Δυο σκιάχτρα -Βίκυ Βανίδη

 

Είμαστε δυο αδειανά πουκάμισα

σαν σκιάχτρα που διώχνουν τα πουλιά

απ΄τα ώριμα σταφύλια.

Το βράδυ χαϊδευόμαστε στο σκοτάδι

το πρωί τα χέρια μας δραπετεύουν

απ΄το σώμα μας και σαν ελεύθεροι

σκοπευτές υπογράφουν συμβόλαιο

εξόντωσης των συναισθημάτων μας.

Είμαστε δύο ρημαγμένα σκιάχτρα

που τα βράδια ψηνόμαστε σ΄ έναν παράφορο έρωτα.

Λουσμένοι στην άγρια λάμψη του φεγγαριού

προσερχόμαστε εξαγνισμένοι στην ιεροτελεστία

λατρείας δυο γυμνών κορμιών χωρίς σώμα

μέχρι που η αυγή σπαράζει στον αφανισμό μας.

Κάθε πρωί στα χέρια μας φυτρώνουν κοφτερά

αγκάθια που ανοίγουν ρωγμές στο στήθος μας

για να ταΐζουν το οικόσιτο κοράκι μέσα μας

με τα ψοφίμια των ονείρων μας.



Είμαστε δυο πουκάμισα αδειανά που φοβούνται

την ερημιά μιας ανθρώπινης σχέσης.

Δυο σκιάχτρα απεγνωσμένα

που αγκαλιάζονται μες το σκοτάδι

όχι απ΄ αγάπη αλλά για να εξορκίζουν

τους εφιάλτες που έλκουν κάθε ξημέρωμα