Ασημαντότητες - Χρήστου Αντισθένη Ζάχου

 Όταν η ποίηση "κυνικοφιλοσοφεί"

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τα βιβλία του Χρήστου Αντισθένη Ζάχου και σίγουρα πέρασε λιγότερος από τη στιγμή που μου βγήκε αυθόρμητα η προσφώνηση  «ποιητή μου». Ναι το «μου» τονίζεται κτητικά αλλά χωρίς καμία διάθεση κατοχής ή έπαρση κατάκτησης  του έργου του ποιητή, αλλά απλά με την οικειότητα  του ομοούσιου, γιατί η ποίηση του Χρήστου αγγίζει τον πυρήνα μου αναμοχλεύοντας  τη δική μου ουσία.  Η κατανόηση ενός καλλιτεχνικού έργου απαιτεί μέθεξη  και αυτή η διαδικασία δεν γίνεται τυχαία ή απλά επειδή αγαπάς την τέχνη, θα πρέπει το έργο να κινητοποιήσει το "είναι σου" να αναμειχθείς μαζί του, γιαυτό λοιπόν μπορώ να λέω ότι η ταύτιση μου με το έργο του Ζάχου είναι απόλυτη αφού μπορώ να νιώθω την ταραχή του που με οδηγεί στη δική μου κάθαρση.
 Οι Ασημαντότητες λοιπόν μετά από μια περιπέτεια έρχονται στο κλείσιμο της χρονιάς, κυριολεκτώ 30 Δεκεμβρίου συναντηθήκαμε, για να μου ανατρέψουν κάποια δεδομένα.

Τα πάντα είναι σκληρά γράφει ο ποιητής στο ποίημα "το μουρμουρητό του καταστρώματος" και αυτό δεν είναι ρεαλισμός αλλά μια κυνική ομολογία. Όλο το έργο του Χρήστου Αντισθένη Ζάχου διακατέχεται από τη φιλοσοφία των Κυνικών αλλά στις "Ασημαντότητες" αποκρυσταλλώνεται με ένα πολύ ιδιαίτερο, ευθύβολο και αποκλειστικά δικό του τρόπο, η ουσία του κυνισμού και θεωρώ ότι οι ασημαντότητες βάζουν σφραγίδα στην εντελώς προσωπική ταυτότητα της ποίησης του Αντισθένη Χρήστου Ζάχου (δεν είναι από λάθος η σειρά του κύριου ονόματος) Οι διαδρομές του ποιητή, η επαφή του με το κοινωνικό περιβάλλον , η κοσμοθεωρία του μετατρέπονται  σε στίχους για να οικοδομήσουν τον κόσμο του, ο οποίος είναι ρευστός κι εφήμερος άλλα συνάμα μαγικός στις στιγμές του  όπως ακριβώς και η ζωή.  Μια ποίηση επαναστατική και ελεύθερη που δεν ταξινομείται, δεν παίρνει ετικέτες , δεν μπορείς να την πεις  αφαιρετική αλλά ούτε και αναλυτική, ίσως  αόριστα κυνική,  σίγουρα όμως γνήσια ποιητική που δεν ψιθυρίζει αλλά ουρλιάζει ζωή,  ζωή πάλλουσα θα ΄λεγα  όπως το ομολογεί ο στίχος "Δεν έχω ρίζες ".   
Στις Ασημαντότητες ο ποιητής,  σκηνοθετεί σημαντικές ιστορίες (όπως στο αγαπημένο μου ποίημα "Στη βιβλιοθήκη"),  δημιουργεί εικόνες και έννοιες σε κίνηση πραγματικής ζωής, τολμάει τον ποιητικό κυνισμό, η ευθύνη δική του και η  αμηχανία δική μας, ίσως αυτή η αμηχανία να είναι δημιουργική,  να είναι το πρώτο βήμα στο να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια μιας επαναστατικής γραφής που πετάει στο χάος που μας γέννησε
Ο Χρήστος εκτίθεται γυμνός χωρίς καν την ασπίδα των τρύπιων ρούχων του γιατί σαν αληθινός ποιητής μπορεί να βρεθεί άοπλος και ανυπεράσπιστος απέναντι στην βαθύτερη αλήθεια του

Τι αξία θα είχε η ζωή 

αν δεν υπήρχε ο θάνατος 

Ασημαντότητες 

I

Μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος
τίποτα δεν έχει σημασία
Γιατί να υποφέρουμε λοιπόν
αφού όταν σκύψεις νερό να πιεις από το ποτάμι
γίνεσαι και πάλι παιδί
Ας γευτούμε την ομορφιά δίχως τύψεις
έτσι ώστε να καταλάβουμε επιτέλους
πως ακόμα και η απειροελάχιστη οντότητά μας
δεν παύει να είναι
ένα κομμάτι του σύμπαντος


II

Ο πλανήτης μας είναι μικρός
Γλιστράω πάνω του
κι αισθάνομαι τον ορίζοντα τόσο κοντά
που αν κάνω να απλώσω τα χέρια μου
τον φτάνω
Και έπειτα πάλι ορίζοντας και στεριά
και το μισόγιομο φεγγάρι
να αντικατοπτρίζει τη μαγεία του πάνω στη θάλασσα
έτσι ώστε να μας κάνει να νοιώσουμε
το μεγαλείο της ασημαντότητάς μας

Το έργο είναι του Γιώργου Μικάλεφ και κοσμεί εσωτερικά τις Ασημαντότητες

Καταστάλαξη
ας αφήσουμε όλα τα περίτεχνα νοήματα κι ας δούμε την 

                                                                                           ουσία
τον ανύπαρκτο χρόνο που τον μετράμε σε στιγμές

και την αλήθεια που υπάρχει πίσω από κάθε ψέμα
κι ας αφεθούμε ελεύθεροι να ζήσουμε επιτέλους

                                                        τον εναπομείναντα χρόνο


Η υπεροχή της γυναίκας

Σε γουστάρω, είπε αυτός
Με καυλώνεις, είπε αυτή

Θέλω να σε πηδήξω, είπε αυτός
Πάμε σπίτι μου, είπε αυτή

Προλαβαίνεις κάθε μου επιθυμία, είπε αυτός
Γι’ αυτό υπάρχω, είπε αυτή

Θέλω να γδύσω την ψυχή σου, είπε αυτός
Απλά παραμέρισε το κιλοτάκι, είπε αυτή

Είσαι φαντασίωση, είπε αυτός
Είμαι η μόνη σου αλήθεια, είπε αυτή

Θέλω να σε χύσω στο στόμα, είπε αυτός
Χύσε με όπου θέλεις, είπε αυτή

Χύνω κουβάδες, είπε αυτός
Χύνω ποτάμια, είπε αυτή

Όπως και να το δεις
Η γυναίκα, πάντα υπερέχει

Ο θάνατος του ποιητή

Ο θάνατος του ποιητή, αναδεικνύει το έργο του. Τότε μόνο φαίνεται η πραγματική του αξία και μιλούν γι' αυτόν οι κριτικοί και τον διαβάζει η ψαγμένη νεολαία και καμιά φορά - χωρίς καμία συγκατάθεση - μπαίνει και στα σχολικά βιβλία. Είτε αυτό, είτε συνεχίζει να μην ασχολείται κανείς.

Ο θάνατος του ποιητή, όπως και να 'χει, παίζει καταλυτικό ρόλο στη μεταθανάτια καριέρα του. Εξάλλου, ποιος ασχολείται με ζωντανούς; Γράψε και πέθανε με ωραίο τρόπο και ίσως οι επόμενες γενιές να σε τιμήσουν. Άλλωστε η ποίηση δεν γράφει ποτέ για την εποχή της.
Κάθε φορά βλέπει λίγο παραπέρα ...

Στη  βιβλιοθήκη

Ήταν ανεβασμένη στη σκάλα της βιβλιοθήκης
Εξέπεμπε έναν ακατάβλητο ερωτισμό
Άπλωσε το χέρι της να πιάσει ένα βιβλίο
Την παρακολουθούσα
Έχασε την ισορροπία της
Έκανα να τη συγκρατήσω
Πέσαμε κι οι δύο
Μείναμε για λίγο έτσι
κι έπειτα άρχισε να με φιλάει
Τη σταμάτησα
Δεν σε γνωρίζω, είπα
Καλύτερα έτσι, είπε
Συμφώνησα.