Προσπαθώ να θυμηθώ
ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο παρελθόν
τότε που πετούσα στα σύννεφα
που φύτρωνα στις πέτρινες σκάλες
παρέα με τον κατιφέ της γιαγιά
να ζωγραφίζουμε καινούργιους κόσμους
Ήμουν περίεργο κορίτσι
πότε πετούσα με σκουπόξυλο
σε απατηλά μισοφέγγαρα
και πότε περιδιάβαινα κήπους
κρυμμένη σε σπίτια σαλιγκαριών
Έζησα κοντά σε ήσυχους ανθρώπους
κι αγάπησα πολλούς από δαύτους
όμως η καρδιά μου πάντα πονάει
τους άγριους που ντύνονται τον άνεμο
τους έκδηλα απεριόριστους τρελούς
που πεθαίνουν νικητές ανυποψίαστοι
Προσπαθώ να ξεχάσω
ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο χρόνο
ν΄ αλλάξω τα δεδομένα της μνήμης
να κατεβάζω τα ερωτικά γράμματα απ’ το ράφι
και να μου τα 'χεις στείλει όλα εσύ
Εψές ήρθες πάλι στο ύπνο μου
μα είχες ρυτίδες βαθιές στο πρόσωπο
σα να γεράσαμε μαζί σε πράα ζωή
γεμάτη σιωπές κι ονείρατα, μακριά
απ' τον κόσμο σε σπίτι αόρατο
μεσ' σ' έναν κάμπο γεμάτον φως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου