Παρουσίαση από τη Βίκυ Βανίδη
Οι σύντομες, αισθαντικές νύχτες του καλοκαιριού …….. και κατέληγα στο ίδιο μηδέν (Σελ 41 το βιβλίου)
Και μετά σιωπή... μια μικρούλα λέξη και έλα να την ξεπεράσεις , ήχος κρύου αδειανού δωματίου στην άκρη του πουθενά, να σου θυμίζει διαμαρτυρημένα θέλω σου
Όταν ζήτησα από τον Δάνη Κουμασίδη να μου υπογράψει το βιβλίο του, αυτός μου έγραψε «ελπίζω να κατορθώσει να σου προσφέρει ένα κομμάτι της ηδονής που προσφέρει η λογοτεχνία» . Σκέφτηκα πως σίγουρα θα μπορούσε, αφού οι λέξεις ενός παραληρήματος είναι ατίθασες ,δραπετεύουν και αιωρούνται στο χώρο, φλερτάρουν με την αυθάδεια της ντίβας, ερωτοτροπούν αγγίζοντας αυτιά, εύκολα σε παρασύρουν, με τον έκδηλο ερωτισμό τους, σε ένα ηδονικό ταξίδι στo αισθητικά επινοημένο λογοτεχνικό σύμπαν.
Διαβάζοντας το βιβλίο διαπιστώνεις ότι ο έρωτας, δεν παραληρεί πάντα ευχάριστα, κάτι που όλοι το ξέρουμε αλλά και μόνο στο άκουσμα της λέξης το ξεχνάμε. Οι λέξεις στη διαδρομή έρωτα – αντιέρωτα αλλάζουν στάση, υφή, χρώμα, μυρωδιά, με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εκεί που σε χαϊδεύουν με απαλό βελούδο σε χαστουκίζουν με βία
Η παρουσίαση ενός βιβλίου, ομολογώ ότι είναι δύσκολη υπόθεση, δεν μιλάω φυσικά για την παρουσίαση που βασίζεται στην εξειδικευμένη ανάλυση, που προϋποθέτει φιλολογική γνώση, αλλά στη λεκτική σχηματοποίηση των συναισθημάτων, που δημιουργεί στον αναγνώστη, ο νοητός διάλογος με τον συγγραφέα. Δεδομένου ότι η οπτική του κάθε ανθρώπου διαφέρει, δύσκολα μπορείς να πεις ότι τα συναισθήματα ταυτίζονται, οπότε τι νόημα μπορεί να έχει η συναισθηματική προσέγγιση ενός έργου;
Στις γραμματοσειρές του «ερωτικού παραληρήματος », που ομολογώ, διάβασα με μια ανάσα, συνάντησα πολλές φορές, τον εαυτό σου, τις αγωνίες σου ,τις ενοχές σου, τα θέλω και τις αναζητήσεις σου, σκέφτηκα ότι μπορεί τα συναισθήματα που προκαλεί η ανάγνωση ενός βιβλίου να μη ταυτίζονται, αλλά σίγουρα συναντιούνται στο χωροχρόνο δημιουργώντας αστραπιαίες εκρήξεις λογοτεχνικής ηδονής, που βιώνεται μεν με διαφορετικό τρόπο, αλλά παραμένει ηδονή.
Τι είναι λοιπόν το ερωτικό παραλήρημα του Δάνη Κουμασίδη , είναι ένα αφήγημα περί ερώτων και αντί-ερώτων; Ή είναι κόκκινα μαλλιά σε μια ονειρική διάσταση του ορατού και του αοράτου, του πραγματικού και του νοητού, ένα χαώδες αφηγηματικό σκαμπανέβασμα από τον έρωτα στον αντι-ερωτα ;
Ίσως είναι ο πόνος της προσμονής ,της προσμονής ενός υπαρκτού προσώπου που κινείται σε ασύμβατη ευθεία και αποκλείει ακόμη και την παράλληλη τομή στο άπειρο, αλλά ο πόνος αυτός, αφήνει στο τέλος μια γλύκα που σε αποζημιώνει, τη γλύκα ότι «υπάρχει» ή μήπως είναι ο πόνος της προσμονής του έρωτα, που δεν έρχεται και καμία γλύκα δεν υπάρχει στο τέλος, παρά μόνο ένα χαώδες κενό;
Ερωτήματα που η αισθαντικότητα του αναγνώστη καλείται να τα απαντήσει και η δική μου λέει ότι:
Ένα όνειρο είναι που διέφυγε από το θέλω του και περιφέρεται τινάζοντας, το κόκκινο που εκρηκτικά ενεδρεύει στην κόμη του, ταράζοντας τη λήθη του.
Να θυμάται τον υποχρεώνει, να τη θυμάται, σαν ένα ποίημα που μόνος του το έπλασε και κείνο το σκάσε από το παλιό σκοτάδι και περιφέρεται μοιράζοντας τη λάμψη και το άρωμα του, αγνοώντας την προέλευση του
Να σκέφτεται τον αναγκάζει, να σκέφτεται τι έζησε, τι δεν έζησε, τι ήθελε να ζήσει.
Να νιώθει τον εξωθεί, νιώθει μια γλυκιά αίσθηση, την αίσθηση του έρωτα που πέρασε από το μελαχρινό γοητευτικό καρέ μαλλί από την Κοζάνη, από δύο καταγάλανα ψυχρά μάτια από τα Χανιά, από μια ξανθιά αγκαλιά από την Αθήνα, από μια δύσκολη γλώσσα από το Παρίσι και συνάμα μια πικρή αίσθηση, την αίσθηση του αντι-έρωτας που πέρασε από άπειρα σεντόνια όμορφων, άμορφων υπάρξεων
Να φοβάται τον καταδικάζει, σιωπή…., τον τρομάζει ο ήχος της, μα πιο πολύ τον τρομάζει ο αντίλαλος που δημιουργεί στο κενό μέσα του
Ενοχές είναι ή μάλλον η βεβαιότητα της ενοχής μας. Δίκαια κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, γιατί ένα ερωτικό παραλήρημα να κουβαλάει ενοχές, εφόσον η αμαρτία είναι η έλλειψη αρτιότητας και ο έρωτας, κατά την πλατωνική άποψη του ανδρόγυνου ή ακόμη και κατά τη χριστιανική, εις σάρκαν μία, την καταλύει με την αρτιότητα της ένωσης ερωτευμένων σωμάτων. Παρ όλα αυτά οι ενοχές είναι παρούσες, αμάρτημα που κουβαλάμε από τη γέννηση μας και μια ζωή μας βασανίζει αυτό το πρέπει το σωστό που πρέπει να διαλέξουμε.
Είναι η λαχτάρα της ολοκλήρωσης , της ολοκλήρωσης μέσα από τον άλλο, η ανάγκη να έρθει επιτέλους ο άλλος, να τελειώσει η ερημιά μας, ακόμη και αν η θυσία είναι μεγαλύτερη του οφέλους, διότι ο έρωτας δεν είναι ποτέ αναίμακτος (απόσπασμα)…..και μόλις τέλειωσε αυτή η μανία, ξεπρόβαλε κάτω από την άμμο η ζωή μου κάτωχρη, καθημαγμένη, σαν να μη μπορούσε πια να αντικρίσει το φως…. (απόσπασμα )
Το απόλυτο πάντα ονειρευόμαστε, αυτό κυνηγάμε, την ανάμνηση της καταγωγής μας και η αναζήτηση, ένα ταξίδι επιστροφής στην πατρίδα μας.
Αλήθεια υπήρξε αληθινό αντικείμενο πόθου του αφηγητή ή ήταν μια οπτασία, αντικατοπτρισμός των επιθυμιών του ;
Αυτή η ίδια η αναζήτηση ήταν, η αναζήτηση που μέσα από μια υπέροχη διαδρομή καταλήγει, σε κάτι που αφορά όλους μας και είναι για τον καθένα ξεχωριστά συγκεκριμένο, «εσύ».
Είναι η αναζήτηση των μελλοντικών στιγμών ευτυχίας που έρχεται ταυτόχρονα με το τέλος, γιατί ο έρωτας έχει αυτή τη μαγική δύναμη, ο επόμενος να είναι ο μεγάλος και ας καταλήγει στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, το τέλος
(Απόσπασμα) Σελ 40-41 Ταξιδέψαμε μαζί. Νύχτα…..και με ένα πάθος προσποιητό
Πάντα θα σε ψάχνω, μια όαση στην έρημο μου είσαι, μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να με βγάζεις από την υπαρξιακή μου μοναξιά, να μου χαρίζεις στιγμές ερωτικής έξαρσης και τη βεβαιότητα ότι είμαι ένα κομμάτι της αρμονίας του σύμπαντος. Μπορεί να είσαι ψευδαίσθηση ή αυταπάτη, αλλά μήπως τα πάντα στον μάταιο τούτο κόσμος δεν είναι ένα καλοστημένο ψέμα
Αυτό λοιπόν είναι το «Ερωτικό Παραλήρημα» του Δάνη Κουμασίδη ένας αφηγηματικός μονόλογος που ταξιδεύει μέσα από πάθη και συναισθήματα, περιγράφοντας τα αδιέξοδα των ανθρώπινων σχέσεων
Γιατί ….'λένε πως το μεγαλύτερο χάρισμα των ανθρώπων είναι να σ’ απογοητεύουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου