixoratisalipias.blogspot.gr

πρόσκληση - Δημήτρης Τρωαδίτης

να μην ενδώσουμε
στα φεγγάρια
που μας θέλουν ηττημένους

να μην αφεθούμε
στους ήλιους
που μας θέλουν ματωμένους

να μην κυλιόμαστε
σε αισθήσεις κολασμένες
που μας θέλουν γονατισμένους

να μην επιτρέψουμε
στους προσκυνημένους
να νέμονται τις χαρές μας

Πρωινός ύπνος ως αργά - Ζακ Πρεβέρ

Είναι τρομερός
ο μικρός θόρυβος απ' το σκληρό αυγό που σπάει σ' έναν πάγκο από τσίγκο,
είναι τρομερός αυτός ο θόρυβος
όταν κινείται μες στη μνήμη του ανθρώπου που πεινάει
είναι τρομερό επίσης το κεφάλι του ανθρώπου
το κεφάλι του ανθρώπου που πεινάει
όταν αυτός κοιτάζει στις έξι η ώρα το πρωί
μέσα στο τζάμι του πολυκαταστήματος
ένα κεφάλι στο χρώμα της λέρας
δεν είναι πρωτίστως το κεφάλι του που αυτός κοιτάει
μες στη βιτρίνα του Ποτέν*
σκοτίστηκε για το κεφάλι του ο άνθρωπος
ούτε που το σκέφτεται
ονειρεύεται
φαντάζεται μιαν άλλη κεφαλή
ένα κεφάλι μόσχου, για παράδειγμα,
μαζί με μία σάλτσα από ξίδι,
ή ένα κεφάλι από ό,τι να 'ναι που να τρώγεται
και κουνάει αυτός το σαγόνι του απαλά
απαλά
και τρίζει αυτός τα δόντια απαλά
γιατί ο κόσμος έχει ν' αγοράσει το κεφάλι του
κι αυτός τίποτα δε μπορεί ενάντια σ' αυτόν τον κόσμο
κι αυτός μετράει με τα δάχτυλά του μία δυο τρεις
μία δυο τρεις
είναι ίσα με τρεις μέρες που δεν έχει φάει
και ωραία θα 'ταν να το επαναλάβει ύστερα από τρεις μέρες
Αυτό δε γίνεται να διαρκέσει
αυτό διαρκεί
τρεις μέρες
τρεις νύχτες
χωρίς να φάει
και πίσω από ετούτες τις βιτρίνες
αυτά τα πατέ αυτές οι μποτίλιες αυτές οι κονσέρβες
ψάρια νεκρά προστατευμένα απ' τα κουτιά
κουτιά προστατευμένα απ' τις βιτρίνες
βιτρίνες προστατευμένες απ' τους μπάτσους
μπάτσοι προστατευμένοι απ' τον φόβο
σαν οδοφράγματα για έξι θλιβερές σαρδέλες..
Λίγο πιο μακριά το μπιστρό
καφέ-κρεμ και κρουασάν ζεστά
ο άνθρωπος τρεκλίζει
και στα ενδότερα τoυ κεφαλιού του
μια ομίχλη από λέξεις
μια ομίχλη από λέξεις
σαρδέλες για φάγωμα
σκληρό αυγό καφέ-κρεμ
καφές ποτισμένος ρούμι
καφέ-κρεμ
καφέ-κλεμ
καφέ-κλεμμένος ποτισμένος αίμα!...
Ένας άνδρας πολύ σεβάσμιος στη γειτονιά του
δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι
ο δολοφόνος ο αλήτης του 'κλεψε
δύο φράγκα
σα να λέμε έναν καφέ αρωματισμένο
μηδέν φράγκα κόμμα εβδομήντα
δύο ταρτάκια βουτυρωμένα
και εικοσιπέντε σεντς για το πουρμπουάρ του σερβιτόρου.


*Ποτέν (Potin): αλυσίδα καταστημάτων τροφίμων της εποχής που ξεκίνησε από το μπακάλικο του Félix Potin τo 1845 στο Παρίσι

Στιγμιότυπα - Βίκυ Βανίδη

1

Κραυγή παιδιού

βγαλμένη από αποστείρωση,

δεν φαλτσάρει σε  ικεσίες

 αδιαφορεί στους οικτρισμούς .

Μιλάει σταθερά και ξεκάθαρα:

Δεν γουστάρω τη ζωή που με βολέψατε   

θα μετακομίζω  στον παράδεισο,

όχι σ΄αυτό το καλοστημένο παραμύθι              

που δήθεν δικαιώνει  την άχαρη ζωή σας.

Αυτόν,  όπως και τη βόλεψη σας,

σας τα επιστρέφω ανέγγιχτα.  

Εμένα δεν με  εγκλωβίζεται σε τέτοια ψέματα.

Μετακομίζω στον  δικό μου παράδεισο

και το αυτονόητο θα μου δοθεί απλόχερα,

οι έννοιες θα αποκτήσουν

την πραγματική τους διάσταση,

η αλήθεια θα είναι διάφανη

και  η δικαιοσύνη αμείλικτη  στους  ληστές  ζωών.

Το σπουδαιότερο;

 Τα όνειρα θα κυκλοφορούν ελεύθερα…

2

Σε μια λαμπρή πλατεία

στοιβαγμένες  ψυχές

ουρλιάζουν για ζωή.

Φύγαμε από την κόλαση  λένε

ξέρουμε ότι ο θάνατος είναι ανυπαρξία

θέλουμε έστω και για λίγο να υπάρξουμε.

Κλείστε τους ανοιχτούς μας τάφους

εσείς  μπορείτε,

 αν ακόμη λέγεστε  ΑΝΘΡΩΠΟΙ  

3

Ουρλιάζουν τα νυχτερινά

δελτία ειδήσεων

διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους

για τις περιούσιες που καταστρέφονται .

Ησυχάζουν οι  συνειδήσεις  

των φιλήσυχων  νοικοκυραίων  

η αδικία είναι μονόδρομος.

Αυτά τα  κωλόπαιδα  αδικούν

που θέλουν όλα να τα γκρεμίσουν.

Οι καμένες περιουσίες

πάντα έχουν μεγαλύτερο βάρος

από τις καμένες ζωές .

4

Αύριο τι ;

Αύριο ή έστω μεθαύριο

 όλοι μαζί,  νοικοκυραίοι   

βολεμένοι στη δυστυχία μας,

οδεύουμε  προς  τα Χριστούγεννα.

Το αγωνιστικό πνεύμα του Δεκέμβρη

διαδέχεται  το πνεύμα των χριστουγέννων

 και η  συνείδηση μας  εξαργυρώνεται

 στα χριστουγεννιάτικα  bazaar .

Αυτά τα γκλίτερ,  που κανένα δελτίο δεν  κατηγορεί,

έχουν κάψει πολλά μυαλά

λες και εφευρέθηκαν  για να

κερδίζουν  τις αντιστάσεις μας.

Ανενόχλητο το "θαυματοποιό"  τρίπτυχο

πατρίς  θρησκεία οικογένεια

συνεχίζει να συνθλίβει τις ζωές μας .