Αϊ Λιάς η κορυφή του Βοϊου ,σχετικά εύκολη διαδρομή μιάμιση ώρα δρόμος και οι αναβάσεις λίγες, όταν φτάνεις στο τέλος βλέπεις ξαφνικά ένα λείο βράχο και μια ανεμόσκαλα να χάσκει στο γκρεμό .Ήταν η δεύτερη διαδρομή που έκανα ως νέο μέλος του ορειβατικού συλλόγου «Μπούρινος», ήταν Κυριακή και Σεπτέμβρης προ αμνημονεύτων ετών. Η φύση του φθινόπωρου μαγευτική, τόσες αποχρώσεις του κόκκινου μαζεμένεςδεν είχα ματαδει, αναφωνούσα από θαυμασμό μπροστά στο ζωντανό εικαστικό θαύμα . Φτάσαμε στο βράχο σχετικά εύκολα. Όταν αρχίζεις να ανεβαίνεις την ανεμόσκαλα βλέπεις μόνο ουρανό, ανάταση ψυχής, νιώθεις σαν να πετάς και κει που νομίζεις ότι είσαι εσύ και ο ουρανός ξαφνικά ξεπροβάλει μπροστά σου ένα εκκλησάκι , ίσως ανθρώπινη ματαιοδοξία κάποιου παππά που επικαλούμενος το φόβο θεού παίδεψε πιστούς , μου ήταν όμως ευχάριστη έκπληξη το μόνο που σκέφτηκα : αχ τι ωραία θα ξεκουραστούμε κάτω από ίσκιο. Ένας συνοδοιπόρος μου με τραβάει λίγο παραπέρα, σου αρέσει η κορυφή με ρωτάει, ναι πολύ απαντώ, σε ρωτώ γιατί δεν σε άκουσα να αναφωνείς όπως σε όλο το δρόμο, μάλλον επειδή κουράστηκα, γέλασε άλλη απάντηση περίμενα από σένα, κοίτα μου λέει κάτω είναι χάος πάνω ο ουρανός μαζευτήκαμε όλοι κάτω από τη στέγη της εκκλησίας για να νιώσουμε ασφάλεια, όταν είσαι στην κορυφή η ασφάλεια σε δεσμεύει, αυτή την κορυφή την καταδίκασε αυτό το κτίσμα την υποβίβασε σε ένα μέρος που έχει όμορφη θέα. Αργότερα όταν άρχισα να μπαίνω στη φιλοσοφία του ορειβάτη και όταν ήμουν στην κορυφή «Μύτικας» στον Όλυμπο κατάλαβα τι εννοούσε, το εκκλησάκι σου στερούσε τη δυνατότητα να νιώθεις θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου