κόκκινες πηχτές σταγόνες -Τόλης Νικηφόρου

Κάθε χρόνο περίπου την ίδια εποχή  περιμένω την νέα ποιητική συλλογή του Τόλη, γνωρίζοντας  την πίστη και την μεγάλη του αγάπη στην Ποίηση είμαι σίγουρη ότι σταθερά, μέχρι να στραγγίξει  η τελευταία σταγόνα του αίματος του , ο ταχυδρόμος θα μου φέρνει τα καινούργια του ποιήματα.  Φέτος με ταλαιπώρησε λίγο αλλά τελικά ήρθε και μου έφερε τις "κόκκινες πηχτές σταγόνες" για να μου ξαναθυμίσουν το μεγαλείο αυτού του Ποιητή.
Ο Τόλης είναι φίλος καρδιάς, είναι  απ αυτούς που ευγνωμονείς θεούς και δαίμονες που τον έφεραν στο δρόμο σου.  Ο Ποιητής Τόλης Νικηφόρου  όμως είναι ευλογία. Έκθαμβη ακολουθώ λέξεις απλές,  λέξεις  καθάριες ξάστερες, λέξεις ανάλαφρες που εισχωρούν στο βάθος της ύπαρξης, λέξεις βαριές  που σας πρόκες καρφώνουν την ουσία της ζωής στο μονοπάτι που σε οδηγεί στο φως της αγάπης.
Στη νέα ποιητική συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες βρήκα πάλι τον  Τόλη που ξέρω και αγαπώ.  Ακέραιος, αυθεντικός, γεμάτος φως και αγάπη είναι ο Τόλης που ξέρει και τον ουρανό του και τα τάρταρα. Παλεύει, συνειδητοποιημένα πια, με το θεριό και δεν φοβάται τις πληγές ούτε λυπάται το αίμα που χάνει,ξέρει ότι αυτή η αιμοδοσία είναι η αλληλεγγύη και η προσφορά του στον κόσμο.

                                               Αναμέτρηση (σελ 9)

τολμάς

ν’ αφήσεις την πόρτα σου ανοιχτή

και όταν νιώσεις το καυτό του χνώτο

τολμάς και πάλι

να κοιτάξεις το θηρίο στα μάτια

συχνά αδιάφορο εκείνο φεύγει

άλλοτε όμως ξαφνικά

σ’ αρπάζει

με νύχια κοφτερά και δόντια

πίνει αχόρταγα

για να σ’ αφήσει λίγο μετά

εκστατικό και εξουθενωμένο

ποίημα ονομάζονται

οι κόκκινες πηχτές σταγόνες 

που κάποτε γλιστράνε

και πέφτουν στο χαρτί

Στις ατέρμονες συζητήσεις μας αναφερθήκαμε πολλές φορές  στα απλά τα ταπεινά του κόσμου, αυτά που λάμπουν στα μάτια μας, στην παιδική μας οπτική για τη ζωή, σε αυτή την οπτική που δεν έχει μίση, κακίες και μιζέριες μεγάλων αλλά είναι γεμάτη από το μεγαλείο της φύσης 

να είναι άνοιξη (σελ 34)
να είναι άνοιξη στα δεκαοχτώ μας χρόνια
ζουζούνια και πουλιά να φτερουγίζουν
τριγύρω στ’ ανθισμένα δέντρα
και να τελειώνουν τα μαθήματα
να ’μαστε σύντομα ελεύθεροι επιτέλους
και να μιλάμε, να γελάμε
και να μας περιμένει
μεθυστικά ατέλειωτο το καλοκαίρι
ένα γλυκό κορίτσι να μας γνέφει
πιο κάτω στη στροφή του δρόμου

να είναι όνειρο η ζωή
μέσα σε διάφανη ομίχλη

Η λάμψη, η αισιοδοξία , η γλυκιά θλίψη της νοσταλγίας, η αγάπη, το φως και φυσικά ο έρωτας  απλά καθημερινά υλικά  που στη γλώσσα του ποιητή μετουσιώνονται σε γνήσια ποίηση που αποκαλύπτει την αλήθεια της ζωής 

ηδονική αλχημεία (σελ 15)

Έκθαμβος παρακολουθώ

μια θαυμαστή

ηδονική αλχημεία

στα μυστικά εργαστήρια της ψυχής

απ’ τη χαρά

κι από την πίκρα της ζωής

από τον πόνο και τα τραύματά μου

χρόνια μετά να αναδύεται

και να με κατακλύζει

κάτι σαν άγγιγμα

κάτι σαν άρωμα

κάτι σαν γέννηση και σαν πατρίδα

κάτι σαν φως

κι εκεί στη μέση εσύ να λάμπεις μαγικά

ένα όνειρο εκθαμβωτικό μια μελωδία

εκεί στη μέση εσύ να είσαι ο έρωτας

Ο Τόλης δηλώνει ότι ζει ολόψυχα το παρόν , περιφρονεί τις κοινωνικές συμβάσεις και διάφορους άλλους καταναγκασμούς έτσι  η γραφή του αποτελεί μια μορφή ελευθερίας. Την ελευθερία εκείνη που μπορεί να διεκδικήσει ο θνητός από το πεπρωμένο του.

Ίχνη του δέους (σελ 10)

τα ποιήματα που ανθίζουν γύρω μας
εκείνα που δεν γράφονται
και δεν προφέρονται
τα ποιήματα που βλέπουμε
και σπάνια αναγνωρίζουμε
σπάνια ακούμε την εξαίσια μουσική τους
μας προκαλούν
να επιχειρήσουμε το αδύνατον

κι εμείς πιστοί στην προαιώνια εντολή
χαράζουμε ίχνη τους στο χαρτί
με δέος συνθέτουμε θαμπές εικόνες
εκστατικοί
μπροστά στη μυστική αλήθεια των θαυμάτων

Το έχω γράψει πολλές φορές αλλά θα το επαναλάβω και σε αυτή την ανάρτηση η  ποιητική γραφή του Τόλη Νικηφόρου έχει τη δύναμη να σε ρουφάει στο στίχο της. Στίχοι με υπόσταση, ζωντανοί, σε παίρνουν από το χέρι και ζεις την κάθε λέξη. Συναισθάνεσαι την εκστατική σιγή, νιώθεις το προαιώνιο δέος, συμμετέχεις στη μαγεία της στιγμής . Μέθεξη !!!!!