Διαιρώ αυτό που ξέρω.
Προκύπτει αυτό που είμαι
Και αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτό που σκέφτομαι
Ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος
Γι΄αυτό είναι καλύτερα
Ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
Της απαλής, βέβαιης αύρας
Που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει
Προκύπτει αυτό που είμαι
Και αυτό που ξέχασα. Ανάμεσα στα δυο πηγαίνω.
Δεν είμαι αυτό που σκέφτομαι
Ούτε αυτός που είμαι τώρα.
Αν θα σκεφτώ, κομμάτια γίνομαι
Αν θα πιστέψω, για μένα δεν υπάρχει τέλος
Γι΄αυτό είναι καλύτερα
Ν’ ακούς μόνο το θρόισμα
Της απαλής, βέβαιης αύρας
Που μέσ’ από τις φυλλωσιές περνάει
[Ποίημα από την έκδοση "Φερνάντο Πεσσόα / Κ.Π. Καβάφης, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου", εισ.-μτφρ.-ανθολ.: Γιάννης Σουλιώτης, εκδόσεις Μεταίχμιο 2009]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου