Στης ξένης γη τα σοκάκια
που διαβαίνεις κατακαλόκαιρο
όπου χειμωνιάτικη ψύχρα
όρμησε ξαφνικά σαν μουχλιασμένη ομίχλη
κάτω απ΄το κοντομάνικο μπλουζάκι σου
που η έρημος ζωγραφίζει αμμουδερούς
δρόμους να βουλιάζουν τα βήματα σου
και συναντάς μόνο κοράκια
που κράζουν απόκοσμα
δεν υπάρχει ζεστασιά ούτε σώμα
ούτε μια σταγόνα ρακή ψευδαίσθησης
για να αρχίσουν τα γλέντια κι οι χοροί
σκέψου πως δεν σε ξεχνώ
υφαίνω τις λέξεις μεταξύ τους
τη στίξη δένω του χρόνου
πάνω στο μαγικό τραπέζι
ανακατεύω εικόνες, θυμίσεις, σύμβολα
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιραστήκαμε ποτέ
είναι ένα ποίημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου