Τις γιορτινές μέρες, πάντα το μυαλό μου δραπετεύει και περιπλανάται σε μοναχικές ψυχές. Σ' αυτές που πλέουν σε βαθιές θάλασσες και δεν μπορούν να συναντήσουν ψυχή για να ανταλλάξουν ένα «χρόνια πολλά», στις άλλες που τους ξέβρασε η θάλασσα σε παραλίες ερημικές και απελπισμένες κλείνουν τα «χρόνια πολλά» σε μπουκάλια, χωρίς παραλήπτη , σε κείνες που κολυμπούν στα ρηχά βιώνοντας την πιο δύσκολη μοναξιά, μέσα στη πολλή συνάφεια του κόσμου και δεν γιορτάζουν ποτέ... στο τέλος αράζει σ΄ αυτές, τις μαγικές, που μπορούν να δημιουργούν κόσμους..
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ
-Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας μη με νομίζει κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
υπάρχουν μόνο στιγμές
συμπαντικές στιγμές
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι αυτό το ξέχασες που σου λεγα
μωρό μου εκείνο το πρωινό
δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου