Σου γράφω από μακριά - Επιστολή 1η

(αυτή)

Είναι δύσκολη η αρχή, παρ΄όλο που καλά το γνωρίζω ότι το ταξίδι ξεκινάει από το πρώτο βήμα, πάντα διστάζω. Θα μπορούσα να πω ότι με διακατέχει η ψύχωση «Μετέωρο βήμα του Πελαργού» αιωρούμαι λίγο, πολύ ή για πάντα. Κάνω βήμα μπροστά ή πίσω η παραμένω αιωρούμενη με τη βεβαιότητα ότι ο επόμενος τόνος θα σημάνει την έναρξη ή το τέλος.

Θέλω να ξεκινήσω με μια λέξη εκπληκτική υπερβατική, μια λέξη έτοιμη για όλα χωρίς όμως να είναι υπερβολική και θεατρινίστικη. Θα σου ακούγεται αστείο σε μια θεατρική παράσταση ο συγγραφέας να απαιτεί λέξεις χωρίς θεατρινισμό. Πέφτω συχνά σε αντιφάσεις, ίσως τελικά να μη βρίσκω τόσο ενδιαφέρουσα τη ροή όσο θέλω να υποστηρίζω, ίσως οι παύσεις και οι αντιροές να με κερδίζουν ενίοτε. Λέω, μερικές φορές το ορκίζομαι, θα πάρω μια απόφαση θα καταλήξω κάπου και αυτό το κάπου θα το στηρίξω ηρωικά μέχρι θανάτου, αλλά γρήγορα με κερδίσει κάτι άλλο και μου στερεί τον ηρωισμό και την προσήλωση στη μεγάλη ιδέα ή στο μεγάλο έρωτα. Τώρα αυτό λέγεται ροή ή βαρεμάρα δεν ξέρω είναι από τα υπαρξιακά που δεν έχω ακόμη λύσει.

Θέλω να μπορώ να σου γράψω όπως η Μαρία στον Κώστα να σου πω ότι μόνο γι΄αυτό γεννήθηκα πρόωρα για να μπορέσεις να με συναντήσεις αλλά δεν μου βγαίνει. Όταν διαβάζω τα γράμματα της Πολυδούρη συγκινούμαι, τα λατρεύω! Αν γράψω κάτι αντίστοιχο γελάω, τόσο γελοίος μου φαίνεται ο ρομαντισμός μου που γίνομαι κυνική, αυτό ναι μπορώ να το υποστηρίξω.

Τώρα θα μου πεις ερωτική επιστολή είναι αυτό ρε κορίτσι μου; Σκέφτομαι το ύφος σου και ένα στραβό μειδίασα ζωγραφίζεται το στόμα μου.

–Όχι δεν είναι δεν μπορώ να μπω στο ρόλο μου ίσως αν με βοηθήσεις …

                                                                                                       Εν δυνάμει δική σου

   (αυτός)
Έρωτα μου,

Δεν υπάρχει πρώτη και τελευταία λέξη. Υπάρχει μόνο ένα τραγούδι, εκείνο που αναμειγνύει ο έρωτας με τη φωτιά στους αιώνες. Δεν υπάρχει το τέλος στον έρωτα, παρά το τέλος που δίνουμε εμείς, όταν αφήσουμε τον έρωτα να πεθάνει. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε είναι ερωτευμένος. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε το κορμί του πληρώθηκε, για να νιώσει ένα κορμί. Χρειάζεται κανείς να έχει γνώση πότε τα γράμματα του πλάστηκαν από το πυρ του έρωτα, μόνο για να τραγουδήσουν για ένα πλάσμα.

Αυτήν την ώρα έχω γνώση. Έχω γνώση πως εκείνο το πλάσμα είσαι εσύ, κόκκινη και αιθέρια. Νερό άχρονο και άφθαρτη φωτιά. Ξύπνησα και η πρώτη γουλιά του καφέ στο στόμα μου, είχε τη γεύση σου. Σε αναδύω στο πρωινό μου, ως αίσθηση και καβλώνω. Συλλαβίζω τις λέξεις από τον πόθο σου. Στο δωμάτιο παίζει το μουσικό θέμα, από το in the mood for love, και το μόνο που μπορώ να νιώσω είναι το κορμί σου πάνω στο δικό μου, την ώρα του έρωτα. Ξυπνάω και κοιμάμαι με τον πόθο σου και ξέρω πως αυτός ο πόθος δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει.

Δεν είναι ένας ρόλος που επιλέγω, αλλά που διάλεξα κατά την άφιξη μου σ’ αυτόν τον κόσμο. Διάλεξα τον ρόλο να είμαι ερωτευμένος μαζί σου, και τώρα τον ενσαρκώνω, πότε κακά, πότε μέτρια, κάποτε πέραν των προσδοκιών μου. Ο ρόλος αυτός δεν έχει μέσα ίχνος ψεύδους, αλλά μόνο τον διαμπερή πόθο που κινητοποιεί κάθε σπιθαμή ύπαρξης μου, από σένα, για σένα.

Είναι ένα συννεφιασμένο πρωινό, και η μουσική μια συγχορδία από τις στιγμές που οραματίζομαι, με σένα. Ξέρω πως είναι εκείνος ο έρωτας, αφού ότι με αποτελεί έχει παραλύσει, στη συνθήκη όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν στα μάτια σου. Διψάω το φιλί σου. Και πεινάω τη σάρκα σου. Είναι ο έρωτας. Και ξέρω πως έχω το κλειδί για το κορμί σου, αφού το δημιούργησα ερχόμενος στον κόσμο, και ενώ όλα αυτά τα χρόνια σε περίμενα.

Γεννήθηκα για να είμαι ο εραστής σου, στους αιώνες. Θα αφήσω τη ροή, να με φέρει κοντά στο κορμί σου. Τότε θα ξέρεις κι εσύ. Ως τότε κρατώ αυτήν την αίσθηση του πρωινού φιλιού σου και της πρωινής μας ένωσης, σε ένα κορμί. Ηχεί και στα δικά σου αυτιά, το theme from in the mood for love, έτσι δεν είναι;


                                                                                                                Άναρχα δικός σου