εξ αποστάσεων εξ απαλών ονύχων - Βίκυ Βανίδη

Του αρέσει να βλέπει τη ζωή από απόσταση, να καμώνεται ότι είναι δίκαιος παρατηρητής, να συμβουλεύει για αυτά που δεν έζησε αλλά παρατήρησε στις ζωές άλλων. Από μικρός κοιτούσε τα παιδιά να παίζουν, ποτέ του δεν προσπάθησε να μπει στο παιχνίδι ήξερε όμως απ΄έξω όλες τις κινήσεις κάθε παιχνιδιού. Γνώρισε ακόμη και την ένταση που προκαλούσε ο ανταγωνισμός, την έξαψη της νίκης, την απογοήτευση της ήττας. Μερικές φορές ήταν τόσο μεγάλη η έξαψη που ένιωθε έντονα συναισθήματα. Όταν το γειτονάκι του ο Παντελής κάρφωνε καλάθι σήκωνε μαζί του το χέρι για να δηλώσει την επιτυχία και το χαμόγελο του έφτανε μέχρι τα αυτιά ή όταν η Καλλιόπη φλέρταρε από απόσταση με το Θανάση το δικό του σώμα έγερνε προς το μέρος του. Κάπως έτσι πορεύτηκε στη ζωή του και δεν έχει παράπονο, έζησε και θεωρεί ότι έζησε έντονα μέσα από τις ζωές των άλλων και τώρα έφτασε μεσήλικας πια να θεωρεί τον εαυτό του ολοκληρωμένο και εκπληρωμένο. Λαμβάνει μέρος σε όλες τις συζητήσεις, ο Ανέστης τα ξέρει όλα, τίποτα δεν ξεφεύγει από το λαίμαργο στόμα του που καταπίνει ζωές για να παράγει σκατά το μυαλό του. Με ύφος περισπούδαστο που κατέχει την απόλυτη αλήθεια του κόσμου μιλάει για ότι είδε, για ότι άκουσε και για ότι φαντασιώνεται ότι έζησε. Ξέρει σε κάθε περίπτωση τι πρέπει να κάνεις και τι όχι, πώς να φερθείς και πώς να μιλήσεις. Λέει τη γνώμη του χωρίς ποτέ να τη ζητήσεις γιατί είναι βέβαιος ότι την οφείλει, οφείλει να μοιράζεται τις γνώσεις και τη διάνοια του για ότι δεν έζησε, για ότι δεν διάβασε αλλά για ότι παρατήρησε εξ αποστάσεων απ΄τα μικράτα του.

Τελικά είναι πάρα πολλοί αυτοί που είναι σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια της ζωής τόσο πολλοί και τόσο σίγουροι που καθορίζουν τις ζωές όλων μας

σημείο τομής - Βίκυ Βανίδη

 

Η μνήμη

χαμένη αφήγηση 

μιας σπασμένης εικόνας εννοιών

λάθος ιστορία

ή ιστορία επιθυμιών

Άπιστη ειν΄ η μνήμη

καθώς περνούν τα χρόνια σε απατά

συνήθως ταλανίζεται μεταξύ

ανύπαρκτου και υπαρκτού

για να διατηρεί την αμφιβολία ζωντανή

Σε μια μακρινή αναπόληση

χαϊδεύεις τα υγρά μαλλιά μου

κι ας είμαι ένα σώμα παρατημένο σε γιαλό

που δεν μπορεί να διαλέξει

τη στιγμή που θα πέσει στη θάλασσα

στην αιχμηρή ακίδα της μνήμη

μια άλλη γραφή διηγείται

όταν περίμενα νεύμα σου

για να βουτήξω

στον ηδονικό σπασμό των κυμάτων



Η ζώσα μνήμη εξιστορεί 

έναν έρωτα μεγάλο

όχι για τον άντρα

αλλά για την φωτογραφία του

Κό­τες (ένα αναρχικό πα­ρα­μύ­θι) - Ρα­φα­ὲλ Μπάρ­ρετ

Όσο δεν είχα στην κα­το­χή μου τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα κρεβ­βά­τι και τα βι­βλί­α μου, ήμουν ευτυχής. Τώ­ρα έχω στην κα­το­χή μου εννιά κό­τες και έναν κό­κο­ρα και ἡ ψυ­χή μου είναι ανάστατη.

Η ιδιοκτησία με σκλή­ρυ­νε. Κά­θε φορά πού αγόραζα μια κό­τα την έδενα δυ­ὸ μέ­ρες σε ένα δέν­τρο για να της επι­βάλ­λω την κα­τοι­κί­α μου, κα­τα­στρέ­φον­τας στην εύ­θραυ­στη μνή­μη της την α­γά­πη για τον πα­λιό της τό­πο δι­α­μο­νής. Μπά­λω­σα τον φρά­χτη της αυλής μου, με σκοπό να γλυ­τώ­σω την απόδραση των πουλερικών μου και την επιδρομή τε­τρά­πο­δων και δί­πο­δων αλεπούδων. Απομονώθηκα, ενίσχυσα το σύ­νο­ρο, σχε­δί­α­σα μια διαβολική γραμμή ανάμεσα στον πλη­σί­ον και έμενα. Δι­αί­ρε­σα την ανθρωπότητα σε δυ­ο κα­τη­γο­ρί­ες: εγώ, αφέντης των κοτών μου και οι υπόλοιποι που μπορούσαν να μου τις πά­ρουν. Προσ­δι­ό­ρι­σα το αδίκημα. Ο κό­σμος για μέ­να γε­μί­ζει από υποτιθέμενους κλέ­φτες και για πρώ­τη φορά έριξα στην άλλη μεριά της πε­ρί­φρα­ξης μια εχθρική μα­τιά.

Ο κό­κο­ρας μου ήταν αρκετά νε­α­ρός. Ο κό­κο­ρας του γεί­το­να πή­δη­ξε το φρά­χτη και βάλ­θη­κε να φλερ­τά­ρει με τις κό­τες μου και να κά­νει δύ­σκο­λη τη ζωή του δικού μου κό­κο­ρα. Έδιωξα με πετριές τον πα­ρεί­σα­κτο, αλλά οι κό­τες πή­δα­γαν τον φρά­χτη και έκαναν αβγά στο σπί­τι του γεί­το­να. Απαίτησα τα αβγά και ο γεί­το­νας μου με μί­ση­σε. Από τό­τε, έβλεπα τη φά­τσα του πά­νω στο φρά­χτη, την εχθρική και ιεροεξεταστική μα­τιά του, ίδια με την δι­κή μου. Τα κο­τό­που­λά του πέρναγαν τον φρά­χτη και κα­τα­βρό­χθι­ζαν το μου­λι­α­σμέ­νο κα­λαμ­πό­κι που προ­ό­ρι­ζα για τα δι­κά μου. Τα ξέ­να κο­τό­που­λα μου έμοιαζαν εγκληματίες. Τα κα­τα­δί­ω­ξα και τυ­φλω­μέ­νος από λύσ­σα σκό­τω­σα ένα. Ὁ γεί­το­νας προ­σέ­δω­σε τε­ρά­στια ση­μα­σί­α στην επίθεση. Δεν θέ­λη­σε να δεχτεί μια χρηματική αποζημίωση. Τρά­βη­ξε με σο­βα­ρό­τη­τα το πτώμα του κο­τό­που­λου και αντί να το φά­ει, το έδειξε στους φί­λους του, γεγονός με το οποίο άρχισε να κυκλοφορεί στο χωριό ο θρύ­λος της ιμπεριαλιστικής μου κτη­νω­δί­ας. Έπρεπε να ενισχύσω την πε­ρί­φρα­ξη, να επαυξήσω την επαγρύπνηση, να ανεβάσω με μια λέ­ξη, τον πο­λε­μι­κό μου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό. Ο γεί­το­νας δι­έ­θε­τε έναν σκύ­λο αποφασισμένο για όλα· εγώ σκέ­φτο­μαι να αγοράσω ένα πι­στό­λι.


Πού εί­ναι ἡ πα­λιά μου ησυχία; Είμαι πο­τι­σμέ­νος από την κα­χυ­πο­ψί­α και το μί­σος. Το πνεύμα του κα­κού με έ­χει κα­τα­λά­βει. Πριν ήμουν ένας άνθρωπος. Τώ­ρα είμαι ένας ιδιοκτήτης.

μετάφραση: Χρη­στά­κου Βα­σι­λι­κή

 

 

Απόπειρες φυγής - Βίκυ Βανίδη

 

Νοερά ταξιδεύω
στα γαλανά νερά του Αιγαίου
στα έλατα του Μπουρίνου
Μπλε παραθυρόφυλλα
προσμένουν ν’ ανοίξουν
μικρά λευκά ερημοκλήσια
γαντζωμένα σε βράχους
περιμένουν να με υποδεχτούν
πουλάκια κρυμμένα στις φυλλωσιές
να μου τραγουδήσουν
γάργαρα νερά στις πηγές
να με ξεδιψάσουν
Το καλοκαίρι πάντα γλυκιά προσμονή
η φύση πάντα απώτερη λύτρωση
η τσιμεντένια πόλη πάντα η εσχάτη λύπη


Στοιβαγμένες ψυχές
που δεν ξέρουν πια πώς να ξεφύγουν

Σε αγαπώ - Βίκυ Βανίδη

"Σε"
μια ανάσα πριν τη λήθη
εκεί που οι σιωπές κόβουν τις γέφυρες
κι ύστερα μίλια απόστασης ανάμεσά μας
ώσπου ένα απρόσμενο τραγούδι, σιγανό
σπάει το φράγμα της σιωπής
και το ρήμα ξεδιπλώνεται δειλά στην αρχή και μετά ορθώνεται απροσπέλαστο στο χρόνο
"αγαπώ"

"Σε"
όπως εσύ,
ένα φως που εισβάλει στα απόκρυφα
για να βρει την αρχέγονη λαχτάρα της ζωή
Το μυαλό μου αγγίζει το σώμα σου
είναι ηδονή
είναι δέσιμο
είναι σκοτάδι που ξεσκίζει
ανάσα, σάρκα, όριο
είναι η πηγή που βαφτίζει το ρήμα
"αγαπώ"

Τελευταία μέρα μετά - Βίκυ Βανίδη

Χωρίς …

Στην ανάβαση όλα φαίνονται πιο επώδυνα

μου είπες χαμογελώντας υποσχέσεις 

κι γω σκεφτόμουν την κατρακύλα άδειου κορμιού 

που δεν άνθισε στην άνοιξη 

Κοιτούμε άλλους ορίζοντες αγάπη μου

κι άλλου ουρανού το βάθος   

κατρακυλά στην άβυσσο της ψυχής μας 

δεν έχουμε φτερά για δικούς μας ορίζοντες 

κι οι κλειδαριές δεν σπάν΄ το πιο συχνά. 

Τα βράδια στο άδειο κρεβάτι μου 

έρχεται ένα παιδί και βυζαίνει το στήθος μου 

μετά σκορπίζει στ΄ άστρα 

το πρωί ένας φεγγίτης αναστέλλει το σκοτάδι 

τινάζω τα νεκρά έμβρυα απ΄ το σεντόνι μου 

σβήνω με επιμέλεια καντηλανάφτη

τα όνειρα και έτσι σβησμένη βουλιάζω  

στο απύθμενο πηγάδι του νου.

Αγέννητοι έρωτες υποφέρουν 

στο σώμα μου 

παραπλανημένες αγάπες 

ακροβατούν στο χάος μου

Γυναίκες στην πυρά -Βίκυ Βανίδη

               αφιερωμένο στις μάγισσες 

Κάποτε στο Άουντβατερ σε ζύγιζαν 
για να φανεί αν έχεις καρδιά 
όμως το βάρος του μυαλού σου
σε έριχνε στην πυρά
στων μισάνθρωπων τους φόβους 
μάγισσα βαφτίστηκες. Εσύ 
που έδινες φτερά στη σκούπα σου
για να σαρώνει τις ασχήμιες του κόσμου 
σε αποκαΐδια μίσους άφηνες την ψυχή σου 
Αιώνες τώρα την φλογερή σου καρδιά  
ένα αρχαίο ψέμα κατασπαράζει 
-πως τάχα εσένα ένα φίδι ξεγέλασε 
κι έτσι η ανθρωπότητα τον παράδεισο έχασε-
Να μιλήσεις λεύτερα ποθείς για τα ανείπωτα 
που ξεσκίζουν τις σάρκες σου
σκάβεις, σκάβεις βαθιά μέσα σου μήπως βρεις 
για να ξεφορτωθείς αυτό το δανικό πλευρό
που η παραφροσύνη των ισχυρών σου φόρτωσε 
Κι όλο πασχίζεις να ξεφύγεις απ΄ τους κούφιους προσδιορισμούς -όμορφη σέξυ γκομενάρα...-
που ομφαλοσκοπούν τους αλλεπάλληλους βιασμούς σου 
Ω εσύ γυναίκα άνθρωπε!
που τόσο αδικήθηκες που τόσο αδικήσε 

Όμως θα 'ρθει μια μέρα μ' ακούς, θα ρθει
κι όλα τα όμορφα πλάσματα 
ξυπόλητα θα βαδίζουμε στη μήτρα της γη

Restart- Βίκυ Βανίδη

Προσπαθώ να θυμηθώ

ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο παρελθόν

τότε που πετούσα στα σύννεφα

που φύτρωνα στις πέτρινες σκάλες

παρέα με τον κατιφέ της γιαγιά 

να ζωγραφίζουμε καινούργιους κόσμους

Ήμουν περίεργο κορίτσι 

πότε πετούσα με σκουπόξυλο

σε απατηλά μισοφέγγαρα  

και πότε περιδιάβαινα κήπους

κρυμμένη σε σπίτια σαλιγκαριών 

Έζησα κοντά σε ήσυχους ανθρώπους

κι αγάπησα πολλούς από δαύτους 

όμως η καρδιά μου πάντα πονάει  

τους άγριους που ντύνονται τον άνεμο

τους έκδηλα απεριόριστους τρελούς

που πεθαίνουν νικητές ανυποψίαστοι 

Προσπαθώ να ξεχάσω 

ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο χρόνο

ν΄ αλλάξω τα δεδομένα της μνήμης 

να κατεβάζω τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι

και να μου τα 'χεις στείλει όλα εσύ

Εψές ήρθες πάλι στο ύπνο μου

μα είχες ρυτίδες βαθιές στο πρόσωπο 

σα να γεράσαμε μαζί σε πράα ζωή 

γεμάτη σιωπές κι ονείρατα, μακριά 

απ' τον κόσμο σε σπίτι αόρατο 

μεσ' σ' έναν κάμπο γεμάτον φως

Ο μοναδικός μας εαυτός- Βίκυ Βανίδη

Δική μας ανάγκη να πιστέψουμε στο "μοναδικό"
Μιλάμε για μεγάλες αγάπες μοναδικούς έρωτες
σκίζουμε τα ιμάτια μας σε βωμούς
απόλυτων θεών και ασάλευτων ιδεολογιών
περιφερόμαστε σε πλάνες άλλων ανθρώπων
πιστεύουμε πως τους γνωρίζουμε πως μας γνωρίζουν
συχνά πέφτουμε απ΄ τα σύννεφα πληγωμένοι από τις ήττες μας
κι άλλες με σαρδόνια χαμόγελα κοιτάμε τις πληγές που χαρίσαμε
κι όμως υπάρχει κάποιος δίπλα μας και μέσα μας
κι ‘ ναι φίλος μοναδικός και θανάσιμος εχθρός: Ο εαυτός μας
Υπάρχει πάντα εκεί για να ξεσκίζει τις σάρκες μας
και για να βάζει λάδι στις πληγές μας
Άλλος κανείς και τι κρίμα να μην γνωρίζουμε
τον μοναδικό μας εαυτό.

Οι 10 Αρχές της Κυνικής φιλοσοφίας

 
ΘΕΣΗ 1. Κατά τους «Κυνικούς», η Φιλοσοφία οφείλει ν’ ασχολείται με την καθημερινή ζωή και με κάθε τι που είναι συγκεκριμένο και απτό και να παρακάμπτει, ως ματαιοπονία, τον κόσμο των αφηρημένων εννοιών. Για την Αρετή, η οποία ορίζεται ως σκοπός της ζωής, δεν απαιτείται πολυμάθεια, και στην κατάκτησή της δεν συντελεί διόλου η μελέτη πολύπλοκων αντικειμένων όπως η Γεωμετρία, η Μουσική και η Λογοτεχνία. Ανίσχυρες και παραπλανητικές είναι επίσης όλες οι ενασχολήσεις με μεταφυσικά, γλωσσολογικά και επιστημονικά ζητήματα. Ως βασικά εργαλεία διακίνησης των ιδεών της Σχολής αναγνωρίζονται μόνον το έμπρακτο παράδειγμα και η συγγραφή «διατριβών» και «σάτυρας».

ΘΕΣΗ 2. Σημαντικό είναι το απτό άτομο και όχι η αόριστη και γενική έννοια «Ανθρωπότης» και η λεγομένη «κοινή ανθρώπινη φύσις». Το «καλό» ισχύει για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, σε προσωπική βάση, και η «ευδαιμονία» αποκτάται με την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής εσωτερικής αυτάρκειας μέσω της απελευθερώσεως από τις μεταβολές της Τύχης και των άλλων εξωτερικών του εαυτού (και συχνά απειλητικών προς αυτόν) δυνάμεων του κόσμου. Ο «ευδαίμων» άνθρωπος οφείλει να είναι επιμόνως αδιάφορος και υπομονετικός απέναντι στις όποιες συμφορές.

Το κέντρο βάρους της ηθικής και της συνειδησιακής αλλαγής τοποθετείται από τους Κυνικούς αποκλειστικώς στο άτομο, πέρα από κάθε εξωτερικό δεδομένο, όπως θεσμούς, συνήθειες, απόψεις, έξεις, κανόνες, παρορμήσεις, σχέσεις. Η όποια αλλαγή και βελτίωση είναι αποκλειστικώς εσωτερική ανθρώπινη υπόθεση, εντελώς ανεξάρτητη από την όποια κοινωνική, πολιτισμική, πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Η εσωτερική συνειδησιακή αλλαγή είναι απείρως πιο σημαντική από κάθε πολιτικοκοινωνική τέτοια, σε βαθμό που η τελευταία να καθίσταται ακόμη και αδιάφορη.

ΘΕΣΗ 3. Πρέπει να αντιμετωπισθούν με τη μέγιστη περιφρόνηση τα όσα αιχμαλωτίζουν τους ανθρώπους στα δεσμά των «αναγκών», δηλαδή ο πλούτος, η πολυτέλεια, τα αξιώματα, η δόξα, οι απολαύσεις κ.ά. Η ειρήνη του πνεύματος και η ακμή του σώματος, κατακτώνται μέσω μίας απλής και λιτής διαβιώσεως, της λεγόμενης «εντίμου πενίας».

Στον άμετρο και αφιλοσόφητο άνθρωπο, τα αποκτήματα κατά κανόνα γίνονται αδυσώπητοι και εκνευριστικοί κτήτορες, και η λεγομένη «κοινωνική θέση» ή τα διάφορα αξιώματα γίνονται δυνάστες των κατόχων τους, τους οποίους εν τέλει καταπίνουν.

Ο Κράτης αποκαλεί «ημιονηγούς» τους στρατηγούς, ενώ κατά τον Διογένη ο «Κυνικός» είναι πιο προνομιούχος από τον θεωρητικώς ισχυρότερο όλων των ανθρώπων, τον τύραννο, επειδή ο τελευταίος έχει πάρα πολλά να χάσει, άρα και πάρα πολλές αιτίες για να φοβηθεί (Δίων Χρυσόστομος 8, 17).

Ενώ ο τύραννος τρέμει συνεχώς, ο «Κυνικός» δεν φοβάται απολύτως τίποτε, διότι δεν έχει, ή δεν θεωρεί, τίποτε δικό του, αλλ’ αντιθέτως, χαλαρωμένος και εσαεί ελεύθερος, κυριαρχεί απολύτως πάνω στον φόβο του ως «το μόνο πράγμα που όντως έχει νόημα να φοβάται κανείς».

ΘΕΣΗ 4. Η εμπειρία και η μέσω των αισθήσεων αντίληψη, αποτελούν τη μοναδική πηγή της Γνώσεως. H μεγαλύτερη από όλες τις ανοησίες είναι το να παίρνει κανείς την ίδια τη ζωή στα σοβαρά, ή, έστω, περισσότερο σοβαρά από όσο η ίδια η φύση της απαιτεί, ως διαδρομή περισσότερο παρά ως άπαν. Ο βίος δεν είναι παρά μία διασκεδαστική περιπέτεια, μία πόρευση μέσα από φιλικά ή εχθρικά δεδομένα και καταστάσεις, και ο θάνατος απλώς το υποχρεωτικό πέρασμα εκτός του εμβίου κόσμου σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, άρα παντελώς αδιάφορος.

Οι νεκροί εκ των πραγμάτων δεν υποφέρουν, οι δε ζώντες για να μην υποφέρουν οφείλουν πρωτίστως να κατανικήσουν τον φόβο του θανάτου. Όπως τονίζει ο Διογένης, η ετοιμότητα του ανθρώπου να πεθάνει ανά πάσα στιγμή είναι εκείνη που τον κάνει πραγματικά ευτυχή και ελεύθερο.

ΘΕΣΗ 5. Ως συνέπεια των ανωτέρω, οι Κυνικοί, όπως και οι Στωϊκοί με την αυτή συλλογιστική βάση, επιδοκιμάζουν την «εύλογον» αυτοκτονία, δηλαδή την εθελουσία αποχώρηση από τον βίο ως το κατεξοχήν και πάντοτε πρόχειρο εργαλείο εξασφαλίσεως Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας.

Το ίδιο επιδοκιμάζουν την ευσπλαχνική ευθανασία και όχι αδίκως βεβαίως, αφού, όπως σημειώνει ο Τζαίησον Ξενάκης, «η στάση απέναντι στο δικαίωμα των ανθρώπων να πεθάνουν είναι σημαντική ένδειξη για το πόσο ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία».

Κανείς δουλοκτήτης και δουλοποιός δεν αρέσκεται στην ιδέα πως ανά πάσα στιγμή είναι εφικτή η οριστική απόδραση κάποιων δούλων του, ή ακόμη και όλων των δούλων του (και δεν είναι διόλου συμπτωματική η καταδίκη κάθε εθελουσίας αποχωρήσεως από τις γνωστές οργανωμένες Θρησκείες που συνεργάζονται στενά με συστήματα πολιτικο-οικονομικού εξουσιασμού).

ΘΕΣΗ 6. Ο πραγματικά σοφός πρέπει να στέκει αντίθετος στη χρήση γενικών εννοιών και να καλλιεργεί τον αντιϊδεαλισμό και τον σχετικισμό. Η «Αρετή» και η «Κακία», υπό την κυρίαρχη, συμβατική και γενική χρήση τους, είναι απλώς λέξεις κενές.

ΘΕΣΗ 7. Υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη «Φύση» (η οποία στηρίζεται στο «Είναι») και το «Νόμο» (ο οποίος στηρίζεται στο «Έθιμον»). Όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί είναι συμβατικοί και τεχνητοί, αλλά και αμείλικτοι στραγγαλιστές της ατομικής ελευθερίας αν κανείς διαπράξει το σφάλμα να τους πάρει στα σοβαρά.Η πραγματική απελευθέρωση (από-ελευθέρωση), επιτυγχάνεται μέσω της εκ θεμελίων επαναξιολογήσεως όλων των αξιών και της συνειδητοποιήσεως του απρόσμενα μεγάλου αριθμού πραγμάτων που μπορούν να διαγνωσθούν, και εν συνεχεία ν’ αντιμετωπισθούν ως περιττά ή παντελώς άχρηστα.

Πολιτισμός σημαίνει κατακλυσμός από άχρηστα αντικείμενα, σκουπιδοπαραγωγή, σκουπιδοσυλλογή, σκουπιδαποθησαύρισμα και σκουπιδολατρία, συνεπώς ο «Κυνικός» οφείλει να διαβιεί με τρόπο που ν’ αποδεικνύει το πόσο ελάχιστα είναι τα πράγματα τα οποία όντως απαιτεί ένας βίος Ελευθερίας και Αυτο-εξαρτήσεως. Το ιδανικό του «Κυνικού», είναι η πλήρης απουσία των οποιωνδήποτε δεσμών.

Όταν μηδενίζεται η ένταξη, μηδενίζονται οι απώλειες και συνεπώς ο άνθρωπος μένει αυτάρκης, αυτεξούσιος και ευδαίμων, όπως ένας ένσαρκος Θεός, του οποίου οι πραγματικές ανάγκες περιορίζονται στη βιολογική διατήρηση και μόνον εκεί. Οι πραγματικοί Θεοί θεωρούνται τέτοιοι, επειδή ακριβώς δεν χρειάζονται απολύτως τίποτε και η Αυτάρκεια είναι πρωτεύον χαρακτηριστικό τους.

ΘΕΣΗ 8. Ως υπογράμμιση της ανθρώπινης Αυτάρκειας, ο «Κυνικός» δεν χρειάζεται καν τον λεγόμενο προσωπικό χώρο, για τον οποίο πασχίζουν σε όλον τους τον βίο οι άλλοι άνθρωποι, αλλ’ αντιθέτως λειτουργεί πάντοτε δημοσίως, ακόμη και στις περιπτώσεις του φαγητού, του ύπνου ή και αυτού ακόμη του ερωτισμού. Σε αντίθεση προς τα ισχύοντα, το να κρύβεται κανείς καθ’ οιονδήποτε τρόπο, για τον «Κυνικό» αποτελεί όνειδος, επειδή καταδεικνύει φοβικότητα, υποκρισία και αρρωστημένη μυστικοπάθεια.

Ο Κράτης και η Ιππαρχία αποτολμούν να κάνουν δημοσίως έρωτα, ενώ ο Διογένης, αυνανιζόμενος στο κέντρο της Αγοράς, αναφωνεί ότι είναι κρίμα από τη φύση να μη μπορούν οι θνητοί να χορτάσουν αναλόγως την πείνα τους χαϊδεύοντας απλώς την κοιλιά τους.

ΘΕΣΗ 9. Για τους «Κυνικούς», ακόμη και οι θρησκείες είναι «προϊόντα ανθρώπινης συνήθειας». Κατ’ αυτούς, ο Κόσμος διοικείται από έναν «Θείο Νού», που δεν μπορεί ν’ αναπαρασταθεί με εικόνα διότι, απλώς, τίποτε επί γης δεν ομοιάζει προς αυτόν. Οι Θεοί πάντως του Εθνικού Πολυθεϊσμού, μπορούν να θεωρηθούν «πολλές μορφές» αυτού του «Θείου Νοός», οπότε η ερμηνεία της φύσεώς τους καθίσταται δυνατή μέσω της αλληγορίας.

ΘΕΣΗ 10. Η Αρετή είναι διδακτέα και από τη στιγμή που θα κατακτηθεί είναι παντελώς αδύνατον να απωλεσθεί. Ο κάτοχός της, ο «Κυνικός» σοφός, είναι απολύτως ελεύθερος και αυτάρκης, αφού, με το να είναι τέτοιος, κατέχει όλον τον πλούτο που μπορεί να αφορά την ανθρώπινη φύση. Σε αντίθεση προς αυτό που πάρα πολλοί πιστεύουν, η αντισυμβατικότητα του «Κυνικού» δεν είναι απλώς ένα εντόνως δραματικό μέσον για την επίτευξη ενός σκοπού ή για την άμεση ενόχληση του μέσου, συμβατικού ανθρώπου, με την ελπίδα ενός πιθανού αφυπνιστικού σοκ, αλλά αποτελεί, όπως πολύ σωστά τόνισε ο Ξενάκης, «αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητος του Κυνικού, που είναι ακέραιος και συνεπής. Αυτό που λέει το εννοεί και αυτό που πρεσβεύει το εφαρμόζει».

Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι μέχρι τότε τι κάνουμε. Σκεφτείτε πως κανένα άλλο όν δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Κανένα όν δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Κι όμως αυτό το πλεονέκτημα μένει έμενε και θα μένει πάντα ανεκμετάλλευτο από τους ανθρώπους. Κάναμε κάνουμε και μάλλον θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι μας λένε και όχι ότι θέλουμε και το ουσιαστικότερο, δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε και δεν ξέρουμε τι θέλουμε. !!!

Από το περιοδικό “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ”, Wikipedia, – Greek Academy΅Εγκυκλοπαίδεια

Πηγή: sciencearchives.wordpress.com

Ως χαμομήλι εξομολογούμαι - Βίκυ Βανίδη

Θέλει τόλμη ν’ αγαπώ
την σιωπή σου σε ώρες φωτός
και το τραγούδι σου σε νεκρές ώρες
η σκόνη της εγκατάλειψης σκεπάζει το βλέμμα μου
όλα έχουν χαθεί
και τώρα πια τι να ζητήσω
μια βότκα λεμόνι και δύο στίχοι του Καββαδία
«Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
Τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στο όνειρό τους»
είναι τόσο κοντινά στη μοναξιά μου

Ροή - Βίκυ Βανίδη

Κι άλλον τρόπο δεν έχω
παρά να γράφω στίχουςγια ό,τι με στοιχειώνει
Βαρέθηκα τις φλύαρες κουβέντες
που δεν έχουν τίποτα να πουν


Όνειρα
Έρωτες
Ανατροπές
Επαναστάσεις
Λέξεις βαριές για τον μικρόκοσμο μας

Τι φορτίο μπορούν να κουβαλούν
γραμμένες ή ειπωμένες
σε κάποια μηνύματα ή τηλεφωνήματα
ανάμεσα σε μια ερημιά και μια νύχτα
λίγο πριν την εκκοφαντική σιωπή;

Βέβαια κάποτε όλα αυτά
τα βαφτίσαμε επικοινωνία
Απελπισμένη είπα φιλία
Ρεαλιστής είπες κάβλα
Ο έρωτας είναι για την λογοτεχνία

Αφήναμε τη ζωή
να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας
για μια φτηνή φαντασίωση
χωρίς διέξοδο

Αλόγιστη σπατάλη ύπαρξης
πριν μπει τελεία σε γραμμή
που στεναρά αρνείται
να γίνει κύκλος στη ζωή σου
Μαθαίνω...

Μετρώντας μια μια τις λάθος επιλογές σου
Μαθαίνεις
Να φοβάσαι την ελευθερία της ροής
Θέλεις εγγυήσεις πριν την απελευθέρωση
χωρίς να σκέφτεσαι πως πάλι αγγιστρώνεσαι
στο στενό πλαίσιο της ασφάλειας σου

Μετρώντας μια μια τις προκλήσεις
που δεν τόλμησα να μπω στη ροή τους
Μαθαίνω
Να μην παραδίδομαι αμετάκλητα
στο τίποτα ζώντας στα μέτρα του

Φωτογραφία: Alan McFadyen