Στη μοναξιά του κόσμου -Βίκυ Βανίδη

Σα φύλο αποκομμένο
από τη φύση του
διαβαίνω τον κόσμο τούτο.
Μ’ αρρωσταίνει
η γκρίζα βοή της πόλης
οι παγωμένοι περίπατοι
στα θλιβερά πεζοδρόμια
τ΄ αηδόνι που τραγουδεί
μόνο του στο κλουβί
κι αυτό το σκυλί που αλυχτάει 

ολημερίς στο έρμο του μπαλκόνι


Όλες οι μοναξιές του κόσμου 
σαν το μελίσσι
με κεντρίζουν μες στο πλήθος
κι όλο φεύγω καρδιαλγής
κουβαλώντας τη συνενοχή 
της ηθελημένης μας ήττας

"-Κινούμαστε σαν μαριονέτες
στη μοναξιά του κόσμου τούτου-"
ουρλιάζω σαν πληγωμένη λέαινα.
Μια φωτογραφία ξέμπαρκη
με φορεσιά ανθρώπου
στέκει ακίνητη στη σιφονιέρα
το ρολόι δίπλα 
μετράει χρόνο νεκρό για
να μου θυμίζει τη βεβαιότητα
ότι, μια μέρα θα γίνω
φωτογραφία σε κάποιο έπιπλο.