Όταν η αχτίδα συνάντησε το σύννεφο.

Θέλω να φύγω πια απο ‘δώ, θέλω να φύγω πέρα,

σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,

θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,

απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

 

Σε μια  απειροελάχιστη κίνηση του σύμπαντος γεννήθηκε μια  στιγμή. Μια έντονη στιγμή που μετρήθηκε  στους  χτύπους της καρδιά της, μετά έφυγε και χάθηκε στη σκοτεινή χοάνη του χρόνου και έμειναν μόνο  οι μνήμες , μουσειακά εκθέματα του μυαλού. Μα πως μπορούν αυτά τα σκονισμένα εκθέματα να σε τραβούν σε ταξίδια πίσω ; Συναισθήματα κριμένα σε σκοτεινά περάσματα έτοιμα να σου ορμήσουν, σαν άγρια αιλουροειδή να ξεσκίσουν τις σάρκες σου , να σε ματώσουν . Αίμα, αυτό ζητούν οι μνήμες , μια συνεχή αιμοδοσία για να διατηρούν την ύπαρξη τους.

«Δεν ξέρω σε ποιο χρόνο γεννήθηκα, ούτε ποιος τόπος  μ’ ανάστησε. Δεν ξέρω καν τη μήτρα που με επώασε, αυτές οι μνήμες κρύφτηκαν στις πιο βαθιές και σκοτεινές χαράδρες . Μόνο κάποιες φορές ξαφνικά μια ηχώ βγαίνει από τις σκοτεινές σπηλιές της αρχέγονης μνήμης και μου μιλά με φωνή παράξενη. Δεν ήσουν γυναίκα , μια φλαμουριά σε γέννησε στο χρόνο του σύννεφου και μια πέτρινη σκάλα σε ανάστησε. -Μα γεννήθηκα σε μαιευτήριο, η μάνα μου έφερε στη ζωή τον καρπό του έρωτα της, μεγάλωσα σε αυτή τη μικρή πόλη. Αγαπώ, μισώ, κλαίω, γελάω , ερωτεύομαι, απογοητεύομαι είμαι άνθρωπος γυναίκα»

-Θα σε λέω αχτίδα της είπε.

-Ποιος είσαι;

-Ήμουν σκοτάδι μέχρι που σε συνάντησα, τώρα δεν ξέρω τι είμαι

- Να σε λέω σύννεφο μέχρι να βρεις ποιος είσαι;

«Ξέρω τη μάνα που με μεγάλωσε , αγνοώ τη μήτρα που με έβγαλε στον κόσμο , αυτή επέλεξε να την αγνοώ . Μεγάλωσα καβάλα σε ένα ποδήλατο στις γειτονίες του κόσμου, τον χρόνο τον μετρούσα κόντρα στον άνεμο, έτσι έμαθα να ζω , πάντα κόντρα. Είχα μέσα στο μυαλό μου κάτι μη με ρωτήσεις τι δεν ξέρω ή μάλλον ξέρω αλλά δεν μπορώ να βρω τις λέξεις που το περιγράφουν. Ήταν κάτι που με οδηγούσε με ασφάλεια ξαφνικά μια μέρα χάθηκε , δεν ξέρω πως. Μα τι σου λέω τώρα.. ένα κάτι που χάθηκε θα με περάσεις για τρελό και όμως έτσι είναι χάθηκε και γω πέρασα στην ακινησία , το σκοτάδι έγινε η φύση μου!».

- Δεν πειράζει αν δεν ξέρεις ποιος είσαι εγώ αγαπώ τα σύννεφα, λατρεύω τους μετασχηματισμούς , σε κάθε αεράκι θα παίρνεις άλλη μορφή και πάντα θα είσαι ένας άλλος .

-Μ΄ αρέσει να είμαι το  σύννεφο σου . Έλα αχτίδα μου σάλτα πάνω μου, κύλησε ήσυχα μέσα μου χρύσωσε γραμμές της τύχης , της ζωής, του έρωτα. Έλα να πλανηθούμε άγνωστοι σε τόπους μαγικούς  κι  ονειρεμένους

-  Πάντα την  ουτοπία έψαχνα  εκεί  θέλω να κατοικήσω

- Μα ναι! Το μυαλό παντού ταξιδεύει, βρίσκει τρόπους για τόπους ουτοπικά ονειρικούς

- Πάμε λοιπόν ανυπομονώ να ταξιδέψω καβάλα σ' ένα σύννεφο που θα μεταλλάσσεται στο χώρο και στο χρόνο.

- Τώρα είμαι σίγουρος ξέρω ποιος είμαι. Είμαι ένα σύννεφο σπρωγμένο απ’ τον αέρα και συ μια αχτίδα που εισρέει μέσα μου και μου αλλάζει σχήμα

- Τώρα ξέρω τι θα γίνουμε και οι δυο, θα γίνουμε μια συννεφοϊστορια

πίνακας Κώστα Ντιό