διαδικτυακές φιλίες -Βίκυ Βανίδη

Ο κόσμος που κατοικεί στο γυαλί, ακίνητες χαμογελαστές φωτογραφίες, συνήθως γλυκομίλητες........Ω! πόσο με ενθουσιάζει ο λυρισμός που ξεχύνεται από τα καθημερινά αμέτρητα like, καλημέρα γλυκιά μου πάρε και μια καρδούλα για να έχεις... ωωωω μα τι ωραίο!!!! καταπληκτικό, θαυμάσιο , ένα σκέτο θαύμα, ο κόσμος του γυαλιού.
-Μα πως αντέχεις την ακινησία, το κακοζωγραφισμένο χαμόγελο της βαρεμάρας, τις λέξεις χωρίς κίνηση. Που είναι τα ιπτάμενα γράμματα, τα υγρά σύμφωνα, τα φωνήεντα χορευτές που μοιάζουν σαν αόρατο φιλί κάτω από τα σκεπάσματα; Φιλί που ξέρει να μαζεύει την υγρασία των ιπτάμενων γραμμάτων και σίγουρα στο γυάλινο κόσμο δεν υπάρχει.
- Μπορώ να δώσω εγώ κίνηση. Στον κόσμο του γυαλιού η κοινωνική προβολή, το επάγγελμα, ο περίγυρος , μου είναι αδιάφορα. Θέλω όμως να ξέρω το χρώμα που προτιμούν, τα όνειρα που κάνουν, σε ποιους ανέμους αφήνοντα, ποιος ορίζοντας τους ελευθερώνει, αν κολυμπούν στο δρόμο του φεγγαριού και ποιους θησαυρούς θέλουν να ανακαλύψουν. Τους δίνω εγώ, ότι εξωτερικό σχήμα θέλω και αυτοί μου ζωγραφίζουν το εσωτερικό τους γνώριμο χώρο.
- Θα μπορέσεις όμως να αντέξεις ότι, η υπαρξιακή μοναξιά δαγκώνει λυσσαλέα και πάρα πολύ άγρια; Η απέραντη ξεραΐλα και η εσωτερική ερημιά, δημιουργεί τέτοια απόγνωση που κάνει κάποιον τόσο πεινασμένο σαν ύπαρξη και τόσο τυφλό (όσο επιμένει να την αγνοεί), που τελικά χυμάει σε ό,τι ψευδαίσθηση και φανταχτερό ρόλο βρει μπροστά του και αυτό καταλήγει στον κανιβαλισμός των σχέσεων.
- Όχι αυτό δεν το αντέχω.
Θα ήταν αστείο κάποιος να πιστέψει ότι στο γυάλινο κόσμο θα μπορούσε να λύσει υπαρξιακά του προβλήματα. Μόνο αυτό να εύχεται, να συναντά ανθρώπους, εδώ έξω, εκεί μέσα, πάνω σε μαγικά χαλιά που έχουν εξαιρετική στόφα και αντοχή στους ανέμους,καβάλα σε ένα σύννεφο, στο ρ του νερού, στο λ της λάμψης, στο ω του φωτός . Αν συναντάς ανθρώπους σε τέτοια μέρη ,τυχερός να νιώθεις....