Ναυάγια-Βίκυ Βανίδη

Στις ρηχές  θάλασσες  βαριεστημένα

σβήνουν  οι  φεγγαρόδρομοι

λιώνουν χάρτινα τα παλιά μας όνειρα

στην  ανιαρή  θλίψη του φλοίσβου·

μόνο κάτι λησμονημένα " ναυάγια"

κουρνιάζουν  στην ερημία της φύσης 

μοναχικά   και  ξέγνοιαστα ετοιμάζουν

δρόμους που οδηγούν σε άλλες  θάλασσες .

Στου κόσμου τούτου την παράνοια

κενός γλιστράει ο χρόνος, ξοδεύεται

ανεκπλήρωτος  ψάχνοντας  την αρχή του

  

Στον αμετάβλητο  ρυθμό του  τίποτα

υπνωτισμένες οι εφηβικές  ανησυχίες  μας

πνίγονται στο πηγάδι των ψευδαισθήσεων

και μεις  ακίνητοι ταξιδευτές, άβουλοι 
λιμνάζουμε  σε τσιμεντένια ακύμαντα τοπία·

ναυάγια ψυχής  κλεισμένα σε  μπουκάλι

χωρίς πυξίδα όραμα, χωρίς αξίας ρότα 

εμμονικά πιστοί σε μιαν ελπίδα ψόφια

Στης φύσης   τα  "ναυάγια" ψάχνω τη συντροφιά μου

σε παραλίες ερημικές , βαθιά μέσα στο δάσος 

στο χάος που μας γέννησε βρίσκεται η αρχή μας.