άυλες διαδρομές- διάλογος ένατος – ο έρωτας είναι σπάσιμο κάθε νόρμας της είπε (Βίκυ Βανίδη)

Είναι το διαδίκτυο ένας εύφορος χώρος που θα μπορούσε να καρπίσει ο έρωτας; Αυτό το ερώτημα την απασχολούσε πολύ τελευταία, γιατί ναι μεν ο έρωτας μπορεί ν’ ανθήσει σε ένα φαντασιωτικό κήπο αλλά χωρίς κοπριά αισθήσεων πως θα καρπίσει. Ήταν τσακισμένη από το τέλος μιας τρέλας που δεν ευδοκίμησε και άφησε μέσα της τόσα ανεκπλήρωτα τραύματα όσα και αναπάντητα ερωτηματικά. Το αφήγημα από πλευράς του ήταν σχεδόν αστείο, έλεγε ότι η εκπλήρωση του έρωτα τους θα τους μάτωνε, θ΄ άφηνε τραύματα που θα ήταν δύσκολα να επουλωθούν. Αυτή ήξερε ότι τα τραύματα που δεν ματώνουν είναι πολύ πιο ύπουλα, έρπουν μέσα σου σαν γάγγραινα και σαπίζουν το είναι σου. Η αλήθεια είναι ότι έκανε κάποιες χλιαρές προσπάθειες για να τον πείσει να συναντηθούν αλλά επειδή κατάλαβε ότι τον κυριάρχησε ο φόβος της απογοήτευσης που θα μπορούσε να φέρει η συνάντηση τους έκανε πίσω και έκανε πίσω γιατί τελικά τους ένωνε ο ίδιος φόβος και ξαφνικά τον συμπόνησε πέρα από την τρέλα του φαντασιωτικού της έρωτα. Τον συμπόνησε γιατί ένιωσε μέσα της όλη την ερημία της υπαρξιακής του μοναξιάς και αυτό την έκανε πολύ πιο ευάλωτη απέναντι του, κάτι που πάντα την τρόμαζε. Είχε γοητευτεί σε υπερθετικό βαθμό από την περσόνα που πρόβαλλε στον τοίχο του, μαζί με αυτήν βέβαια και πάρα πολλοί άλλοι. Τα like ,οι καρδούλες και τα νοιάζομαι, βροχή σε αντίθεση με αυτήν που δεν είχε καταφέρει ποτέ να προσελκύει το ενδιαφέρον των θαμώνων του διαδικτύου. Βρήκε σε αυτόν αυτό που της έλειπε και το είχε ανάγκη ή για να ακριβολογούμε της άρεσε η εικόνα του και τη στόλισε με ό,τι πιο γοητευτικό θα μπορούσε να έχει μια προσωπικότητα. Έτσι και αλλιώς ήξερε ότι ακόμη και στον πραγματικό κόσμο δεν ερωτευόμαστε ποτέ την πραγματική εκδοχή κάποιου αλλά πάντα την ανάμειξη του πραγματικού –φαντασιωτικού και έτσι άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να τον ερωτευτεί με ένα πάθος ανεκδιήγητο και υπερβατικό σε σημείο που να βιώνει όλη την αρχέγονη ένταση ενός πραγματικού έρωτα. Αφέθηκε στη ροή και μόλις αυτή την έφερε στο σημείο που ήταν πραγματικά ευάλωτη την κέρδισε ο φόβος. Δεν διαφέρει τελικά το τέλος του έρωτα όπου και αν τον βιώνουμε πάντα ένας φόβος βάζει την τελεία. Την παύλα όμως πάντα η ανημποριά μας την ορθώνει απροσπέλαστη.

- Μου αρέσεις πολύ! Να περνάς καλά να απολαμβάνεις τον εαυτό σου

- Μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να απολαμβάνουμε ή έστω να βρίσκουμε ενδιαφέρον στον έσω δαίμονα μας! Να είμαστε καλά ρε φίλε

- Έχεις καλό δαίμονα. Πολύ σέξι

- Το καλό το επιλέγω το σέξι πάλι με επιλέγει μάλλον

-Σε σκέφτομαι και είσαι τόσο μακριά. Γάμησε τα !

- Η σκέψη είναι πιο γρήγορη από την απόσταση

- Ναι έρχεται και σε βρίσκει. Με καβλώνεις να το ξέρεις

- Η κάβλα είναι πολυεπίπεδη και οι διαστάσεις πολλές

- Πολλές και για έξυπνους ανθρώπους

-Όμως θέλει επαφή αλλιώς αναλώνεται σε φαντασιωτικούς εγωισμούς

- Ναι σίγουρα την θέλει αλλά εγώ εσένα φαντασιώνομαι

- Όπως με πλάθεις

-Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι νιώθω υπέροχα μαζί σου

- Δεν πιστεύω πια στις ερωτικές σχέσεις από το διαδίκτυο. Ήδη είμαστε περσόνες στην καθημερινή μας ζωή ας αφήσουμε έξω απ΄αυτό τον έρωτα που για μένα είναι ιερός ακόμη και αν είναι πήδημα μιας στιγμής.

- Και γω ιερό τον θεωρώ αλλά και ελεύθερο...Είναι σπάσιμο κάθε νόρμας. Θα ήθελα να ήσουν εδώ ζωντανή, αλλά αφού δεν είσαι θέλω την αύρα σου μέσα από την εικόνα σου

Ω! Έρωτα ιερέ ανίερε μιας νέας εποχής …

Παραμύθι σαν έρωτας -Βίκυ Βανίδη

Δεν τον είχε πληγώσει που τον αποκάλεσε άσχημο , αχινομαλλιά και μπουμπουνοκέφαλο αλλά που τον κοίταξε με κείνο το αμφιταλαντευόμενο βλέμμα μεταξύ φόβου και αηδίας. Γι’ αυτό της πήγε κόντρα στην αρχή ήθελε κι αυτός να την πληγώσει μετά το μετάνιωσε αλλά ήξερε πως δεν υπάρχει γυρισμός κι άρπαξε από το τραπέζι του δωματίου της μια κούπα που είχε ζωγραφισμένη στο κέντρο μια καρδιά και ήταν γεμάτη με μικρές ολοστρόγγυλες σοκολατένιες μπαλίτσες και έφυγε άδοξα από τον πάνω κόσμο χωρίς να κάνει καμιά σκανταλιά χωρίς να κοροϊδέψει τους ανθρώπους .

Ο Τρικυντό είναι ένας καλικάντζαρος που ζει στα έγκατα της γης, όχι από πάντα, στα παλιά χρόνια όλα τα πλάσματα συμβίωναν αγαπημένα πάνω στη γη και η ζωή τους κυλούσε όμορφα σαν γιορτή. Μετά ξαφνικά ο άνθρωπος αυθαίρετα αποφάσισε ότι ο πλανήτης του ανήκει αποκλειστικά και άρχισε τις περιφράξεις. Γέμισαν παντού συρματοπλέγματα και διαβατήρια. Μετά ξεκίνησαν οι έχθρες και οι πόλεμοι. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί καλικάντζαροι τότε και έτσι πήραν τη γενναία απόφαση να εγκαταλείψουν τον πάνω κόσμο και να δημιουργήσουν μιαν άλλη κοινωνία. Περιπλανήθηκαν αρκετά μέχρι που να βρουν την πύλη που οδηγούσε στον κάτω κόσμο. Εκεί ήδη κατοικούσαν οι ρίζες των δέντρων, των φυτών κάποια μικρά ζώα και κάποια πλάσματα σκιές που εκεί είχα βρει την ησυχία τους. Τους δέχτηκαν με χαρά και έτσι σιγά σιγά ξεκίνησαν μια νέα ζωή, διαφορετική που βασίζονταν στην αλληλοβοήθεια και στον αλληλοσεβασμό. Δουλεύουν όλοι μαζί και διασκεδάζουν όλοι μαζί και η κάθε μέρα ξανάγινε γιορτή. Τα δέντρα και τα φυτά που κατοικούν και στους δύο κόσμους παίζουν το ρόλο της ενημέρωσης , κάτι σαν τους δημοσιογράφους, ε όχι και ακριβώς δηλαδή, γιατί μεταδίδουν καθημερινά τι γίνεται στον πάνω κόσμο όπως ακριβώς το βλέπουν και όχι όπως βολεύει αυτούς που τους πληρώνουν. Στον κάτω κόσμο δεν υπάρχουν ψέματα ούτε παραπληροφόρηση και η αδικία είχε ξεχαστεί σαν λέξη. Ο Τρικυντό έχει φίλο καρδιακό ένα έλατο που το μισό κατοικούσε σε μια αυλή ενός μεγάλου σπιτιού. Του έλεγε ο φίλος του λοιπόν ότι οι άνθρωποι τον έχουν στολίσει με λαμπερές μπάλες και φωτάκια για να υποδεχθούν τα Χριστούγεννα. Τι σήμαινε ακριβώς αυτό δεν τον πολύ ένοιαξε άλλα αποφάσισε να ανέβει για λίγο για να δει από μόνος του και να σχηματίσει άποψη. Έτσι σκαρφαλώνοντας στον ολοφώτιστο φίλο του βρέθηκε σε κείνο το στολισμένο με πολύχρωμα λαμπάκια δωμάτιο που εισέβαλε φουριόζα εκείνη. Μόλις τον είδε τρόμαξε τι είναι αυτό φώναξε έξαλλη. Μα δεν με βλέπεις πλάσμα είμαι και όχι πράγμα η ερώτηση έπρεπε να είναι ποιος είσαι εσύ. Ό,τι και αν είσαι, είσαι άσχημο. Μια χαρά σχήμα έχω. Που δεν βλέπετε όμως, του απαντά και συνεχίζει, τι μαλλιά είναι αυτά σαν αγκάθια και το κεφάλι σου είναι τεράστιο. Αηδία σαν αχινός είσαι και μάλιστα μπουμπουνοκέφαλος. Εντάξει και συ έχεις μικρό κεφαλάκι και τεράστιο σώμα. Εγώ είμαι άνθρωπος εεε και γω καλικάντζαρος άρα απλά διαφορετικός και όχι άσχημος και μπουμπούνας, δηλαδή αυτό από πού το συμπέρανες; Τιιιι καλικάντζαρος μακριά… Εσείς δεν είστε αυτά τα απαίσια πλάσματα που όλο το χρόνο ροκανίζετε τα δέντρο που στηρίζει τον κόσμο για να καταστρέψετε τη γη. Ω! Πόσο ηλίθιοι μπορείτε να γίνεται οι άνθρωποι. Δεν χρειάζεστε εμάς την καταστρέφετε μόνοι σας, άλλωστε αν δεν γνωρίζεις η γη είναι στρογγυλή, επίσης είναι πλανήτης και ανήκει στο ηλιακό σύστημα και σίγουρα δεν στηρίζεται σε δέντρο. Άλλα ακόμη και έτσι να ήταν πιστεύεις ότι οι Καλικάντζαροι άλλη δουλειά δεν έχουμε όλο το χρόνο από το να πριονίζουμε το δέντρο που στηρίζει τον απάνω κόσμο για να τον ρίξουμε χάμω . χο χο χο πόσο κουτοί μπορεί να είσαι και γιατί δηλαδή να θέλουμε να ρίξουμε, πλαφ τον κόσμο σας για να μας ξανακατσικωθείτε οι άνθρωποι και να διεκδικήσετε και τον κάτω κόσμο; … α πα πα να μείνετε εδώ που είστε. Η κοπέλα ένιωσε ότι μπορεί και να τον αδικούσε, ο Τρικυντό ένιωσε την αμφιταλάντευση της και προσπάθησε να την προσεγγίσει. Εντάξει να δεχτώ ότι επειδή είμαι διαφορετικός, η εικόνα μου σου δημιουργεί μια κάποια δυσφορία, αλλά δεν είμαι κακός ούτε μπουμπούνας. Εμένα μου αρέσεις πολύ και ας είσαι διαφορετική, είσαι όμορφη. Θέλεις να καθίσουμε εδώ ήσυχα να συζητήσουμε τη ρώτησε όσο πιο γλυκά μπορούσε. Όχι θέλω να φύγεις αμέσως όχι μόνο γιατί είσαι άσχημος αλλά και γιατί σε φοβάμαι . Ο Τρικυντό ήθελε να την πάρει μια μεγάλη αγκαλιά άλλα ένιωθε το φόβο της και ήξερε ότι αυτό θα την τρομάξει περισσότερο. Θα φύγω της είπε μόνο θέλω κάτι από σένα: να που πεις το όνομα σου . Ωραιοζάλη με λένε . Σαν ποίημα ακούστηκε αυτό! Ο Τρικυντό άρπαξε την κούπα και εξαφανίστηκε

Ήταν καλλιτέχνης ο Τρικυντό και σε αυτήν την κοπέλα είδε ό,τι πιο κοντά σε άγγελο έχει δει πότε σε ολόκληρη τη ζωή του . Κατακόκκινα κοντά μαλλιά, κρίκους στα αυτιά ,στη μύτη, στο αριστερό φρύδι, ζωγραφισμένα χέρια και λαιμό με θανατερές εικόνες . ‘Ολη η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο πάνω της. Τι να κάνει ο καψερός την ερωτεύτηκε αυτό που λεν οι άνθρωποι κεραυνοβόλα και όταν άκουσε το όνομα της «Ωραιοζάλη» ζαλίστηκε πανέμορφα . Βέβαια ήταν χειμώνας και οι πεταλούδες είχαν μεταναστεύσει στον κάτω δικό του κόσμο οπότε δεν μπήκαν στο στομάχι του να πετούν και να τρεμουλιάζει η καρδιά του αλλά ήταν σαν να χύθηκε μέσα του ένα τεράστιο καζάνι ζεστή σοκολάτα που απάλυνε τα σωθικά του.

Τώρα πολλές φορές στο σπίτι του κάθεται μόνος του στο μικρό κρεβάτι μπροστά από το μεγάλο παράθυρο και πριν βάλει ένα ποτήρι κρασί από το βαρέλι για να παν τα φαρμάκια κάτω κοιτάζει την κούπα με την καρδιά και τα σοκολάτακια και μια στιγμιαία θλίψη ζωγραφίζεται στα μάτια του. Σήμερα έγινε κάτι απίστευτο τα συρμάτινα μαλλιά του λύγησαν και άρχισαν να κατευθύνονται προς την κούπα, σαν να θέλουν να αγγίζουν τα στρογγυλά σοκολατάκια και η ουρά του σκούφου σαν αιχμή από βέλους τόξου δείχνει την καρδούλα της κούπας. Ο Τρικυντό σκέφτεται μα τι άλλο είναι ο έρωτας αν όχι μια μικρή γλυκιά στιγμή που ένα στρογγυλό σοκολατάκι λιώνει πάνω στη γλώσσα σου.

Σαλώμη –Βίκυ Βανίδη

Και στάθηκα μπροστά σας
με τα εφτά μου πέπλα να αχνοφέγγουν
την γύμνια της απατηλής ομορφιάς μου
κι έγινα βορά στο σαρκοβόρο βλέμμα σας
Χόρεψα φτερουγίζοντας μια μακρινή υπόσχεση
τυλιγμένη με την καταχνιά της ερημιάς μου
Και ναι είμαι η Σαλώμη, η ονείρωξη
στα ανέραστα συζυγικά κρεβάτια σας
Είμαι αυτήν που θα πληρώσετε κάθε
τίμημα για να κολυμπήσετε στην μικρή
πηγή της, που με λύσσα βαμπίρ
θα ρουφήξετε άγουρους τους χυμούς της
πριν καν θάλλουν τα άνθη των καρπών της
Είμαι αυτήν που τόσες γραφές ξοδεύτηκαν
για να περιγράψουν την κακία της που
αστόχαστα πρόσταξε και πήρε στο δίσκο
το ματωμένο κεφάλι εκείνου του ανθρώπου


Εγώ η αιώνια ανίερη ιέρεια
των κολασμένων σας πόθων
στέκομαι τώρα εδώ κοιτάζοντας σας
κατάματα για να σας ρωτήσω:
Τι δύναμη θα είχα εγώ χωρίς την λαγνεία σας;

Άννα -Άρης Αλεξάνδρου (24 Νοεμβρίου 1922 - 2 Ιουλίου 1978)

1.
Όλο μιλάω για γραμμές επίπεδα και πέτρες
για να μην τύχει και προσέξεις
πόσο διστάζω να σε αγγίξω
σαν τον κατάδικο που στέκει μες στη νύχτα
διστάζοντας να βάλει το απολυτήριο στην τσέπη
γιατί το ξέρει
πως τόσο φως δε θα το αντέξει

2.
Είχα πάντα έτοιμο
ένα μικρό μπουκάλι που θα ’ριχνα στη θάλασσα.
Βόρειο πλάτος – αλλάζει κάθε μέρα
μεσημβρινός – αλλάζει κάθε νύχτα
στίγμα – οι χειροπέδες μου.
Δεν τό ’ριξα ποτέ.
Φαίνεται πως πάντοτε υπήρχες.
Όσο υπάρχεις
ταξιδεύω.

3.
Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.

Στο Γκρεμό Του Αποχαιρετισμού -Πάουλ Τσέλαν

Να στέκεσαι, στη σκιά
του στίγματος στον αγέρα.

Για – κανέναν – και – για – τίποτε – να στέκεσαι.
Αγνώριστος,
μόνος για τον εαυτό σου.

Με όλα, όσα βρίσκουν χώρο μέσα του
και χωρίς
λόγια.

CHRISTIAN SCHLOE

Ονειρεύομαι ταξίδια μαζί σου -Βίκυ Βανίδη

Μια φορά ονειρεύτηκα
πως πήγαμε σε ένα τόπο
δίχως ήλιο
σ΄ αυτήν την δυστοπία είπες
της γαρδένιας ο ανθός
δεν σβήνει σ'  ένα βράδυ
Είναι που στο βαθύ σκοτάδι
κυλά αργά ο χρόνος
για ν’ αντισταθμίζει τις χαμένες
λιόλουστες μέρες


Μιαν άλλη φορά
ταξιδέψαμε σε μια αετοφωλιά
φορούσες πούπουλα
και τα μαλλιά σου ανέμιζαν στον ουρανό
Έλα να πετάξουμε είπες
θα σου δείξω
πως να ζυγίζεις τα φτερά της ψυχής σου
να ισορροπείς στις μοναξιές μας
στα αγγίγματα μας με χέρια κομμένα
στους σεισμούς και στις εκρήξεις μας
θα σου δείξω
πως να υπολογίζεις τις αποστάσεις
μεταξύ ονείρου μου
και ονείρου σου
εκεί στην υγρασία των φιλιών μας
που σε βρίσκω που με χάνεις
στην κόλαση του έρωτα

Στις αντιθέσεις ισορροπεί ο κόσμος μωρό μου
διαφορετικά
θα είχε κιόλας γκρεμοτσακιστεί
στις καλές προθέσεις
ευυπόληπτων ανθρώπων

Στις ξερολιθιές -Βίκυ Βανίδη

Της έστειλε μήνυμα με τραγούδι
ήταν δύσκολο να συνταιριαστούν οι στίχοι
μέσα τους
αυτός έλεγε πρόσεχε "αδιέξοδο"
σ’ αυτή την αγκαλιά δεν αράζεις
καπνίζεις τον πόθο της και εξατμίζεσαι
αυτή του έλεγε ο έρωτας είναι ξάφνιασμα
και η ροή του ανεξέλεγκτη κι ορμητική
δεν παρκάρει σε λιμνούλες όταν μπορεί
να συναντήσει θάλασσες

Μα τι άλλο μπορεί να είναι η αιωνιότητα στον έρωτα 

αν όχι μια στιγμή στη φαντασία μας;

Στάση μικρή
της ηδονής
της γρήγορης πτήσης
της υπέροχης πλάνης
της ασχημάτιστης ύπαρξης
του σπαραγμού
της πτώσης
στάση μικρή
που δίνεις τη χαρά
της αιώνιας ανατριχίλας
στην αυταπάτη της συνέχειας

Το τέλος του έρωτα -Βίκυ Βανίδη

Πες αγόρι μου τι είναι τελεία

Να ακουμπώ στο στήθος σου χωρίς ανάσα

Και η παύλα που την ακολουθεί

Ευθεία γραμμή . Σε βρίσκω παντού

σ’ ένα καινούριο όραμα, μεθυσμένη

με σηκωμένο το ποτήρι να μου φωνάζεις

Εβίβες αδερφέ μου!

Σκισμένα καλσόν -Κατερίνα Δήμτσα (εκδόσεις ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ 2023)

Αντί για "ξεκαρδίστηκα" 

του είπα

"ξεκαρδιάστηκα"

κι ίσως 

αυτό

να είναι 

το ρήμα της νέας εποχής 

Η ορθογραφία της google επιμένει ότι το "ξεκαρδιάστηκα" είναι λάθος μπορεί να σκέφτεται ότι δεν υπάρχει καν σαν έννοια... δηλώνω υπεύθυνα καταβάλλοντας εκ των προτέρων όλες τις εγγυήσεις φερεγγυότητας  ότι διαβάζοντας αυτό το βιβλίο το ρήμα θα ζωντανέψει  εντός σας.

Το βιβλίο κουβαλάει πάντα μια ικανοποίηση αλλά υπάρχουν στιγμές που η ροή του είναι τέτοιο που όλα γίνονται έκπληξη. Ευτυχώς έχω την καλή , θα έλεγα, συνήθεια να αγοράζω βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων -ποιητών γιατί με ενδιαφέρει πραγματικά η οπτική των νέων ανθρώπων, το βιβλίο της Κατερίνας το βρήκα και το προμηθεύτηκα στο Γιουσουρούμ, ένα Rock ρακάδικο στα Εξάρχεια. Το διάβασα δύο φορές, απνευστί. Αυτό το βιβλίο μόνο έτσι μπορεί να διαβαστεί και όταν φτάσεις στο οπισθόφυλλο νιώθεις τι θα πει ξεκαρδιάστηκα που για μένα εμπεριέχει μια γλυκιά λύτρωση και ας νιώθεις ότι κουβαλάς πάνω σου όλη την ρυτιδωμένη καθημερινότητα

Ποιήματα και πεζοποίηματα (πεζά με ποιητικό λόγο) σπαρμένα στη ρουτίνα της αστικής ατμόσφαιρας άλλοτε σαν επιθυμίες και άλλοτε σαν  ανάθεμα, δοσμένα με τη νεανική οπτική της  Ποιήτρια, γεννημένη το 1998, που απορρέει μια σοφία ενός μεγάλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου τόσο φιλοσοφημένου που έχει κατανοήσει πλήρως την ανθρώπινη φύση με όλες τις μύχιες λειτουργίες της και ίσως για μένα αυτό να ήταν η μεγαλύτερη έκπληξη.

αλέρΤ

Χάθηκε.
Αν βρεθεί
να επιστραφεί σε αυτόν που έχει λείψει περισσότερο.
Στον εαυτό της.

-Το αλέρτ αν το διαβάσεις ανάποδα,
Μιλά για τις ζωές μας.

Ο λογοτεχνικός λόγος της Κατερίνας Δήμτσα έχει καυστικές προεκτάσεις αλλά και άπειρη τρυφερότητα , υπαινιγμούς πατριαρχίας στις μακριές νύχτες και αποφασιστικές ανατροπές που αναδύονται από την καθημερινότητα,  εκεί δηλαδή που η Ποιήτρια κάνει την πτήση της προς το υπαρξιακό με ένα λόγο που ξεχειλίζει φρεσκάδα και που είναι απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, νόρμες ή ηθικολογίες

Η Κατερίνα πάνω απ΄όλα είναι Ποιήτρια γιατί έχει τη δύναμη τον απόκρυφο εαυτό της  να εκθέτει μέχρις εσχάτων ξεγυμνώνοντας τις λέξεις της και διεισδύει στον αναγνώστη με τη δύναμη του ρήματος που χτυπάει κέντρο, απευθείας στην καρδιά μας δηλαδή. Θα φέρω ως παράδειγμα το ποίημα  "Τρυφεράδα" σελ 125  ένα κρεσέντο  συναισθημάτων που απογειώνονται  στο κλείσιμο  "...κι όλη τη στάζω/στη χειρουργική μου προσοχή/να μην σ΄ ακουμπήσει δόντι μου /στην πίπα.

Τα "Σκισμένα καλσόν" επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις όχι γιατί πραγματεύονται  κάτι πιο εκπληκτικό από τη ζωή και τις καθημερινές συνήθειες αλλά γιατί κουβαλούν  μέσα τους ταυτόχρονα δύο οπτικές: Μιας νεαρής γυναίκας που καλείται  να επιβιώσει μέσα από τις πληγές που μια μεγάλη γυναίκα έχει ζήσει, έχει αναλύσει  και πλέον έχει επιβιώσει πέρα απ΄αυτές. 

 

Αυλαία

Θυμάσαι που έλεγα

Πως η σκοτεινιά νικάει;

(Τελικά)

Βλακείες έλεγα.

Να ελπίζεις.

Το επαναλαμβάνω  συχνά ότι η τέχνη δρα στο δίπολο  πομπού –δέκτη. Στην ποίηση ο Ποιητής σχηματοποιεί με λέξεις τη λειτουργία της ψυχής του και  ο αναγνώστης που  διαβάζει τους στίχους κινητοποιεί τη λειτουργία της δικής του ψυχής και είναι αυτή η μαγική στιγμή που δύο ψυχές εναρμονίζονται στο ίδιο συναίσθημα και ας είναι από διαφορετική οπτική ή ακόμη και από διαφορετική κατεύθυνση. Η ποίηση της Κατερίνας μου κινητοποίησε αυτή τη λειτουργία και της οφείλω  ένα μεγάλο «ευχαριστώ»  

Μανιφέστο 

Θα αφήνουμε το κεφάλι μας να κουρνιάσει σε λαιμούς

θα παίρνουμε εύκολα βαθιές ανάσες,

δε θα φοβόμαστε να ξαποστάσουμε την ύπαρξή μας πάνω σε άλλους ανθρώπους,

δε θα φοβόμαστε το λογαριασμό της ΔΕΗ,

δε θα φοβόμαστε το χαρτί της απόλυσης,

δε θα φοβόμαστε να χτίσουμε όραμα.

Δε θα φοβόμαστε.

Θα βυθίσουμε τις πατούσες μας σε δροσερά νερά,

θα πίνουμε παγωμένα κοκτέιλ από το μεσημέρι.

Θα βρούμε ένα ήσυχο καταπράσινο μέρος.

Θα χτίσουμε ένα σπιτάκι, με πελώρια παράθυρα και ψηλά ταβάνια.

Εξω από το σπιτάκι θα βάλουμε πολύχρωμες ζαρντινιέρες

με κάθε λογής σπάνιο λουλούδι από μέρη εξωτικά.

Θα στήσουμε και μια μεγάλη ξύλινη κούνια,

θα τη στολίσουμε με πλουμιστά μαξιλάρια και θα την τοποθετήσουμε προς την ανατολή.

Κι έτσι θα έχουμε κάθε μέρα έναν καλό λόγο να σηκωθούμε από το κρεβάτι.

Σε αυτό το κρεβάτι θα είναι στρωμένα

απαλά μοσχοβολιστά ανοιχτόχρωμα σεντόνια,

τεράστια τροφαντά μαξιλάρια

και δίπλα στοίβες από βιβλία.

Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να κλέβουμε ελεύθερο χρόνο.

Θα έχουμε και ένα φωτεινό διαμπερές σαλόνι,

με μόνο έναν καναπέ κι ένα τραπεζάκι,

ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος

για μια αυτοσχέδια πίστα χορού.

Έτσι θα έχουμε πάντα έναν καλό λόγο να στήνουμε ένα μικρό παρτάκι για τους εαυτούς μας.

Θα χωράμε όλοι,

χωρίς να χρειάζεται να ροκανίσουμε τα άκρα μας,

να ψαλιδίσουμε τις γλώσσες μας,

να τσιγκουνευόμαστε τις ελεύθερες κινήσεις μας.

Θα τρώμε πίτσα για πρωινό και παχουλές βάφλες το βράδυ.

Η λιακάδα θα φιλάει τα μάγουλά μας.

Η βροχή θα αστράφτει τις πέτρες.

Θα βρούμε χέρια που θα κάνουν εγκάρδιες χειραψίες.

Οι έρωτες δεν θα μας γρατζουνάν.

Οι φίλοι δεν θα ξέρουν να συλλαβίζουν το αντίο.

Ο καπιταλισμός θα έχει ξεφτίσει ,

η πατριαρχία θα τα έχει τινάξει,

ο φασισμός θα έχει ψοφήσει.

Και τίποτα δεν θα πονάει.

Σε αυτό το καταπράσινο λιβάδι,

το λουσμένο στο φως,

θα συναντηθούμε.

Πείτε το όλοι μαζί

σαν προσευχή…

...και εις τους αγώνες των αγώνων

αμήν.

Εξάρχεια-Βίκυ Βανίδη

Πήγα στα στέκια σου μωρό μου
εκεί στων Εξαρχείων την εξαθλίωση
που ξεδοντιασμένα φαντάσματα
κινούνται με μουσκεμένα βλέφαρα
και στόματα στεγνά απ΄την αλμύρα
των ποτισμένων τους τάφων

Χάθηκα στα σοκάκια πασχίζοντας
να μυρίσω το μπαρούτι του Άρη
κι είδα υπάρξεις με βλέμμα κενό
να πετούν τα παπούτσια τους
στους περαστικούς εκλιπαρώντας
για λίγο την προσοχή τους

Ήθελα να σε συναντήσω μωρό μου
ν΄ ακούσω το τρανταχτό σου γέλιο
και την στεντόρεια φωνή σου να μου
μιλάει για αγάπη, ανθρωπιά, φιλία
έρωτα, αλληλεγγύη ,να μου μιλάει
για επανάσταση στων Εξαρχείων την ιδέα

μετά…το είπαν στις ειδήσεις αγάπη μου
¨λαθραίοι¨ άνθρωποι πνιγόταν
στο Αιγαίο όταν εγώ ονειρευόμουν
ειρηνικές πολιτείες χωρίς σύνορα
στων Εξαρχείων την τόση σιωπή
με ρακές, τραγούδια και έρωτες

Δεν βρήκα τα Εξάρχεια που μου τραγούδησες μωρό μου
όμως πάντα το ήξερα δεν κάνει ο τόπος επανάσταση
μόνο κάτι αλλοπαρμένοι που ρημάχτηκαν και δεν τους έμεινα

 παρά μόνο η ψυχή τους που δεν βολεύεται στο άδικο που αγαπά 

αλλά και μισεί με πάθος και μπορεί να κατασπαράξει

τους φασίστες που μιλούν για "λαθραίους" ανθρώπους

άυλες διαδρομές- διάλογος όγδοος – Το δια του χωρισμού παρηγοριά δεν έχει - Βίκυ Βανίδη

 

-Εγώ τα διαχωρίζω

-Πως μπορείς

- Μπορώ

Μερικές φορές υπήρχαν κάποιες ερωτήσεις που ασφυκτιούσαν μέσα της αλλά τις έσφιγγε στα δόντια , μην ξεφύγουν από το στόμα της και μετά πως να ακούσει την απάντηση που ήδη ήξερε μέσα της. Αυτές οι λέξεις σφαίρες καλύτερα να μένουν αμετάφραστες , έτσι πληγώνουν λιγότερο. Αλλά αυτό το ρήμα -διαχωρίζω- ήταν βόμβα μέσα της , της διέλυσε τα σωθικά. Τον τσίμπησε ακαριαία ήταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με διέλυσες σε διαλύω ή έστω προσπαθώ πριν κλείσω το τηλέφωνο να διατηρήσω ένα ψήγμα αυτοεκτίμησης. Μετά αποφάσισε ότι δεν αξίζει ούτε καν αυτό που έκανε να τον πληγώσει πρόσκαιρα, δεν αξίζει να θυμάται, να σκέφτεται , να μετράει μέρες , νύχτες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα χωρίς αυτόν.

Κάποτε, μπορεί να είναι νύχτα με ολόλαμπρο φεγγάρι, τα πλοία θα σφυρίσουν στα λιμάνια της λησμονιάς και ένας παράξενος ταξιδιώτης θα φέρει ένα γράμμα θα το διαβάζει αραγμένη σε κείνο το νησί με το μεγάλο κρεβάτι και την πόρτα μικρή και όλες οι λέξεις θα είναι ολόλαμπρές. Καμία δεν θα μιλάει για διαχωρισμούς αισθημάτων και πράξεων, θέλω και μπορώ, πηδάω και ερωτεύομαι, αγαπώ ανομολόγητα. Κάποτε, μπορεί να είναι μέρα με ζεστό ήλιο, θα ανοίξουν τα σπλάγχνα τους τα βουνά και ο κλειδούχος θα πεθάνει ήρεμος πως έζησε με δικαιοσύνη και έρωτα, κανείς δεν θα μάθει ότι έζησε κουρασμένος από τόσους χειμώνες , τόσα βουνά που δεν πάτησε, τόσα αισθήματα που δεν έγιναν λέξεις.



Δεν ξέρεις πώς να τελειώσεις μια σχέση έρωτα αλλά έτσι πάει η ροή, σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και μετά άλλοι άνθρωποι σμίγουν μαζί τους, παρ΄όλο που τη στιγμή του δια-χωρισμού ούτε καν σαν σκέψη άλλο σώμα δεν μπορούν να νιώσουν πάνω τους . Δεν ξέρεις πως δια-χωρίζεις εκείνη τη στιγμή που ένιωθες τον απόλυτα έρωτα με αυτή τη στιγμή που φεύγεις χωρίς αποσκευές . Δεν μπορείς να τελειώσεις μια σχέση αγάπης γιατί η απόφαση φυγής βάζει τελεία στη γέννηση νέων στιγμών που θα γίνουν αναμνήσεις , η αγάπη όμως είναι συνέχεια χωρίς διακοπή: ΧΩΡΙΖΩ- χωρίς εσένα ΖΩ –

Όνειρο εξόδου –Βίκυ Βανίδη

Καθώς το μηδέν θα αχνοφέγγει στον ορίζοντα
με φαντάζομαι γριά με πύρινα μαλλιά μάγισσας
να ‘ρχομαι σε σένα εκστατικά ολάνθιστη
και συ πρόσωπο αδειανό από χρόνο
με τα κόκκινα σταράκια της εφηβείας σου
να μου φέρνεις ρακές με μεζεκλίκια
στη σκιά της σοφής φλαμουριάς που μεγάλωσα
να κάθεσαι απέναντι μου σιωπηλός·
καθώς στρίβεις με σίγουρες κινήσεις το τσιγάρο σου
δεν τραβάς λεπτό την ατίθαση ματιά σου από πάνω μου
μοιάζεις με το γέρο σοφό που ζει στη σπηλιά του βουνού
ή μπορεί να είσαι ο Πάνας που περιδιάβαινε στις αισθήσεις μου
Σε κάθε γουλιά ρακής παιχνιδίζει η μνήμη μου
σε βλέπω με τη φλογέρα σου στην άκρη του γκρεμού
και τα κλαδιά του δέντρου γεμίζουνε νότες
μπερδεύεται η πραγματικότητα με τ’ όνειρο
-είμαι η μοίρα σου είσαι η μοίρα μου – λέει το βλέμμα σου
να κοίτα κάποτε εδώ ήταν το σπίτι μας
οι λέξεις των ενθουσιασμών μας μένουν χαραγμένες
στον κορμό της φλαμουριάς που σε γέννησε
σε κοιτώ με απορία δεν σου είπα ποτέ ότι φύτρωσα
αυτήν τη λεπτομέρεια της ζωής μου δεν την ξέρει κανείς
-μα εγώ είμαι ο κανείς-
γελάς δυνατά και μια μπλε πλημύρα ξεχύνεται απ΄τα μάτια σου
κι ο χρόνος με θωρεί ακίνητος καθώς ονειροπλέω στη δίνη της
Με χέρια ανοιχτά χορεύουμε περιστρεφόμενοι
σαν εκστασιασμένοι ντερβίσηδες που αναζητούν λύτρωση
στα μαλλιά σου φυτρώνουν παγολούλουδα
και γω γίνομαι λευκή σαν το αφράτο χιόνι
κι όπως με γέρνεις απαλά στις ρίζες μου
μια λάμψη με φως ζεστό ξεχύνεται πάνω μου
και μοιάζει με έρωτα και μοιάζει με θάνατο

«Ο μικρός πρίγκιπας» η αλεπού -Antoine de Saint-Exupéry

Και τότε εμφανίστηκε η αλεπού.

«Καλημέρα» είπε η αλεπού.

«Καλημέρα» είπε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε αλλά δεν είδε τίποτα.

«Εδώ είμαι» είπε η φωνή, «κάτω απ’ τη μηλιά…»

«Τι είσαι εσύ;» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Είσαι πολύ όμορφη…»

«Είμαι μια αλεπού» είπε η αλεπού.

«Έλα να παίξουμε» της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. «Είμαι πολύ λυπημένος…»

«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου» είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».

«Α, συγγνώμη!» έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Μα, αφού το σκέφτηκε, πρόσθεσε:

«Τι θα πει “εξημερωμένη”;»

«Δεν είσαι από δω» είπε η αλεπού. «Ψάχνεις για τίποτα;»

«Ψάχνω για τους ανθρώπους» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Τι θα πει “εξημερωμένη”;»

«Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού «έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Φοβερό πράμα. Θρέφουν όμως και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Ψάχνεις για κότες;»

«Όχι» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει “εξημερωμένη”;»

«Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό» είπε η αλεπού. «Θα πει “να κάνεις δεσμούς”…»

«Να κάνεις δεσμούς;»

«Ασφαλώς» είπε η αλεπού. «Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ’ έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…»

«Αρχίζω να καταλαβαίνω» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Υπάρχει κάποιο λουλούδι… νομίζω ότι μ’ έχει εξημερώσει…»

«Δεν αποκλείεται» είπε η αλεπού. «Βλέπει κανείς σ’ αυτή τη Γη τόσα και τόσα…»

«Α, μα δεν είναι στη Γη!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Η αλεπού φάνηκε να παραξενεύεται:

«Σε άλλον πλανήτη;»

«Ναι».

«Υπάρχουν κυνηγοί στον πλανήτη αυτό;»

«Όχι».

«Ενδιαφέρον αυτό! Κότες;»

«Ούτε».

«Τίποτα δεν είναι τέλειο» αναστέναξε η αλεπού.

Η αλεπού όμως ξανάπιασε την αρχική της σκέψη:

«Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι, Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ’ όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω απ’ τη γη, σαν να ‘ναι μουσική. Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι δε μου χρειάζεται, Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα. Κρίμα, ε! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ’ εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ’ αγαπάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα».

Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.

«Σε παρακαλώ… εξημέρωσε με!» είπε.

«Θα το ‘θελα πολύ» απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, «αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά».

«Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις» είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!»

«Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλεπού. «Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθεσαι και λιγάκι πιο κοντά…»

Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.

«Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να ‘μαι ευτυχισμένη. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να ‘ναι, ποτε’ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου ‘χω ανοίξει την καρδιά μου… Χρειάζεται τελετουργία».

«Τι θα πει “τελετουργία”;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί» είπε η αλεπού. «Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ώς το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να ‘ναι, όλες οι μέρες θα ‘ταν ίδιες, κι εγώ δε θα ‘χα ανάπαυλα ούτε στιγμή».

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:

«Αχ!» είπε η αλεπού. «Θα κλάψω».

«Εσύ φταις» είπε ο μικρός πρίγκιπας, «εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…»

«Και βέβαια» είπε η αλεπού.

«Όμως θα κλαις!» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Και βέβαια» είπε η αλεπού.

«Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!»

«Κέρδισα» είπε η αλεπού, «κέρδισα το χρώμα του σταριού!»

Και πρόσθεσε:

«Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Όταν ξανάρθεις να με αποχαιρετίσεις θα σου χαρίσω ένα μυστικό».

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

«Δε μοιάζετε καθόλου με το τριαντάφυλλο μου, δεν είστε ακόμα τίποτα» τους είπε. «Κανένας δε σας εξημέ-ρωσε και δεν εξημερώσατε κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού σαν εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο».

Και τα τριαντάφυλλα στενοχωρήθηκαν.

«Είστε όμορφα, μα είστε άδεια» τους είπε ακόμα. «Κανένας δε θα πεθάνει για χάρη σας. Βέβαια, ένας τυχαίος, περαστικός, θα νόμιζε ότι το δικό μου σας μοιάζει, Όμως εκείνο, μόνο του, είναι πολύ πιο σπουδαίο απ’ ό,τι είστε όλα μαζί, γιατί εκείνο το πότισα– γιατί εκείνο το έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα– γιατί εκείνο το προστάτεψα απ’ τον αέρα γιατί για χάρη του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες) γιατί εκείνο τ’ άκουσα να μου παραπονιέται ή να παινεύεται ή και, καμιά φορά, να σωπαίνει– γιατί είναι το τριαντάφυλλο μου».

Και ξαναγύρισε στην αλεπού.

«Αντίο» της είπε…

«Αντίο» είπε η αλεπού. «Άκου το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια».

«Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια» επανέλαβε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

«Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλο σου είναι που κάνει το τριαντάφυλλο τόσο σημαντικό».

«Ο καιρός που αφιέρωσα στο τριαντάφυλλο μου…» είπε κι ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

«Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια» είπε η αλεπού. «Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα ‘σαι για πάντα υπεύθυνος για κείνα που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου…»

«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου…» επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

RAOUL VANEIGEM: ΟΥΤΕ ΣΥΝΟΡΑ ΟΥΤΕ ΧΑΡΤΙΑ

Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται

Υπήρξε μια εποχή που ο αναρχικός Αλμπέρτ Λιμπερτάντ, έχοντας ένα προαίσθημα της καφκικής γραφειοκρατίας και της δικτατορίας του χαρτιού, κάλεσε τους πολίτες να κάψουν τα δελτία ταυτότητάς τους και να γίνουν πάλι άνθρωποι, αρνούμενοι να υποβιβαστούν σε αριθμούς, καταγεγραμμένοι δεόντως στους καταλόγους των δούλων.

Οι υπάρξεις μας σήμερα φαίνεται να είναι τόσο εμποτισμένες από αριθμούς που καθορίζουν τις τραπεζικές πληρωμές, τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα ανεργίας και τις συντάξεις που το να ζεις χωρίς χαρτιά, φαίνεται να είναι τόσο αδύνατο και μη πρακτικό όσο η σύσταση του Λιμπερτάντ να τερματίσει αυτήν την υποτιμητική και ελεγχόμενη αριθμοποίηση του κοινωνικού ζωικού κεφαλαίου.

Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπιζόμαστε με μια διπλή και παράδοξη ύπαρξη: αφενός, όλοι — ανεξάρτητα από το ποια είναι τα εθνοτικά μας υπάρχοντα, κοινωνικό στάτους ή χαρακτήρας — πρέπει να έχουμε το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν τη γραφειοκρατική ζούγκλα που έχει γίνει η κοινωνία μας· αφετέρου, είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι τόσο διαιρεμένη από μια γιγαντιαία αριθμομηχανή, της οποίας ο απάνθρωπος χαρακτήρας είναι ασυμβίβαστος με το δικαίωμα για μια ελεύθερη και όμορφη ζωή.

Αν προσθέσουμε σε αυτό μια διαδικασία κατάρρευσης του κράτους λόγω των οικονομικών δυνάμεων. Κράτη που με τη σειρά τους απειλούνται από παγκόσμια νομισματική κατάρρευση. Τα κράτη έχουν χάσει το προνόμιο — που υπεστήριξαν αλαζονικά — να φροντίζουν τα δημόσια αγαθά. Χτες ακόμη, έλαβαν τις εισφορές τους από τους πολίτες με σκληρούς φόρους και πρόστιμα, αλλά ως αντάλλαγμα ανέλαβαν δημόσιες υπηρεσίες — εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ταχυδρομικές υπηρεσίες, μεταφορές, παροχές ανεργίας, συντάξεις. Τι συνέβη τώρα; Τα κράτη έχουν γίνει οι δίαυλοι των τραπεζών και των πολυεθνικών. Ωστόσο, αυτές οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν το φιάσκο τρελών χρημάτων, μια δίνη δισεκατομμυρίων επενδύσεων σε χρηματοοικονομικές κερδοσκοπίες, όπου τα χρήματα κάνουν φτερά, αντί να δουλεύουν πάνω στην πρόοδο των πρωτογενών βιομηχανιών ή άλλων τομέων κοινωνικής χρήσης. Δισεκατομμύρια σχηματίζουν μια φούσκα που προορίζεται να σκάσει και να προκαλέσει ένα μεγάλο νομισματικό κραχ.

Ραούλ Βανεγκέμ

Είμαστε η λεία των διαχειριστών της πτώχευσης, πρόθυμοι να αποκομίσουν τα τελευταία βραχυπρόθεσμα κέρδη τους υπερεκμεταλλευόμενοι τους πολίτες, τους ίδιους πολίτες που μια αλλόφρονα πολιτική λιτότητας καλεί να τους θυσιάσει, να γεμίσει το απύθμενο έλλειμμα, που έχει ανοίξει από χρηματική υπεξαίρεση. Όχι μόνο το κράτος δεν μπορεί πλέον να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του όπως φαίνεται στο παλιό κοινωνικό συμβόλαιο, το κράτος μειώνει ακόμη και τον προϋπολογισμό των δημόσιων υπηρεσιών. Θάβωντας όλα όσα εγγυώταν, αν όχι μια αληθινή ζωή, τουλάχιστον επιβίωση. Και ο λόγος που δίνεται για αυτό είναι μια μεγάλη απάτη που ονομάζεται δημόσιο χρέος. Το κράτος έχει αναδιπλωθεί στη μόνη λειτουργία που θυμίζει το λόγο ύπαρξής του: την καταστολή. Ο μόνος ναυαγοσώστης του κράτους διασπείρει φόβο και απελπισία. Το κράτος το καταφέρνει μάλλον αποτελεσματικά με την εξάπλωση μιας αποκαλυπτικής κοσμοθεωρίας. Διασπείρει τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Η σοφία συνίσταται σύμφωνα με αυτή την άποψη στην κατανάλωση, τις δαπάνες πριν χρεοκοπήσει, να κερδίσει οτιδήποτε μπορεί για να γίνει κερδοφόρο, ακόμη και να καταστρέψει την ύπαρξή του και ολόκληρο τον πλανήτη, ώστε να κάνει αυτή τη μεγάλη απάτη να διαρκέσει για πάντα. Ο αγώνας που υποστηρίζει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά πρέπει να λάβει υπόψη ένα τέτοιο πλαίσιο, με διάφορους τρόπους.

α) Το κράτος απομακρύνει την προσοχή από τον τρόπο με τον οποίο τα δημόσια αγαθά αλλάζουν διαδρομή, το κράτος εγκαθιστά το φόβο και την αποθάρρυνση, και το διασκεδάζει, ώστε να εκπληρώσει το ρόλο του ως αστυνομία ασφαλείας. Και, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες συνθήκες, χρησιμοποιεί την παλιά τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Για τους πολίτες, που φοβούνται από την άνοδο της ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, την άνοδο της επισφάλειας, δαιμονοποιεί ορισμένες «επικίνδυνες» ομάδες που θα συμβάλλουν στην ανατροπή του θυμού και της επιθετικότητας, που διαφορετικά θα κατευθυνόταν εναντίον των διεφθαρμένων εκμεταλλευτών που μας κυβερνούν. Όλα είναι καλά για να κρατήσουν το προπέτασμα καπνού που καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα. Ενώ στο Βέλγιο οι Βαλλόνοι και Φλαμανδοί είναι και οι δύο θύματα της κακομεταχείρισης του κράτους στο περιθώριο ενός οικονομικού χάσματος, υπάρχει ένας εγκληματικός εθνικισμός που προσπαθεί να θέσει τη μια ομάδα εναντίον της άλλης. Μια ξέφρενη ξενοφοβία αποσκοπεί στο να ταυτίσει τους Αραβικής καταγωγής με τους Ισλαμιστές τρομοκράτες, να μετατρέψει σε αντισημιτισμό τη βάσιμη αντίθεση στην αντιπαλαιστινιακή πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης, εργάζεται στο να εναντιώνει τους ανέργους εργαζόμενους στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, δεν πτοείται στο να θυμίζει τους ναζί στον τρόπο που περιφρονούν και μεταχειρίζονται τους αθίγγανους (Ρομ και άλλους νομάδες). Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το διεφθαρμένο κράτος κάνει τα πάντα για να εμποδίσει μια αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ των μη εχόντων χτυπημένων από την επισφάλεια, και εκείνων που εξακολουθούν να απολαμβάνουν έστω και λίγο μια καλή ζωή, μα που θα χάσουν αυτή την ασφάλεια εάν δεν αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται. Είναι αυτή η αλληλεγγύη που πρέπει να αποκαταστήσουμε, και η αλληλεγγύη στην οποία απευθυνόμαστε όταν υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους ανέργους, αλλά και τους εργαζόμενους που καταπολεμούν την εκμετάλλευσή τους, τις οργανώσεις που προετοιμάζουν τον αυτοκαθορισμό και την κατάργηση των χρημάτων, κινήματα που καταπολεμούν τις περικοπές στις δημόσιες μεταφορές, την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, τις πρωτογενείς βιομηχανίες και τη γεωργία. Θα υπερασπιστούμε την ποίηση της ζωής ενάντια στους νόμους του κέρδους που υποβαθμίζουν τη ζωή.

β) η απάντηση στην κατασταλτική πολιτική μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε την ίδια βία εναντίον του κράτους, η απάντηση ξεπερνά τις ταπεινωτικές επιταγές τους, η προπαγανδιζόμενή της πολιτική ανυπακοή. Πώς; Με παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της ποιότητας ζωής που καταστράφηκε από το κράτος υπό την πίεση της μαφίας των τραπεζιτών. Είμαστε όλοι αφημένοι μόνοι τους, θυσιασμένοι στα νοσηρά συμφέροντα ενός παράλογου συστήματος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ποντάρουμε στους εαυτούς μας για να βγούμε από αυτό το χάος. Υπάρχει, στις περισσότερες γυναίκες και άντρες ένας ποιητικός πλούτος και μια δημιουργικότητα ικανή να εγκαταστήσει σε όλους τους τομείς πιο ανθρώπινες συνθήκες. Πολλοί άνθρωποι, καλμαρισμένοι από τη ρουτίνα, το αγνοούν αυτό ακόμα. Αλλά είναι συχνά η μόνη πηγή που έχουν εκείνοι οι άνθρωποι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι περιθωριοποιημένοι από την πολιτική των διεφθαρμένων δημοκρατών.

Αντί να προσπαθούμε να καταστρέψουμε κάποιον, θα έπρεπε να αξιοποιούμε τις ανθρώπινες και δημιουργικές πτυχές του. Δεν είναι απαίσια ντροπή να φοβόμαστε και να κυνηγάμε τους αθίγγανους, αντί να αναπτύξουμε τους παραδοσιακούς και μουσικούς τους πόρους έτσι ώστε κάθε πέρασμα που κάνουν να μετατρέπεται σε ένα χαρούμενο γεγονός. Αντί να προσπαθούμε να επανενσωματώσουμε τους ανέργους σε μια αγορά εργασίας που αναστατωμένη από τον πολλαπλασιασμό των επιχειρήσεων που κλείνουν, γιατί να μην αναπτυχθούν δομές όπου μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως το δυναμικό και η φαντασία; Ο αγώνας για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά ολισθαίνει πολύ συχνά σε μια απελπισμένη, ακόμη και αυτοκτονική υπεράσπιση. Αλλά η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Όχι μια επιθετική απάντηση, όπως μια αστυνομική παρέμβαση που ελέγχεται από μακριά από έναν αξιωματούχο που απαιτεί λιτότητα με εκείνους που καταστρέφει. Μπορεί να είναι μια επίθεση που εγκαθιστά παντού χώρους που απελευθερώνονται από τα κέρδη, την αγορά και το εμπόριο. Χώροι όπου το δικαίωμα του να ζεις, να είσαι ευτυχισμένος, να δημιουργείς, χώροι ομορφιάς, απόλαυσης απορρίπτουν τα δικαιώματα του βάρβαρου, του εμπορίου και της επιβίωσης των πλουσιότερων. Θα πρέπει να γεμίσουμε τα κενά που αφήνει το κράτος, καθώς απομακρύνεται από τις απαιτήσεις των πολιτών. Εναπόκειται σε εμάς να προετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε τώρα αν δεν θέλουμε πια αυτούς τους φόρους που χρησιμεύουν ως στόκος στα τραπεζικά λάθη και την κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο. Το κύριο καθήκον μας, είναι η αποκατάσταση της ποίησης σε μια κοινωνία όπου η γεύση για κέρδος και εξουσία έχουν αφαιρέσει όλη την ποίηση. Σε έναν τυφλά επιθετικό κόσμο, ζωγραφίζοντας, επανασχεδιάζοντας, δίδοντας προτεραιότητα στις ανθρώπινες αξίες, όπως η γενναιοδωρία, η δημιουργικότητα, η απόλαυση, η αυτόνομη ζωή. Το να γίνεις άνθρωπος σημαίνει το να αρνείσαι τη δουλεία της εργασίας και τη δύναμη να διακηρύσσεις το δικαίωμά σου να είσαι ευτυχισμένος δημιουργώντας καλές συνθήκες προς όφελος όλων.

Μετάφραση: aixmi.wordpress.com

Αναδημοσίευση  9 Οκτωβρίου, 2019 by aixmi