Μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονται
Υπήρξε μια εποχή που ο αναρχικός Αλμπέρτ Λιμπερτάντ, έχοντας ένα προαίσθημα της καφκικής γραφειοκρατίας και της δικτατορίας του χαρτιού, κάλεσε τους πολίτες να κάψουν τα δελτία ταυτότητάς τους και να γίνουν πάλι άνθρωποι, αρνούμενοι να υποβιβαστούν σε αριθμούς, καταγεγραμμένοι δεόντως στους καταλόγους των δούλων.
Οι υπάρξεις μας σήμερα φαίνεται να είναι τόσο εμποτισμένες από αριθμούς που καθορίζουν τις τραπεζικές πληρωμές, τους μισθούς, την κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα ανεργίας και τις συντάξεις που το να ζεις χωρίς χαρτιά, φαίνεται να είναι τόσο αδύνατο και μη πρακτικό όσο η σύσταση του Λιμπερτάντ να τερματίσει αυτήν την υποτιμητική και ελεγχόμενη αριθμοποίηση του κοινωνικού ζωικού κεφαλαίου.
Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπιζόμαστε με μια διπλή και παράδοξη ύπαρξη: αφενός, όλοι — ανεξάρτητα από το ποια είναι τα εθνοτικά μας υπάρχοντα, κοινωνικό στάτους ή χαρακτήρας — πρέπει να έχουμε το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν τη γραφειοκρατική ζούγκλα που έχει γίνει η κοινωνία μας· αφετέρου, είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι τόσο διαιρεμένη από μια γιγαντιαία αριθμομηχανή, της οποίας ο απάνθρωπος χαρακτήρας είναι ασυμβίβαστος με το δικαίωμα για μια ελεύθερη και όμορφη ζωή.
Αν προσθέσουμε σε αυτό μια διαδικασία κατάρρευσης του κράτους λόγω των οικονομικών δυνάμεων. Κράτη που με τη σειρά τους απειλούνται από παγκόσμια νομισματική κατάρρευση. Τα κράτη έχουν χάσει το προνόμιο — που υπεστήριξαν αλαζονικά — να φροντίζουν τα δημόσια αγαθά. Χτες ακόμη, έλαβαν τις εισφορές τους από τους πολίτες με σκληρούς φόρους και πρόστιμα, αλλά ως αντάλλαγμα ανέλαβαν δημόσιες υπηρεσίες — εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ταχυδρομικές υπηρεσίες, μεταφορές, παροχές ανεργίας, συντάξεις. Τι συνέβη τώρα; Τα κράτη έχουν γίνει οι δίαυλοι των τραπεζών και των πολυεθνικών. Ωστόσο, αυτές οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν το φιάσκο τρελών χρημάτων, μια δίνη δισεκατομμυρίων επενδύσεων σε χρηματοοικονομικές κερδοσκοπίες, όπου τα χρήματα κάνουν φτερά, αντί να δουλεύουν πάνω στην πρόοδο των πρωτογενών βιομηχανιών ή άλλων τομέων κοινωνικής χρήσης. Δισεκατομμύρια σχηματίζουν μια φούσκα που προορίζεται να σκάσει και να προκαλέσει ένα μεγάλο νομισματικό κραχ.
Ραούλ Βανεγκέμ
Είμαστε η λεία των διαχειριστών της πτώχευσης, πρόθυμοι να αποκομίσουν τα τελευταία βραχυπρόθεσμα κέρδη τους υπερεκμεταλλευόμενοι τους πολίτες, τους ίδιους πολίτες που μια αλλόφρονα πολιτική λιτότητας καλεί να τους θυσιάσει, να γεμίσει το απύθμενο έλλειμμα, που έχει ανοίξει από χρηματική υπεξαίρεση. Όχι μόνο το κράτος δεν μπορεί πλέον να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του όπως φαίνεται στο παλιό κοινωνικό συμβόλαιο, το κράτος μειώνει ακόμη και τον προϋπολογισμό των δημόσιων υπηρεσιών. Θάβωντας όλα όσα εγγυώταν, αν όχι μια αληθινή ζωή, τουλάχιστον επιβίωση. Και ο λόγος που δίνεται για αυτό είναι μια μεγάλη απάτη που ονομάζεται δημόσιο χρέος. Το κράτος έχει αναδιπλωθεί στη μόνη λειτουργία που θυμίζει το λόγο ύπαρξής του: την καταστολή. Ο μόνος ναυαγοσώστης του κράτους διασπείρει φόβο και απελπισία. Το κράτος το καταφέρνει μάλλον αποτελεσματικά με την εξάπλωση μιας αποκαλυπτικής κοσμοθεωρίας. Διασπείρει τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Η σοφία συνίσταται σύμφωνα με αυτή την άποψη στην κατανάλωση, τις δαπάνες πριν χρεοκοπήσει, να κερδίσει οτιδήποτε μπορεί για να γίνει κερδοφόρο, ακόμη και να καταστρέψει την ύπαρξή του και ολόκληρο τον πλανήτη, ώστε να κάνει αυτή τη μεγάλη απάτη να διαρκέσει για πάντα. Ο αγώνας που υποστηρίζει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά πρέπει να λάβει υπόψη ένα τέτοιο πλαίσιο, με διάφορους τρόπους.
α) Το κράτος απομακρύνει την προσοχή από τον τρόπο με τον οποίο τα δημόσια αγαθά αλλάζουν διαδρομή, το κράτος εγκαθιστά το φόβο και την αποθάρρυνση, και το διασκεδάζει, ώστε να εκπληρώσει το ρόλο του ως αστυνομία ασφαλείας. Και, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες συνθήκες, χρησιμοποιεί την παλιά τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου. Για τους πολίτες, που φοβούνται από την άνοδο της ανεργίας, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης, την άνοδο της επισφάλειας, δαιμονοποιεί ορισμένες «επικίνδυνες» ομάδες που θα συμβάλλουν στην ανατροπή του θυμού και της επιθετικότητας, που διαφορετικά θα κατευθυνόταν εναντίον των διεφθαρμένων εκμεταλλευτών που μας κυβερνούν. Όλα είναι καλά για να κρατήσουν το προπέτασμα καπνού που καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα. Ενώ στο Βέλγιο οι Βαλλόνοι και Φλαμανδοί είναι και οι δύο θύματα της κακομεταχείρισης του κράτους στο περιθώριο ενός οικονομικού χάσματος, υπάρχει ένας εγκληματικός εθνικισμός που προσπαθεί να θέσει τη μια ομάδα εναντίον της άλλης. Μια ξέφρενη ξενοφοβία αποσκοπεί στο να ταυτίσει τους Αραβικής καταγωγής με τους Ισλαμιστές τρομοκράτες, να μετατρέψει σε αντισημιτισμό τη βάσιμη αντίθεση στην αντιπαλαιστινιακή πολιτική της Ισραηλινής κυβέρνησης, εργάζεται στο να εναντιώνει τους ανέργους εργαζόμενους στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, δεν πτοείται στο να θυμίζει τους ναζί στον τρόπο που περιφρονούν και μεταχειρίζονται τους αθίγγανους (Ρομ και άλλους νομάδες). Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το διεφθαρμένο κράτος κάνει τα πάντα για να εμποδίσει μια αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ των μη εχόντων χτυπημένων από την επισφάλεια, και εκείνων που εξακολουθούν να απολαμβάνουν έστω και λίγο μια καλή ζωή, μα που θα χάσουν αυτή την ασφάλεια εάν δεν αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσεται. Είναι αυτή η αλληλεγγύη που πρέπει να αποκαταστήσουμε, και η αλληλεγγύη στην οποία απευθυνόμαστε όταν υπερασπιζόμαστε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, τους ανέργους, αλλά και τους εργαζόμενους που καταπολεμούν την εκμετάλλευσή τους, τις οργανώσεις που προετοιμάζουν τον αυτοκαθορισμό και την κατάργηση των χρημάτων, κινήματα που καταπολεμούν τις περικοπές στις δημόσιες μεταφορές, την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες, τις πρωτογενείς βιομηχανίες και τη γεωργία. Θα υπερασπιστούμε την ποίηση της ζωής ενάντια στους νόμους του κέρδους που υποβαθμίζουν τη ζωή.
β) η απάντηση στην κατασταλτική πολιτική μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούμε την ίδια βία εναντίον του κράτους, η απάντηση ξεπερνά τις ταπεινωτικές επιταγές τους, η προπαγανδιζόμενή της πολιτική ανυπακοή. Πώς; Με παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της ποιότητας ζωής που καταστράφηκε από το κράτος υπό την πίεση της μαφίας των τραπεζιτών. Είμαστε όλοι αφημένοι μόνοι τους, θυσιασμένοι στα νοσηρά συμφέροντα ενός παράλογου συστήματος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ποντάρουμε στους εαυτούς μας για να βγούμε από αυτό το χάος. Υπάρχει, στις περισσότερες γυναίκες και άντρες ένας ποιητικός πλούτος και μια δημιουργικότητα ικανή να εγκαταστήσει σε όλους τους τομείς πιο ανθρώπινες συνθήκες. Πολλοί άνθρωποι, καλμαρισμένοι από τη ρουτίνα, το αγνοούν αυτό ακόμα. Αλλά είναι συχνά η μόνη πηγή που έχουν εκείνοι οι άνθρωποι, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι περιθωριοποιημένοι από την πολιτική των διεφθαρμένων δημοκρατών.
Αντί να προσπαθούμε να καταστρέψουμε κάποιον, θα έπρεπε να αξιοποιούμε τις ανθρώπινες και δημιουργικές πτυχές του. Δεν είναι απαίσια ντροπή να φοβόμαστε και να κυνηγάμε τους αθίγγανους, αντί να αναπτύξουμε τους παραδοσιακούς και μουσικούς τους πόρους έτσι ώστε κάθε πέρασμα που κάνουν να μετατρέπεται σε ένα χαρούμενο γεγονός. Αντί να προσπαθούμε να επανενσωματώσουμε τους ανέργους σε μια αγορά εργασίας που αναστατωμένη από τον πολλαπλασιασμό των επιχειρήσεων που κλείνουν, γιατί να μην αναπτυχθούν δομές όπου μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως το δυναμικό και η φαντασία; Ο αγώνας για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά ολισθαίνει πολύ συχνά σε μια απελπισμένη, ακόμη και αυτοκτονική υπεράσπιση. Αλλά η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Όχι μια επιθετική απάντηση, όπως μια αστυνομική παρέμβαση που ελέγχεται από μακριά από έναν αξιωματούχο που απαιτεί λιτότητα με εκείνους που καταστρέφει. Μπορεί να είναι μια επίθεση που εγκαθιστά παντού χώρους που απελευθερώνονται από τα κέρδη, την αγορά και το εμπόριο. Χώροι όπου το δικαίωμα του να ζεις, να είσαι ευτυχισμένος, να δημιουργείς, χώροι ομορφιάς, απόλαυσης απορρίπτουν τα δικαιώματα του βάρβαρου, του εμπορίου και της επιβίωσης των πλουσιότερων. Θα πρέπει να γεμίσουμε τα κενά που αφήνει το κράτος, καθώς απομακρύνεται από τις απαιτήσεις των πολιτών. Εναπόκειται σε εμάς να προετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε τώρα αν δεν θέλουμε πια αυτούς τους φόρους που χρησιμεύουν ως στόκος στα τραπεζικά λάθη και την κερδοσκοπία στο χρηματιστήριο. Το κύριο καθήκον μας, είναι η αποκατάσταση της ποίησης σε μια κοινωνία όπου η γεύση για κέρδος και εξουσία έχουν αφαιρέσει όλη την ποίηση. Σε έναν τυφλά επιθετικό κόσμο, ζωγραφίζοντας, επανασχεδιάζοντας, δίδοντας προτεραιότητα στις ανθρώπινες αξίες, όπως η γενναιοδωρία, η δημιουργικότητα, η απόλαυση, η αυτόνομη ζωή. Το να γίνεις άνθρωπος σημαίνει το να αρνείσαι τη δουλεία της εργασίας και τη δύναμη να διακηρύσσεις το δικαίωμά σου να είσαι ευτυχισμένος δημιουργώντας καλές συνθήκες προς όφελος όλων.
Μετάφραση: aixmi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου