ΓΚΕΟΡΓΚ ΤΡΑΚΛ Σε μετάφραση της Ιωάννας Αβραμίδου

Παιδικά Χρόνια

Καρπούς γεμάτη είναι η κουφοξυλιά· ήσυχα κατοικούσαν τα
Παιδικά χρόνια σε γαλάζια σπηλιά. Το σιωπηλό κλαρί
Συλλογιέται ένα παλιό μονοπάτι όπου τώρα μουρμουρίζουν
Καστανόχρωμα τα αγριόχορτα. Το θρόισμα των φυλλωμάτων.

Και όταν το γαλανό νερό κελαρύζει στους βράχους, γλυκός
Είναι του κότσυφα ο θρήνος. Ένας βοσκός αμίλητος ακολουθεί τον ήλιο,
Που κυλά πίσω από τον φθινοπωρινό λόφο.

Μια γαλάζια στιγμή, σημαίνει μόνο περισσότερη ψυχή. Στην εσχατιά
Του δάσους προβάλλει δειλά ένα αγρίμι και στο βάθος αναπαύονται ειρηνικά
Τα παλαιά σήμαντρα και τα σκοτεινά υποστατικά.

Ευλαβικότερος τώρα, γνωρίζεις το νόημα των σκοτεινών χρόνων,
Ψύχος και φθινόπωρο σε μοναχικές κάμαρες·
Και μέσα σε ιερή γαλαζοσύνη
Ηχούν και απομακρύνονται βήματα φωτεινά.

Σιγοτρίζει ένα ανοιχτό παράθυρο·
Στη θέα του ερειπωμένου νεκροταφείου στο λόφο
Δάκρυα τρέχουν απ’ τα μάτια.

Ανάμνηση ιστορημένων θρύλων. Όμως κάποτε φωτίζεται η ψυχή
Όταν αναπολεί ανθρώπους χαρωπούς, σκουρόχρυσες εαρινές ημέρες.

Η Νύχτα

Εσένα τραγουδώ άγρια ρωγμή,
Μέσα στη νύχτια θύελλα
Πάνω στα στοιβαγμένα βουνά•
Εσείς πύργοι φαιοί
Που ξεχειλίζετε από καταχθόνιους μορφασμούς,
Πύρινα ζώα,
Φτέρες τραχιές, πεύκα,
Κρυστάλλινα άνθη.
βάσανο δίχως τελειωμό
Να κυνηγάς τον Θεό,
Πνεύμα τρυφερό,
Ρίχνοντας αναστεναγμούς στον καταρράκτη,
Στα κυματιστά άγρια πεύκα.

Γύρω από τους λαούς
Χρυσαφένιες αστράφτουνε οι φωτιές.
Η μνηστή του ανέμου αναφλέγεται,
Και μεθυσμένη από θάνατο
Γκρεμίζεται στα μαύρα βράχια,
Το γαλάζιο κύμα
Του παγετώνα
Και η καμπάνα της κοιλάδας
Βροντά δυνατά:
Φλόγες, κατάρες,
Και τα σκοτεινά παιχνίδια
Της λαγνείας,
Μια πετρωμένη κεφαλή
Στον ουρανό εφορμά.



Το Βράδυ Της Καταιγίδας 
Ω, οι κόκκινες ώρες της βραδιάς!
Ιριδίζοντας σείεται στ" ανοιχτό παράθυρο
Χαοτικά πλεγμένο στο γαλάζιο, φύλλο κληματαριάς
Μέσα φωλιάζουν φαντάσματα παραφοράς.

Σκόνη στροβιλίζεται στων ρείθρων τη βρωμιά.
Μαίνεται ο άνεμος και τα τζάμια δονούνται,
Ένα κοπάδι από άγρια φαριά
Αστραπές ολόλαμπρα σύννεφα κυνηγούνε.

Με πάταγο ο καθρέφτης της λίμνης σπάζει
Γλάροι κρώζουν στου παραθύρου το υαλοστάσι.
Πύρινος καβαλάρης από τον λόφο καλπάζει
Και τσακίζεται στα φλογισμένα πευκοδάση.

Άρρωστοι ουρλιάζουν στα νοσοκομεία.
Γαλαζωπό το φτέρωμα της νύχτας φτερουγίζει.
Τρεμοφέγγοντας ο υετός
Αιφνίδια τις στέγες μαστίζει.