Κό­τες (ένα αναρχικό πα­ρα­μύ­θι) - Ρα­φα­ὲλ Μπάρ­ρετ

Όσο δεν είχα στην κα­το­χή μου τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ένα κρεβ­βά­τι και τα βι­βλί­α μου, ήμουν ευτυχής. Τώ­ρα έχω στην κα­το­χή μου εννιά κό­τες και έναν κό­κο­ρα και ἡ ψυ­χή μου είναι ανάστατη.

Η ιδιοκτησία με σκλή­ρυ­νε. Κά­θε φορά πού αγόραζα μια κό­τα την έδενα δυ­ὸ μέ­ρες σε ένα δέν­τρο για να της επι­βάλ­λω την κα­τοι­κί­α μου, κα­τα­στρέ­φον­τας στην εύ­θραυ­στη μνή­μη της την α­γά­πη για τον πα­λιό της τό­πο δι­α­μο­νής. Μπά­λω­σα τον φρά­χτη της αυλής μου, με σκοπό να γλυ­τώ­σω την απόδραση των πουλερικών μου και την επιδρομή τε­τρά­πο­δων και δί­πο­δων αλεπούδων. Απομονώθηκα, ενίσχυσα το σύ­νο­ρο, σχε­δί­α­σα μια διαβολική γραμμή ανάμεσα στον πλη­σί­ον και έμενα. Δι­αί­ρε­σα την ανθρωπότητα σε δυ­ο κα­τη­γο­ρί­ες: εγώ, αφέντης των κοτών μου και οι υπόλοιποι που μπορούσαν να μου τις πά­ρουν. Προσ­δι­ό­ρι­σα το αδίκημα. Ο κό­σμος για μέ­να γε­μί­ζει από υποτιθέμενους κλέ­φτες και για πρώ­τη φορά έριξα στην άλλη μεριά της πε­ρί­φρα­ξης μια εχθρική μα­τιά.

Ο κό­κο­ρας μου ήταν αρκετά νε­α­ρός. Ο κό­κο­ρας του γεί­το­να πή­δη­ξε το φρά­χτη και βάλ­θη­κε να φλερ­τά­ρει με τις κό­τες μου και να κά­νει δύ­σκο­λη τη ζωή του δικού μου κό­κο­ρα. Έδιωξα με πετριές τον πα­ρεί­σα­κτο, αλλά οι κό­τες πή­δα­γαν τον φρά­χτη και έκαναν αβγά στο σπί­τι του γεί­το­να. Απαίτησα τα αβγά και ο γεί­το­νας μου με μί­ση­σε. Από τό­τε, έβλεπα τη φά­τσα του πά­νω στο φρά­χτη, την εχθρική και ιεροεξεταστική μα­τιά του, ίδια με την δι­κή μου. Τα κο­τό­που­λά του πέρναγαν τον φρά­χτη και κα­τα­βρό­χθι­ζαν το μου­λι­α­σμέ­νο κα­λαμ­πό­κι που προ­ό­ρι­ζα για τα δι­κά μου. Τα ξέ­να κο­τό­που­λα μου έμοιαζαν εγκληματίες. Τα κα­τα­δί­ω­ξα και τυ­φλω­μέ­νος από λύσ­σα σκό­τω­σα ένα. Ὁ γεί­το­νας προ­σέ­δω­σε τε­ρά­στια ση­μα­σί­α στην επίθεση. Δεν θέ­λη­σε να δεχτεί μια χρηματική αποζημίωση. Τρά­βη­ξε με σο­βα­ρό­τη­τα το πτώμα του κο­τό­που­λου και αντί να το φά­ει, το έδειξε στους φί­λους του, γεγονός με το οποίο άρχισε να κυκλοφορεί στο χωριό ο θρύ­λος της ιμπεριαλιστικής μου κτη­νω­δί­ας. Έπρεπε να ενισχύσω την πε­ρί­φρα­ξη, να επαυξήσω την επαγρύπνηση, να ανεβάσω με μια λέ­ξη, τον πο­λε­μι­κό μου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό. Ο γεί­το­νας δι­έ­θε­τε έναν σκύ­λο αποφασισμένο για όλα· εγώ σκέ­φτο­μαι να αγοράσω ένα πι­στό­λι.


Πού εί­ναι ἡ πα­λιά μου ησυχία; Είμαι πο­τι­σμέ­νος από την κα­χυ­πο­ψί­α και το μί­σος. Το πνεύμα του κα­κού με έ­χει κα­τα­λά­βει. Πριν ήμουν ένας άνθρωπος. Τώ­ρα είμαι ένας ιδιοκτήτης.

μετάφραση: Χρη­στά­κου Βα­σι­λι­κή