Συννεφο-αγγίγματα

Για τα σύννεφα της ζωής μας
-που είσαι; Ακολούθησα τα χνάρια σου στο διαδίκτυο είσαι απούσα, το μόνο που έμεινε να φανερώνει  οτι υπήρξες,  η σκιά σου πάνω στις μαξιλάρες του καναπέ.
- άκουσα το κάλεσμα σου, ήρθα  ακολουθώντας τη διαδρομή σου, πήρα όλα τα σημάδια που άφησες. Τόσα γράμματα ξέφυγαν από τα στενά όρια της οθόνης,  χορεύουν εδώ γύρω μου,παρασύροντας με σε ξέφρενο ερωτικό χορό.
Μια αχτίδα χορεύει με το ρ του  έρωτα, που ξέφυγε από τις μαλακές μαξιλάρες και πηδά με σάλτους μεθυσμένου ακροβάτη στον αέρα....
παραμ παπαμπ ...... μια αχτίδα ανάμεσα σε ιπτάμενα γράμματα σημάδια σταλμένα από ένα σύννεφο, γεμάτα με τα κύτταρα του, μυρίζουν εσύ, μου μιλούν με τη φωνή σου,
(άκου άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό) (αποσπασμα απο το Μονόγραμμα του Ελύτη)

Έλα, μ΄ακους ; γίνε πάθος , κόκκινο βαθύ ποτάμι ,τραγούδι της φάλαινας που καλεί , σε ένα τρελό ερωτικό χορό, χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον, μόνο σε στιγμές ξέφρενου χορού με  σύννεφα, ανέμους και θάλασσες.
Ζεστή η ανάσα σου, ο ψίθυρος και το φιλί σου γεμίζουν τα πνευμόνια από σένα, αυτό βαθιά επιθυμώ πάθος ,πόθος 

Σε φιλώ, άκου εισπλέω μέσα σου, με νιώθεις;