Μάσκες-Ηρακλής Αντωνογιαννακης

Ξύπνησα, πλύθηκα, ξυρίστηκα, φόρεσα τα ρούχα
και την καινούργια μάσκα του πατριώτη.

Βγήκα, έδειρα μαύρους, Πακιστανούς,
πουτάνες, τσογλάνια, πρεζάκια
και ότι ήταν διαφορετικό από εμένα.

Επέστρεψα αναπαυμένος, με ήσυχη συνείδηση
και έπεσα ξανά να κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου.

Ξύπνησα, έβαλα το κοστούμι το καλό και βγήκα.

Με το πρόσωπο ενός καθωσπρέπει ανθρώπου.

Λήστεψα, ατίμασα, βίασα συνειδήσεις, ξεφτέλησα

ανθρώπους, οδήγησα κάποιους στην αυτοχειρία.

Πάντα ντυμένος καθωσπρέπει.
Φόρεσα ξανά την μάσκα μου.

Τα ´κανα πλακάκια με την αστυνομία,
πήγα σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις,
διαλογίστηκα πάνω στη θεωρία του Κάντ
και σκέφτηκα χαρούμενα τον Ντολμανσέ
και τη μικρούλα Ευγενία.

Τις Κυριακές πηγαίνω στην εκκλησία.
Στέκομαι ευλαβικά μπροστά στον εσταυρωμένο.
Με τον παπά και τον Θεό στο πλευρό του μοιράζουμε ...

πράξεις φιλανθρωπίας.
Οι φίλοι με θαυμάζουνε και οι γνωστοί με χαιρετάν
εγκάρδια από μακριά. Πάντα χαίρονται τόσο
την συντρόφια μου και εξυμνούν το πνεύμα μου.

Μόνος τα βράδια δίπλα στο παράθυρο αναπνέω
την ουσία μου. Την ώρα που κάποιο βυτίο πιο κάτω
αδειάζει τα περιττώματα των άλλων ανθρώπων.

Κάποτε με είδες κι εσύ.
Ίσως, μια φευγαλέα αντανάκλαση στον καθρέπτη σου.

(Όταν δεν πιστεύεις πως υπάρχει κακό, για ποιο κακό θα χρειαστεί να μετανοήσεις; )
Ηρακλής