Στα μαλλιά της φύτρωσαν φύκια
ροζ κοράλλια κρέμονται στ΄ αυτιά της
στις φλέβες της αλμύρισε το αίμα
μα αυτή ακροπατεί αγέρωχη στα βράχια
ατενίζοντας μνήμες απόκρημνων κορφών
Δρυάδα σε δασωμένα στήθη πολλών
λάμψη στις αστραπές των ματιών τους
νύμφη που έκρυβαν στα όνειρα τους.
Γυναίκα μόνο για όποιον την μάγευε
Κάθε εφήμερο στα λευκά της σεντόνια
βαμβάκι που ύφαινε αυθάδικα σύννεφα
να ταξιδεύουν στ’ ουρανού τα μελτέμια
σαν λαθρεπιβάτες του μέλλοντος
αλλάζοντας σχήματα κι όψεις
Απ΄ το παράθυρό της κοιτάει τη θάλασσα
βλέπει ό,τι παλιά έβλεπε
στην πέτρινη σκάλα του πατρικού της
φιγούρα παιδική γυναίκας ακαθόριστης
ξανοίγεται πάλι η καρδιά κι αποζήτα
το θρόισμα απ’ αητού το πέταγμα
μα ο νους σε σκέψεις νηνεμίας
ποθεί τ΄ αγκυροβόλι του να ρίξει
όσα στους κόλπους της καρδία της
χαρτογραφήθηκαν απ΄τα ταξίδια της
σε καιρούς φουρτουνιασμένους
φτάνουν να χορταίνουν ως το αιώνιο αύριο
την πείνα της ψυχής της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου