Ωδή σε ανεκπλήρωτο έρωτα - Βίκυ Βανίδη

Εκεί, στην πιο βαθιά ρυτίδα σου
ορμητικά κυλάει ο έρωτας μου
στις διαδρομές της αλητείας σου
ακροπατούν τα αδιέξοδα μου
 
Είσαι η τίγρης που ‘χω μέσα μου
είμαι η μάγισσα που σου τη βγάζει
άγρια ορμή της νιότης μου
που σαν τον άνεμο καλπάζει
 
Σε πλάθω με αέρινες σιωπές
κάθε που η μοναξιά μου με νεκρώνει
αναγεννιέμαι στις αιθέριες σου μουσικές
ο ήχος της φωνής σου με λυτρώνει

Στη χαραυγή του έρωτα
βασιλεμένη νιότη
ανάβει πάλι πυρκαγιά
σε κατακόκκινη βουτιά
στο χρόνο που παγώνει
 
Εκεί, στα υφάδια της καρδιάς
τυλίγω την σκιά σου
μάγος που είναι ο έρωτας
κι υγραίνει τ΄ άυλα φιλιά σου
 
Όταν ξεφτίζει ο κόσμος μου
ξαπλώνω στο δικό σου παραμύθι
κι ανάβω τον πόθος σου εκεί
για να μου φέγγει ζωή