Φέτος η άνοιξη μας βρήκε απροετοίμαστους . Δεν χωράει μέσα μας ο λυρισμός της, σαν να στένεψαν τα συναισθήματα μας, ούτε και μεις χωράμε στην ευδαιμονία της, σαν να ξεχειλώσαμε από θλίψη.
Τα παιδιά δεν ανθίζουν όταν οι ρώγες των μανάδων τους τα ποτίζουν με το στυφόπικρο μελανιασμένο υγρό της απελπισία, μόνο βουλιάζουν στη λάσπη της μιζέριας .
Ματώνουν οι μέρες , βρωμάνε μουχλιασμένο αίμα οι νύχτες . Όλες οι εικόνες συντριβή , αίμα πίσω , αίμα μπροστά , παντού ματώνει η άνοιξη…
Έχασε πολλή ανθρωπιά ετούτη η άνοιξη αλλά δεν ηττήθηκε ακόμη , παλεύει γενναία να κρατήσει τις Θερμοπύλες μέχρι να συμμαχήσουν μαζί της οι άνθρωποι και να ακουστεί σαν κρότος η πολεμική ιαχή, που θα αντηχήσει στα πέρατα του κόσμου -φτάνει πια- τα παιδιά θα ανθίζουν ελεύθερα στον κόσμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου