Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

"Δον Κιχώτης" 2005 - Κώστας Ντιός

Σε κάποιο βαθμό όλα είναι ρεαλιστικά. Δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη φαντασία και στο πραγματικό (Φεντερίκο Φελίνι)



Το να είσαι έτοιμος είναι η μισή νίκη. (Μιγκέλ Θερβάντες)
 


Ποτέ μην παρακαλάς για κάτι που έχεις τη δύναμη να το κερδίσεις.


Τα γεγονότα, καλέ μου Σάντζο, είναι οι εχθροί της αλήθειας.


Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος από το να απελπιστεί.
 
 
Εκείνες οι δύο θανατηφόρες φράσεις: «δικό μου» και «δικό σου» 






Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Μικρό παιχνίδι -Βίκυ Βανίδη


 Αποτέλεσμα εικόνας για τζιμ μορισον αποφθεγματα

Και θυμήθηκα εκείνη
τη μικρή μου περιπέτεια.
Όταν ξανοίχτηκα χωρίς
φτερά στον άνεμο
και νόμισα πως θα χαθώ
στα σύννεφα.
Κι ήρθαν θεριεμένοι
οι φόβοι μου να με
αλυσοδέσουν.
Τότε ήταν που κείνο
το μικρό παιχνίδι
που λέγετε "γίνε τρελός"
πέταξε μαζί μου
και μου ψιθύρισε:
Μην αγκιστρώνεσαι στους φόβους σου
συμμάχησε με τους δαίμονες σου
γλίστρα χωρίς σκοπό
και κει που θα πεις χάνομαι
ένα λουλούδι θα βγει
μέσα από τον πάγο

Θυμήσου εκείνο το ξέφτι
που ψάχνει το γαλάζιο του ουρανού
την τρικυμία στο βλέμμα του Τζιμ
τα ματωμένα γόνατα από
παιχνίδι στην αλάνα 
Σκέψου τα θαύματα που
ψάχνουν ποιητές .
Άφησε τον έλεγχο, ξέσπασε

να κάπως έτσι γεννιέται
ένας άλλος κόσμος















Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Η αγάπη αυτή -Jacques Prévert

Η αγάπη αυτή
Έτσι βίαιη
Έτσι εύθραυστη
Έτσι τρυφερή
Έτσι απελπισμένη
Η αγάπη αυτή
Όμορφη σαν τη μέρα
Κι άσκημη σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι άσκημος
Η αγάπη αυτή έτσι αληθινή
Ή αγάπη αυτή έτσι ωραία
Έτσι ευτυχισμένη
Έτσι χαρούμενη
Κι έτσι γελοία
Τρέμοντας από φόβο σαν παιδί μες στο σκοτάδι
Κι έτσι σίγουρη
Σαν έναν ήσυχο άνθρωπο στη μέση της νύχτας
Η αγάπη αυτή που φόβιζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλομιάζουν
Η αγάπη αυτή που την παραμονεύουν
Γιατί την παραμονεύαμε
Φοβισμένη πληγωμένη τσαλαπατημένη αφανισμένη
απαρνημένη ξεχασμένη
Γιατί τη φοβίσαμε την πληγώσαμε την τσαλαπατήσαμε
την αφανίσαμε την απαρνηθήκαμε και την ξεχάσαμε
Η αγάπη αυτή ολόκληρη
Τόσο ζωντανή ακόμα
Κι ηλιόλουστη
Είναι η δική σου
Είναι η δική μου
Αυτή που ήταν
Τούτο το πάντα καινούριο κάτι
Και που δεν άλλαξε
Έτσι αληθινό σα φυτό
Έτσι τρεμάμενο σαν πουλί
Έτσι ζωντανό έτσι ζεστό σαν καλοκαίρι
Οι δυο μας μπορούμε
Να πάμε και να ‘ρθουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
Κι ύστερα να ξανακοιμηθούμε
Να σηκωθούμε να πονέσουμε να γεράσουμε
Να κοιμηθούμε κι άλλο
Να ονειρευτούμε το θάνατο
Να χαρούμε να χαμογελάσουμε να γελάσουμε
Και να ξαναβρούμε τη νιότη μας
Η αγάπη μας μένει εκεί
Πεισματάρα σα μουλάρι
Ζωντανή σαν τη λαχτάρα
Σκληρή σαν τη μνήμη
Κουτή σαν τη λύπη
Τρυφερή σαν ανάμνηση
Ψυχρή σαν το μάρμαρο
Όμορφη σαν τη μέρα
Εύθραυστη σαν παιδί
Μας κοιτάει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να πει λέξη
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους που αγαπιούνται
Και που αγαπήθηκαν
Ναι της φωνάζω
Για σένα για μένα για όλους τους άλλους
Που δεν τους ξέρω
Μείν’ εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Μείν’ εκεί
Μην κουνηθείς
Μη φύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν είχαμε παρά εσένα στον κόσμο
Μη μας αφήνεις να ψυχραθούμε
Πάντα πολύ πιο μακριά
Και δεν ενδιαφέρει πού
Δως μας σημάδια πως υπάρχεις
Πολύ αργότερα
Μέσα στο δάσος της μνήμης
Ανάτειλε ξαφνικά στην άκρη
Πιάσε μας το χέρι
Και σώσε μας.
σε μετάφραση του Δημήτρη Καλοκύρη, 1971


Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Εξεγείρομαι, άρα, υπάρχουμε (Καμύ)- ότι με έχει σημαδέψει


-Για τον Μπακούνιν εξέγερση δεν είναι η ολική άρνηση και η καταστροφή χωρίς όρια αλλά η προσπάθεια του ανθρώπου να αναμορφώσει τον κόσμο και τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα στον κόσμο. Η εξέγερσης δεν είναι μια ιδιωτική στιγμή ελευθερίας ούτε απόλυτη και μοναδική πράξη, αλλά διαδικασία, που συνδυάζει στο εσωτερικό της στιγμές άρνησης και δημιουργίας. «Στο πνεύμα εκείνου που απαρνείται ενυπάρχει το πνεύμα εκείνου που δημιουργεί, το πάθος για καταστροφή συνυπάρχει με το πάθος για δημιουργία».
Τι νόημα έχει να εξεγερθεί κάποιος κατά του κράτους ακόμη και να το καταλύσει όταν δεν έχει καταρχήν αναγνωρίσει ότι γαλουχήθηκε σε μια κοινωνία που συνθλίβει και υποδουλώνει το άτομο, που το διαφθείρει; Το μόνο που θα καταφέρει είναι να ξαναχτίσει ένα κράτος από τα ίδια φθαρμένα υλικά. Η εξέγερση αποκτά νόημα όταν γίνεται εναντίον της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που προηγείται του ανθρώπου, τον περιβάλλει και τον διαμορφώνει, διακριτικά και φυσικά, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Σε αυτήν την περίπτωση, λέει ο Μπακούνιν, «ο άνθρωπος πρέπει, τουλάχιστον εν μέρει, να εξεγερθεί εναντίον του εαυτού του, καθώς με όλες τις υλικές, διανοητικές και ηθικές έξεις και επιδιώξεις του, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα προϊόν της κοινωνίας»
-Για τον Καμύ το να γνωρίζει κάποιος για την ματαιότητα της ύπαρξης του, να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν την πικρή γνώση και ωστόσο να ζει, να εισάγει στον παράλογο κόσμο το δικό του ανθρώπινο νόημα, αυτό ήδη σημαίνει να «εξεγείρεται».
Φωτεινό και υποδειγματικό παράδειγμα εξέγερσης αποτελεί η τέχνη. Ο Καμύ γράφει: «Στην τέχνη δεν υπάρχει ούτε ολική άρνηση, ούτε ολική συμφωνία με αυτό που υπάρχει». Η τέχνη είναι και άρνηση και συμφωνία ταυτόχρονα. Όπως η ολική άρνηση στην τέχνη οδηγεί στον καθαρό φορμαλισμό, στην αποχώρηση και τη διαφυγή από τον κόσμο, έτσι και η ολική αποδοχή έχει ως συνέπεια τον καθαρό «φωτογραφικό ρεαλισμό». Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι απολύτως άγονα, ενώ ο πραγματικός δημιουργός όχι μόνο δέχεται τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα υλικά για τη δημιουργία του, αλλά και τον τροποποιεί, θέτοντας στην στατική ύλη του σύμπαντος το ανεπανάληπτο στίγμα του δικού του στυλ.
-Καζαντζάκης (Ασκητική το δεύτερο χρέος) -"Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου! Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι".
- Social Waste Κάνε παρέμβαση και φτιάξ' τα όλα όπως θες,τα παραμύθια άλλαξε τα και γράψε αλλιώς τις γραφές.


 

Σταθμός Λιτόχωρου -Ν.Α. Ασλάνογλου

Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το φέγγρισμα
πίσω απ' το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ' τις γωνιές,
όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές,
μιαν έκσταση από άτεχνες φωνές μες απ' τα σύρματα,
το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα,
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα κάστρα.

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού
και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές
στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στον άλλο,
η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές.

Προσευχηθείτε για τις σκοπιές που αγρυπνούν


Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ -ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ


Ποιητικές αφηγήσεις στο μονοπάτι της επιστροφής . Οι στίχοι  σε οδηγούν σε ένα  ταξίδι που όλοι οι νόμοι της εμπειρικής πραγματικότητας αίρονται. Τα πάντα μπορούν να συμβούν, οι σημασίες αντιστρέφονται και τα νοήματα μεταπίπτουν ακατάπαυστα, ανάλογα με τις προθέσεις και τα περιεχόμενα της μνήμης ή της φαντασίας του Ποιητή.  Ένα εσωτερικό ταξίδι  αναζητήσεων  που λοξοδρομεί και μοιράζει νήματα στους αναγνώστες .  Θυμίζω ότι οι αναγνώστες μιας ποιητικής συλλογής  ξεκινούν ένα ταξίδι με προορισμό την πιο κρυφή επιθυμία τους , στο χέρι τους είναι λοιπόν  να δουν το μονοπάτι που τους οδηγεί  εκεί, όπως επίσης στο χέρι τους είναι αν φτάσουν να μη διστάζουν να μπουν στο χώρο που λέγεται  ασυνείδητο.  Η ποίηση παραμένει ένας δύσκολος δρόμος, ένας δρόμος που έχει  λίγους οδηγούς και   λίγους ταξιδιώτες  , αλλά είναι ένας δρόμος που μπορεί να σε οδηγήσει στη λύτρωση….

6 ποίηματα από την ποιητική συλλογή

                                                                                                 Σπάζοντας το κέλυφος
                                                                                                  καρπώθηκα στον πυρήνα
                                                                                                  αυτοπραγμάτωση
                                                                                                  ένοικος στη σοδειά της
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ξενύχτησα τη θλίψη μου
στης απόγνωσης την ασπόνδυλη σάρκα
Μαβιά σύννεφα μ' ακολούθησαν
να διασχίζω τις απόκρημνες πλαγιές
του ορίζοντα - έρημου
Οι ερινύες των αδιέξοδων επιλογών
με βασάνισαν γαντζωμένες
στην ανώφελη αναρρίχηση
της ύπαρξής μου - ασθμαίνουσας

Ξέμεινα από σηματοδότηση διάδρομου ζωής

Στην κορυφογραμμή
της εντέλειας απογοήτευσης
χθόνιοι κραδασμοί έσω κόσμου
προσομοίωσαν με χάσμα που υποχωρεί
την αόρατη ελπίδα μου
για επανένταξη στο υπαρκτό

Η νύχτα μου σε ψυχίατρου ντιβάνι συνεδρία

Μα στο σταμάτημα του χρόνου
εκεί που η μνήμη μουδιάζει σαν αρτηρία
πατημένη σε διάστροφη στάση,
στην κορύφωση της ατέλειωτης ενδελέχειας
ενός στερεώματος μαύρη τρύπα
το σκοτεινό τούνελ άρχισε ν' αχνοφέγγει
Στης νύχτας τα κρόσσια
χρυσοποίκιλτες κλωστές
του ήλιου οι πρώτες ακτίνες
διεισδύουν στης ψυχής μου την υφή



ΣΠΑΣΜ(Ω)ΔΙΑ
Το σαξόφωνο έσπρωχνε
βραχνές - αόρατες νότες
στον αέρα εμπρός του

Ο σαξοφωνίστας
σκετόταν ακίνητος
σαν άγαλμα που περιμένει
εμφύσημα ζωής

Το μπελά μου

Αφού... φυσσσοοούσε 
αύρα μελωδίας
που δεν είχε ανάγκη
από εμφύσημα 

Κι επιπλέον

η σειριακή ακολουθία
του σχήματος της μελωδίας
πώς, μου θύμιζε τη στιγμή
που ένα φουλάρι παρασυρμένο
από μια ριπή ανέμου

σηκωνόταν στον αέρα 
και ξαφνικά είχ' ένα... σπασμό

ο σπασμός τώρα 

βασικό στοιχείο
στο πεντάγραμμο της ζωής 

Όχι, μην είστε  τόσο περιοριστικοί
στη φαντασία σας

Και στο γόνατό μου
ένα σπασμό αισθάνομαι
όταν ανεβαίνω
                          σκαλιά

Το μπελά μου

Εξαιτίας του
παραλίγο να τη χάσω
αυτή τη συναυλία

Όταν σε πονάει το γόνατό σου
τι συναυλίες μου λες
και πράσιν' άλογα

Όμως θα 'χανα
το σπασμό της υψηλής 
νότας του τενόρο σαξόφωνου
στον αέρα, να τσακίζεται
σαν αναλαμπή καθρέπτη
στο σκοτάδι

ενόσω
ο κοντραμπασίστας
μαστιγώνει αλύπητα τις χορδές
με σπασμένα δάχτυλα
μαζί με ταμπούρα
και τα πιτσίνιατου ντράμερ
να ηχούν σαν κατσαρολικά
που πέφτουν από το
ντουλάπι και νομίζεις...
ότι σπάνε!

Τι τα θέλετε φίλοι μου, τελικά
έτσι γίνεται με τις συναυλίες τζαζ

Ή πας-ακόμα
κι αν σε πονά το γόνατό σου
και ξεχνάς το σπασμό του

ακούγοντας το σπασμό της νότας
του σαξόφωνου στον αέρα-

Ή δεν πας καθόλου
και κάθεσαι σπίτι -και σπάζεσαι


Δρομείς ανυπόδητοι
λοξοδρόμησαν ήρεμα
στην καινοτόμο διέξοδο
Εν τάχει εξομαλύνθηκαν
οι άμουσες αναστολές
συγκυρία ορμεμφύτων 





Ένα όνειρο τσακίστηκε
με κρότο σε γκρίζα βραδιά
ξερό κλαρί πατημένο-μπότα
στο αειφόρο δάσος των επιθυμιών μου 

ΚΕΝΗ ΣΚΕΨΗ
Και μια κουρτίνα
ρίχνει το κορμί της στο πάτωμα

στην αλλόκοτη σιγή
επίπεδων εικόνων ξαγρύπνια
-να ΄μαι στη διάχυση-
ασήμαντος ήρωας των αναπνοών

Αδήλωτη συνέπεια
λάμπας εξοικονόμησης ενέργειας 

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Alda Merini - 5 ποιήματα

Εγώ είμαι απλώς ένα κορίτσι

Είμαι τρελή για σένα, αγάπη μου
που πας και ξεσκαλίζεις
στα περασμένα μου
των λόγων μου τα σπασμένα εκείνα παιχνίδια.

Όλα στα χαρίζω
αν τα θες,
εγώ είμαι απλώς ένα κορίτσι
γεμάτο ποίηση
καισκεπασμένημε δάκρυα αλμυρά,
γυρεύω μόνο ν’ αποκοιμηθώ
στ’ ουρανού την έναστρη όχθη
και να γινώ αγέρι απαλό
με αγάπης τραγούδια για σένα.

(από τη συλλογή «Στην υγειά σου, Aγάπη μου!»)




Όταν μιλούν οι ερωτευμένοι

Όταν μιλούν οι ερωτευμένοι
μέσα από τα δέντρα
και μέσα από χίλιους δρόμους δυστυχίας,
όταν αγκαλιάζουν τον κισσό
σαν να ’τανε τραγούδι,
όταν βρίσκουν τη χάρη
στα ασύνταχτα τα στάχυα
και στους ψηλούς βλαστούς,
όταν στενάζουν οι εραστές
κύριοι είναι επί της γης
και είναι στο Θεό σιμά
καθώς οι άγιοι οι πιο συνεπαρμένοι.

Όταν οι ερωτευμένοι μιλούνε για θάνατο
μιλούνε για αιώνια ζωή
σε μια συνομιλία σε εκλεπτυσμένη εσπεράντο
γνωστή μόνο σ’ Αυτόν.
Ιερόσυλη είναι η γλώσσα τους,
αλλά φωνάζει την άπειρη χάρη
μιας μεγάλης συγχώρεσης.

(από τη συλλογή «Tρελή, τρελή, τρελή από αγάπη για σένα»)




Ντάμα Μπαστούνι

Σε περιμένωκαι κάθε μέρα
σβήνωλίγο λίγο τη φορά
κι έχω το πρόσωπό σου λησμονήσει.
Με ρωτούν αν η απελπισία μου
ισούται με τη δική σου απουσία
όχι, είναι κάτι παραπάνω:
μια χειρονομία άτρεπτου θανάτου
που δε νογάωνα σου χαρίσω.

(από τη συλλογή «Κλινική της εγκατάλειψης»)






Κλεισμένη σκόνη είναι οι στίχοι






Κλεισμένη σκόνη είναι οι στίχοι
από ένα βάσανό μου ερωτικό,
όμως έξω ο αγέρας είναι σωστός,
ασταθής και γλυκός κι ο ήλιος
σου μιλά για αγαπημένες υποσχέσεις,
έτσι όταν γράφω
σκύβωστη σκόνη το κεφάλι
και λαχταρώ τον άνεμο, τον ήλιο,
και το γυναικείο δέρμα μου
καταπάνω στο δέρμα το αντρικό.

(από τη συλλογή «Τα άγια χώματα»)





Άναψα μια φωτιά

Άναψα μια φωτιά
στιςνύχτες μου με φεγγάρι
για να προσελκύσωτους επισκέπτες
καταπώς κάνουνε οι πόρνες
σε κάποιων δρόμων τις άκρες,
αλλά κανείς δεν σταμάτησενα ρίξει μια ματιά
και η φωτιά μου σβήστηκε.

(από τη συλλογή «Τα άγια χώματα»)




Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Αντοχές -Βίκυ Βανίδη

Αναζητώ
τον ήχο των μαλλιών σου,
το ανεπαίσθητο θρόισμα
στη διείσδυση των δαχτύλων μου.
Εκπαιδεύω
τις αισθήσεις μου να αντέξουν
αυτή τη σαρωτική σαγήνη της στιγμής
που ακροπατώντας αλητεύουμε
σε μια αδέσποτη μέρα 




Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Γιολάντα Πέγκλη (3 ποιήματα)

Λεμονάδα χωρίς ζάχαρη

Σαν να τρώω τη σούπα μου στη τζαμαρία
κι όπου να 'ναι πέφτει η πέτρα
πέφτουν γυαλιά στο πιάτο
υπάρχει μέσα στη στιγμή ο κύκλος που κλείνει
κι ο κύκλος που γεννά άλλον κύκλο.
Γιατί αν η φασαρία γίνεται
απ' αυτόν που διασχίζει τη ζωή μου για να κόψει το νήμα
λησμονώντας με σε ξένον ίσκιο
ίσως δε χάνομαι, ψάχνω σε λάθος μέρη.
Δείχνω κατανόηση όταν ο σερβιτόρος
που τρέχει εδώ κι εκεί σα βροχή από τρύπια στέγη
σφυρίζει τόσο όμορφα ώστε μόλις ανοίξει η πόρτα
πετάει στα σύρματα με τ' άλλα πουλιά.
Δε μεταβάλλει μόνον ο χρόνος τον άνθρωπο
μεταβάλλει κι ο άνθρωπος το χρόνο.
Ιδίως όταν μπαίνει και όλοι κοιτούν τι κρατά στα χέρια¨
τι κρατά με τα δόντια, κανείς.

Από την τελευταία συλλογή της Γεια



Το Αλλοθι



Πού βρισκόσαστε το τελευταίο
εικοσιτετράωρο; Πού βρισκόσαστε
την πρώτη μέρα της ζωής σας;
Οι καιροί αλλάζουν, οι αιμοδότες
αποσυνδέουν τις φλέβες τους
απ' τα τηλεφωνικά καλώδια
οι δρόμοι μονής κατευθύνσεως αποξενώνουν
ποτέ ο ένας Ιούδας δεν μοιάζει με τον άλλο
εξαφανίσεις στις εφημερίδες
στα κομοδίνα δισκία
το πλήθος γίνεται συνετό, αδιαφορεί
οι ληστές ασκούν έφεση πεθαίνουμε πιο μόνοι
θλίψη, θλίψη πολλή
ακόμη και για έναν άνθρωπο
προσοχή! Βεβαιωθείτε το ταχύτερο
αν υπάρχουν μάλλινα στο φαρμακείο του σπιτιού
μιλήστε παντού για τα άρρωστα νεύρα μας
εξασφαλίστε ένα γερό άλλοθι
με μια δήλωση περί απλής συνωνυμίας
η άσφαλτος αναλιγώνει
ξαναγίνεται άμμος
όταν αποσυρθούν τα νερά της νύχτας
θα μας βρουν πνιγμένους.

Από τη βραβευμένη της συλλογής «Αγκάθι το αμάραντο»


και λοιπόν τι έχω να πω, μα πιο καλά να μην πω γιατί μου θυμίζουν επίσης ότι ποτέ μου δεν κατάφερα να χειριστώ επιτυχώς τους χρόνους των ρημάτων

ό,τι διηγούμαι ή τέλειωσε ή δεν θα συμβεί ποτέ

παράδειγμα το ρήμα επιθυμώ το ρήμα υπάρχω

Από τη συλλογή Μην πατάτε τη χλόη