-Για τον Μπακούνιν εξέγερση δεν είναι η ολική άρνηση και η καταστροφή χωρίς όρια αλλά η προσπάθεια του ανθρώπου να αναμορφώσει τον κόσμο και τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα στον κόσμο. Η εξέγερσης δεν είναι μια ιδιωτική στιγμή ελευθερίας ούτε απόλυτη και μοναδική πράξη, αλλά διαδικασία, που συνδυάζει στο εσωτερικό της στιγμές άρνησης και δημιουργίας. «Στο πνεύμα εκείνου που απαρνείται ενυπάρχει το πνεύμα εκείνου που δημιουργεί, το πάθος για καταστροφή συνυπάρχει με το πάθος για δημιουργία».
Τι νόημα έχει να εξεγερθεί κάποιος κατά του κράτους ακόμη και να το καταλύσει όταν δεν έχει καταρχήν αναγνωρίσει ότι γαλουχήθηκε σε μια κοινωνία που συνθλίβει και υποδουλώνει το άτομο, που το διαφθείρει; Το μόνο που θα καταφέρει είναι να ξαναχτίσει ένα κράτος από τα ίδια φθαρμένα υλικά. Η εξέγερση αποκτά νόημα όταν γίνεται εναντίον της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που προηγείται του ανθρώπου, τον περιβάλλει και τον διαμορφώνει, διακριτικά και φυσικά, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Σε αυτήν την περίπτωση, λέει ο Μπακούνιν, «ο άνθρωπος πρέπει, τουλάχιστον εν μέρει, να εξεγερθεί εναντίον του εαυτού του, καθώς με όλες τις υλικές, διανοητικές και ηθικές έξεις και επιδιώξεις του, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα προϊόν της κοινωνίας»
-Για τον Καμύ το να γνωρίζει κάποιος για την ματαιότητα της ύπαρξης του, να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν την πικρή γνώση και ωστόσο να ζει, να εισάγει στον παράλογο κόσμο το δικό του ανθρώπινο νόημα, αυτό ήδη σημαίνει να «εξεγείρεται».
Φωτεινό και υποδειγματικό παράδειγμα εξέγερσης αποτελεί η τέχνη. Ο Καμύ γράφει: «Στην τέχνη δεν υπάρχει ούτε ολική άρνηση, ούτε ολική συμφωνία με αυτό που υπάρχει». Η τέχνη είναι και άρνηση και συμφωνία ταυτόχρονα. Όπως η ολική άρνηση στην τέχνη οδηγεί στον καθαρό φορμαλισμό, στην αποχώρηση και τη διαφυγή από τον κόσμο, έτσι και η ολική αποδοχή έχει ως συνέπεια τον καθαρό «φωτογραφικό ρεαλισμό». Τόσο το ένα όσο και το άλλο είναι απολύτως άγονα, ενώ ο πραγματικός δημιουργός όχι μόνο δέχεται τον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα υλικά για τη δημιουργία του, αλλά και τον τροποποιεί, θέτοντας στην στατική ύλη του σύμπαντος το ανεπανάληπτο στίγμα του δικού του στυλ.
-Καζαντζάκης (Ασκητική το δεύτερο χρέος) -"Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου! Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι".
- Social Waste Κάνε παρέμβαση και φτιάξ' τα όλα όπως θες,τα παραμύθια άλλαξε τα και γράψε αλλιώς τις γραφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου