Θα θελα να μιλήσω
για το κενό των ασφυκτικά γεμάτων
κέντρων εξουσίας
(υπουργικά συμβούλια)
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος των νεκρών
που κάηκαν στο τρένο
για το πόσο στεγνά
είναι πια τα μάτια των ζωντανών
για το πόσο χυδαίο
είναι το ξεροκόμματο
που σχεδιάζουν να μας πετάξουν
για να ξεχάσουμε.
Θα θελα να μιλήσω
για την μοναξιά του αδικημένου
που δεν βρίσκει αλληλεγγύη
για την απελπισία του νέου
που δεν μπορεί να ονειρευτεί
για τη χαρά του συστήματος
που σπέρνει απαισιοδοξία
για να θερίζει υποταγή.
Μα πιο πολύ
θα θελα να γράψω ένα ποίημα
για τη σταγόνα που γίνεται θάλασσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου