σκιές -Βίκυ Βανίδη

Γιόμισε σκιές το δωμάτιο,
το σιγανό σούρσιμο της φωνής σου
πάγωσε το χρόνο στη μετάβαση
και γω αιωρούμαι
στη διαχωριστική λευκότητα
ύπνου –ξύπνιου
καθώς αναμνήσεις τέρατα
ασφυκτιούν το χώρο


Ξέρεις…
τ’ αδέσποτο σκυλί
γλύφει τις πληγές του
πριν ξεκινήσει απεγνωσμένα
το κυνήγι της τροφής,
είναι η μόνη γεύση που φωλιάζει
στον ουρανίσκο του
Τ’ αδέσποτο παιδί
γεμίζει πληγές
όταν αγάπη γυρεύει
στην κλειστή πόρτα της αθωότητας
το φύγε του αφέντη
κακοφορμίζει την ελπίδα
και η γεύση της απελπισίας
σταμπάρει τη γλώσσα


Σπάει η φωνή σου,
τσακίζεται στη σκληρή
μνήμη της μοναξιάς.
Στη σκακιέρα της ζωής
έπαιξες μόνος
τάισες τις μαύρες φιγούρες
με άσπρες σάρκες
μέχρι που το γαλάζιο βλέμμα
της λευκής βασίλισσας
σου χάρισε τη νίκη
και μίσεψε ο θάνατος


τώρα
στο φθηνό ξενοδοχείο
ξορκίζοντας τις σκιές σου
με ιεροτελεστία χρήστη
καρφώνεις γερά στις φλέβες μου
δόση αγάπης
βαραίνει ο ύπνος τα βλέφαρα
και όπως κλείνουν τα μάτια
φανερώνεται μπροστά μου
όλη σου η λάμψη