αγγίζοντας ξανά το θαύμα (ανώνυμοι -Τόλης Νικηφόρου εκδόσεις Μανδραγόρας, 2021)

Και κει που λες πλέον όλα έχουν γραφεί και έχουν διαβαστεί, σκάει μια ηλιόλουστη μέρα ένα μικρούλη βιβλίο με τον τίτλο « ανώνυμοι» και σου γνέφει ελκυστικά να το ανοίξεις και όλα τα γνωστά και οικεία βρίσκουν άλλο νόημα και όσα έχουν ειπωθεί, ξαναλέγονται με έναν άλλο καινούργιο τρόπο. Αυτή το μαγικό μολύβι που μεταμορφώνει το σκοτάδι σε φως το κρατάει χέρι αγαπημένου ποιητή και λατρεμένου φίλου. 

 Περιμένω κάθε χρόνο την καινούργια συλλογή του Τόλη Νικηφόρου και αυτή ποτέ δεν με απογοητεύει και στην ώρα της έρχεται και πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα. Αυτό το ραντεβού τα τελευταία χρόνια τείνει να είναι το πιο ερωτικό μου.

Η βαθιά υπαρξιακή ποίηση του Τόλη αφήνει πάντα το σημάδι της, όχι σαν λαβωματιά που πρέπει να πολεμήσεις με δαίμονες ή να γλύψεις θεούς για να τη γιατρέψεις, αλλά σαν ένα μικρό τατουάζ στο σώμα που σου θυμίζει τη σωτήρια σου. Είναι σαν μια βόλτα στην πανσέληνο με ιστιοπλοϊκό, με ανοιγμένα τα πανιά και σβησμένες τις μηχανές, που ανώνυμοι ενώνονται σε μια μαγευτική εικόνα της φύσης και ο ένας από αυτούς έτσι απλά σηκώνεται και άρχισε να παίζει φλάουτο για να τους ενώσει και στην ομορφιά της τέχνης και είναι εκείνη τη στιγμή που αυτό το μικρό τατουάζ σε μορφή στίχου ξεχύνεται από μέσα σου για να σου προσδιορίσει τη μαγεία, για να δεις ότι δεν είναι ούτε υπερφυσική ούτε μεταφυσική, αλλά είναι η αλήθεια του κόσμου σου να αστράφτουν γύρω σου τα ταπεινά του κόσμου

Οι ανώνυμοι μιλούν με μια γλώσσα απόλυτα αληθινή, οι λέξεις δεν στολίζονται για να γίνουν ελκυστικές κρατούν το αυθεντικό του χαρακτήρα τους και αυτό τις κάνει άκρως ερωτεύσιμες. Η ποίηση του Τόλη είναι γάργαρο ποτάμι που τρέχει και παρασύρει στην ροή του ότι νοσηρό και άχρηστο αφήνοντας πίσω του στο βάθος του την ουσία που μπορεί να σε θρέψει, να σε δυναμώσει έτσι ώστε να βρεις το κλαδί που θα σε βγάλει στο δάσος της πραγματικής γνώσης.

Οι ανώνυμοι ήρθαν σε μένα για να με κάνουν να δακρύσω  που άγγιξα ξανά  το θαύμα.

Τόλη μου ένα ευχαριστώ είναι λίγο, πολύ λίγο….

αγγίζοντας το θαύμα

η κάθε λέξη
ο κάθε στίχος
το ποίημα ολόκληρο
λάμπει ανεπαίσθητα


ακόμη και στη θλίψη του
όσο πιο βαθιά εισχωρείς
στον μυστικό του κόσμο
τόσο καλύτερα διακρίνεις
το μακρινό εκείνο φως

μέσα στο φως
αναπέμπεται η μουσική
και σε αφήνει εκστατικό
το ποίημα με την αλήθεια του

δακρύζεις τώρα
γιατί άγγισες το θαύμα

ουδέν καινόν

όλα έχουν γραφεί
έχουν λεχθεί
έχουν περιγραφεί με κάθε τρόπο
κι όλα είναι γνωστά και οικεία


εκτός απ’ το χαμόγελό σου
το κάθε τι εκθαμβωτικά δικό σου
που βέβαια δεν γνώριζαν
χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι
και μαγεμένος

ανακαλύπτω εγώ κάθε στιγμή

δακρύζει η γνώση

είναι αδιέξοδη

είναι καταθλιπτική
κι όμως όλοι αγωνίζονται να την κατακτήσουν

όσο όμως πιο πολύ κανείς βυθίζεται
στον ωκεανό της γνώσης
τόσο πιο έντονα νοσταλγεί την αθωότητα
εκστατικά κοιτάζει τα παιδιά
που τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά
απολαμβάνουν το ανεκτίμητο αγαθό
που εκείνος έχει στερηθεί για πάντα

η γνώση όλου του κόσμου
δακρύζει
μπροστά σ’ ένα παιδικό χαμόγελο

ανώνυμοι

είμαστε όλοι ανώνυμοι
άμμος που σκορπίζει ο χρόνος
στην έρημο του κόσμου

στιγμιαίες λάμψεις
φτερουγίσματα
προσωρινή απόδραση
από το τίποτα στην αυταπάτη

ζούμε τα δευτερόλεπτά μας
σ’ ένα περίπλοκο οικοδόμημα
επινοούμε θρησκείες και θεούς
μήπως και παρηγορηθούμε
για την αφόρητη αλήθεια του πεπρωμένου

είμαστε όλοι ανώνυμοι
εναλλασσόμενες σκιές της ύπαρξης
φαντάσματα σε θέατρο του παραλόγου